Verschijnselen van Borderline: 2) Stemmingswisselingen
Borderline kenmerkt zich voorts door snelle stemmingsveranderingen. De stemming kan gemakkelijk omslaan van somberheid en angst in gespannen opwinding of andersom. Iemand met borderline lijkt 'overgevoelig' te reageren op gebeurtenissen en uitspraken. Een ogenschijnlijk onschuldige opmerking kan tot een woede-uitbarsting leiden, korte tijd later gevolgd door een vrolijke bui, alsof er niets gebeurd is.
Mijn herkenningspunten: Er zijn helemaal geen herkenningspunten. Ik reageer wel gevoelig op uitspraken of gebeurtenissen. een ogenschijnlijke onschuldige opmerking kan bij mij inderdaad wél tot een woede-uitbarsting leiden. Maar m'n woede krijg ik niet gekoeld. Een probleem is nooit opgelost voor mij. Zelfs na een nacht slapen word ik wakker en tracht ik me te herinneren wat er gisteren gebeurde. Hetzelfde woede-gevoel komt weer boven en ik ben nog even woedend als gisteren.
Wanneer gaat de woede dan wel over? Ik probeer tot een breuk te komen met wie of wat me woedend maakt. Maar zelfs na die breuk durf ik nog m'n woede te laten merken...de woede gaat pas over als ik zie dat m'n woede me het totaal tegenovergestelde opgeleverd heeft dan wat ik dacht te bereiken. Dit is nogal moeilijk te omschrijven omdat ik op het ogenblik en de periode dat ik woedend ben er totaal niet bij stilsta wat ik wil bereiken.
Na de woede blijf ik meestal achter met een leeg gevoel dat ik niet opgevuld krijg, die leegte word steeds opgevuld door depressiviteit.
Met andere woorden ik mag woedend zijn maar ik mag niet oneindig zijn. Ik moet een oplossing vinden en de oplossing moet aanvaardbaar voor mij zijn. Als ik last krijg van een woede-aanval moet ik me desnoods maar op iets afreageren. Dit word één van m'n aandachtspunten: Hoe kanaliseer ik m'n woede? Kan ik m'n woede afreageren? Wat zijn de mogelijkheden om me af te reageren? Afreageren op mensen is iets wat sowieso niet kan. Ik reageer me meestal af op mensen die ik heel graag heb en die mensen gaan gewoonweg op de vlucht voor mij en blijven achter met schuldgevoelens, stellen zichzelf in twijfel, ... Totaal niet nodig en ik heb er totaal ook niks aan.
...kreeg ik telefoon van Ineke. Ik wist even niet waar ik het had. Ze klonk nogal verbitterd, wat ik best kan aannemen. Het bracht me wel in de gelegenheid om me te excuseren voor m'n rotgedrag. Iets wat ik eigenlijk al een hele tijd wilde doen maar niet durfde omdat ik bang was van een heel negatieve reactie van haar. Ik kan moeilijk zeggen dat de reactie positief was maar ik heb vooral de indruk dat Ineke met heel veel vragen zit.
Ik heb haar een mail gestuurd en me nogmaals geëxcuseerd. Nu zitten we heen en weer te mailen, zij blijft maar doorbomen over wat ik vooral fout gedaan heb. Eigenlijk hoeft dat niet echt voor me maar blijkbaar lucht het haar op. Binnen enkele mails ga ik er haar toch maar een keer op wijzen dat het weinig zin heeft dit steeds te blijven herhalen maar als het haar helpt om dit te doen ga ik er me niet aan storen en haar mails niet meer beantwoorden.
Ik moet al genoeg stilstaan bij m'n verleden om m'n heden te begrijpen en hoe ik hiermee in de toekomst kan omgaan. Ik kan me nog niet wapenen tegen nieuwe tegenslagen en hervallen in depressie kan ik nu wel missen. Ik ga toch niks uit de weg, ik doe wat ik moet doen maar ik moet me niks aantrekken van de kritiek die iemand heeft op m'n verleden. Ik leef vandaag en dat is belangrijk.
