Toen ik in Alonissos was, had ik juist het geluk dat er een pantominevoorstelling plaatsvond. Chrissy de plaatselijke hostesse, had bij het infomoment laten horen, dat ze meespeelde en dat we welkom waren. Ik was benieuwd of we het wel zouden verstaan, want ik spreek nog geen Grieks. Het zou grotendeels in het Engels uitgevoerd worden, en een beetje in 't Grieks.
Ook al zou ik er weinig van verstaan of begrijpen, dan is het altijd mooi om visueel te volgen dacht ik. En tenslotte weten we allemaal waar Robin Hood voor staat. Samen met enkele andere gasten van het hotel, zijn we diezelfde avond nog afgezakt naar de 'Townhall' Chrissy had al kaartjes voor ons laten klaarleggen. De voorstelling was gratis en je kon een vrije gift stoppen in de collecte emmer voor het goede doel.
King Midas en dochter Maria
Het stuk gaat over King Midas die alsmaar rijker wil worden. Z'n wens om alles wat hij aanraakt, te veranderen in goud, wordt werkelijkheid. Alles verandert in goud! Al gauw loopt het ernstig uit de hand, want ook mensen die hij aanraakt, veranderen in gouden standbeelden. Robin Hood wordt ingeschakeld om dit onrecht te stoppen, maar deze blijkt meer oog te hebben voor dochter Maria en vergeet waarvoor hij is afgereist naar het paleis.
Het werd een heerlijk blijspel met zang en dans, waarin het publiek aangemoedigd werd om deel te nemen door mee te roepen en zingen of reageren. Verschillende liedjes werden parodiën en verwerkt in het stuk. Van Abba tot de Gangnamstyle, zodat je iedere keer weer, verrast werd door de vindingrijkheid van de auteur. Het publiek was zeer interactief betrokken. Het verbaasde me zelfs dat de Griekse kindjes , zo goed mee konden volgen. Je zou verwachten dat hun Engels nog niet voldoende is, om alles te begrijpen, maar het meisje dat naast me zat, ging helemaal mee op in het spel. Na de pauze was ook het hele decor nog eens veranderd. Kortom, met weinig middelen werd een geweldige voorstelling gegeven. 'k Geloof dat ze het stuk 4 avonden hebben gespeeld.
Auteur: Philippa Smith
Grappig detail nog: King Midas gespeeld door Chris Browne was de volgende ochtend mijn instructeur voor de kayaktocht. Ook voor bijzondere wandeltochten op Alonissos is hij de begeleider.
Deze theateravond gaf zeker ook een positieve bijdrage aan mijn Alonissosreis. Dikke pluim voor de cast ! Heerlijk dat ik hier bij mocht zijn!
Bijna de gehele cast van Robin Hood and the king's gold
Dat was mijn eerste reactie toen ik een folder zag waar je die excursie kon boeken. Ik had wel eens de Lesse in de Belgische Ardennen afgedaald per kayak, dus had ik bepaalde inschatting van wat het inhield. Dàt durfde ik wel!
Ondanks dat ik alleen ingetekend had en ondanks de bewolking, was ik toch wel heel blij dat het door kon gaan. De zee was rustig genoeg, want ook die zou nog spelbreker kunnen zijn. Ik mocht het gewoon beleven , joepie! Ik had er echt zin in!
Nadat we geïnstalleerd waren en na een korte instructie kon ik m'n eerste peddeling wagen langs de kant van de baai. De rotspartij hield de zeedeining tegen, zodat ik de kans kreeg om te wennen aan de kayak, de besturing en z'n peddels en tips hoe je het makkelijkst kan draaien, de beste houding. Maar ik moest vooral wennen aan de diepte van de zee. Door het heldere water blijf je tegen de zeebodem aankijken. Op sommige plaatsen was het water azuurblauw, prachtig en op andere plaatsen, kleurde het water donkerder door de mosgroei (of andere planten). Als je eenmaal aan het peddelen bent, dan let je meer op je techniek en waar je heen stuurt, dan dat je nog naar beneden kijkt.
Na de gewenning ,besloten we verder te gaan naar de volgende baai. Op de onderstaande foto zie je de rotspartij waar we even voorbij moesten. Hierdoor bereikten we toch even een stukje in zee waar de zeedeining heviger werd. Door de golfslag moest je toch krachtiger gaan peddelen en je armen even laten rusten ging daar zeker niet.... want de zee neemt je zo een stukje verder mee als je niet blijft werken. Je moest ver genoeg van de rotsen blijven, maar ook niet te veraf. Een professional zal vast eens lachen met wat ik hier schrijf, maar voor mij voelde het even eng aan. En intussen neemt je fantasie en angst weer een loopje met je gedachten.
