‘Een drukkend hete dag’ had Frank Deboosere het in het weerbericht genoemd. Het zou dertig graden worden en de luchtvochtigheid zou de pan uitzwingen. Gracienne kon Deboosere noch ruiken noch zien. Bij het weerbericht had ze het altijd over ‘dat plechtig communicantje met zijn kroezeltjes’. Gustaaf vond de weerman nu ook geen toonbeeld van rauwe mannelijkheid, maar om daarom direct uit de zetel te springen om iets anders te doen, nee. Dat ging hem iets te ver. Gracienne was daar categorieker in.
Wie ze van hem wél van het scherm mochten halen, was Geena Lisa. Hij ergerde zich blauw aan haar onvermogen om de v-klank juist uit te spreken. Hoeveel keer had hij haar een verwijt naar haar digitale hoofd geslingerd omdat ze het weer eens over ‘foetbal’ had gehad. Of omdat ze het 's middags had over 'de programma's fan fanafond'. Fanafond was geen bestaand woord en het zou het ook nooit worden.

De petunia’s in de achtertuin reikten met hun dieprode kelken naar zoveel mogelijk zonnestralen. Schaarse plukjes wolk voeren langs de helblauwe hemel voorbij, op weg naar grijzere horizonten. Hier en daar had een vliegtuig een witte streep achtergelaten op het weidse hemeldoek.

Aan het einde van het gazon stond het ijzeren hekje, dat Gustaaf iedere lente weer een verse laag groene verf gaf, wagewijd open. De kronkelende stengels van de prinsessenbonen leken langs het open hek uit de moestuin te willen ontsnappen. Gracienne had aan de rand van het gras, net naast de laurierhaag, de wielen van haar ligzetel laten halt houden in de schaduw van de struik. Ze lag achterover geleund tegen de achterzijde van haar luie zetel en bestudeerde door de donkere glazen van haar zonnebril een breipatroon voor alweer een nieuwe wintertrui. Gustaaf was achterin de moestuin wat aan het schoffelen en zij maakte van die gelegenheid gebruik om zichzelf eens goed te ontspannen. " 't Is als de mannen zich inspannen, dat de vrouwen zich kunnen ontspannen" was altijd één van haar slagzinnen geweest. Naast 'Zoals het klokje thuis tikt, tikt het nergens'. Die laatste spreuk had de laatste jaren echter meer en meer een wrange bijklank gekregen. Maar nu genoot ze vooral. Fluitende merels, een zwak briesje en geen Gustaaf in zicht.

Gustaaf lag tussen zijn groenten. Langs zijn rechterzijde stonden kroppen sla keurig in de linie en zijn linkerdij had een lichtgroene courgette de grond ingeduwd. Zijn nieuwe heup had gelukkig de klap opgevangen. De schoffel lag schuin over zijn borst en de nagels van zijn handen probeerden koppig greep te krijgen op de grond onder hem. Op zijn voorhoofd parelden dikke druppels vocht en op zijn wit onderhemdje had okselzweet al geelbruine vlekken gemaakt. Af en toe kreeg hij een schouder van de grond getild, maar verder dan dat raakte hij niet. Moest hij zich nu eens kunnen omrollen, dan stond hij zo weer op zijn voeten.

Hoe warm het ook was, hoe veel pijn het ook deed, hoe lang het ook nog duurde voor hij kon recht krabbelen: hij moest en zou het zelf doen. Gracienne moest niets weten wat ze niet moest weten. En dat was dat.

Gracienne bestudeerde de drie patentsteken op de hals van de trui, een koolmees vloog schichtig heen en weer met takjes, de kwikthermometer stond stil op 31 graden. In de schaduw. Het zonlicht brandde op Gustaafs borst en voorhoofd. Hij sakkerde.

25-05-2010 om 15:14 geschreven door Rien Deleu