Ineke zou wel een grote hulp voor me zijn. Begrijpen wat er in me omging en nog omgaat zal moeilijk voor haar zijn, dat hoeft ook niet. Het is wel belangrijk dat ze weet wat er gebeurd of kan gebeuren. Ineke is ook de meest aangewezen persoon hiervoor. Zij heeft het bij me ontdekt en de lange mails die ze me schrijft getuigen dat ik best nog wel belangrijk voor haar ben. Zij ook voor mij, ik denk nog dagelijks aan haar en vernoem haar ook nog dagelijks. Dat zij een grote hulp voor mij zou kunnen zijn is één aspect maar ik vind dat ik geen misbruik mag maken van haar. Wat kan ik voor Ineke nog betekenen? Wat wil Ineke nog van me? Ze heeft me indertijd om "commitment" gevraagd. Ik heb haar dat beloofd en ik wil het opnieuw proberen maar dan wil ik ook iets terug. Wat kan ik van haar willen?
Anderzijds ben ik wel een beetje bang dat ze over mijn persoonlijke problemen met anderen gaat praten. Ik heb haar al gemeld dat de "publieke schandpaal politiek" me niet echt interesseert. Daar kan ze inkomen en dat hoeft ook niet vind ze maar wel zou ik enkele personen die betrokken bij me zijn moeten inlichten. Ik weet wel wie er betrokken is met mij maar ik heb er wel enkele problemen mee. M'n moeder en m'n zus bellen me om de twee dagen om te weten hoe het met me gaat maar het gevoel "betrokkenheid" is nogal eenzijdig. Ik voel me niet betrokken bij hen. Hiervoor is er teveel gebeurd in het verleden dat verkeerd was. Daar draag ik nu nog een pak gevolgen van mee. Het word eens tijd dat ik daar komaf mee maak.
Vorige week en deze week heb ik wat psychologische tests ondergaan. Sommige testresultaten schokten mij. Ik ben duidelijk niet de beste mens op aarde, dit had ik ook niet verwacht. In m'n verdere langdurige behandeling gaan er prioriteiten gesteld moeten worden. Het is tenminste al duidelijk geworden waar m'n problemen een aanvang namen. Veertig jaar lang ben ik geëvolueerd, helaas niet in de goede richting. Ieder testresultaat bezorgd mij kouwe rillingen...
Ik kan me moeilijk inleven in anderen hun situatie, problemen, e.d. Ik voel mezelf helemaal onbegrepen maar ik ben niet duidelijk als er me bepaalde zaken storen. Ik kan me moeilijk uiten of ik uit me helemaal verkeerd. "Relativeren" is voor mij een sprookjesverhaal, kleine ergernissen uit m'n beroepsleven verwerk ik niet en ik doe er niks aan. Idem met persoonlijke ergernissen in m'n privé-leven. dit zorgt ervoor dat ik steeds opnieuw een wandelende tijdbom ben. M'n opgelopen frustraties, en dat zijn er nogal wat, zorgen ervoor dat ik soms maar een heel kleine vonk nodig heb om te overreageren op iets wat eigenlijk een futiliteit is.
