Vrijdag 24 mei, dag 15, Senlis - Jagny-sous-Bois, 22.7 km
Hartelijk afscheid in de gite van Senlis. We zenden weer een pak klederen en geneesmiddelen naar huis om het gewicht te beperken. Voor we het bos instappen zien we voor het eerst een wegwijzer 'Paris 44 km', at wel een opkikker is. We stappen door het 'Forest de Chantilly' waar aparte paden voorzien als oefenbanen voor renpaarden. Je mag er enkel oversteken op eigen riscico en er zeker niet op rond lopen of blijven hangen. We kruisen 3 ruiters. Een van hen is duidelijk aan zijn eerste rit in galop toe, want hij roept voortdurend 'ohlala, oh mon dieu'. Zonder meer grappig als je erop staat te kijken. We volgen de GR tot aan de 'Etangs de Commelles' met het 'Chateau de la Reine Blanche'. Verder naar Choy-le-Forest, waar we onze boterhammen opeten in een café waar de stamgasten ons een stoorelement vinden omdat zij roken op café, en de schrik voor controle zit er duidelijk in. Door het bos naar Luzarches, waar we gelukkig telefonisch een gite kunnen reserveren. Daar nemen we een foto van het gemeentelijk infobord dat meldt dat de temperatuur op 24 mei om 16 uur in de namiddag 10° bedraagt! Bij de plaatselijke beenhouwer kopen we een avondmaal. Met hem hebben we een hele babbel. Hij vindt het ongelooflijk dat je zoveel kilmeters aflegt en geeft ons een grote snee spek cadeau 'om aan te sterken'. Dom genoeg nemen we geen foto van hem, wat we ons achteraf beklagen. In Jagny-sous-Bois belanden we in een poepchique gite. Gerund door een gescheiden man, die alles alleen onderhoudt. Het huis staat vol met honderden bibelots, waarvan je niet begrijpt hoe hij ze allemaal afgestoft krijgt. Het wordt Rozemies slechtste nacht. De matras is oud en je rolt voortdurend naar het midden. De bediening is meer dan ok, maar er gaat van de gastheer geen enkele warmte uit. Hij vertelt ons dat het droevig is om in een dorp te wonen dat geen enkel gemeenschappelijk functie vervult. Buren kennen elkaar niet, want je ontmoet nooit iemand in een winkel, aan de school, in de kerk .... Tcha ....
We vertrekkken via enkele hellingen en bereiken weer een 'Chaussée Brunehaut', die we meer dan 12 km volgen. Onderweg passeren we een typisch kruis 'La Croix de Ladre' en een oude hoeve 'Ferme du feu'. We dachten dat we op het gebied van weer alles al gehad hadden, maar vandaag krijgen we hevige wind en hagel. De t° liggen 10° lager dan normaal is voor de tijd van het jaar, nl. 11 à 12°. In de open velden is dat zonder meer koud. We stappen even langs en over een autostrade, (in geen dagen meer gezien) en volgen dan rustige wegen. Een attente politieman bezorgt ons de waterdichte overtrek van Rozemies rugzak. Hij heeft hem gevonden aan de rand van een veld. Als hij Geo ziet stappen, weet hij dat hij de vermoedelijke eigenaar ziet lopen. Wij zijn er blij mee, want als er één ding erg belangrijk is, dan is het wel het drooghouden van onze spullen. We stappen tot Balagny- sur- Aunette, waar we eten op een boomstronk en in een oude lavoir. Het is een mooi dorp, met een dorpsplein met oude platanen ??????? Dan gaat het verder naar Senlis, waar we onze rugzakken in het Office du Tourisme mogen afzetten en weer even de toerist uithangen. We bezoeken de kathedraal, bekend terrein voor ons, maar altijd weer mooi. De chambre d'hote waar we belanden is een prachtig oud huis, bewoond daar twee oude mensen. Mijnheer moeit zich met niets, en mevrouw brengt ons naar onze kamer. 's Anderdaags blijft ze bij ons zitten aan het ontbijt, en vertelt over de vele gasten die ze al gehad heeft. Ook zij ontvangt gasten voor het gezelschap en om de kosten van het huis te helpen dragen. 's Avonds gaan we eten in een restaurant met een Michelinster, met zicht op de kathedraal. We eten er heel lekker en het is niet duur. Het mag gezegd zijn dat we wel geen koffie of dessert namen en dat men in Frankrijk aan tafel altijd een gratis fles plat water krijgt.