Mijn hele vakantie heb ik gehoopt om dolfijntjes te spotten, maar op dit stukje dacht ik toch 'Dolfijntjes, nu liever niet!'. Ik zag ze al springen en duiken naast mijn kayak en ik dacht , dan verlies ik helemaal de balans. En ook al zijn ze zo schattig en lief om te zien.... ik zou me een hoedje schrikken zo dicht bij m'n kayak. Even heb ik wel gedacht dat er iets mij raakte... er schuurde in ieder geval tot 2 keer toe, iets tegen mijn kayak aan. Je hoort het geluid extra goed, omdat de kayak hol is en het leek me een beetje uit koers te brengen. Misschien had ik de rotsen geraakt, maar als ik dan keek zag ik niets dan de diepte. Lang turen was er niet bij op dat stukje zee, omdat het toch harder werken was, dan ik voorheen had gedacht. Wat was ik blij dat we weer bij de volgende baai kwamen, zodat ik even kon stoppen met peddelen om m'n armen en vooral m'n nekspieren even rust te gunnen.
Opeens zag ik in de bossen iemand zwaaien dus vriendelijk als ik was, heb ik teruggezwaaid. Omdat ze bleven zwaaien , vroeg Chris de intructeur of ik ze kende. Aanvankelijk herkende ik ze niet, dus wilde Chris polsen of er iets aan de hand was. Toen ik wat dichterbij kwam, zag ik dat het gasten uit hetzelfde hotel waren. Ik had tijdens het ontbijt heel kort kennis met ze gemaakt en zodoende wisten zij dat ik zou kayaken. Dat we elkaar daar troffen, was toevallig, omdat ik niet wist waar ik zou starten.
Ik zag dat Klaas en Linda nog foto's maakten en dat vond ik super, omdat ik zelf mijn camera niet kon gebruiken op het water. De instructeur had ook nog een waterbestendige camera bij zich, dus aan beeldmateriaal geen gebrek als aandenken aan mijn kayakavontuur. Bij deze ga ik ze nogmaals hartelijk danken.
Na anderhalf uur peddelen, zijn we weergekeerd naar de eerste baai. Eerst weer even door het woeligere water van de diepzee, voorbij de rotsen. Het ging precies beter nu dan met het heenvaren. Ik was weer blij om veilig op het strand te zijn. Daar zouden we even verpozen en onze broodjes eten en eventueel een frisse duik in de zee. Ik was tevreden en voldaan over de kayaktocht die ik er op had zitten. Na de pauze hoefde het voor mij niet meer, om nog eens te gaan. Omdat ik alleen was, kon ik de beslissing nemen om te stoppen. Moest ik met een heel team zijn, dan zou ik gewoon mee doorgaan hoor... Ik wil geen spelbreker voor anderen zijn. De oude stad bezoeken stond ook nog op m'n lijstje 'things to do', zodat ik daar een beetje meer tijd voor kreeg.
De volgende ochtend bij het ontbijt, kwam de kayaktocht al weer snel ter sprake. Linda vroeg: 'Heb jij die haai ook gezien?' Ik dacht dat ze me plaagde, maar toen vertelde ze me, dat ze na onze doortocht, direct was gaan zwemmen. Haar man riep haar dringend terug uit het water, vanwege het gevaarte dat zeer dicht bij Linda aan kwam zwemmen. Ze toonde me de foto's en toen schrok ik toch wel. Gelukkig is Linda oké en was ze tijdig uit het water. Wat ben ik blij dat ik die niet gezien heb! Wat was ik in paniek gegaan! dat weet ik wel zeker! Juist daardoor zou je kantelen en omgaan.
De lokale bevolking vertelde ons dat het zeker geen haai is, maar ze noemde het een 'dogfish'. Dat zijn best wel grote vissen en die komen daar wel voor, maar zijn onschuldig en zullen mensen niets aandoen. Anderen dachten dan weer eerder aan een baracuda, die komen vanwege de paaitijd hun eieren afzetten tegen de rotsen. Normaal gezien komen ze nooit zo dicht bij de kustlijn. Na een googlesessie ben ik er niet wijzer van geworden, maar Linda zag hem wel van heel dichtbij.
In ieder geval wil ik niemand bang maken door dit verhaal, maar het was toch wel opeens een avontuur om te vertellen. Ik ben dagen later gewoon weer gaan zwemmen in de zee hoor. Linda bij mijn weten ook. Dit was in iets dieper water en zover waag ik me meestal niet om te zwemmen. Ik ben echt superblij met mijn kayakavontuur en raad het ook iedereen aan.
Hieronder nog de foto's van de.....? Wat denken jullie?