De "futiliteit" is wel de kern van de zaak en steeds terugkerend. Ik heb een enorme prestatiedrang, ik wil steeds de beste zijn en voel me diep ongelukkig als ik niet de beste kan zijn door welke omstandigheden ook. Dit laatste gaat er ook voor zorgen als ik de beste niet ben dat ik me beter voordoe dan ik werkelijk ben. Dit "beter voordoen dan ik werkelijk ben" was voor het eerst merkbaar op vierjarige leeftijd. Het is helaas geëvolueerd tot de drang om "uniek" te zijn. Iedereen is "uniek" maar ik wil "uitzonderlijk uniek" zijn. Een drang die voor mij onhoudbaar is en die gekelderd word door m'n eigen zwakheid, de "futiliteit". Dit zorgt ervoor dat ik steeds door depressies geplaagd word. M'n eerste zelfmoordpoging, op 16-jarige leeftijd, en de gebrekkige psychologische aandacht die aan me besteed werd, zijn geêvolueerd tot "gewoontegedachten" en lijden bijna altijd tot een een zelfmoordpoging of een bijna-zelfmoordpoging. Deze zelfmoordgedachten kan ik langere tijd met me meedragen en ik kan heel goed verbergen dat ze er zijn door een rollenspel te spelen met m'n omgeving. Ik leef me in in m'n rol als het moet. Als het niet moet en ik alleen ben zijn de zelfmoordgedachten er opnieuw. Ik voel er me enorm rot bij en probeer te slapen, als ik slaap voel ik me niet rot. Een "futiliteit" kan er dan voor zorgen dat de zelfmoordgedachten nog meer de overhand nemen en kunnen mogelijks een stap dichter bij een zelfmoordpoging zijn.
De "futiliteit" = "minderwaardigheid". Mijn reactie op "minderwaardigheid" lijkt voor m'n omgeving nogal op "jaloersheid" maar dat is het niet. Het leren aanvaarden van m'n beperkingen en anders leren reageren wanneer ik me beperkt voel zal het eerste en waarschijnlijk belangrijkste werkpunt voor me zijn.
Volgende week, 16 september, ga ik terug aan het werk. Ik ben niet de beste arbeider en wens dit ook niet te worden. Ik weet zowieso dat ik me daar al niet goed ga bij voelen. Ik zal heel veel moeten "nee" zeggen, vooral om mezelf alle kans op slagen te geven. Het zal tanden bijten worden en stof genoeg opleveren om verder te praten met m'n psycholoog.
...ik denk er weer vrij veel aan. Redenen? Een samenloop van positieve en negatieve gedachten. Ik zit al een paar dagen met een vrij gelaten leeg gevoel. Ik koester geen ambities meer. Een vriendin op facebook vroeg me als het echt waar was dat ik in het ziekenhuis lig. Ik vermoed dat zij nog contact heeft met Ineke. Ook vertelde ze me dat Ineke hoogstwaarschijnlijk nog meekijkt naar wat ik doe in facebook. De "smiley" achter haar bericht was veelbetekenend.
Waarom laat Ineke zelf niks van haar horen? Nu ze iets zou kunnen betekenen is ze er niet en ik krijg steeds meer de indruk dat ik steeds verder wegzak in m'n zelfmoordgedachten. Ik begin ook weer plannen te maken hieromtrent. De beste en meest pijnloze methode lijkt me een overdosis slaapmedicatie. Maar wat is een overdosis? Uit het verleden weet ik dat een mix van 128 slaappillen in combinatie met alcohol onvoldoende is.
Hoe ik aan slaapmedicatie raak? Vrij makkelijk...iedere dag ga ik naar enkele huisdokters en vertel er hetzelfde verhaal. Ik werk 's nachts en heb in m'n nieuwe woonomgeving een beetje aanpassingsproblemen waardoor het me niet lukt om overdag te slapen. De ene dokter heeft enkele pilletjes mee , de ander schrijft iets voor. Ik spaar alles op tot ik denk genoeg te hebben. Inslapen lijkt me gewoon de beste manier om van de innerlijke pijn af te komen die ik al 28 jaar lijd. Deze keer zal het dus wel iets langer dan twee weken duren om alles bij elkaar te krijgen zoals de vorige keer. Ik weet ook dat ik veel meer nodig heb.
