Bijna twee weken terug werd ik ontslagen uit het ziekenhuis. Ik was enorm gemotiveerd toen ik er vertrok maar van de motivatie blijft vandaag niet zoveel meer over. Van m'n goeie voornemens om nu eens tijd vrij te maken voor vrije tijd en met die vrije tijd ook werkelijk iets nuttigs te gaan doen kan ik amper iets waar maken. Eergisteren spaghetti gemaakt, gisteren de afwas gedaan en naar het praatcafé van Ari-Vee geweest maar vandaag stelt het weer niks voor. Ik heb dan ook een enorm stresserende dag achter da rug. Ik had nochthans goede afspraken gemaakt met Paul, m'n baas, om tien uur per dag te werken en bij uitzondering kon elf uur ook wel eens. Vandaag m'n derde werkdag en ik kom weeral op twaalf werkuren uit. Van zo'n werkdagen kom ik dan totaal gestresseerd en misnoegd thuis. Een maaltijd maak ik dan niet meer voor mezelf. Ik plof neer in de zetel en begin te piekeren over alles en nog wat. Maandag moet ik op medisch onderzoek van het werk. Ik zou een volledig medisch verslag van m'n afgelopen ziekte moeten hebben maar ik besef dat dit geen zoden aan de dijk brengt. Wat gaan ze doen? Me afkeuren? Daar doen ze me alleen maar een plezier mee. Soms stel ik mezelf de vraag als het mogelijk is dat iemand die 's morgens om acht uur z'n eerste blikje bier opent en 's avonds om zeven uur z'n laatste blikje leegmaakt en in deze tijd gemiddeld drie à vier blikjes bier drinkt wel op een goeie manier nog een bedrijf van een dertigtal medewerkers kan leiden. Baasje denkt van wel blijkbaar want ik zie het hem toch al een vijftal jaar doen. Ik daarentegen denk er anders over. Voor mij is het in ieder geval geen leven dat ik leid. Ik heb het zelf niet in de hand. Baas beslist wanneer ik begin en wanneer ik stop. Voor hem maakt het echt niks uit dat m'n leven daardoor een warboel word. Me opstandig hiertegen opstellen kan er enkel toe leiden dat ik nog meer problemen krijg op het werk. Het op een vriendelijke, assertieve manier aankaarten lukt pas na vijf uur in de namiddag maar dan heeft de baas het druk en heeft hij al een pilsje of dertig achterover geslagen. Zinloos dus. Gelukkig heb ik iets om naar uit te kijken maar ook dit kan me niet postief stemmen nu. Aanstaande maandag verwacht ik een bericht in verband met een lopende solicitatie. Fabrieksjob in tweeploegenstelsel. Weekje vorrmiddag en weekje namiddagpost. Om de twee weken kan ik dan op woensdag, vrijdag, zaterdag en zondag terecht bij de activiteiten van Ari-Vee. En nu de herfst begonnen is zal ik me maar gelukkig prijzen in de week namiddagpost dat ik daglicht zie in m'n vrije tijd. De mailconversatie met Ineke is ook weer gestopt. Ik heb nu al vier dagen niks meer van haar gehoord. Ze zei dat ze nog wel bezorgd in me was en dat ze wel met we wilde blijven mailen maar ik heb zo de indruk dat ze me een beetje belachelijk maakt. Ik kan best begrijpen dat ze me niet als vriend wil maar ze eigent zich wel het recht toe om inzage te hebben in wat ik doe in mijn facebook. Ik doe er voorlopig niks meer en haar laatste mail heb ik ook niet meer beantwoord. Ze komt steeds weer met hetzelfde aandraven. Als ik eens zeg dat ik vroeg thuis was of zo komt ze steeds aandraven met strijken. Ik dacht dat het leven meer was dan strijken alleen.
