Het was tegen de avond.

Iedereen was binnen, behalve onze drie drenten.

Nu de tuin volledig voor hen was, waren ze nog aan het dollen in en rond het zwembad.

Plotseling was er opgewonden geblaf. 

Alle drie stonden ze het dak te fixeren.

Waarom? … een kat?

Neen een zeemeeuw! Ze zat rustig op het dak naar onze sloebers te kijken.

Niets kon haar bewegen weg te vliegen, zelfs het werpen van een frisbee bracht niets.

Dan maar zo laten dachten we en we gingen terug naar binnen.

Weer hevig geblaf ! Vermits het bedtijd voor de kleintjes was moesten de drenten dan maar naar binnen. De meeuw zou wel gaan vliegen, wellicht had ze dorst en dan kon ze aan het zwembad drinken.

Na enige tijd zijn we zonder de honden gaan kijken. Nu liep de meeuw dapper rond en liet zich zelfs vangen.

Vermits het reeds donker werd hebben we ze in het “poolhouse” gezet om ze de andere morgen enkele kilometers verder, buiten het bereik van de drenten, uit te zetten.

En zo ging Wilbur met wat nat hondenvoer en water slapen.

s’ Morgens gingen we met z’n allen op pad, de kleinkinderen vooraan in de stoet. 

In een oude postzak werd de vogel vervoerd.

In het nabij gelegen bos hebben we ze vrij gelaten. 

Eerst wou ze niet vertrekken maar met een beetje hulp van de kleinkinderen lukte het dan toch.

Oef het was deze keer geen vogel voor de kat (hond).

Groot was onze verwondering de volgende dag omstreeks het zelfde uur Wilbur (zo werd hij door ons genoemd) weer over het zwembad te zien vliegen.

Nu ging het er echter anders aan toe. Ze leek helemaal geen angst voor de honden te hebben.

Bij een landing kreeg Jago de kans haar te vangen. Ze liet het gewoon gebeuren!?

Maar dat was niet naar de zin van de beide dames drenten, met veel gehuil wilden ze hem de buit afpakken.

Na veel getier op Jago (“kom voor”), Hadise en Maral (“los”) kregen we de vogel door Jago geapporteerd. 

En zoals het hoort met een zachte beet bleek er geen veertje gekreukt!

Op internet zijn we dan gaan zoeken of we de vogel konden melden daar hij een ring droeg.

Bij het intypen van de nummer viel onze zoon ineens op dat het nummer wel eens een telefoon nummer kon zijn.

En inderdaad de beltoon ging over… en een franse dame vertelde ons haar verhaal.

De meeuw was van kuiken tot jonge vogel, tezamen met haar hond,  opgevoed en luistert naar de naam Birdy (in het frans Bierdie uitgesproken).

Met de afspraak dat de vogel de volgende morgen zou worden opgehaald werd nu Birdy alias Wilbur weer in het poolhouse gezet.

Voor de dame s’morgens bij ons vertrok hebben we haar op het hart gedrukt Bierdie de volgende dagen vast te zetten… in de ogen van Jago, Hadise én Maral zagen we namelijk vonken van weerwraak!

En… we zagen tamme Birdy niet meer terug.