Het artikel dat ik gisteren heeft me nogal wat emoties bezorgd. Ik vind het meelijwekkend wat er staat en het is niet de bedoeling om medelijden op te wekken. Ik werd bij het schrijven zelf overmand door een huilbui. Ik heb dit verhaal al eerder verteld maar niet zo gedetailleerd als ik het gisteren neerschreef. Het verhaal is nog niet compleet, er zijn nog aspecten die me vermoedelijk minder gaan emotioneren, maar die ik me wel herinner. Ik laat het nu even rusten, ik weet niet als het me goed of kwaad doet om zo diep in m'n verleden te graven. Ik merk wel dat ik in het verleden enkele onverwerkte trauma's opgelopen heb. Deze trauma's over het hoofd zien, balaniseren of ontwijken lijkt me niet echt de beste oplossing. Ik zie wel duidelijk verbanden tussen wat ik meemaakte in de periode die ik neerschreef en m'n latere periode tot zelfs hoe ik me vandaag gedraag , denk,...
Ik vraag me wel af hoe ik een trauma dat zo ver achter me licht vandaag kan verwerken. Ik weet het niet;
Ik heb er veel maar weinig goeie vind ik. Toch is het belangrijk dat ik ze neerschrijf.
1) M'n geboorte herinner ik me niet maar ik wil wel noteren wat ik er van weet via m'n moeder. De eerste drie dagen na m'n geboorte kreeg m'n moeder me niet te zien. Bij m'n geboorte had ik een blauwe tot donkerblauwe huidskleur. Dit zou te wijten geweest zijn aan een zuurstoftekort. Ik zou ook niet geademd hebben tot zes minuten na m'n geboorte.
2) De kleuter: M'n kleuterschool herinner ik me wel. Ik wilde bij de groep horen maar werd nooit opgenomen in de groep. Ik was van nature een roodharig kind en werd hiermee meerdere malen per schooldag gepest. "Rosten, hoeveel moet je kosten om achter m'n kiekens te crossen" ... een rijmpje dat tegen me uitgesproken werd door één leerling maar dat al gauw leuk bevonden werd door de hele groep. Ik heb dat rijmpje geen honderd keer gehoord maar duizenden keren. Op de speelplaats mocht ik meedoen met de spelletjes op voorwaarde dat er onvoldoende deelnemers waren. De speelkoer was van beton en werd in twee gedeeld door een zwarte peknaad tussen de betonplaten. M'n zus zat aan de andere kant van de peknaad. Meisjes en jongens werden van elkaar gescheiden en mochten zeker niet met elkaar omgaan op school, ook niet als ze broer en zus waren. Na de derde kleuterklas was er al sterke twijfel bij de lerares(een non) als ik wel in staat was om het eerste schooljaar in de lagere school aan te vatten. Na overleg op een ouderkontaktavond (wat mij heel wat stress bezorgde) werd beslist om me toch te laten naar de lagere school. Ik heb wel een uitbrander gekregen van m'n moeder en werd wel gestraft (op blote knieën, handen op het hoofd, een half uur in de hoek zitten) omdat m'n schoolresultaten beneden alle pijl waren. M'n moeder wees er me duidelijk op dat ik over deze straf niks mocht zeggen tegen m'n vader.
3) De lagere school: Is eigenlijk niet veel anders dan m'n kleuterschool alleen zijn de details me meer bijgebleven. Het meest gespeelde spelletje op de speelplaats was voetbal(het doel was met krijt op de muur getekend). De spelregels waren wel een ietsje anders dan wat we nu als voetbal kennen. Er was één doel, twee ploegen en er waren dertien personen die graag voetbalden. De ploeg die het meeste doelpunten maakte won, simpel. Maar hoe verdeel je dertien spelers over 2 ploegen? Twee maal zes spelers en eentje word de doelman. Ik was dus de doelman. De eerste keer vond ik dat wel leuk. Nu kon ik me bewijzen dacht ik maar al vlug had ik door dat ook dit niet m'n ding was. Beide ploegen hadden geen zes tegenstanders maar zeven. Die doelman liep meer in de weg dan dat hij iets goeds deed. Door de ene ploeg werd ik beschuldigd dat ik veel te makkelijk grijpbare ballen niet pakte en door de ander werd ik van spelbederf beschuldigd omdat ik een bijna gemaakt doelpunt verhinderd had. Nooit was het goed. Bij ziekte van een leerling had ik dit probleem niet. Maar ik kon ook niet mee voetballen want niemand wilde de "rosse" in z'n ploeg. Ik nam plaats op de vensterbank en keek toe hoe de anderen voetbalden. Een alternatief had ik niet.