Wat was het weer heerlijk om in Griekenland te zijn. Dit keer koos ik voor het sporadeneilandhoppen en wat is het weer moeilijk om de knop om te krijgen naar het normale leven. De kachel weer op volle toeren, met een 'bakkie troost' zoals de Nederlanders het zo mooi zeggen en een fleecedekentje als je beste vriend. Toch te gek voor woorden dat het hier nog steeds zo koud is. Maar ook in Griekenland heb ik diverse weersomstandigheden meegemaakt, want 1 week voor mijn komst , voor het Griekse Orthodoxe Pasen heerste er al een hittegolf. Mijn eerste week verblijf was iets minder qua temperaturen... Bewolkt, maar toch in de 20 graden, een dagje trui en jas en zelfs een avondje mét wolkbreuk. Voor alles een eerste keer zie je wel, maar ik kon er dagelijks op uit en daar doen we het voor.
Alonissos was echt een prachtig eerste eiland. Zeer groen en vooral de ongereptheid van de natuur heeft me betoverd. Ook halen de bewoners alles uit de kast om hun huisje , balkonnetje of piepkleine tuintje aan te kleden met de mooiste bloemen en planten. Net na het Pasen was nog niet alles open, wellicht ook omdat het nog net vroeg in mei was. Er waren slechts een paar restaurantjes geopend en je kon nog niet kiezen van het menu. Eten wat er in huis was, maar dat geeft niet.. dat was ook lekker. Ook had ik juist het geluk, dat de plaatselijke bevolking een pantomine voorstelling speelde, wat ik ook nog mee kon beleven. Later zal ik ongetwijfeld hier op terugkomen. Een ochtend gaan kayaken, een bezoek aan de oude stad en verdwalen op het ezelspad. Ik heb er me geen seconde verveeld. Ook door de kleine gemeenschap inwoners voelde ik me warm onthaald en verwelkomd. Het is ook juist die vriendschap die je voelt en blijft onthouden. Wat ik echter ook niet ga vergeten zijn de muggenbeten. Ze hebben me letterlijk verslonden. Dus spray kopen of erg veel knoflook eten was de boodschap ! Iemand vertelde me later dat deze muggen vooral verzot zijn op mensen met te hoog cholesterol.... Wat er van waar is weet ik niet, maar in mijn geval lustte ze m'n bloed rauw. Ik heb me maar lekker laten gaan met de knoflookgerechtjes. Ik wil eigenlijk heel graag nog eens terug, 3 dagen op Alonissos is echt te kort. Het is slechts een glimp die ik kon opvangen. .
Dan was er Skopelos voor 4 dagen. Na een moeizame start waarin even allerlei tegenzat, kreeg ik de latere dagen alsnog de kans om het eiland te ontdekken per auto. Het wegennet op Skopelos was tip-top.... pas vernieuwde brede wegen en af en toe slingerende smalle baantjes mét haarspeldbochten ... een beetje eng maar prachtige ver-gezichten. Zo kon ik op Skopelos de Mamma Mia kapel bezoeken en had de klif helemaal voor mezelf.... er was verder niemand. Een zeer mooi plaatsje vond ik persoonlijk Elios ofwel Neo Klima. Een heel mooi vrij nieuw haventje en aan de andere kant een stukje strand, Enkele leuke taverna's. Daar heb ik lekker gegeten en die man wou zelfs met me rondtoeren, omdat ik vertelde dat ik de 3 graven niet kon vinden bij Sendoukia. Ik had daar wat rondgetoerd, maar daar werd de weg wel heel erg ruw en ruig dat ik maar besloten heb om terug te keren. Ik ben echter terughoudend gebleven en heb het aanbod toch maar vriendelijk afgewezen. Ik weet dat de mensen je oprecht willen helpen. Op naar de volgende mooie plaatsen als Kastani, Panormos, Agnondas. Dat vond ik ook weer een heerlijk plaatsje om naar terug te keren en er te eten.
En toen terug naar Skiathos voor een weekje. Dit eiland heeft het ook helemaal, de 'old port' en de nieuwe havenboulevard, de erg lange winkelstraat, een uitgaansbuurt (maar die was nog niet helemaal geopend). Met de boot kon je ook nog andere idyllische plekjes bereiken als het Lalaria strand en het middeleeuwse Kastro. Dat was ook grappig om te zien en beleven... terug in de tijd. De heel veel strandjes met ieder z'n eigen charme. Koukounaries is de meest bekende, maar daar kun je in de zomer over de koppen lopen... Nu was het er nog vrij rustig. Zo had ik dus werkelijk nog dagen dat ik helemaal alleen op één van de andere strandjes was.
Ook hier op Skiathos ben ik met de auto op verkenning geweest, al moet ik toegeven dat ik net zo goed met de bus had kunnen rijden, want dat is er echt heel goed geregeld. Een dagje later ben ik gaan vliegtuigspotten, want dat is echt wel een 'must see' daar op Skiatos. De vliegtuigen vliegen er zo laag over je heen, dat je het idee hebt dat je ze bijna kan aanraken bij het landen. Blijf zeker ook wachten tot er weer ééntje vertrekt, want er zijn altijd wel mensen die op de verkeerde plaats gaan staan daar en ondanks de waarschuwingen, worden ze zo weggeblazen of gezandstraald door de vliegtuigstraalkracht.
