Ziezo, onze reis is geboekt.

Ik maak me net de bedenking dat het toch moeilijk is om rust te vinden en dat je zelfs in een ‘stabiele periode’ niet echt ‘zorgeloos blij’  kan uitkijken naar iets. Het zal mogelijk wel aan mezelf liggen, maar ik denk toch dat mensen in dezelfde situatie dit herkennen.

Eerst durfde ik niet echt iets vastleggen omdat ik bang was dat er misschien toch weer een kink in de kabel zou komen. Ondertussen was ik me dan weer aan ‘t opwinden over het feit dat het verblijf dat bovenaan mijn lijstje stond mogelijk niet meer vrij zou zijn als we nog langer wachtten om te reserveren.

Zondag dan toch maar geboekt en nadat ik gisteren weer een hoestbui van jewelste kreeg en al een aantal dagen met hoofdpijn en spijsverteringsproblemen rondloop (niet echt erg, gewoon hinderlijk en daar zijn trouwens pillekes voor) spookt het weer door mijn hoofd dat we niet zullen kunnen vertrekken of dat ik er niets zal aan hebben.

Pfff…, zal ik dus toch maar ineens een patent nemen op ‘zwartkijkerij’ ?

Deze woensdag naar Jette, er staat een CT gepland (nog maar eens*), een bloedonderzoek, onderzoekje en gesprek bij de onco en korte baxter voor de botten. Hopelijk krijg ik dan weer een hele hoop pillen mee, wat zou betekenen dat de ziekte op zijn minst stabiel blijkt.

Dit zijn de lege verpakkingen van de pillen die ik de voorbije weken slikte, het zakje ligt al klaar voor morgen want ik moet telkens de lege doosjes inleveren. Joost mag weten waarom?!

*in het kader van de studie worden overdreven veel onderzoeken gedaan, dat is nu eenmaal zo, hoe vervelend (en schadelijk) dat ook is.

Hoe het ondertussen met mijn tomaten gaat? Wel, voilà, zo zien ze er nu uit!

Maar heel eerlijk zijn? Het schaaltje zit niet helemaal vol met ‘eigen-oogst-tomaten’, onderaan zitten een paar grotere tomaten. Een beetje ‘trichen’ mag, toch?

En misschien herkent ‘iemand uit Mol’ dat schaaltje met 'Carpe Diem' op geschilderd? Ik kreeg het namelijk 2 jaar geleden van mijn hartsvriendin Elly , die ik zo blijf missen, alle dagen.

Een paar maanden geleden kregen we een uitnodiging voor de mountainbike-wedstrijd op de laatste dag van de Olympische Spelen in London. Voor mij te hoog gegrepen natuurlijk -ik ga al lang niet meer voor een medaille- maar W zag dit uiteraard wel zitten en ik zou het hem voor geen geld hebben willen ontzeggen.

Het werd een zeer lange dag, al om 4u45, ik nog in dromenland, trok hij hier de deur dicht en mijn inslaapfase was al lang voorbij ook toen ik de deur ’s nachts weer hoorde opengaan.  

Hoewel ik liever had dat hij het voor vanavond bewaard had, kreeg ik op dat uur nog een heel verhaal te horen: over de organisatie, het weer, het gezelschap, de vrijwilligers, het parcours, hun afsluitend Libanees etentje… laaiend enthousiast J. Klein minpuntje dat het ‘Belgium House’ al gesloten was en over de Belgische prestaties hadden we het maar niet L.

Ook ik genoot van mijn dagje, ik trok naar de ‘boerderie’ van mijn broer en schoonzus en genoot er een paar uurtjes van de rust en kalmte (hmmm!!!). Nee, serieus, voor diegenen die hem niet kennen, rustig is het er zelden, er valt altijd wel wat te beleven en ambiance en gezelschap altijd verzekerd! Lang vol te houden is dat niet echt, ondanks de comfortabele relaxzetel van waaruit ik mee kon genieten van de gezellige drukte. Maar het was leuk en ik heb lekker gegeten en genoten van een glaasje bubbels.

