Een deel daarvan heeft een lintje en als ze wat hard beweegt hoort ze er suikerbolletjes in rammelen.  

Deze zijn tegenwoordig in de minderheid, ze heeft gehoord dat suiker niet goed is voor de tanden. 

Daar heeft zij gelukkig geen last van.  

Alvorens ze vertrekt slaat ze haar grote sterke vleugels uit. Het is tenslotte weer een jaar geleden dat ze met haar vracht rondvloog.  

Hopelijk staan de paashazen ook paraat om alles verder te verdelen.  

Het is een hele kunst om de eieren heel beneden te krijgen. 

 ©                       Patricia

Hij versnelt om voor mij af te draaien. Op een haartje na ontwijk ik hem. 

De chauffeur trapt abrupt op de rem. 

Terwijl ik voor de auto langs fiets, kijk ik de bestuurder door de voorruit aan. 

Hij kijkt verschrikt terug, houdt zijn handen met de handpalm naar boven en zijn mond vormt 'sorry.'  

Ik gebaar dat zijn verontschuldiging is geaccepteerd en rij snel verder terwijl mijn hart nog in mijn keel na klopt. 

Mijn beschermengel waakt over me. 

 ©                               Patricia

In een achteraf straatje hobbelen Anna en Carolina rijden op hun fiets over diezelfde kasseien terwijl ze luid 'heueueueueu' hummen op het ritme van het gedaver. Ze vinden het leuk af en toe even gek te doen.  

Ouders proberen hun jengelende kind achter op de fiets op deze manier aan het lachen te krijgen. 

Het wordt alsmaar moeilijker nog zo'n straatje te vinden. 

De elektrische wagen komt als een dief in de nacht over het fluisterasfalt voorbij gezoefd. Bijna onhoorbaar.

 ©            Patricia

 Hij is wijs, stoer en sterk. 

Er waren vele jaren nodig om hem te vormen tot wat hij nu is.  

Zijn grillige vormen zijn er een gevolg van. 

Zonder twijfel is hij de koning van het woud. 

Berk is meer het flexibele type. 

Meegaand uit welke hoek de wind ook waait. 

Ze buigt zich sierlijk mee en is een lust voor het oog, vindt Eik. 

Wilg heeft een oogje op Berk. Hij is jong, soepel en dominant.  

Soms, bij een lichte bries, zwiept hij zijn takken als een zweep in de lucht. 

Het schuift van de rand af en wordt halverwege door afwachtende handen opgevangen. 

Hup, nogmaals, maar nu met een beetje meer pit. 

Een hoger sprongetje en een harder duwtje. Bijna goed! Ze zet alle zeilen bij.  

Hup! De derde en laatste keer ligt het bijna op zijn plaats. Ze doet een stapje achterwaarts, nee het is niet overzichtelijk. Dan maar even de stoel erbij. 

Voila, waarom de stoel er van de eerste moment niet wordt bijgenomen is onduidelijk. Jeugdig enthousiasme? 

 ©             Patricia

 "Deze vind ik persoonlijk heel mooi." 

Ze draait zich om en kijkt in de ogen van de knapste man ooit. Zijn groene ogen kijken haar nieuwsgierig aan. 

"Dit werk is ook heel mooi," antwoordt ze. Ze steekt glimlachend haar hand uit en stelt zich voor. 

 "Dag, ik ben Linde de kleine Hinde." Hij kijkt haar ongelovig aan. 

 "Is dit je naam?" 

 "Ja hoor, zo hebben mijn ouders het beslist."  

"Lieftallige naam." Hij kijkt bewonderend in haar reebruine ogen waar hij de pretlichtjes in ziet flonkeren.  

"Neem me niet kwalijk, ik ben Jax de Linx. Een kennis van Myra. Jouw naam zal me altijd bijblijven." 

"Ach, dit hoor ik wel meer, maar na een paar dagen ben je hem alweer vergeten." "Zeker niet, jou reebruine ogen, een naam als een sprookje. Linde de kleine Hinde dartelde door het bos sprong over twijgjes, takken en kwam aan het zachte mos. Ze vleide zich neder en keek omhoog, haar ogen weerspiegelden de regenboog."  

"Jouw naam is ook uniek. De Hinde en de Linx, als dit maar goed komt." Haar ogen glinsteren.