Maar soms werd er ook heel vals gespeeld en hadden ze geen zin in een wedstrijd. Dan spraken ze af om niet met één bal te spelen maar met meerdere ballen. Dan was het niet de bedoeling om zoveel mogelijk doelpunten te maken maar zoveel mogelijk de "rosse" te raken en liefst zo hard mogelijk. Ik heb ontelbare malen een bloedneus opgelopen omdat ik recht in het gezicht geraakt werd terwijl ik over m'n pijnlijke billen (korte broek) wreef om de branderige pijn weg te krijgen. Ontelbare malen ben ik op m'n knieën gaan zitten met m'n gezicht in m'n armen zodat ze m'n gezicht niet konden raken. Ik maakte me zo gezegd kleiner, maar voor de anderen was het dan moeilijker om me te raken maar iedere bal die me nog raakte werd met luid gejuich onthaald en degene die de rakende bal getrapt had werd gevierd en beloond alsof hij een doelpunt gemaakt had.
Ok, alles heb ik nu getoetst aan de verschijnselen van Borderline en toch wil ik niet aannemen dat deze term op mij van toepassing is. Ik denk dat alle symptonen en psychische ziektebeelden andere oorzaken hebben. Ik kan ook niet aan alles tegelijk werken anders ben ik wel hele dagen bezig. Dit alles neerschrijven is niet de meest aangename tijdsbesteding. Ik vind van mezelf dat als ik over m'n probleem "minderwaardigheid" heen raak ik al een hele stap verder zal zijn. Ik weet ook wel dat dit niet van vandaag op morgen kan. Het zit zo diep bij me ingebakken dat het me belemmerd een normaal leven te leiden, laat staan gelukkig zijn of worden.
Ik heb trouwens al alle redenen gehad om gelukkig te zijn. Waarom was ik het niet? Waarom ben ik mezelf anders gaan voordoen dan ik werkelijk was? Waar is het fout met me gegaan? Ik kan hiervan wel enkele vragen beantwoorden en ik ben er wel klaar voor. Stof genoeg voor morgen.
Verschijnselen van Borderline: 8) Psychotische verschijnselen
Soms krijgen mensen met borderline last van psychotische verschijnselen, zoals in de war of achter-dochtig zijn en stemmen horen. Deze verschijnselen kunnen enkele uren of dagen duren.
Mijn herkenningspunten: Weinig herkenningspunten. Soms heb ik wel eens de indruk, vooral op openbare plaatsen, dat ik bekeken word of dat er over me gepraat word. Ik vermijd drukke winkelstraten omdat ik er me niet goed voel. Ik ga voor etalages staan, niet voor wat er in de etalage ligt maar omdat ik in de weerspiegeling van het vensterglas op zoek ga naar mensen aan de andere kant van de straat. Daar mensen met elkaar zien praten en in m'n richting zien kijken bezorgd mij een slecht gevoel. Ik kan het niet omschrijven. Hoe ik hierop reageer? Wegwezen en maken dat ik in m'n eigen vertrouwde omgeving ben, proberen te slapen, het slechte gevoel proberen te verslapen.
Verschijnselen van Borderline: 7) Dissociatieve verschijnselen
Mensen met borderline kunnen momenten van vervreemding hebben, het gevoel 'er niet echt te zijn' of een sterk en beangstigend gevoel van innerlijke leegte. Soms weten ze even echt niet wat ze gedaan hebben of hoe ze ergens zijn gekomen.
Mijn herkenningspunten: Ik vraag me nog altijd af wat er gebeurd is enkele maanden terug. Enkele keren ben ik bij bewustzijn gekomen op de meest vreemde plaatsen. Zonder alcohol of enig ander roesbevorderend middel gebruikt te hebben te hebben werd ik wakker door de onaangename koude van de harde vloer in m'n leefruimte. Ik weet echt niet hoe lang ik daar gelegen heb en wat eraan vooraf ging.