Nadien thuis een lange dut gedaan en daarna gekeken naar de slotceremonie van de Olympische Spelen.

Ik vind het best mooi weer, beetje zon, wat wolken, af en toe een buitje, niet al te warm…

Maar deze jongens hebben duidelijk meer zon nodig, veel meer zon! Had ook goudsbloemen gezaaid, wou eens experimenteren om zelf olie of crème te maken. 1 klein bloempje staat open, bovendien ziet het er armzalig en verneuteld uit. 'k Zal dus maar naar de apotheek calendula crème gaan halen

Dank voor alle vakantiewensen! Maar… ik zit nog thuis, ik reis niet alleen hé, het moet ook nog passen voor mijn werkende hubby, dus in één twee drie vertrekken kan zo maar niet! Het is al goed dat er hier één iemand een luizenleventje leidt, een ander iemand moet wat geld in ’t laatje brengen J.

De reservatie voor het weekje verlof is nog niet gemaakt, maar denk wel dat het Normandië wordt en meer dan waarschijnlijk de laatste week van augustus. Ik kijk er erg naar uit.

Den André heb ik al uitgewuifd, die is al vertrokken, hopelijk voor een heel lange periode. Mijn haren zijn amper een centimeter en zien er nog niet zo gezond uit, maar het is heerlijk weer de wind op mijn hoofd te voelen. Dus foert, maakt niet uit dat ik wat aangestaard word.

Ondertussen geniet ik van de stabiele periode, zij het rustig aan, ik moet nog steeds met de kippen op stok. Toch weer een veldslag gewonnen, denk ik dan. Gisteren nog een leuk bezoekje gekregen van drie vriendinnen. Ik had er hier graag een fotootje van gepost, vier kakelende chicks… maar het was zo gezellig dat het fototoestel onaangeroerd bleef liggen. Dus moeten jullie het maar doen met het plaatje van de kippen op stok!

Vandaag staat er iets minder leuks op het programma, wil graag een vriendin gaan bezoeken met wie het helemaal niet goed gaat. De gevoelens zijn zeer dubbel. Ik wil absoluut gaan, wil haar zien, weet ook dat mijn bezoekje haar goed zal doen, maar het is oh zo confronterend. Ik ben er echt wat bang voor, het is daarbij een serieus eind van hier.

Nu rap al mijn moed bijeen rapen….

De tijd vliegt, gisteren was het weer Jette-dag. Ik had een korte behandeling voor de boeg (anderhalf uurtje) en een consult bij de dokter. Vermits er geen bijkomende problemen waren ging dat heel snel, de wachttijd daarentegen… pff, ik had weer prijs!

Het resultaat van de bloedafname had ze nog niet, wat ik heel verdacht vond vermits ik zo lang wachtte tussen de bloedafname en het consult. Vandaag mocht ik bellen voor de resultaten.

Mijn vermoeden was juist, er klopte iets niet, de verpleegster was namelijk vergeten bloed af te nemen voor ze het infuus startte. Ik had het niet eens in de mot, het is nochtans altijd een hele resem tubetjes die gevuld worden. Het bewijst dat er weer wat rust is in mijn hoofd en ik niet meer zo gespannen alles volg.

Erg vind ik het niet dat ik niet weet hoe het met de merker zit, ik ga er maar van uit dat de medicatie nog werkt. Binnen 4 weken zien we wel weer wat er gaande is in dat lijf van mij.

Ondertussen ben ik wat aan ’t uitkijken voor een vakantiebestemming. Moeilijk, want zon en zee is geen optie omdat ik niet in de zon mag. Bergen? Echt wandelen lukt me niet en mijn plooifietsje in de bergen…  Citytrips vind ik altijd fijn, maar daar is de conditie niet goed genoeg voor. 