... maar toch nog voorzichtig. Ik weet dat het niet voorbij is en ik nu niet overmoedig moet worden. Hervallen in oude, slechte, gewoontes is de oplossing niet. Ik ben gestopt met de zoektocht naar mezelf. Ik laat dit over aan de "professionals" die me nu behandelen. Het grote voordeel voor hen is dat ik ze zelf kan inlichten hoe ik ben. Zij gaan op zoek en proberen me bij te sturen waar nodig. Dit is psychisch vrij belastend voor me. De tijd die me rest heb ik nodig om emoties te verwerken, te stabiliseren. Ieder gesprek is nu een uitdaging en emotioneel zwaar geladen. Gelukkig is niet elke emotie negatief. Opluchting omdat ik bepaalde zaken gezegd krijg is het meest goeie gevoel dat ik nu meemaak. Het maakt van mij een tevredener mens, een evolutie die ik vooral hoog in het vaandel moet dragen.
Er worden ook al plannen gemaakt voor m'n begeleiding na m'n ontslag. Voorbarig zijn ze wel want van ontslag is bijlange nog geen sprake.
Plannen voor het weekend? Ja, ik heb toelating verkregen om de kliniek te verlaten van 9u tot 18u. daar ga ik dankbaar gebruik van maken om thuis m'n boeltje een beetje te gaan opruimen en de brievenbus eens leeg te maken. Als alleenstaande wil ik wel voor mezelf blijven instaan in eender welke situatie, ook deze situatie.
Ik ben vooral tevreden dat ze ontdekt hebben dat ik met nogal wat innerlijke woede zit. Hoe dit verder aangepakt word zie ik wel.
Iemand met borderline kan zich halsoverkop in een nieuwe relatie storten of na het lezen van een interessante vacature plotseling van baan veranderen, zonder goed na te denken over de gevolgen van zo'n beslissing. Geen maat kunnen houden hoort bij die impulsiviteit. Dat kan tot uiting komen in smijten met geld, zich te buiten gaan aan alcohol of drugs, eetstoornissen en snel wisselende seksuele contacten. Ook woede-uitbarstingen kunnen erbij horen.
Mijn herkenningspunten: Ik stort me inderdaad halsoverkop in een nieuwe relatie. Het laatste jaar toch. Drie om exact te zijn. Blijven proberen om tot een betere relatie te komen. Van werk veranderen? Als ik een Curriculum Vitae moet schrijven en al m'n vorige werkgevers moet vermelden ben ik geen uren maar dagen bezig Smijten met geld ken ik ook. Veelvuldig op restaurant, geen budget bijhouden, proberen een lening afsluiten, onnodig huishoudelijke toestellen aanschaffen. Woede uitbarstingen ken ik enkel als reactie op minderwaardigheidsgevoelens en als ik bekritiseerd word. Kritiek krijgen is sowieso een heikel punt voor me. De laatste maand dat ik ging werken had ik twee maal schade aan m'n vrachtwagen. Van beide schadegevallen wist ik niet wat de oorzaak was. Geen verkeersongevallen met tegenpartijen dus. Natuurlijk kreeg ik hiervoor kritiek van m'n baas en verloor hij alle vertrouwen in mij. Deze kritiek gaf me de indruk dat ik een minderwaardig chauffeur was ten opzichte van m'n collega's. Minderwaardigheidsgevoelens krijg ik soms snel maar nu duurde het iets langer tot het tot me doordrong. De woede kropte ik op en uitte ik niet tegen m'n baas(gelukkig maar) maar ik verweet mezelf hiervoor. Ik werd prikkelbaar en werkte de opgekropte woede uit in m'n privé-leven tegen Ineke, zij kreeg alle opgekropte woede die er al zat over zich heen bij het eerstvolgende (belachelijke) twistpunt dat we hadden. Het heeft wel tot een breuk in onze relatie geleid.
