... ook al gaan de temperaturen een 5-tal graden onder de nul, de hemel is blauw, de zon schijnt en de wil om te gaan stoeien bij onze Drenten is niet te stuiten.
Aan het grote raam in de living houden ze ons voortdurend in de gaten om te zien of er toch geen ongewone bewegingen zijn.
Dit wil zeggen ze liggen letterlijk op de loer en de een of de ander slaat alarm wanneer die ziet dat de wandel-broeken en jassen gehaald en aangetrokken worden.
Telkens weer is het geblaf en gehuil heel waarschijnlijk tot op 100 meters van ons huis te horen.
Eerst moet de achterdeur van de auto opengezet worden daarna gaat het poortje van de tuin open en...
er moeten GEEN commando's gegeven worden.
In een wip zitten ze in de Drentomobiel en maken ruzie, zoals de kinderen, wie aan het raampje van de achterdeur mag zitten.
Hetzelfde scenario wanneer we op de startplaats van de wandeling aankomen.
Jago begint te zingen, Hadise huilt en de twee jongsten kibbelen om de plaats om als eerste de deur uit te kunnen springen.
Dan stormen ze allen al honderden meters vooruit terwijl wij onze laarzen aantrekken en onze jassen sluiten.
Bij deze weersomstandigheden valt er heel wat te snuffelen.
Wij denken dat elkeen ons zou kunnen vertellen welk dier wanneer op een bepaalde plaats voorbij is gekomen.
Regelmatig staat er eentje van de sprieten lang gras te genieten en vragen wij ons af of het wel Drenten en geen koeien zijn.
Met de plassen wordt het moeilijker en moeilijker de ijslaag wordt dikker en dikker en voor de jongste twee is dit weer een nieuwe ervaring.
Na een uurtje zien we ze trager worden en denken we dat de batterijtjes leeg gelopen zijn.
Met het commando hop... springen ze één voor één in de auto.
Thuis aangekomen krijgt ieder een droge pistolet en na een10-tal minuten horen we helemaal niets meer... iedere Drent heeft een slaapplaatsje opgezocht.
Ook wij hebben honger en zijn moe en voldaan...
19-01-2016 om 15:46
geschreven door Jiepie
|