Na wat gesurf vond ik gisteren een leuk ‘apparthotel’ in Basse-Normandie, op luttele afstand van de Atlantische kust. Dat lijkt me wel iets, van daaruit kunnen we dan een aantal leuke plaatsjes bezoeken (Honfleur, Deauville, le pont de Normandie, Mont Sint-Michel…), eendagstripjes dus, of gewoon ter plaatse blijven als het wat minder gaat.

Aan al mijn blogvolgertjes: mooie vakantie en geniet nog even van dit prachtige zonnetje!

x

Telkens ik mijn vijfjarig petekindje de voorbije maanden ontmoette was ik in gezelschap van André of droeg ik een sjaaltje. Nu hij hier voor een 3-tal dagen zou blijven logeren en mijn haartjes beginnen groeien, wou ik graag blootshoofds lopen, zonder hem te choqueren. Ik zou hem voorzichtig voorbereiden.

De eerste middag aan tafel vroeg ik hem of hij wist wat een pruik was.

·         Ja, natuurlijk, dat zet je op met carnaval. Dat is haar dat af kan.

·         Je weet dat ik soms ziek ben en vaak moe?

·         Ja, mama heeft verteld dat je kanker hebt.

·         (Slik)... dat is zo, en om die zieke celletjes kapot te maken heeft de dokter mij veel medicijnen gegeven en daarvan zijn mijn haren uitgevallen. Maar nu gaat het weer beter en beginnen ze weer te groeien. Ik zal het je straks laten zien, want dit hier, dat is een pruik…

·         Nee, meter, dat is geen pruik, een pruik kan er af, jouw haar niet, het zit vast in je hoofd!

·         Nee jongen, het kan ook af, het zit niet vast.

·         Nee, dat kan niet.

·         Kom, zal het even tonen in de badkamer…

Zijn ogen vielen bijna uit zijn oogkassen…

·         Meter, zet ‘dat’ maar snel terug op!

·         Weet je, ik ga een beetje zonder lopen en de pruik hier op dat poppenhoofd zetten, want die is ook kaal.

We discuteerden een tijdje waarom ik ze niet direct terug op wou zetten, maar hij was niet gelukkig. Korte tijd nadien begon hij er weer over en drong een aantal keer opnieuw aan. Om van zijn gezaag te zijn beloofde ik dat we straks de stad zouden ingaan en ik dan de pruik zou opzetten.

Minder dan 5 minuten later…

·         Meter, gaan we nu de stad in?

·         OK, we zullen nu maar gaan…

·         Maar zet dan wel je pruik op hé!

Wij weg. Hij met loopfietsje, ik met plooifietsje. Toen we wat verder stopten en ik me bukte om de fietsen vast te maken keek hij me met bange ogen aan. Even later bekeek hij me heel opgelucht en blij:

·         De pruik is niet gevallen! Hoe kan dat nu?

Hij had gedacht dat mijn pruik daar op de grond zou vallen tussen de fietsen. Die eerste dag heeft wel 10 keer telkens opnieuw gevraagd de pruik op te zetten. ’s Anderendaags ’s morgens zei hij er aanvankelijk niks over. Een uurtje later begon hij weer:

·         Ik vind het al een beetje mooi zo, maar als we straks buiten gaan, dan zet je je pruik toch weer op hé meter? Weet mama dat je haar niet echt is?

·         Ja…

·         En papa?

·         Euh.. ja…hoezo?

Heel verontwaardigd dan:

·         En waarom heb je dat niet aan mij verteld?

·         Lieve schattebout, je was toen amper 4 en je zou dat niet begrijpen… dacht ik…

·         Ik zou dat wel begrepen hebben toen ik nog maar 4 was!!! Weet oma het ook? En opa?

·         Ja…

·         Je had mij dat echt moeten zeggen, ik begrijp dat wel!!!

Kleine kindjes worden snel groot…

Deze week eerste week dat ik niet naar Jette moest. En de week begon schitterend. Ik kreeg een logeetje voor 3 dagen en genoot met volle teugen van het gezelschap van mijn petekindje van 5 jaar. Echt plezant.

