Hoog tijd om het even van me af te schrijven! Vandaag kreeg Tom (terwijl hij op het werk was) telefoon van school. Onze Guus had met 1 van zijn epipennen in zijn nagel geprikt (zonder dat het nodig was)! !! Waarschijnlijk dacht hij dat het ook een oefenpen was, of wou hij eens aan de kindjes laten zien wat die pen was... Ik vermoed dat hij ook niet geweten heeft dat er in die echte pennen een naald uitkomt.
De juffen hebben dan meteen zijn handjes gewassen (want die hingen vol bloed en adrenaline vloeistof van de pen) en meteen naar de kinderarts van het school gebeld. Die hadden dan verteld dat ze de ouders moesten verwittigen en naar de dokter gaan. Ik kreeg dus ook telefoon van Tom met het hele verhaal. Wat ik zo frustrerend vind is dat ik op zo'n momenten thuis wil zijn, zodat ik met hem naar de dokter kan. Als mama wil je erbij zijn in zo'n situaties! Nu hebben de grootouders dat gedaan, en dat hebben ze natuurlijk heel goed gedaan. De dokter heeft alles gecontroleerd bij onze Guus (zijn hartslag, zijn bloeddruk). Alles stond goed!! Fjoew, wat een opluchting! De directrice van de school had gevraagd om haar op de hoogte te houden, de  grootouders hebben haar dan ook gebeld en ook nog nieuwe afspraken gemaakt. Ze gaan onze Guus zijn pennen nu op de kast in de klas leggen, zodat er niemand aan kan! Maar heel belangrijk, ze mogen de pennen ook niet vergeten terug mee naar huis te geven want onze Guus moet ze overal bij hebben!
Mijn eerste frustratie: dat het gebeurt is, ons Guusje weet dat hij er niet mee mag spelen, maarja hij is uiteindelijk ook nog maar 4 jaar... Maar ik heb het hem toch nog eens duidelijk gezegd dat hij er niet mee mag spelen.
Mijn tweede frustratie: dat ik er niet bij was. Ik ben ontzettend blij dat de grootouders er zijn als we ze nodig hebben, maar het wringt bij mij dat zij dit allemaal moeten regelen hebben, zoals ook met de school. Op zo'n momenten wringt het dat je het uit handen moet geven en achteraf moet horen welke afspraken er gemaakt zijn, zonder ons.
Dit zou een taak moeten zijn voor de ouders. Maar zoals ik al zei, goed dat ze er zijn, en op zo'n momenten moet er snel gehandeld worden!! Dikke pluim voor hun!!

En zo blijven we bezig natuurlijk hee, altijd opnieuw wel iets!
Zoals nu ook, heeft hij weer heel veel buikpijn en geen mooie kaka.(als je begrijpt wat ik bedoel ) 'Wat is er gebeurt, wat heeft  hij gegeten, zou het door de spanning komen?' Allemaal vragen die in ons op komen.
Dus ik sluit af met "Wat een dag" en hopenlijk morgen een goede dag!