Je moet het maar doen. In deze hachelijke economische tijden voor jezelf beginnen. Ik heb mijn hart gevolgd en timmer nu aan de weg. Al loopt die niet altijd over rozen...
09-06-2009
Embarrassment of riches
Ik weet niet of er iemand anders is die daar ook problemen mee heeft maar ik vind het bijna onmogelijk een keuze te maken in mijn professionele leven. Er zijn zoveel wegen die ik kan inslaan, zoveel mogelijkheden en ik kan en wil me niet tot een ervan beperken. Soms denk ik precies te weten wat ik wil en blijkt dat ik vooral precies weet wat ik niet wil. Kortom, ik ben een verwend nest. Ik ben me er terdege van bewust dat ik een geweldige vrijheid heb: de vrije keuze.
Het probleem is dat volgens het spreekwoord kiezen verliezen is en ik wil, zoals ze dat zeggen, al mijn opties openhouden naar de toekomst toe. Ik zou niet graag geassocieerd worden met personen die die laatste uitdrukking gebruiken maar het drukt het best uit wat ik bedoel. Ik heb mij nooit willen beperken tot één of een paar specialisaties. Ik wil alles.
Neem nu mijn hobby's. Ik heb me niet zo lang geleden op de beeldende kunst geworpen en ben fanatiek beginnen te tekenen en te schilderen. Nu ben ik ook nog eens fanatiek met sporten begonnen. Drie keer per week hijs ik me in mijn loopoutfit en doe ik aan start to run en een keer per week shake ik mee op de Zumbales. Ik zou ook nog graag piano leren spelen en leren hoe je foto's bewerkt met Photoshop. Verder lees ik graag, hoewel ik er bijna nooit meer aan toe kom, en zou ik nog graag mijn Portugees verder verbeteren. Ik heb vroeger een keuzevak Portugees gedaan maar dat is bij lange na niet genoeg om de taal ook perfect te spreken. Zelfs in mijn vrije tijd kan ik niet kiezen, hoe moet dat dan in mijn professionele leven.
Er zijn verschillende mogelijkheden. Een waar ik helemaal niet naar terug wil is werken op een kantoor. Dat heb ik anderhalf jaar gedaan en ik kan me niet voorstellen hoe mensen dat hun hele leven kunnen blijven volhouden. Achterklap, spanningen, bazen die niet weten hoe ze hun werknemers moeten motiveren en ze dan maar demotiveren. Nooit wil ik daar nog naar terugkeren. Professioneel vertaler is wat ik nu ben en ik hou van vertalen maar alleen van een bepaald soort van vertalen. Voor mij zit er enkel uitdaging in literair of essayistisch vertalen en die soorten van vertaling worden barslecht betaald, en ja de rekeningen moeten ook betaald worden. Dat kan dus alleen als een soort van hobby, een bijverdienste. Dus moet ik nog een job bijzoeken maar wat kan ik doen? Ik heb mijn talenkennis dus lesgeven is de meest voordehandliggende optie. Daarvoor moet ik nog een lerarenopleiding volgen maar dat is het me waard als ik maar zeker wist dat ik daar mijn brood mee zou kunnen verdienen. Het probleem is dat ik niet zo veel gezag heb en dus liefst niet voor de leeuwen gegooid wordt in het secundair onderwijs. Volwassenenonderwijs zou dus ideaal zijn want daar zitten alleen mensen die echt geïnteresseerd zijn.
Ziedaar mijn dilemma. Misschien is er nog een laatste mogelijkheid. Ik kan wel zeggen dat ik een vlotte pen heb. Misschien zou ik het kunnen proberen in de journalistiek. Mijn jeugddroom, voor ik vertaler wilde worden, was schrijfster zijn. Als kind verslond ik boeken, dus ik had een grenzeloze bewondering voor schrijvers. Auteur, nog zo iets waar je het zout op je patatten niet mee kan verdienen.
