Het was al een tijd geleden dat Gracienne eraan had teruggedacht. Altijd toen ze dat deed, vulden haar ogen zich ongewild met dikke tranen. Haar gemoed raakte week en de duivel van het verdriet raakte haar keihard met zijn hamer. Altijd weer probeerde ze haar tristesse te verstoppen voor haar man, voor Gustaaf. De ene keer lukte dat al wat beter dan de andere. Als ze een kans zag om in een andere kamer te gaan staan, kon ze Gustaaf meestal om de tuin leiden. En het gaf haar tijd om achter gesloten deuren te rouwen. En vooral hartverscheurend hard te schreien. Bijna als een klein kind dat van de laatste traptrede struikelt en meer huilt van de plotse val dan van de pijn. Zo opeens overvalt het haar, telkens opnieuw. Meestal rond deze tijd van het jaar weet ze dat ze eraan is voor de moeite. Vanavond weer.

Gustaafs colbert hangt over de leuning van de zetel. Zijn oogleden trillen zo nu en dan en de koffie die hij anderhalf uur geleden voor zichzelf heeft ingeschonken, is al lang koud geworden. De krant van gisteren ligt keurig opgeplooid op de tafel, naast Gustaafs leesbril en het vergrootglas dat hij gebruikt om advertenties te lezen. Naar wat hij in de advertenties op zoek gaat, heeft Gracienne nooit geweten. En ze was op een punt gekomen dat het haar ook nog weinig kon schelen.

Op een avond als deze liet ze haar blik wel meer over hun samen opgebouwde leven dwalen. Dan overdacht ze of ze alles exact hetzelfde zou doen, zou ze de kans krijgen om opnieuw te beginnen. Het koele, gure herfstweer en de depressieve sfeer die alle leemtes in de woonkamer helemaal opvulde, zorgde echter voor die gekende prikkeling onderaan haar linkerooglid. Zo meteen zou ook haar rechteroog reageren en tranen zouden doorheen het rimpellandschap hun weg zoeken naar beneden. Gracienne probeerde zich sterk te houden, niet toe te geven aan het moment. Maar wist dat ze een vogel voor de kat was. Gelukkig lag Gustaaf rustig te ronken onder het oude lappendeken in de groene zetel. Vredevol en verbazend mooi.

Gracienne had nog gedacht het te kunnen tegenhouden, maar toen vond een kleine snik toch zijn uitweg naar buiten.

Gustaafs gesnurk hield abrupt op. Zijn gezicht, dat begraven lag in het comfort van het kussen, richtte zich op. De grijze, borstelige wenkbrauw van zijn rechteroog maakte een fronsende buiging naar boven en tussen zijn lippen zag Gracienne de donkerte van zijn mond groter worden. "Godverdomme Gracienne, weeral ja? Ga je weeral zitten snotteren? Is het weer de tijd van het jaar?" Gustaaf ging met grote moeite rechtop zitten en liet even onbewust een pijnlijk stilte doorheen de kamer zinderen. " 'k Had het goddomme moeten weten. Vanaf dat de mensen chrisanten voor hun deur zetten, begin jij te schreien om dat achterlijk kalf van hiernaast! Ze is godverdomme al 17 jaar dood! En ze was dedju zelfs geen familie!".
Gustaafs laatste woorden ketsten heen en weer tussen de bloemetjesbehangen muren in de duistere woonkamer. Hij zette zich met zijn handpalmen bruusk tegen de zitting van de zetel af en stond in één ruwe ruk recht. Daar bleef hij nog even staan, wankelde voor een ogenblik en keek met priemende blik naar het schokkende lichaam van zijn Gracienne. Altijd rond deze tijd dacht ze terug aan haar beste vriendin van weleer: Irma, de buurvrouw die op een ochtend een trombose had gekregen en die Gracienne later op die dag had gevonden, liggend op haar buik half op de mat in de keuken. Even koud als de koffie in het kopje dat nu op de tafel stond.
Gustaaf vloekte een paar onverstaanbare scheldwoorden en liet de deur naar de gang achter zich dichtslaan met een luide klap. Hij deed zijn jas aan en ging wandelen, om weer rustig te worden.
Gracienne zat in de leunstoel bij het raam. Het schokken van haar huilbui had vat op haar hele lijf. Haar handen werden alsmaar natter van haar dikke tranen. Ze greep naar haar broekzak en voelde dat ze geen zakdoek bij zich had die haar enige troost kon bieden. Ook dat nog.

01-11-2010 om 11:34 geschreven door Rien Deleu