Ik ben Patricia
Ik ben een vrouw en woon in (Belgie) en mijn beroep is .
Ik ben geboren op 06/08/1957 en ben nu dus 67 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Lezen, wandelen, zentangle en tekenen, gitaar spelen, schrijven enz...
Het bamboevlot volgt zachtjes de beweging van het water.
Vooraan zit Wei in kleermakerszit onverstoorbaar met kaarsrechte rug. Achteraan staat de jonge leerling, hij houdt de vaarboom stevig in beide handen, om hun vaartuig met de druk van de lange stok op de bodem door het water verder te duwen.
Op de zijrivier zijn geen andere vaartuigen.
Ze houden allebei van de stille afzondering en horen alleen het klapwieken van een reiger, het gekrijs van enkele meeuwen en het water dat tegen hun vlot klotst.
In het ochtendgloren
uit bed gedreven door gedachten
die niet stil te krijgen zijn
zit ik hier aan tafel
met pen en papier
en...denk ik aan jou
Hoe jij... de stuwende kracht bent voor velen
met al jou gedrevenheid en unieke ideeën
jij bent verrassend creatief
hoe jij... met je heldere blik
zoveel dingen ziet
de leuke, gevoelige, ludieke..
maar ook 't minder mooie
zo aandachtig , zo attent, zo opmerkzaam
In het ochtendgloren
gezeten aan de tafel
zie ik,
de zon die de dag verwelkomt
hoor ik.. de merel met z'n mooie zang
de duif met haar gekoer
de wereld die stilaan ontwaakt
en.. denk ik aan jou
Gedachten dwarrelen door m'n hoofd
lucratief
blije, tedere
ietwat later een onzekere
zoveel vragen
zoveel aanbod
in een vingerknip
flitsen ze van links naar rechts
van onder naar boven
een schakelmoment
oorzaak voor mij onbekend
al die schatten
verdwijnen
in het doolhof van m'n brein
vinden daar een plaatsje
in het opslagterrein
om...dagen...weken...maanden...
jaren later
in een vingerknip
een schakelmoment
oorzaak niet steeds onbekend
tevoorschijn te komen
uit het doolhof van m'n brein
die gedachten dwarrelen door m'n hoofd
lucratief
blije, tedere
ietwat later een onzekere
zoveel weetjes, zoveel vragen
zoveel onvoorstelbaar mooie dagen
in het doolhof van m'n brein
is 't niet altijd schone schijn
maar in een vingerknip
een schakelmoment
zijn er ook die blije, tedere
voor 100% zekere
Een wurm die door het vensterraam
het kind daar met zijn boek,
dat op de grond te lezen lag
haast elke dag weer zag.
"Ach," zei de wurm, "wat zou ik toch één keertje graag
toch echt heel graag eens weten
hoe dat ding dat 't kind daar heeft,
dat voorwerp toch zou heten."
Hij vroeg 't zich elke dag weer af
tot hij niet meer kon wachten,
hij kroop door 'n gaatje onder 't raam
het was omstreeks, achten.
Toen hij daar aan de andere kant
na 'n tijdje was gekomen,
kroop hij voorzichtig uit de wand
en zag 't kind daar liggen dromen.
De wurm dacht, "ja, 't is het moment!"
en begon omlaag te glijden,
hij kroop voorzichtig naar het boek
en dacht, "wat zullen de and'ren me benijden."
Toen hij aan 't boek gekomen was
werd 't kind plots'ling weer wakker.
De wurm gleed vlug onder een blad
maar 't was te laat voor d'arme stakker.
Het kind sloeg 't boek toen toe.
De dag nadien
heeft 't kind hem gezien...
Een echte boekenwurm!
Schrijfsels
 "Wink"){kind=icon}
 "Cool"){kind=icon}
