Je moet het maar doen. In deze hachelijke economische tijden voor jezelf beginnen. Ik heb mijn hart gevolgd en timmer nu aan de weg. Al loopt die niet altijd over rozen...
24-06-2009
Tekenen
Ik ben de laatste tijd weer druk aan het tekenen geslagen. Als kind was ik altijd aan het tekenen maar ergens ben ik ermee gestopt. Als tiener leek het gewoon niet meer "cool" om met potloden en kleurpotloden aan de slag te zijn en in mijn studententijd had ik er gewoon geen behoefte aan.
Nu merk ik dat het een ideale manier is om je hoofd volledig leeg te maken. De tijd vliegt gewoon voorbij als ik een beeld probeer te vatten. Mijn voorkeur gaat uit naar portret- en figuurtekenen. De vormen van het menselijke gezicht en lichaam fascineren me mateloos. Veel meer dan landschappen of stillevens. Het fascinerende is dat je moet leren tekenen wat je ziet en niet, zoals kinderen meestal doen, wat je denkt dat er is. We hebben allemaal geijkte beelden in ons hoofd van hoe we iets tekenen. We tekenen bijvoorbeeld de brug van de neus met felle lijnen terwijl je in een realistische tekening veel moet suggereren en werken met licht en donker.
Ik werk het liefste met houtskool omdat houtskool een snel en expressief medium is. Ik hou er niet van om uren te werken aan één tekening. Ik schilder bijvoorbeeld niet graag omdat je dat laag per laag moet opbouwen. Je moet wachten tot de eerste laag droog is (en bij olieverf kan dat lang duren) en dan er een tweede laag opzetten.
Ik denk dat dat mijn levensverhaal is. Ik ben niet iemand die urenlang kan prutsen aan details. Daar ben ik te ongeduldig voor. Ik probeer altijd met zo weinig mogelijk inspanning een zo goed mogelijk resultaat te bereiken. Sommigen noemen dat luiheid, ik noem dat efficiëntie en soms in mijn donkerste momenten ook wel eens luiheid. Zelfkritiek is nog altijd mijn voornaamste bezigheid.
Het zou zo zalig zijn om er eens een keer zeker van te zijn dat ik mijn werk goed gedaan heb maar ik ben altijd onzeker. Elke keer als ik een vertaling indien bij een klant ben ik bang dat ik slechte feedback zal krijgen. Ook al heb ik mijn vertaling vijf keer nagelezen. Nog altijd zijn er zinsneden die ik niet goed vind.
Ik herinner me nog goed de dag voor mijn thesisverdediging. Ik had een vertaling en vertaaltheoretische analyse gemaakt van het werk El placer de la cautiva van de Argentijnse schrijver Leopoldo Brizuela. Ik had keihard gewerkt aan die thesis maar nog altijd waren er dingen die ik niet goed vond. Ik durfde mijn thesis zelfs niet meer na te lezen de dag voor mijn thesisverdediging omdat ik het zo'n ongelooflijke rotzooi vond. Tot mijn allergrootste verbazing vond de jury mijn thesis goed, zelfs een 17/20 waard. Ik was euforisch toen ik buitenkwam. Toen geloofde ik pas dat ik een goede thesis had gemaakt. Ik had dat vertrouwen in mezelf niet.
Positieve kritiek kan me euforisch maken, maar slechte kritiek kan me de grond inboren. Dat is de keerzijde van de medaille. En dat slechte gevoel duurt veel langer dan de euforie.
