... maar toch nog voorzichtig. Ik weet dat het niet voorbij is en ik nu niet overmoedig moet worden. Hervallen in oude, slechte, gewoontes is de oplossing niet. Ik ben gestopt met de zoektocht naar mezelf. Ik laat dit over aan de "professionals" die me nu behandelen. Het grote voordeel voor hen is dat ik ze zelf kan inlichten hoe ik ben. Zij gaan op zoek en proberen me bij te sturen waar nodig. Dit is psychisch vrij belastend voor me. De tijd die me rest heb ik nodig om emoties te verwerken, te stabiliseren. Ieder gesprek is nu een uitdaging en emotioneel zwaar geladen. Gelukkig is niet elke emotie negatief. Opluchting omdat ik bepaalde zaken gezegd krijg is het meest goeie gevoel dat ik nu meemaak. Het maakt van mij een tevredener mens, een evolutie die ik vooral hoog in het vaandel moet dragen.
Er worden ook al plannen gemaakt voor m'n begeleiding na m'n ontslag. Voorbarig zijn ze wel want van ontslag is bijlange nog geen sprake.
Plannen voor het weekend? Ja, ik heb toelating verkregen om de kliniek te verlaten van 9u tot 18u. daar ga ik dankbaar gebruik van maken om thuis m'n boeltje een beetje te gaan opruimen en de brievenbus eens leeg te maken. Als alleenstaande wil ik wel voor mezelf blijven instaan in eender welke situatie, ook deze situatie.
Ik ben vooral tevreden dat ze ontdekt hebben dat ik met nogal wat innerlijke woede zit. Hoe dit verder aangepakt word zie ik wel.
