Over iets. En over niets. Over de kleine dingen die iedereen door en door kent, maar waar niemand over spreekt. En over rode zetels met een gat in.
17-03-2011
Gelukkig Nieuwjaar, Gustaaf.
Daar zat ze dan. De kop thee die ze voor zichzelf had gezet, was gestopt met dampen. De klok tikte op het ritme van het leven verder en waar de middagzon normaal een schuine streep op de wandkast wierp, was nu alleen nog duister te zien. Het was zaterdag 8 januari en het liep tegen tienen. Hoe laat het precies was, maakte Gracienne niks uit. Wat haar wel nog uitmaakte, wist ze niet.
't Was een mooi feest geweest. Ze had genoten van alle aandacht en de lieve woorden van de buren. Elk jaar werd het nieuwe jaar ingeluid met een bescheiden feest in de parochiezaal. Voor een peulschil kon de hele straat er gaan eten en het vorige jaar naar het verleden praten. En met goede moet uitzien naar de toekomst. Dat was dit jaar niet anders geweest.
Iedereen was er: de loodgieter en zijn vrouw, scheve Sylvair die al jaren weduwnaar was, die oude jongeheer van een Versmesse. Zelfs het jonge koppeltje dat nog maar recent in de straat was komen wonen, stond erop erbij te zijn. Gustaaf had nog zitten kankeren. Dat hij het niet had voor de jonge meute. Dat ze alleen maar lawaai maakten en geen poten aan hun lijf hadden. Dat ze met hun bureaujobjes de wereld niet gingen redden. Altijd als Gustaaf van leer trok, bekroop Gracienne een gevoel van vulgaire schaamte. Vulgair, omdat ze eigenlijk wel genoot van haar oude zagevent. Het waren zo'n momenten waarop ze nog eens terugdacht aan vroeger, aan de mooie tijden met haar ware Jacob. De laatste jaren was die ware Jacob meer en meer de knorrige Gustaaf geworden. Nuja, zo vergaat het iedereen wel min of meer.
De telefoon rinkelde. Gustaaf had zich een paar jaar geleden zo'n patserig blinkende GSM gekocht met kleine toetsen waar hij meer op vloekte dan op drukte. Maar hij zag dat iedereen het gebruikte en dacht dat het voor hem ook wel een goed gerief zou zijn. Het was weken geleden dat het irritante gerinkel van het ding nog eens de gezelligheid van het huis had doorprikt.
Gracienne hoorde het wel, maar gaf geen krimp. Haar ogen staarden recht voor zich uit. Ze keek naar nergens. Probeerde ook niks te zien. Achter haar stond de zetel statig te wezen, als centrale ontmoetingsplek in hun kleine living. Daar had ze Gustaaf gevonden. In de warmte van de zetel lag zijn gezicht begraven. Op zijn buik leek hij zwemmend de overkant van zijn favoriete luierplek te willen bereiken. Alleen bleef zijn rechterarm langs de zetel heenliggen en had ook zijn been de hoop opgegeven om nog op de zitting van de zetel te raken. Aan de vingertop van zijn rechterringvinger zag je het het best: blauwe plekken en een geelheid die nog het meest weghad van de kleur van pindakaas.
Gracienne was in paniek op hem afgesprongen en had verwoede pogingen gedaan om haar man weer bij zijn positieven te brengen. Zijn gezicht gestreeld, hopeloos lang over zijn armen gewreven... Zijn lichaam bleef roerloos. Een omvergevallen toonbeeld van pure klasse en intense schoonheid: koud, hard en verdomd stil.
De zetel leek nu de sporen te dragen van een worstelpartij, waarbij de kussens de arena waren geweest. Nadat ze Gustaaf had laten ophalen door de begrafenisondernemer had Gracienne zich nog, in een helse bui van woede en reddeloosheid, afgereageerd op de groene fauteuil. Denkend dat dat haar enigszins nog zou kunnen kalmeren.
Ze stond recht en wandelde rustig naar de keuken. De schuif onder het aanrecht klemde, maar met wat fysieke overtuigingskracht gaf het kreng toch mee. In het glas dat ze uit de hoge kast had gehaald, kraakte Gracienne één voor één de capsules open van de bloedverdunners die ze al nam sinds haar pensioen. Vijf minuten later lag de bodem van het glas bedolven onder een wit poeder. De koudwaterkraan zorgde voor een storm in haar glas water. Gracienne opende bibberend haar lippen, zette het goedje aan haar lippen en dronk het ding in drie teugen uit. Het glas zette ze weer op het aanrecht.
Ze ging op de keukenvloer zitten, liet haar hoofd in haar nek vallen, beed een weesgegroetje en wachtte.
