Beeld van games in de media

Videogames hebben in de samenleving en binnen het onderwijs niet altijd een goede reputatie. Er bestaat nu ook nog steeds wat wantrouwen tegenover games. Videogames spelen wordt als oorzaak aangeduid van psychische, fysieke, persoonlijke en sociale problemen. Zo worden games bijvoorbeeld beschouwd als oorzaak van toenemende agressie en geweld, verslaving, slechte schoolresultaten, … ( Soetaert, 2008)

Er zijn verschillende onderzoeken gedaan naar de mogelijke samenhang tussen games en deze effecten. We zullen hieronder een aantal samenhangen bespreken.

Samenhang games en geweld ?

Als voorbeeld kunnen we hier de moord op Luna, een tweejarige peuter, door Hans van Themsche nemen. Van Themsche zou zich volgens de media laten inspireren hebben door het scenario van een gewelddadige computergame. Is dit inderdaad zo ? Kunnen we met zekerheid stellen dat gamen tot agressief gedrag leidt?  ( Op een andere plaats in deze blog staan er ook nog andere artikels over dit onderwerp).

Er bestaan 3 soorten theorieën: De stimulatietheorieën, de reductietheorieën en de geen verband theorie. De eerste groep gelooft dat het virtuele geweld een negatieve invloed heeft op de sociale werkelijkheid, terwijl de tweede groep gelooft dat fictief geweld reëel geweld reduceert. De derde groep gelooft dat er helemaal geen verband te vinden is tussen games en geweld. De theorieën onderzoeken de korte termijn effecten en de lange termijn effecten van games. (Soetaert, 2008)

Uit deze onderzoeken kunnen we concluderen dat de korte termijn effecten die het gamen

veroorzaken kunnen worden aangetoond. Kort na het spelen zullen jongeren een

verhoogde hartslag hebben, een adrenaline opstoot vertonen, er is sprake van  een verhoogde staat van opwinding.

Over de lange termijn effecten van het virtuele geweld is er tot op heden geen enkele

wetenschappelijke consensus in tegenstelling met wat de media ons doet geloven. Er is dus geen wetenschappelijk bewijs voor de vaak veronderstelde band tussen het spelen van games en agressief gedrag. Belangrijk hierbij is dat de spelfrequentie niet van belang is , maar wel de perceptie van de speler bij effectgedrag op lange termijn. Wie fictie en realiteit niet van elkaar kan onderscheiden bij het spelen van games, kan zich in de realiteit agressiever gedragen.(Soetaert, 2008)

Samenhang games en verslaving ?

De conclusie is dat gameverslaving zeker voorkomt en zelfs fysiologisch kan verklaard worden, maar dat op dit moment geen enkel zicht bestaat op de omvang en potentiële ernst van dit probleem.(Soetaert, 2008)

Samenhang games en fysieke/psychische gevolgen ?

Lang en intensief gamen kan in sommige gevallen een aantal fysieke klachten met zich meebrengen zoals vermoeide en geïrriteerde ogen, hoofdpijn, rugpijn, verwaarlozing van persoonlijke hygiëne, slaaptekort en daardoor concentratiestoornissen. Er is hier ook sprake van een tekort aan cijfergegevens over het voorkomen en de ernst ervan. ( Soetaert, 2008)