Zoals ik al in eerdere berichten vermeld heb, sta ik op de wachtlijst voor een opname in het psychotherapeutisch centrum Rustenburg. Op 22 april vond mijn intakegesprek plaats en de psychiater vond dat ik baat zou kunnen hebben aan een opname. Terwijl ik wacht, ga ik niet naar school en de verveling slaat toe. Ik zou niets liever doen dan elke dag naar school te gaan en normaal te functioneren, maar telkens als ik van plan ben om te vertrekken, krijg ik een angstaanval en begin ik te hyperventileren. Ik weet niet goed wat er met mij aan de hand is en ik hoop daar in Rustenburg een antwoord op te vinden.
Waarschijnlijk ligt mijn perfectionisme aan de basis van alle ellende. Ik heb in mijn hoofd bepaalde regels waar ik voortdurend aan moet voldoen, maar tegenwoordig slaag ik er niet meer in om aan die zelfopgelegde wetten te beantwoorden. Om de een of andere reden kan ik dat niet verdragen, wat het heel lastig maakt voor mij. Het lukt niet om simpelweg tevreden te zijn met een 7/10, want van mij moet het altijd een 10/10 zijn. Daardoor leg ik de hele tijd enorm veel druk op mezelf, meer druk dan ik kan verdragen, maar het lukt mij niet om een beetje van dat loodzware gewicht af te leggen. In plaats daarvan moet ik die last torsen tot ik breek en dat heb ik dan nu ook gedaan. Het lukt mij niet om overeind te kruipen en terug rechtop te staan. Eenzaam en verlaten lig ik op de koele grond en wacht op beterschap. Dat is wat ik nu doe, wachten. Wachten tot ik sterk genoeg ben om mijn leven te hervatten en mijn toekomst aan te vangen.
Mijn hoofd staat nooit stil en ik heb mijn hele toekomst in mijn hoofd al uitgepland, maar door de ontwikkelingen van de afgelopen jaren zijn er daar een hele hoop vraagtekens bij komen kijken. Het zou leuk zijn om eindelijk terug een beetje duidelijkheid te hebben in mijn leven.