Het ontwaken op m'n terras ben ik ook nog niet vergeten. Daar ken ik wel de voorgeschiedenis van. Ik wilde het raam van m'n slaapkamer sluiten om te gaan slapen maar hoorde het geluid van vuurwerk. Ik wilde gaan kijken vanwaar het vuurwerk kwam. Die nacht heeft het geregend en ik ben ontwaakt uren later, kletsnat en verkleumd van de kou.
Maar dit is niet het ergste vind ik, er is meer. Soms heb ik problemen om me te herinneren waar ik geweest ben. Dit laatste komt vooral voor op het werk. De schadegevallen aan m'n vrachtwagen van de laatste maand dat ik werkte kan ik niet goedpraten. Eén schadegeval is duidelijk een verkeersbord dat ik raakte en enkele meters langs de zijkant van m'n vrachtwagen schade aanrichtte. Verkeersborden staan rechts van de weg...rechts van de weg rijden ook fietsers en lopen er voetgangers. Dit beangstigd me wel. Wat als ik me onbewust ben van een fietser of een voetganger naast m'n vrachtwagen? Dan rij ik die aan, breng ik die persoon uit evenwicht wat tot gevolgen kan hebben dat die persoon onder de achterwielen van m'n vrachtwagen terecht komt. In beladen toestand is het bijna onmogelijk dat ik hier iets van merk.
Soms rij ik op automatische piloot. Hiermee bedoel ik dat ik soms een half uur à vijfenveertig minuten rij tussen twee klanten en ik schrik als de stem van het gps systeem zegt "Bestemming berijkt". Het is altijd schrikken als ik weer eens een klant voorbij rijd. Mij achteraf proberen herinneren welke wegen ik gebruikte tussen twee klanten is een hopeloze zaak. Ik weet het niet.
Verschijnselen van Borderline: 6) Identiteitsproblemen
Mensen met borderline hebben meestal weinig zelfvertrouwen en een negatief zelfbeeld en zijn buitengewoon gevoelig voor opmerkingen die ze als kritiek ervaren. Ze twijfelen constant over wat ze zullen aanpakken en wat ze met hun leven willen.
Mijn herkenningspunten: Ik heb een zodanig zelf negatief beeld van mezelf dat ik nooit mezelf ben. Ik doe me steeds anders voor of verzin steeds zaken om me beter en interessanter te maken naar anderen toe. Kritiek is voor mij onaanvaardbaar, ik ga er totaal verkeerd mee om. kritiek kan bij mij tot een woede-uitbarsting lijden. Dit hoeft niet persé direct maar kritiek bezorgd mij een klein beetje woede die ik opkrop tot er een heel grote woede-uitbarsting komt voor een schijnbare futiliteit.
Het constante twijfelen is ook heel herkenbaar. Ik stel me een doel, dit doel is niet onbereikbaar zelfs heel bereikbaar. Toch kan ik m'n doel niet bereiken omdat ik steeds weer in een depressie beland waardoor het doel niet bereikt word en steeds weer uitgesteld word. Een depressie zorgt ervoor dat ik verlamd word en m'n doel uit het oog verlies.
Verschijnselen van Borderline: 5) Opzettelijke zelfverwonding (automutilatie)
Veel mensen met borderline krassen zichzelf met scherpe voorwerpen of branden zich met een sigaret. Ook gedachten over of pogingen tot zelfdoding komen veel voor.
Mijn herkenningspunten: Ik kras mezelf soms op plaatsen waar het niet opgemerkt word. Meestal borstkas en bovenlichaam. Waarom? Ik noem het nogal graag "vervangingspijn". Vervangingspijn is lichamelijke pijn die geestelijke pijn van een depressie vervangt. De laatste jaren gebruikte ik een scherp, getand keukenmes. De krassen die dit in m'n opperhuid veroorzaakt bezorgen me pijn genoeg om de geestelijke pijn te verzachten. Zo'n krassen genezen ook zonder litteken. Vroeger heb ik ook nog wel eens in een seks-shop een lederen zweepje gekocht. Ik bevestigde scheermesjes of glasstukken aan de uiteinden van de zweep en verwonde daarmee m'n rug. Kort, krachtig en een helse langdurige pijn. Ebde de pijn weg dan sloeg ik nog een keer. Nadeel: de wonden op m'n rug kon ik onmogelijk zelf verzorgen, dus werden ze niet verzorgd.
