Griekenland Natuurlijk

                               Kayaken langs de kustlijn

'Waaw dat wil ik doen! '

Dat was mijn eerste reactie toen ik een folder zag waar je die excursie kon boeken.
Ik had wel eens de Lesse in de Belgische Ardennen afgedaald per kayak, dus had ik bepaalde inschatting van wat het inhield.
Dàt durfde ik wel!

Ondanks dat ik alleen ingetekend had en ondanks de bewolking, was ik toch wel heel blij dat het door kon gaan. De zee was
rustig genoeg, want ook die zou nog spelbreker kunnen zijn.  Ik mocht het gewoon beleven , joepie! Ik had er echt zin in!

Nadat we geïnstalleerd waren en na een korte instructie kon ik m'n eerste peddeling wagen langs de kant van de baai.
De rotspartij hield de zeedeining tegen, zodat ik de kans kreeg om te wennen aan de kayak, de besturing en z'n peddels en
tips hoe je het makkelijkst kan draaien, de beste houding. Maar ik moest vooral wennen aan de diepte van de zee. Door het
heldere water blijf je tegen de zeebodem aankijken. Op sommige plaatsen was het water azuurblauw, prachtig en op andere plaatsen, kleurde het water donkerder door de mosgroei (of andere planten). Als je eenmaal aan het peddelen bent, dan let
je meer op je techniek en waar je heen stuurt, dan dat je nog naar beneden kijkt.

Na de gewenning ,besloten we verder te gaan naar de volgende baai. Op de onderstaande foto zie je de rotspartij waar we
even voorbij moesten. Hierdoor bereikten we toch even een stukje in zee waar de zeedeining heviger werd. Door de golfslag
moest je toch krachtiger gaan peddelen en je armen even laten rusten ging daar zeker niet.... want de zee neemt je zo een
stukje verder mee als je niet blijft werken. Je moest ver genoeg van de rotsen blijven, maar ook niet te veraf. Een professional
zal vast eens lachen met wat ik hier schrijf, maar voor mij voelde het even eng aan. En intussen neemt je fantasie en angst
weer een loopje met je gedachten.

Mijn hele vakantie heb ik gehoopt om dolfijntjes te spotten, maar op dit stukje dacht ik toch 'Dolfijntjes, nu liever niet!'.
Ik zag ze al springen en duiken naast mijn kayak en ik dacht , dan verlies ik helemaal de balans. En ook al zijn ze zo
schattig en lief om te zien.... ik zou me een hoedje schrikken zo dicht bij m'n kayak.
Even heb ik wel gedacht dat er iets mij raakte... er schuurde in ieder geval tot 2 keer toe, iets tegen mijn kayak aan.
Je hoort het geluid extra goed, omdat de kayak hol is en het leek me een beetje uit koers te brengen. Misschien had ik de
rotsen geraakt, maar als ik dan keek zag ik niets dan de diepte. Lang turen was er niet bij op dat stukje zee, omdat het toch
harder werken was, dan ik voorheen had gedacht. Wat was ik blij dat we weer bij de volgende baai kwamen, zodat ik even
kon stoppen met peddelen om m'n armen en vooral m'n nekspieren even rust te gunnen.

Opeens zag ik in de bossen iemand zwaaien dus vriendelijk als ik was, heb ik teruggezwaaid. Omdat ze bleven zwaaien ,
vroeg Chris de intructeur of ik ze kende. Aanvankelijk herkende ik ze niet, dus wilde Chris polsen of er iets aan de hand was.
Toen ik wat dichterbij kwam, zag ik dat het gasten uit hetzelfde hotel waren. Ik had tijdens het ontbijt heel kort kennis met
ze gemaakt en zodoende wisten zij dat ik zou kayaken. Dat we elkaar daar troffen, was toevallig, omdat ik niet wist waar ik
zou starten.

Ik zag dat Klaas en Linda nog foto's maakten en dat vond ik super, omdat ik zelf mijn camera niet kon gebruiken op het
water. De instructeur had ook nog een waterbestendige camera bij zich, dus aan beeldmateriaal geen gebrek als aandenken
aan mijn kayakavontuur. Bij deze ga ik ze nogmaals hartelijk danken.

Na anderhalf uur peddelen, zijn we weergekeerd naar de eerste baai. Eerst weer even door het woeligere water van de
diepzee, voorbij de rotsen. Het ging precies beter nu dan met het heenvaren. Ik was weer blij om veilig op het strand te zijn.
Daar zouden we even verpozen en onze broodjes eten en eventueel een frisse duik in de zee. Ik was tevreden en voldaan
over de kayaktocht die ik er op had zitten. Na de pauze hoefde het voor mij niet meer, om nog eens te gaan. Omdat ik alleen
was, kon ik de beslissing nemen om te stoppen. Moest ik met een heel team zijn, dan zou ik gewoon mee doorgaan hoor...
Ik wil geen spelbreker voor anderen zijn. De oude stad bezoeken stond ook nog op m'n lijstje 'things to do', zodat ik daar een
beetje meer tijd voor kreeg.

De volgende ochtend bij het ontbijt, kwam de kayaktocht al weer snel ter sprake. Linda vroeg: 'Heb jij die haai ook gezien?'
Ik dacht dat ze me plaagde, maar toen vertelde ze me, dat ze na onze doortocht, direct was gaan zwemmen. Haar man
riep haar dringend terug uit het water, vanwege het gevaarte dat zeer dicht bij Linda aan kwam zwemmen. Ze toonde me
de foto's en toen schrok ik toch wel. Gelukkig is Linda oké en was ze tijdig uit het water. Wat ben ik blij dat ik die niet gezien
heb! Wat was ik in paniek gegaan! dat weet ik wel zeker! Juist daardoor zou je kantelen en omgaan.

De lokale bevolking vertelde ons dat het zeker geen haai is, maar ze noemde het een 'dogfish'. Dat zijn best wel grote vissen
en die komen daar wel voor, maar zijn onschuldig en zullen mensen niets aandoen. Anderen dachten dan weer eerder aan
een baracuda, die komen vanwege de paaitijd hun eieren afzetten tegen de rotsen. Normaal gezien komen ze nooit zo dicht
bij de kustlijn. Na een googlesessie ben ik er niet wijzer van geworden, maar Linda zag hem wel van heel dichtbij.

In ieder geval wil ik niemand bang maken door dit verhaal, maar het was toch wel opeens een avontuur om te vertellen.
Ik ben dagen later gewoon weer gaan zwemmen in de zee hoor. Linda bij mijn weten ook. Dit was in iets dieper water en
zover waag ik me meestal niet om te zwemmen. Ik ben echt superblij met mijn kayakavontuur en raad het ook iedereen aan.

Hieronder nog de foto's van de.....? Wat denken jullie?