We zijn vandaag 42 jaar getrouwd. We zijn ook halfweg onze tocht, want Compiègne ligt in vogelvlucht halfweg Ninove en Orléans. Het blijft koud, vooral 's morgens en 's avonds. De zon van zaterdagmiddag was van héél tijdelijke aard. Af en toe hangt er een gele bol aan de hemel en vragen wij ons af wat dat mag zijn. Toch vinden wij het super, hoe vreemd dat ook mag klinken. Wij stappen langs kanalen en bossen. Rust, rust, rust. En nog steeds ontmoeten we mensen van allerlei slag. Het is vandaag een wat vreemde dag: we verliezen veel tijd in de bibliotheek, waar we wel de blog kunnen aanvullen maar niet kunnen mailen en voor het eerst maken we zelf eten in de gite. Eten maken is veel gezegd: we warmen preisoep op en ossentong. Om 14 uur starten we om door het 'Foret de Compiègne' naar Béthisy-St-Martin te stappen. We stappen 12.5 km door het woud. Zeer mooi en met een vernuftig systeem van opeenvolgende wegwijzers en 'carrefours' waardoor je eigenlijk nooit verloren kan lopen. Je moet telkens met je rug voor de rode streep op zo'n wegwijzer gaan staan en dan recht vooruit stappen tot de volgende. Op die manier kom je uiteindelijk in Compiègne terecht. Bovendien is het woud opgedeeld in grote percelen, en die hebben allemaal een nummer, voor bosbeheer en eventueel hulpdiensten. Gewoon het feit van zolang door een bos te lopen is fijn, maar er zitten afmattende hellingen in. Wij zeuren geen van beiden, maar het gaat ons vandaag niet zo goed af. Geo heeft veel last van zijn rug en dat vertraagt zijn ritme en maakt het hem moeilijk. We komen 5,2 km verder moe aan in Béthisy, waar ons een koele ontvangst wacht zonder onthaal. De slaapkamer ligt op de rweede verdieping, en we moeten herhaaldelijk vragen of ze kunnen koffie of thee maken en iets voor ons klaarzetten.
Dinsdag 21 mei, dag 12, Pont L'Eveque - Compiègne, 25,3 km
We vertrekken langs het 'Canal Latéral de l'Oise' en stappen tot Ourscamps. Daar zetten we onze rugzakken af bij vriendelijke Portugezen om de weg tot aan de abdij zonderrugzak te kunnen afleggen. Ze dringen er op aan dat we koffie blijven drinken, en dat doen we dan maar. Plezierig, maar we hebben geleerd om onderweg niet te veel tijd te verliezen en willen de abdij nog bezoeken. De ruïne is eer mooi en het geheel is indrukwekkend. Rugzakken opgehaald en weer verder langs het kanaal. Zeer mooi, maar het regent weer en het fluitenkruid staat zeer hoog. Een groot deel van de 'chemin d'halage' is niet gemaaid en dat betekent ploeteren door de hoge begroeiing. Na een stukje drukke baan, komen we in een zeer bos met zeer wilde begroeiing en bereiken Compiègne langs de Aisne. Weer een mooi jaagpad langs de rivier, maar hier vergissen we ons en stappen een groot deel van de stad rond via de ring. We zijn de directe toegangsweg voorbij gelopen en belanden in een groot industriegebied dat niet verbonden is met de stad. En dus is er maar één oplossing: verder stappen tot de volgende toegang, of terugkeren, wat op hetzelfde neerkomt. We bereiken tenslotte de grootste brug, stappen langs straten die we voordien al bezochten op vakantie en bereiken de gite. Het is een gemeentelijke gite, die in de winter ook voor daklozen gebruikt wordt. De gite ligt onder een voormalig Carmelklooster en wordt gerund door vrijwilliger. Een vrijwilliger komt ons wegwijs maken en zoekt voor ons een onderkomen voor de volgende dag, wat eens te meer absoluut niet evident is.
Maandag 20 mei, dag 11, Berlancour t- Pont l'Eveque, 17.8 km
Pinkstermaandag.Vandaag vertrekken we in de gietende regen. We ploeteren door bossen en veldwegen en gaanpaden langs het water waar het fluitenkruid tot aan de billen reikt. Onaangenaam voor Rozemie. Geo draag een regenbroek, maar zij draagt beenstukken (getten) en moet dus telkens wachten tot het bovenste stuk van haar broek opgedroogd is. Alles is zo nat en er is zoveel nevel, dat we niet kunnen genieten van het landschap. We stappen weer door dorpen zonder enige voorziening, zoeken een zitplaats om te eten en zijn blij dat we onder een tent enkele banken vinden die nog niet afgebroken zijn. Het zijn de laatste restanten van een uitgeregend dorpsfeest. Gelukkig houdt het na de middag op met regenen en stappen we vrij gemakkelijk naar Noyon. Daar denken we in de stad een koffie te kunnen drinken, maar niets zo doods als Frankrijk op pinkstermaandag. Alles is dicht! Winkels, cafés, restaurants ... alles. De kathedraal van Noyon biedt nu soelaas. De super vriendelijke onthaaldame biedt ons in haar verwarmd lokaal een oploskoffie aan die hemels smaakt. En daar zitten we dan gezellig te babbelen in de kathedraal! Daarna is het niet ver meer tot Pont l'Evèque. De eigenaars van de gite zijn voormalige beenhouwers. De gite was een huis dat niet meer onderhouden werd. Zij kochten het op om na hun pensionering iets om handen te hebben, een mooi huis in stand te houden en nog mensen te zien. Zij bieden zelf geen maaltijden aan en ongelooflijk maar waar, ook 's avonds zijn bijna alle restaurants dicht. Gelukkig is er een Chinees die zich blijkbaar van de plaatselijke gebruiken niets aantrekt en goede zaken doet. Onze gitehouders zijn aanvankelijk nogal afstandelijk en het is pas bij het vertrek 's anderdaags, als we al op de drempel staan, dat de vrouw ons vertelt dat zij nooit kinderen kregen en dat ze eigenlijk een zwaar leven gehad heeft. Het is duidelijk dat ze graag eens zou praten, maar in dit geval komt het er echt niet van.