Nog een mooi initiatief op Skiathos is de 'dogshelter' Hier worden de zwerfhonden opgevangen en verzorgd en geplaatst ter adoptie. De toeristen mogen elke ochtend de honden uitlaten. Het asiel rekent er zelfs een beetje op. Intussen kan je ook nog souvenirs kopen om alzo het asiel te steunen. Doen ! zou ik zeggen. Maar het allerbelangrijkste en meest hartverwarmende is weer de vriendschap en de liefde die je van de mensen krijgt overal. Ze dragen je overal op handen om je het naar je zin te maken. Als je ice-thee vraagt en ze hebben het niet , dan sturen ze wel iemand naar de winkel om het te halen..... Of als de taverna's nog niet helemaal geïnstalleerd zijn dan trekken ze hun koelkast open en komen met allerlei ander lekkers af , opdat je zeker geen honger zou hebben. Ik kan blijven detaileren. Die vriendelijkheid en ze raken je aan, omdat ze het zo goed met je voorhebben, een knuffel en ze staan je uit te zwaaien tot ze je niet meer zien. En het is allemaal echt en oprecht ; ..
Kun je nu begrijpen waarom ik een traantje moest wegpinken bij de terugvlucht? Iedere keer , ieder jaar word ik meer en meer verliefd op Griekenland.
Dit is één van de 3 pelikanen van Mykonos. Een opvolger van Petros.
Mykonos' beroemste pelikaan 'Petros'
In '58 spoelde er een gewonde pelikaan aan op het eiland. Deze werd gered en verzorgd door een visser, en de 2 werden al gauw onafscheidelijk. Petros kreeg hij als naam en werd de mascotte van Mykonos. Al gauw stond hij op alle aanzichtkaarten. Petros overleed in 1985,
Jacky Onassis schonk na het overlijden van Petros een nieuwe pelikaan aan het eiland. De zoo van Hamburg schonk een 2de pelikaan en een 3e spoelde net als Petros gewond aan en is ook gebleven na verzorging. bronvermelding : wikipedia
Na wat speurwerk op internet, vond ik hun namen: Petros, Nikos en Irini
~)§§§(~
Ze stonden ook hoog bovenaan mijn wensenlijstje om ze te ontmoeten daar. De eerste avond van mijn verblijf op het eiland , wandelde er 1 over de drukke boulevard van Chora. Uiteraard werd het dier omringt door een mensenmassa, die allemaal een foto wilde maken.
De avond er na zat ik in een restaurantje te eten op een overdekt terrasje, en opeens kwam de pelikaan naast mijn tafeltje wandelen, richting keuken om een visje. Deze grappige dieren zullen hun vaste adresjes wel kennen daar. De restauranteigenaar moet met een visje de pelikaan weer buiten lokken.
Bij ons in België of Nederland zou het ondenkbaar zijn, maar op Mykonos kan je je geen betere kennismaking met het dier wensen. Later zag ik er nog wel 2 samen door de smalle steegjes wandelen maar de 3 tesamen heb ik niet gezien.
Machtig prachtig verhaal over Petros & de pelikanen nu. Op youtube zag ik een oud filmpje van Petros *the original Omdat het uit de jaren '60 is, is dat meest met zwart-wit foto's http://www.youtube.com/watch?v=IGvWXirxSP0
Jullie hielden hem nog tegoed van me, het verhaal van de warmwaterbronnen ofwel de hotsprings nabij de vulkaan van Santorini. Dit is weer een apart onderdeel van de 'romantische' bootreis die ik boekte. Na een pittige klim op de vulkaan, was de verleiding om een frisse duik te nemen wel heel erg groot. Een volgende bootstop was voorzien bij de hotsprings of warmwaterbronnen, en daar kon je dan even af koelen. De boot kan er niet helemaal tot aan de wand varen, dus kon je vanaf dit punt uit de boot springen en zelf verder zwemmen naar de bronnen.
Zie je het bruine water in de verte? Wel daar moesten we naartoe. In mijn enthousiasme ben ik mee van de boot gesprongen. Het ziet er allemaal niet zo ver uit, maar ik had mijn conditie weer duidelijk overschat. Ik geraakte zelfs een beetje in paniek, omdat het best wel duurde, eerdat ik weer grond onder m'n voeten voelde en zwemmen in de zee is toch weer anders dan in het zwembad. Eenmaal weer met de voetjes op de bodem, kon ik even uitblazen en dan weer verder, de inham in. Hoe verder je zwom, hoe duidelijker de temperatuursverschillen. Al is de term 'Hot' hier duidelijk overroepen want zo heet is het niet. De temperatuursverschillen van zowat 3 graden, waren voelbaar bij elke zwemslag. Een stukje koel zeewater en dan ineens voelde je weer die warmtestroom.
