... daarom hebben ze de hele morgen gezeurd.
Telkens weer stonden ze buiten voor de grote venster ons te observeren.
Maar dan eindelijk... hét teken... we hadden de leibanden in de hand en onze wandeljassen aan.
Nu was er geen houden meer aan, het vreugdeconcert kende geen einde tot ze in de drentomobiel zaten.
Onderweg was het rustig tot ze ontdekten dat we op "hun" plaats waren aangekomen.
Maral stond al te springen tot tegen het dak maar toch moest ze, zoals alle anderen wachten tot ze aangelijnd uit de auto mochten.
Op het bevel "vrij" mochten ze dan los.
De eerste honderd meter hebben ze wel drie keer heen en weer afgelegd eer we goed onderweg waren.
De pret kon weer niet op.
Na zo'n uurtje keerden we terug en nadat ze allen hun droog broodje op hadden lagen ze lekker uitgeteld voor het grote raam in de zon te snurken.
Bij het uitlaten in de tuin, enkele uurtjes later, was er groot tumult.
Maral en Nadezja waren aan het ruziën over wie de buit kreeg... een klein egeltje had zich laten verschalken.
Met een vuilblik en een borstel werd het diertje opgepakt want geen van beiden durfde het aan om het "prikballetje" vast te pakken.
Gelukkig was onze "Jago-zonder-vrees"nog binnen want die zou het zeker anders aangepakt hebben.
Nu, in het donker, is hij veilig en wel een heel eind verder in de plantage bij de afgevallen peren vrij gelaten.
Hopelijk blijft hij weg want anders...
13-10-2016 om 20:28
geschreven door Jiepie
|