Verschijnselen van Borderline: 4) Extreme angst om verlaten te worden
Mensen met een borderline stoornis hebben een grote behoefte aan intieme relaties, maar zijn daar tegelijkertijd bang voor. Ze zijn extreem bang om in de steek gelaten te worden. Ze stellen mensen daarom voortdurend op de proef. Zo testen ze als het ware of en wanneer iemand hen in de steek laat. Op zich neutrale uitspraken of acties leggen ze al snel uit als een persoonlijke afwijzing. Mensen met borderline leggen vaak makkelijk contacten. Maar hun verwachtingen zijn zo hoog-gespannen dat niemand eraan kan beantwoorden. Alleen zijn vinden ze vaak erg moeilijk en kan hen in grote paniek brengen. Ze eisen daarom iemands aandacht en liefde volledig op. Hun relaties zijn vaak heftig, maar kort.
Mijn herkenningspunten: Ik hunker inderdaad naar een intieme relatie. Ik kom ook tot intieme relaties maar steeds door me beter voor te doen dan ik ben. De relatie word meestal beëindigd door mijn gekende woede-uitbarstingen.
Verschijnselen van Borderline: 3) Zwart-wit denken
Bij borderline wordt de wereld opgedeeld in uitersten: zwart en wit, goed en slecht, mooi en lelijk, alles of niets. Er bestaan geen grijstinten. Iemand is of fantastisch leuk of onuitstaanbaar. De mening over één en dezelfde persoon kan in korte tijd helemaal omslaan.
Mijn herkenningspunten: Volledig herkenbaar. Zwart is fout, wit is goed. Ik heb geen vrienden of sociale contacten. In m'n (werk)omgeving zijn er wel mensen die denken dat ze bevriend met me zijn. Ik vermoed dat vriendschap berust op wederzijds vertrouwen. Ik vertrouw m'n eigen moeder niet laat staan dat ik iemand anders zou vertrouwen. Ik zie in iedereen iemand die me potentieel kan teleurstellen, daarom hou ik vrienden op afstand.
Tot op heden had ik maar één goede vriendschappelijke connectie met iemand, we leerden elkaar kennen en ik misbruikte leugens om me beter voor te doen dan ik werkelijk ben. Niet de beste methode weet ik nu maar ik ken geen andere methode om een vriendschap met iemand aan te gaan. Ik mag me wel gelukkig prijzen dat ik dit mogen ervaren heb. Verdomme dat voelt goed, en bijna was ik klaar om die persoon in m'n gedachtenwereld toe te laten maar toen kreeg ik een woede-aanval...met alle gevolgen van dien. Maar ik heb me wel diep gelukkig gevoeld "tijdens" maar "na" is een heel ander geval. Ik had mezelf in heel grote nesten gewerkt. Ik was zwart, Ineke is wit. Ik ben de grootste vijand van mezelf. Maar tijdens m'n woede-aanval was Ineke zwart en was ik wit. Nu ervaar ik Ineke als grijs en mezelf zou ik willen als grijs ervaren. Grijs = goed genoeg.
Verschijnselen van Borderline: 2) Stemmingswisselingen
Borderline kenmerkt zich voorts door snelle stemmingsveranderingen. De stemming kan gemakkelijk omslaan van somberheid en angst in gespannen opwinding of andersom. Iemand met borderline lijkt 'overgevoelig' te reageren op gebeurtenissen en uitspraken. Een ogenschijnlijk onschuldige opmerking kan tot een woede-uitbarsting leiden, korte tijd later gevolgd door een vrolijke bui, alsof er niets gebeurd is.
Mijn herkenningspunten: Er zijn helemaal geen herkenningspunten. Ik reageer wel gevoelig op uitspraken of gebeurtenissen. een ogenschijnlijke onschuldige opmerking kan bij mij inderdaad wél tot een woede-uitbarsting leiden. Maar m'n woede krijg ik niet gekoeld. Een probleem is nooit opgelost voor mij. Zelfs na een nacht slapen word ik wakker en tracht ik me te herinneren wat er gisteren gebeurde. Hetzelfde woede-gevoel komt weer boven en ik ben nog even woedend als gisteren.