De zeebodem voelde vettig aan, modderig en je zag door het bruine water niet meer waar je op trapte. Bah, ik vond het maar vies, al die smurrie tussen m'n tenen. Toch zou die modder een helende werking op je huid hebben. Tja dat kan dan allemaal wel zo zijn, ik besloot om niet helemaal tot aan de achterkant te gaan. Ik wou weer naar de boot om te zien of het me ook zoveel moeite zou kosten om weer terug te komen. Maar het lukte vlotter dan de heenweg. Ik klom aan boord en wilde naar mijn plekje lopen.... zie ik opeens dat mijn vakantievrienden op een andere boot zaten. Welverdraaid !!!! Had ik de verkeerde boot genomen ! Pfoe weer de zee inspringen en zwemmen naar de juiste boot , was er waarschijnlijk net teveel aan geweest. Gelukkig kon ik via een overloopbrug naar de juiste boot overstappen. Oef ! hahaha jee wat een klucht!!
En zo zie je maar dat je op een tijdspanne van een half uur tot een uur, hele diverse emoties en gevoelens kent. Van overmoed tot paniek, van enthousiasme tot walging, van vreugde tot teleurstelling. Het was niet wat ik ervan verwacht had, maar wel een avontuurlijk gedeelte, des te meer.
Mijn tip hierbij: Neem asjeblieft niet je beste zwemkleding mee. Het bruine goedje van het vulkanische water kruipt in elke vezel en is er niet meer uit te wassen. Ook je handdoek is hopeloos verknoeid na het afdrogen. Zelfs 2 dagen na dit avontuur en na het douchen, bleef je het goedje terugvinden in je badhanddoeken. Het koppel dat ik op vakantie had ontmoet, vertelde me later dat bij hen de hotelhanddoeken aangerekend werden, omdat ze onbruikbaar waren geworden. Misschien dat ook waterschoenen een goede optie waren geweest. Het had mij wellicht een modderwalging bespaard.
Na de warmtebaden, hielden we halt voor een lekkere maaltijd op Thirassia (krijgt een eigen blogje) en dan sloten we de dag af met de mooiste zonsondergang ter wereld. Tenminste daar staat Santorini om bekend
Afsluiting van de excursie met een prachtige zonsondergang
Als je bovenstaande foto ziet, dan begrijp je direct waarom Thirassia ook het krokodillen eiland wordt genoemd. De vorm die je ziet langs de kant van Santorini, doet je helemaal denken aan een wakende krokodil. Verder heeft het niets met krokodillen te maken hoor. Thirassia was voorheen verbonden met Santorini, maar na een verwoestende aardbeving is de natuurlijke landbrug met Santorini verdwenen waardoor het 2 aparte eilanden zijn geworden. Santorini is heel erg toeristisch en druk, maar op Thirassia ga je als het ware 20 jaar terug in de tijd. Omdat er niet echt strandjes zijn, is het toerisme uitgebleven, dus ook de wildgroei aan taverna's, winkeltjes etc, bleef beperkt.
Ik heb Thirassia bezocht tijdens de excursie 'Romantische boottocht' met o.a. de vulkaanuitstap, gevolgd door een bezoek aan de warmwaterbronnen. Hier hield de boot een stop rond etenstijd, zodat we daar heerlijk konden smullen. Helaas heb ik verder het eiland niet kunnen ontdekken; want je moest onmiddellijk een zeer hoge trap beklimmen om het eiland te kunnen ontdekken. Ik heb er me niet aan gewaagd, vanwege tijdsgebrek. Toch schijnt het echt de moeite te zijn, om ook dit authentieke eilandje eens te ontdekken. Gewoon omdat het er al zo heerlijk rustig is. We konden kiezen, uit 2 menu's, omdat we met zo'n boottocht met een hele groep tergelijkertijd gingen eten. Het smaakte heerlijk !
Deze foto hierboven, geeft weer een iets ander beeld over het eiland. De gids vertelde dat zelfs de bek van de krokodil zich wil openen. Als we weer wat dichter langs de rand varen van Thirassia, zien we inderdaad de opening duidelijk. (zie foto's)
Tot slot sluiten we de romantische boottocht af met een zeer mooie, adembenemende zonsondergang waarvoor Santorini ook bekend staat. Het was een zeer geslaagde excursie - de hele dag lang -
De caldera Nea Kameni en Santorini op de achtergrond
Als je in Santorini bent, dan heb je waarschijnlijk een druk agenda om alles te bezoeken en te bezichtigen op het schitterende eiland, maar een absolute aanrader is de excursie boottocht naar de vulkaan Nea Kameni & de hotsprings Palia Kameni. Op het einde van de dag kunt u dan ook nog s'werelds mooiste zonsondergang aanschouwen vanaf de boot.
