Sporadeneilanden in een notedop

Wat was het weer heerlijk om in Griekenland te zijn. Dit keer koos ik voor het sporadeneilandhoppen en wat is het weer
moeilijk om de knop om te krijgen naar het normale leven. De kachel weer op volle toeren, met een 'bakkie troost'
zoals de Nederlanders het zo mooi zeggen en een fleecedekentje als je beste vriend. Toch te gek voor woorden dat het
hier nog steeds zo koud is. Maar ook in Griekenland heb ik diverse weersomstandigheden meegemaakt, want 1 week
voor mijn komst , voor het Griekse Orthodoxe Pasen heerste er al een hittegolf. Mijn eerste week verblijf was iets
minder qua temperaturen... Bewolkt, maar toch in de 20 graden, een dagje trui en jas en zelfs een avondje mét wolkbreuk.
Voor alles een eerste keer zie je wel, maar ik kon er dagelijks op uit en daar doen we het voor.


                        


Alonissos was echt een prachtig eerste eiland. Zeer groen en vooral de ongereptheid van de natuur heeft me betoverd. Ook
halen de bewoners alles uit de kast om hun huisje , balkonnetje of piepkleine tuintje aan te kleden met de mooiste
bloemen en planten.
Net na het Pasen was nog niet alles open, wellicht ook omdat het nog net vroeg in mei was.  Er waren slechts een paar
restaurantjes geopend en je kon nog niet kiezen van het menu. Eten wat er in huis was, maar dat geeft niet.. dat was ook
lekker.
Ook had ik juist het geluk, dat de plaatselijke bevolking een pantomine voorstelling speelde, wat ik ook nog mee kon beleven.
Later zal ik ongetwijfeld hier op terugkomen. Een ochtend gaan kayaken, een bezoek aan de oude stad en verdwalen
op het ezelspad. Ik heb er me geen seconde verveeld. Ook door de kleine gemeenschap inwoners voelde ik me warm
onthaald en verwelkomd. Het is ook juist die vriendschap die je voelt en blijft onthouden. Wat ik echter ook niet ga vergeten
zijn de muggenbeten. Ze hebben me letterlijk verslonden. Dus spray kopen of erg veel knoflook eten was de boodschap !
Iemand vertelde me later dat deze muggen vooral verzot zijn op mensen met te hoog cholesterol.... Wat er van waar is weet
ik niet, maar in mijn geval lustte ze m'n bloed rauw. Ik heb me maar lekker laten gaan met de knoflookgerechtjes.
Ik wil eigenlijk heel graag nog eens terug, 3 dagen op Alonissos is echt te kort. Het is slechts een glimp die ik kon opvangen.
.
                 



Dan was er Skopelos voor 4 dagen. Na een moeizame start waarin even allerlei tegenzat, kreeg ik de latere dagen alsnog
de kans om het eiland te ontdekken per auto. Het wegennet op Skopelos was tip-top.... pas vernieuwde brede wegen en
af en toe slingerende smalle baantjes mét haarspeldbochten ... een beetje eng maar prachtige ver-gezichten. Zo kon ik op
Skopelos de Mamma Mia kapel bezoeken en had de klif helemaal voor mezelf.... er was verder niemand.
Een zeer mooi plaatsje vond ik persoonlijk Elios ofwel Neo Klima. Een heel mooi vrij nieuw haventje en aan de andere
kant een stukje strand, Enkele leuke taverna's. Daar heb ik lekker gegeten en die man wou zelfs met me rondtoeren,
omdat ik vertelde dat ik de 3 graven niet kon vinden bij Sendoukia. Ik had daar wat rondgetoerd, maar daar werd de weg
wel heel erg ruw en ruig dat ik maar besloten heb om terug te keren. Ik ben echter terughoudend gebleven en heb het
aanbod toch maar vriendelijk afgewezen. Ik weet dat de mensen je oprecht willen helpen. Op naar de volgende mooie
plaatsen als Kastani, Panormos, Agnondas. Dat vond ik ook weer een heerlijk plaatsje om naar terug te keren en er te eten. 


                                             


En toen terug naar Skiathos voor een weekje. Dit eiland heeft het ook helemaal, de 'old port' en de nieuwe havenboulevard, 
de erg lange winkelstraat, een uitgaansbuurt (maar die was nog niet helemaal geopend). Met de boot kon je ook nog
andere idyllische plekjes bereiken als het Lalaria strand en het middeleeuwse Kastro. Dat was ook grappig om te zien en
beleven... terug in de tijd. De heel veel strandjes met ieder z'n eigen charme. Koukounaries is de meest bekende, maar daar
kun je in de zomer over de koppen lopen... Nu was het er nog vrij rustig. Zo had ik dus werkelijk nog dagen dat ik helemaal
alleen op één van de andere strandjes was.
 
Ook hier op Skiathos ben ik met de auto op verkenning geweest, al moet ik toegeven dat ik net zo goed met de bus had
kunnen rijden, want dat is er echt heel goed geregeld. Een dagje later ben ik gaan vliegtuigspotten, want dat is echt wel
een 'must see' daar op Skiatos. De vliegtuigen vliegen er zo laag over je heen, dat je het idee hebt dat je ze bijna kan
aanraken bij het landen. Blijf zeker ook wachten tot er weer ééntje vertrekt, want er zijn altijd wel mensen die op de
verkeerde plaats gaan staan daar en ondanks de waarschuwingen, worden ze zo weggeblazen of gezandstraald
door de vliegtuigstraalkracht.

Nog een mooi initiatief op Skiathos is de 'dogshelter' Hier worden de zwerfhonden opgevangen en verzorgd en geplaatst ter
adoptie. De toeristen mogen elke ochtend de honden uitlaten. Het asiel rekent er zelfs een beetje op. Intussen kan je ook
nog souvenirs kopen om alzo het asiel te steunen. Doen ! zou ik zeggen. Maar het allerbelangrijkste en meest hartverwarmende
is weer de vriendschap en de liefde die je van de mensen krijgt overal. Ze dragen je overal op handen om je het naar
je zin te maken. Als je ice-thee vraagt en ze hebben het niet , dan sturen ze wel iemand naar de winkel om het te halen.....
Of als de taverna's nog niet helemaal geïnstalleerd zijn dan trekken ze hun koelkast open en komen met allerlei ander
lekkers af , opdat je zeker geen honger zou hebben. Ik kan blijven detaileren. Die vriendelijkheid en ze raken je aan, omdat
ze het zo goed met je voorhebben, een knuffel en ze staan je uit te zwaaien tot ze je niet meer zien. En het is allemaal
echt en oprecht ; ..

Kun je nu begrijpen waarom ik een traantje moest wegpinken bij de terugvlucht? Iedere keer , ieder jaar word ik meer
en meer verliefd op Griekenland.