Woensdag haalde zijn mama hem terug op, ze had zijn zusje bij en de gemoederen liepen hier wel eens hoog op tussen die 2. We gingen nog naar de speeltuin, maar daarna was het echt wel genoeg geweest. ’s Avonds voelde ik me ziek, dacht dat het de vermoeidheid was.

’s Nachts werd ik pas echt ziek en donderdag kreeg ik hoge koorts. Het had dus zeker niks te maken met het bezoekje van B’je. De hele dag lag ik te rillen onder een dikke fleece-deken bij een kamertemperatuur van 25˚. Nu wist ik wel dat ik de dokter moest bellen als mijn temperatuur boven de 38˚ stijgt (ik had 39,5), maar hoopte op spontane verbetering. Met een dosis paracetamol werd de koorts regelmatig teruggeschroefd.

Vrijdagochtend belde ik toch maar naar Jette, beetje onder druk van mijn hubby en omdat ik ’s nachts nog een serieuze koortsaanval gekregen had. Dr. F wou en kon telefonisch geen diagnose stellen, ik moest op consultatie komen en een aantal onderzoeken ondergaan. Gezien mijn verminderde weerstand is een infectie gevaarlijk. Ze raadde me aan een pyjama en tandenborstel mee te brengen.

Na het telefoontje ging het langzaamaan beter, tegen de tijd dat ik moest vertrekken twijfelde ik al of ik wel zou gaan. Uiteindelijk vertrok ik toch.

Snel bleek dat er ergens inflammatie was, maar mijn longen waren gelukkig OK. Gezien ik geen koorts meer had mocht ik naar huis, mits ik vanochtend zou bellen voor het resultaat van de kweekjes. Die bleken negatief, dus kan ik rustig thuis blijven. Mocht de koorts terug komen opzetten mag haar zelfs morgen, zondag dus, bellen. Hele geruststelling, want in het weekend op de spoed belanden zie ik niet echt zitten..

Maar ik ben er dus weer eens doorheen gekropen, kort intermezzo… hoop ik , afkickverschijnsel omdat ik die dag niet naar Jette ging L?

Ik slaap nog heel veel, mogelijk is het dat wat zo helend werkt, denk dat ik de voorbije 48 uur amper een 10-tal uurtjes wakker geweest ben. Verbaasd en blij toch weer dat mijn lichaam nog steeds de kracht vindt indringers te verjagen.

Een anekdote over B’je en André hebben jullie nog tegoed, maar dat is voor een volgend postje.

Hier zomert het al een beetje, enfin, ik zomer. Beetje ‘kwakkel-zomeren’ zoals het weer, wat ongemakken van de pillen dus, nog wat naweeën van de chemo, maar stúúúúkken beter dan een tijdje terug. Nu staat de hemoglobine weer te laag, vandaar dus dat de conditie niet echt vooruit gaat, maar ik verkoos toch om nog even te wachten met epo-spuitjes. Nu de Tour gestart is wordt de pakkans te groot .

Een hele verbetering, zoveel is zeker. Ook mijn vingers worden langzaamaan wat beter, daar ben ik zo blij om. Ik kan al in een boekje bladeren en heb niet meer die erge pijn. Er gaat hier nog regelmatig iets tegen de vlakte, maar dat is niet zo erg, zo raakt een mens eens aan wat nieuwe huisraad.

Woensdag moest ik nog naar Jette, dat was voorlopig het laatste van mijn wekelijkse bezoekjes. Zolang er geen verwikkelingen komen worden het vanaf nu maandelijkse bezoekjes. Zo komt mijn recordaantal ziekenhuisbezoeken van vorig jaar (68) voorlopig niet in ’t gedrang J.

En zaterdag gingen we even Brusselen, op wieltjes weliswaar, omdat het op pootjes nog wat vermoeiend is, maar ik was er! Niet lang, al na een goed uurtje kuieren sloten we rustig af met een lekkere lunch op het Katelijneplein. The full-speed knop heb ik afgeplakt, anders val ik in de patatten. Maar beter een uurtje in slow motion dan thuis in de zetel.