Halfweg de ochtend vertrekt de boot. Je bent in een mum van tijd bij de vulkaan. Voor je de klim aanvangt nog een tip: Neem voldoende water mee naar boven, want in die verzengende hitte snak je naar een slok water en het is er niet te koop daar! Je kan op de boot eventueel nog wel een flesje aankopen. Trek ook zeker schoenen aan met een stevige zool, want het kan er warm worden onder de voetjes. Ik zag mensen met teenslippers en in bikini de klim aangaan. Ik weet niet hoe dat gegaan is, maar ik had er toch mijn bedenkingen bij.
Ik had mijn 'stoute schoenen' aan. Zo noemde ik ze omdat ik met die schoenen, al de meeste avonturen ben aangegaan, soms wel eens met knikkende knietjes, niet wetende wat me te wachten zou staan. Ze hadden intussen hun beste tijd wel gehad, maar bij het klimmen leek het alsof mijn zolen zouden smelten. Zo warm voelde het aan de voetjes. Na dit avontuur moest ik ze echt wel afdanken.
De klim duurt ongeveer een drie kwartier. Ik vond dat de groep er een stevige pas in had, dus een klein beetje conditie is wel vereist. Als ik het op mijn eigen ritme zou doen , had ik vast wat vaker even halt gehouden, om intussen beter van het landschap te kunnen genieten én laat ik eerlijk zijn, ook om uit te puffen pfoe ...... Maar het is toch een beetje een akelige plaats om de groep uit het oog te verliezen, dus op de tanden bijten en doorgaan tot de laatste snik. Het is echt de moeite waard!
Proberen de groep bij te benen tijdens een stevige klim
Natuurlijk is het spectaculair om op een slapende vulkaan te lopen, wetende dat de vulkaan van Santorini op de lijst staat van de meest gevaarlijke 15. Dichterbij zal ik vast nooit meer komen. Ik praatte mezelf moed in, om de eindmeet te halen.
En als je dan op de eindbestemming bent, dan voel je je heel erg nietig in zo'n ruwe woeste omgeving. Machtig mooi en genietend van het feit dat je hier mag en bij kan zijn!
Het ziet er vrij onschuldig uit, maar in die kraters is de temperatuur nog steeds 90° celcius, dus daar wil je niet inglijden. Deze foto herinnert me telkens aan de kracht en macht die moeder natuur kan hebben. Dat enkel zij hier de regels en wetten bepaald en dat wij als mens dat in al z'n facetten moeten respecteren.
Als je de steentjes uit elkaar veegt (zie foto onder) dan voel je de hitte aan je hand. Je kan er een ei in bakken. Op de foto ernaast zie je de contrasten in de bodem. Het ene is geel vanwege de hoge concentratie zwavel, de andere massa is bruin vanwege de hoge concentratie ijzer.
Je kan amper geloven dat leven hier mogelijk is , maar dit plantje gedijt hier als enige. Wonderbaarlijk toch?!
En als je dan weer veilig bent afgedaald en je de boot weer ziet liggen, dan is de verleiding voor een frisse duik wel heel erg groot. Maar we worden gevraagd om geduldig te blijven, omdat we naar de 'hotsprings' varen ofwel de warmwaterbronnen. Hierover vertel ik je in een latere blog. Kijk voor meer foto's op facebook: Griekenland natuurlijk ! of klik op onderstaande link:
Toen ik op Symi was een jaar geleden, werd door de gids verteld over de sponzenvangst vroeger. Rond de jaren 1850 werd de spons enorm populair om zich mee te baden; om schoon te maken, of om flessen en potten te dichten. Vooral op Symi werden grote hoeveelheden sponzen opgedoken, door de vissers. De sponzen werden gewassen, gebleekt, gedroogd en verhandeld. De duikers verdienden er grof geld mee en konden daardoor een luxueus leventje leiden.
Ze doken vaak tot wel 30 meter diep zonder enige hulpmiddelen, (sommige bronnen spreken van 70 meter) en ze plukten dan zoveel mogelijk sponzen op een paar minuten tijd. Ze konden erg lang de adem inhouden, maar velen stierven aan andere gevolgen van het diepzeeduiken. Ze geraakten verlamd, kregen longembolie of hadden last van decompressie.. Daardoor bleven vele vrouwen/moeders en kinderen alleen achter, door sterfte van hun echtgenoot, vaders of zonen.
Toen de sponzengroei aangetast werd, door een onbekende oorzaak, zakte de sponzenhandel in elkaar. In die tijd kwam ook de synthetisch spons op de markt. In Symi vind je nog winkeltjes waar je de natuurlijke sponzen kan kopen, in allerlei soorten en maten; gedroogde of gebleekte vorm.