Wanneer gaat de woede dan wel over? Ik probeer tot een breuk te komen met wie of wat me woedend maakt. Maar zelfs na die breuk durf ik nog m'n woede te laten merken...de woede gaat pas over als ik zie dat m'n woede me het totaal tegenovergestelde opgeleverd heeft dan wat ik dacht te bereiken. Dit is nogal moeilijk te omschrijven omdat ik op het ogenblik en de periode dat ik woedend ben er totaal niet bij stilsta wat ik wil bereiken.
Na de woede blijf ik meestal achter met een leeg gevoel dat ik niet opgevuld krijg, die leegte word steeds opgevuld door depressiviteit.
Met andere woorden ik mag woedend zijn maar ik mag niet oneindig zijn. Ik moet een oplossing vinden en de oplossing moet aanvaardbaar voor mij zijn. Als ik last krijg van een woede-aanval moet ik me desnoods maar op iets afreageren. Dit word één van m'n aandachtspunten: Hoe kanaliseer ik m'n woede? Kan ik m'n woede afreageren? Wat zijn de mogelijkheden om me af te reageren? Afreageren op mensen is iets wat sowieso niet kan. Ik reageer me meestal af op mensen die ik heel graag heb en die mensen gaan gewoonweg op de vlucht voor mij en blijven achter met schuldgevoelens, stellen zichzelf in twijfel, ... Totaal niet nodig en ik heb er totaal ook niks aan.
...kreeg ik telefoon van Ineke. Ik wist even niet waar ik het had. Ze klonk nogal verbitterd, wat ik best kan aannemen. Het bracht me wel in de gelegenheid om me te excuseren voor m'n rotgedrag. Iets wat ik eigenlijk al een hele tijd wilde doen maar niet durfde omdat ik bang was van een heel negatieve reactie van haar. Ik kan moeilijk zeggen dat de reactie positief was maar ik heb vooral de indruk dat Ineke met heel veel vragen zit.
Ik heb haar een mail gestuurd en me nogmaals geëxcuseerd. Nu zitten we heen en weer te mailen, zij blijft maar doorbomen over wat ik vooral fout gedaan heb. Eigenlijk hoeft dat niet echt voor me maar blijkbaar lucht het haar op. Binnen enkele mails ga ik er haar toch maar een keer op wijzen dat het weinig zin heeft dit steeds te blijven herhalen maar als het haar helpt om dit te doen ga ik er me niet aan storen en haar mails niet meer beantwoorden.
Ik moet al genoeg stilstaan bij m'n verleden om m'n heden te begrijpen en hoe ik hiermee in de toekomst kan omgaan. Ik kan me nog niet wapenen tegen nieuwe tegenslagen en hervallen in depressie kan ik nu wel missen. Ik ga toch niks uit de weg, ik doe wat ik moet doen maar ik moet me niks aantrekken van de kritiek die iemand heeft op m'n verleden. Ik leef vandaag en dat is belangrijk.
Ineke zou wel een grote hulp voor me zijn. Begrijpen wat er in me omging en nog omgaat zal moeilijk voor haar zijn, dat hoeft ook niet. Het is wel belangrijk dat ze weet wat er gebeurd of kan gebeuren. Ineke is ook de meest aangewezen persoon hiervoor. Zij heeft het bij me ontdekt en de lange mails die ze me schrijft getuigen dat ik best nog wel belangrijk voor haar ben. Zij ook voor mij, ik denk nog dagelijks aan haar en vernoem haar ook nog dagelijks. Dat zij een grote hulp voor mij zou kunnen zijn is één aspect maar ik vind dat ik geen misbruik mag maken van haar. Wat kan ik voor Ineke nog betekenen? Wat wil Ineke nog van me? Ze heeft me indertijd om "commitment" gevraagd. Ik heb haar dat beloofd en ik wil het opnieuw proberen maar dan wil ik ook iets terug. Wat kan ik van haar willen?