... de uitvoering van de plannen is een andere zaak. Het gespannen gevoel in m'n buik remt me af. Ik kom vandaag niet toe aan de dingen die ik voor vandaag voorzien had. Ik denk nog veel aan Ineke, m'n vorige vriendin en geliefde. Ik vraag me af hoe zij zich nu voelt. Toch durf ik met haar geen kontakt op te nemen, bang om een boze reactie terug te krijgen of helemaal geen reactie terug te krijgen... De relatie is voorbij, ik moet dit nog verwerken. Het lukt me wel maar er zal tijd voor nodig zijn. Haar vergeten zal ik nooit. Ineke was voor mij een openbaring.
De webpagina die ik vond op het indernet over Borderline bevat volgende tekst:
Verschijnselen van borderline:
Borderline kenmerkt zich door instabiliteit en veel en abrupte veranderingen in gevoelens, stemmingen, relaties, zelfbeeld en gedrag. Mensen die last hebben van meerdere van de onderstaande verschijnselen, kunnen een borderline stoornis hebben.
1) Impulsiviteit.
Iemand met borderline kan zich halsoverkop in een nieuwe relatie storten of na het lezen van een interessante vacature plotseling van baan veranderen, zonder goed na te denken over de gevolgen van zo'n beslissing. Geen maat kunnen houden hoort bij die impulsiviteit. Dat kan tot uiting komen in smijten met geld, zich te buiten gaan aan alcohol of drugs, eetstoornissen en snel wisselende seksuele contacten. Ook woede-uitbarstingen kunnen erbij horen.
2) Stemmingswisselingen.
Borderline kenmerkt zich voorts door snelle stemmingsveranderingen. De stemming kan gemakkelijk omslaan van somberheid en angst in gespannen opwinding of andersom. Iemand met borderline lijkt 'overgevoelig' te reageren op gebeurtenissen en uitspraken. Een ogenschijnlijk onschuldige opmerking kan tot een woede-uitbarsting leiden, korte tijd later gevolgd door een vrolijke bui, alsof er niets gebeurd is.
3) Zwart-wit denken. Bij borderline wordt de wereld opgedeeld in uitersten: zwart en wit, goed en slecht, mooi en lelijk, alles of niets. Er bestaan geen grijstinten. Iemand is of fantastisch leuk of onuitstaanbaar. De mening over één en dezelfde persoon kan in korte tijd helemaal omslaan.
4) Extreme angst om verlaten te worden.
Mensen met een borderline stoornis hebben een grote behoefte aan intieme relaties, maar zijn daar tegelijkertijd bang voor. Ze zijn extreem bang om in de steek gelaten te worden. Ze stellen mensen daarom voortdurend op de proef. Zo testen ze als het ware of en wanneer iemand hen in de steek laat. Op zich neutrale uitspraken of acties leggen ze al snel uit als een persoonlijke afwijzing. Mensen met borderline leggen vaak makkelijk contacten. Maar hun verwachtingen zijn zo hoog-gespannen dat niemand eraan kan beantwoorden. Alleen zijn vinden ze vaak erg moeilijk en kan hen in grote paniek brengen. Ze eisen daarom iemands aandacht en liefde volledig op. Hun relaties zijn vaak heftig, maar kort.
5) Opzettelijke zelfverwonding (automutilatie).
Veel mensen met borderline krassen zichzelf met scherpe voorwerpen of branden zich met een sigaret. Ook gedachten over of pogingen tot zelfdoding komen veel voor.
6) Identiteitsproblemen.
Mensen met borderline hebben meestal weinig zelfvertrouwen en een negatief zelfbeeld en zijn buitengewoon gevoelig voor opmerkingen die ze als kritiek ervaren. Ze twijfelen constant over wat ze zullen aanpakken en wat ze met hun leven willen.
7) Dissociatieve verschijnselen.
Mensen met borderline kunnen momenten van vervreemding hebben, het gevoel 'er niet echt te zijn' of een sterk en beangstigend gevoel van innerlijke leegte. Soms weten ze even echt niet wat ze gedaan hebben of hoe ze ergens zijn gekomen.
8) Psychotische verschijnselen.