De restanten van vervlogen pracht en praal op Delos
Een eiland dat behoorlijk veel indruk op me gemaakt heeft is Delos. Het is alweer 2 jaar geleden dat ik de archeologische site bezocht , vanuit Mykonos. Delos is UNESCO werelderfgoed sinds 1990, 14e sessie en daardoor goed beschermd. Het eiland is onbewoond en enkel overdag toegankelijk via een boot. Enkel archeologen en bewakers mogen er blijven overnachten.
De archeologen aan het werk !
Als je naar Delos gaat is het aangewezen om met een gids te gaan. Die kan zoveel mooie verhalen vertellen over het eiland, dat je met enige verbeelding weer alles tot leven ziet komen. Je waant je echt als in een film van de oudheid , tussen de paleizen, goden en godinnen, waar ook machtspelen en slavernij nog hoogtij vierden.
Delos in het Grieks: Δήλος, Dhilos ligt als een puntje / stipje in het midden van de Cycladen en daardoor was Delos het belangrijkste handelseiland van de Cycladen, waar de groten der aarde woonden en floreerden in pracht en praal, in luxe en weelde.
Vandaag de dag, ligt Delos er beschadigd en geplunderd bij. In het museum op het eiland zijn de belangrijkste vondsten verzameld en beschermd tegen verdere corrosie en eventuele verdere plunderingen.. Hierin staan o.a. de resten van de echte originele leeuwen van het bekende leeuwenterras.
Het leeuwenterras
Op de oorspronkelijke plaats van het leeuwenterras zijn kopieën geplaatst van de leeuwen, in de staat waarin ze zich toen bevonden. Aanvankelijk waren het 9 leeuwen maar nu resten er nog 5. Een 6e zou in Venetië staan. Zelfs mooie mozaïekwerken uit de vele badhuizen, zijn verplaatst naar het museum, maar op de vindplaats werden dan vakkundig kopieên geplaatst.
De mozaïekvloeren van de badhuizen
Als je door de ruïnes loopt zie je hoe vernuft de stadjes al opgebouwd werden in een zeer ver verleden, met zelfs riolering onder de met marmer geplaveide straatjes.
De gids tipt je nog op enkel grappige wegwijzers in de vorm van een fallussymbool. Op het eiland vind je zelfs beelden (of resten ) terug van het mannelijke lid. De fallus werd geëerd en aanbeden - je vindt ze overal op het eiland terug.
Tussen de vele brokstukken vind je echt nog mooie resten waarin je kan zien, hoe mooi het hier ooit geweest moet zijn. Op Delos bevond zich ooit een meer, maar dat is nu drooggelegd uit vrees voor de opkomst van de malariamug. Nu is het een dor, droog en ruw landschap.
Ik hoorde vele mensen zeggen tegen elkaar dat ze nooit hadden durven denken, dat het zo'n waardevolle excursie zou zijn. Een beetje meer op de hoogte van het leven, hoe het ooit was.
Ook ik vond het een eer om daar te zijn. Terug in een glorieus tijdperk en mijn interesse gewekt om me te verdiepen in de Griekse mythologie.
Resten van het oude amfitheater
De orginelen staan in het museum - dit zijn de kopieën
Enkele bijzondere vondsten worden bewaard in het museum
Nog enkele mozaïken beschermd in het museum tegen zon en lichtschade
Witgekalkte huisjes - blauwe luikjes - typisch voor de Cycladen
De typische kleuren blauw/wit op de Cycladen zijn er niet zomaar. Vooral op Mykonos vond ik het kleurgebruik nog homogeen toegepast, al begint men ook daar te spelen met andere kleurtjes.
Over het kleurgebruik (wit en blauw) is me het volgende.verteld : Destijds toen de eilanden onder Turks bewind stonden, werden de inwoners verboden om de Griekse vlag uit te hangen. Uit stil protest werden stiekem afspraken gemaakt, om dan de kleuren van de Griekse vlag uit te dragen, door hun huizen wit te kalken en de ramen en deuren blauw te schilderen.
Mijn allereerste kennismaking met Griekenland was op Mykonos.
Dankzij het liedje van Fleetfoxes - Mykonos, ben ik geïnspireerd geraakt om naar dit eiland te gaan. 'k heb de link onderaan dit blogbericht geplaatst. Ik wist aanvankelijk niet eens waar het lag, en bij welk land het hoorde, maar de lokroep was groot. Ik moest en zou er naartoe gaan en ik kan er verder geen andere verklaring aan geven.
Omdat ik alleen op vakantie vertrok, heb ik ervoor gekozen om een rondreis te maken..... Enige voorwaarde: Mykonos moest er zeker bij zijn. Verder wilde ik me helemaal laten verrassen en zodoende kwam ik bij de reis uit: 'Verrassende Cycladen'. 'k Had geen idee in welke hotels ik zou terecht komen, ik wist enkel dat ik op 4 eilanden zou logeren. Startende in Mykonos daarna doorreizen naar Paros, via Naxos naar Santorini. Dat laatste eiland kende ik van de vele idyllische foto's, dus daar keek ik ook wel erg naar uit.