Anderzijds ben ik wel een beetje bang dat ze over mijn persoonlijke problemen met anderen gaat praten. Ik heb haar al gemeld dat de "publieke schandpaal politiek" me niet echt interesseert. Daar kan ze inkomen en dat hoeft ook niet vind ze maar wel zou ik enkele personen die betrokken bij me zijn moeten inlichten. Ik weet wel wie er betrokken is met mij maar ik heb er wel enkele problemen mee. M'n moeder en m'n zus bellen me om de twee dagen om te weten hoe het met me gaat maar het gevoel "betrokkenheid" is nogal eenzijdig. Ik voel me niet betrokken bij hen. Hiervoor is er teveel gebeurd in het verleden dat verkeerd was. Daar draag ik nu nog een pak gevolgen van mee. Het word eens tijd dat ik daar komaf mee maak.
Vorige week en deze week heb ik wat psychologische tests ondergaan. Sommige testresultaten schokten mij. Ik ben duidelijk niet de beste mens op aarde, dit had ik ook niet verwacht. In m'n verdere langdurige behandeling gaan er prioriteiten gesteld moeten worden. Het is tenminste al duidelijk geworden waar m'n problemen een aanvang namen. Veertig jaar lang ben ik geëvolueerd, helaas niet in de goede richting. Ieder testresultaat bezorgd mij kouwe rillingen...
Ik kan me moeilijk inleven in anderen hun situatie, problemen, e.d. Ik voel mezelf helemaal onbegrepen maar ik ben niet duidelijk als er me bepaalde zaken storen. Ik kan me moeilijk uiten of ik uit me helemaal verkeerd. "Relativeren" is voor mij een sprookjesverhaal, kleine ergernissen uit m'n beroepsleven verwerk ik niet en ik doe er niks aan. Idem met persoonlijke ergernissen in m'n privé-leven. dit zorgt ervoor dat ik steeds opnieuw een wandelende tijdbom ben. M'n opgelopen frustraties, en dat zijn er nogal wat, zorgen ervoor dat ik soms maar een heel kleine vonk nodig heb om te overreageren op iets wat eigenlijk een futiliteit is.
De "futiliteit" is wel de kern van de zaak en steeds terugkerend. Ik heb een enorme prestatiedrang, ik wil steeds de beste zijn en voel me diep ongelukkig als ik niet de beste kan zijn door welke omstandigheden ook. Dit laatste gaat er ook voor zorgen als ik de beste niet ben dat ik me beter voordoe dan ik werkelijk ben. Dit "beter voordoen dan ik werkelijk ben" was voor het eerst merkbaar op vierjarige leeftijd. Het is helaas geëvolueerd tot de drang om "uniek" te zijn. Iedereen is "uniek" maar ik wil "uitzonderlijk uniek" zijn. Een drang die voor mij onhoudbaar is en die gekelderd word door m'n eigen zwakheid, de "futiliteit". Dit zorgt ervoor dat ik steeds door depressies geplaagd word. M'n eerste zelfmoordpoging, op 16-jarige leeftijd, en de gebrekkige psychologische aandacht die aan me besteed werd, zijn geêvolueerd tot "gewoontegedachten" en lijden bijna altijd tot een een zelfmoordpoging of een bijna-zelfmoordpoging. Deze zelfmoordgedachten kan ik langere tijd met me meedragen en ik kan heel goed verbergen dat ze er zijn door een rollenspel te spelen met m'n omgeving. Ik leef me in in m'n rol als het moet. Als het niet moet en ik alleen ben zijn de zelfmoordgedachten er opnieuw. Ik voel er me enorm rot bij en probeer te slapen, als ik slaap voel ik me niet rot. Een "futiliteit" kan er dan voor zorgen dat de zelfmoordgedachten nog meer de overhand nemen en kunnen mogelijks een stap dichter bij een zelfmoordpoging zijn.
De "futiliteit" = "minderwaardigheid". Mijn reactie op "minderwaardigheid" lijkt voor m'n omgeving nogal op "jaloersheid" maar dat is het niet. Het leren aanvaarden van m'n beperkingen en anders leren reageren wanneer ik me beperkt voel zal het eerste en waarschijnlijk belangrijkste werkpunt voor me zijn.
Volgende week, 16 september, ga ik terug aan het werk. Ik ben niet de beste arbeider en wens dit ook niet te worden. Ik weet zowieso dat ik me daar al niet goed ga bij voelen. Ik zal heel veel moeten "nee" zeggen, vooral om mezelf alle kans op slagen te geven. Het zal tanden bijten worden en stof genoeg opleveren om verder te praten met m'n psycholoog.