Soms krijgen mensen met borderline last van psychotische verschijnselen, zoals in de war of achter-dochtig zijn en stemmen horen. Deze verschijnselen kunnen enkele uren of dagen duren.
Dit maakt in totaal acht punten, voldoende om m'n acht volgende posts mee te vullen. Wanneer ik ermee begin? Ik weet het niet.
Vandaag niet zoveel geschreven maar daarom niet minder actief geweest met m'n eigen problematiek. Het was nogal makkelijk om via Google en de zoektermen psychologie, depressie, minderwaardigheid enz... op informatie uit te komen die betrekking heeft op mijn probleem. Ik vond het wel choquerend dat alles in dezelfde richting wees. Eens ik te term "borderline" ontdekt had viel ik bijna achterover. Ongelooflijk hoeveel ik daarin van mezelf herken. Ik zie het als m'n volgende opdracht om de raakpunten die ik zie met "borderline" te definiëren en te toetsen aan m'n eigen leven.
Voor het eerst in 15 jaar heb ik me opnieuw laten opnemen in een psychiatrische afdeling van een algemeen ziekenhuis. Ik verblijf nu voorlopig op de P.A.A.Z. afdeling van het algemeen ziekenhuis te Asse. Niet de meest aangename plek om m'n 44 ste verjaardag door te brengen maar nu wel de meest veilige plek. Het is nu even tijd om tot rust te komen en te bezinnen over wat voorbij is en wat de oorzaken zijn van m'n huidige depressieve toestand. Zoals het bij elk van m'n depressies uit het verleden het geval was kenmerkte deze depressie zich door een lange werkonbekwaamheid. Ik meldde me ziek op het werk in november 2009. De reden die ik aangaf bij m'n werkgever en in m'n omgeving? Geloof het of niet maar ik vertelde m'n baas dat ik een kankergezwel had aan m'n nier. Bij m'n huisdokter klaagde ik over rugklachten rechtsonder. Deze constateerde wel degelijk een probleem met m'n rechternier en stuurde me door naar een uroloog in het algemeen ziekenhuis te Vilvoorde. In januari 2010 werd ik geopereerd omdat er enkele nierstenen verwijderd moesten worden. Dit is wat er echt vooraf gegaan is aan vandaag en kan als voorbeeld gesteld worden hoe ik een lichamelijke klacht veins om m'n depressieve gevoelens naar de buitenwereld te camoufleren. Dit heb ik in het verleden meerdere malen gedaan. M'n hele levensloop bestaat immers uit een aaneenreiging van depressies. Waarom ik dit nu beken? Simpel, ik wil dit zelf niet meer. Dit gedrag brengt me keer op keer in de problemen. Problemen die me opnieuw een depressie bezorgen. Iedere depressie overwin ik of overwin ik niet maar ik ga steeds maar door de depressie heen uit elementaire noodzaak. Door de ellenlange ziekteperiodes lijd ik een enorm loonverlies. Eens ik in de financiele problemen kom moet ik wel terug aan het werk en dan doe ik dat maar, depressie voorbij of niet. Deze keer ging het goed fout. Na een ziekteperiode van acht maand ging ik exact één maand terug aan het werk en weer moest ik me ziek melden. Tijd voor een grondig nazicht denk ik. Tijd om te leren, oorzaken te zoeken en proberen om komaf te maken met m'n depressies. Mogelijks lukt dit laatste niet, maar ik wil er wel toe komen dat ik niet weer meemaak wat ik in deze depressie heb meegemaakt...een gebroken relatie met daaropvolgend een nieuwe relatie...helaas heeft m'n depressie er voor gezorgd dat ook deze relatie al beëindigd werd. Depressies hebben ervoor gezorgd dat al m'n relaties beëindigd werden. Reageren mag als u zich hierin herkent maar hoeft niet echt. Ik ken al een beetje de oorzaken van m'n depressies en zal hier later uitgebreider op terugkomen.