Het excentrieke eiland Mykonos staat bekend bij de holibi's. Omdat ik persé naar daar wilde, begon mijn kennissenkring opeens te twijfelen of ik nog met iets uit de kast moest komen, .... Niets is minder waar en op het eiland zelf heb ik er ook weinig van gemerkt. Al moet ik toegeven, dat ik me niet echt in het nachtleven heb gestort aldaar.
De jetset zakt ook graag af naar dit cosmopolitan eiland. Zo zou ik net Shakira een weekje van tevoren gemist hebben. Je vraagt je wel af, wie er met al die dure jachten met personeel én bewaking, aangemeerd liggen in de nieuwe haven daar.
Ik werd helemaal vrolijk door de Venetiaanse verdwaalstraatjes daar in de typisch Griekse stijl. Witgekalkte huisjes met de blauwe luiken was op Mykonos over gans het eiland doorgetrokken. De beroemste inwoners van het eiland, zijn wel de pelikanen daar. Als je ze zoekt , dan vind je ze niet, maar als je dan lekker zit te eten in een restaurantje, dan komen ze zo opeens naast je tafeltje wandelen, recht naar de keuken om te schooien voor een visje. Hier zou zoiets ondenkbaar zijn, maar daar kan en mag het allemaal.
En dan zijn er nog de vriendelijke en gastvrije Grieken. Ik had nooit durven denken dat ze zo'n 'warmhartige' mensen zouden zijn. Kortom, ik heb er me veilig gevoeld en ze zijn gelukkig niet zo opdringerig om je in hun restaurant te lokken, roepen , aandringen zoals het op andere plaatsen wel gebeurd. Ik was supergelukkig met mijn keuze om naar Griekenland te gaan én notabene in Mykonos te zijn.
Klein minpuntje was, dat mijn hotel nogal hoog op de berg lag. Die honderden trapjes naar boven waren een heuse uitdaging voor mijn beenspieren. Zo'n klim wilde je liefst niet meer dan 2 keer per dag doen. Ook was er erg veel wind. Door de warmte was dat best aangenaam, maar je moest wel 20 keer achter je pet of hoed aanhollen. Of dit altijd zo winderig is of dat het nu uitzonderlijk was, durf ik niet te zeggen.
Ik heb nog een jeepsafari geboekt om het eiland beter te leren kennen en zodoende kwam ik nog adembenemende plekjes tegen. Daarover zal ik later meer berichten. Ook een boottocht naar het mythologische eiland Delos is een absolute aanrader. Dit doe je best met een gids, omdat die zoveel meer kan vertellen, waardoor zo'n eiland bijna tot leven komt.
Tot slot heb ik nog als tip: Kijk uit waar je neerploft op een terrasje om te eten of te drinken. Bekijk altijd even de prijzen voordat je gaat zitten. De celebs hebben er hun eigen favoriete plekjes en de prijzen zijn er dan ook navenant. De mooie bekende plaats 'Little Venice' is een geweldige locatie, maar erg duur. Als ieder maar waakt over z'n eigen budget uiteraard!
Mykonos was een aangename starter van de Cycladen. Ik was helemaal onder de indruk van het drukke maar trendy Mykonos en kon me amper voorstellen dat de volgende eilandjes ook zoveel te bieden hadden.
U heeft vast wel eens Grieken zien zwaaien, knotsen of vingerspelen met zo'n kralenketting. Of hoe kan ik het nog beter omschrijven?
De voorloper van de komboloi is onze paternoster of rozenkrans, maar tegenwoordig heeft deze ketting geen religieuze of symbolisch betekenis meer. Het plezier van het klikken helpt om spanningen kwijt te geraken bij stress of zorgen.
Al spelenderwijs en behendig kunnen de Grieken (en Cyprioten & Egyptenaren) allerlei trucjes met de kralenketting.
Ooit was het een typisch mannelijke aangelegenheid, maar tegenwoordig is het een erg populair modeaccesoire voor de vrouwen.
Ik ben Christel en graag wil ik mijn liefde voor Griekenland delen zoals ik het ervaren heb en beleefd. Eerlijk en onomwonden,zonder commercieel belang.
Al vanaf de eerste seconde op Griekse bodem, werd ik overrompeld door het mooie land, de prachtige natuur, zon , zee en strand, cultuur en vooral de Griekse mentaliteit en gastvrijheid.
Ik kan er maar niet genoeg van krijgen, dus zolang het me gegund is te gaan, blijf ik het land verkennen en ontdekken.
Ik weet dat er vast mensen zijn als ik, helemaal gek op Griekenland.
Laten we samen onze passie delen, door erover te praten, te vertellen, te reageren etc.
Ze hebben me letterlijk verslonden. Dus spray kopen of erg veel knoflook eten was de boodschap ! 