En wie kwamen we tegen op onze terugweg??? André’s zwarte broertje, hij lag daar eenzaam op de stoep in de Dansaertstraat. Dat lot is onzen André niet beschoren, hij mag blijven, maar zal zich binnenkort wel op de achtergrond moeten houden.

Veel nieuws is hier niet, maar dat hadden jullie al vermoed zeker? Ik reageer redelijk goed op de pillen, de bijwerkingen vallen mee, ik voel me terug wat sterker J. Er is nog een lange weg te gaan, de conditie moét veel beter, de vingers ook… en nog wat van alles L.

Maar we zijn op goeie weg. Vorige week zag ik ineens wat stoppeltjes verschijnen, wimpertjes en wenkbrauwen van ½mm,  biljartbal wordt perzik…. Amper 2 dagen later en mijn wenkbrauwen zijn zo goed als volgroeid, het lukt me zelfs al wat mascara aan te brengen. Weg ‘kankerblik’. André blijft nog even stand-by, maar als het zo verdergaat kan hij in september ‘op den dop’ voor onbepaalde duur.

Ik was woensdag in Jette, er werd bloed geprikt, witte bloedcelletjes herstellen zich langzaam. Ik had niet veel te melden, want hoe meer je zegt hoe meer kans je maakt op bijkomende onderzoeken en ik heb het even gehad.  Om 17u30 belde doc me thuis op, ik schrok me een hoedje, dat was nog nooit gebeurd. ‘S… aan de knikker’, dacht ik. Hart sloeg een keertje over. Maar doc had goed nieuws, dat wou ze me melden, pillenkuur slaat aan, merkers dalen weer. Voor hoelang? Stop! Daar even niet aan denken, genieten van het nu.

Gisteren hebben we W zijn verjaardag gevierd, in stijl. We gingen naar een sterrenrestaurant! Nu ja, ster, enkelvoud. Eén ster. Van mij krijgen ze er met zwier eentje bij! Alles zat goed: kader, eten, drinken, bediening… super! Jammer dat ik mijn fototoestelletje niet bij had, want er was zelfs een aanpalend kruidentuintje en daar kunnen ze me altijd mee verleiden.

Het moet voorlopig nog ’s middags en het is niet makkelijk iets te vinden dat open is op een zaterdagmiddag. In de namiddag dooft de pijp uit en vind je me horizontaal in mijn zeteltje, maar de verhouding actie/rust raakt al een beetje in evenwicht.

Druilerige zondag vandaag. Ideaal weer om straks naar het Belgisch kampioenschap te kijken, met een kop dampende thee en huisgemaakte koekjes.

http://www.vergrootdehoop.be/

Ik had redelijk wat tips gekregen waar ik een ‘eikookeitje’ kon kopen, waarvoor dank trouwens. De ‘Colruyt-tip’ leek me de makkelijkste, maar daar stapte ik maandag buiten met een zak potgrond en geen ei. Eieren uitverkocht.

♪♪ Het zijn de kleine dingen die het doen, die het doen… ♪♪,  een zinnetje uit een liedje dat ik me vaag herinner ergens uit een heel ver verleden en dinsdag ineens opborrelde nadat de postbode had aangebeld met een pakketje waarin… tromgeroffel… juist! een ei zat, zomaar opgestuurd door een bloglezertje, iemand die ik nog nooit ontmoet heb.

En velen onder jullie zullen dit niet begrijpen en een beetje onnozel vinden, maar het maakte me zo vrolijk, ik heb er geen woorden voor. Niet om het ei, maar om de geste. Zeg nu nog dat het internet ons oppervlakkig maakt.

Dankjewel I ! Je hebt me echt superdesuperdeblij gemaakt.

En gisteren was het weer woensdag, woensdag Jettedag, voorlopig dus nog wekelijks. Alles verliep daar vlotjes, enkel een bloedafname, Alex die me een lading pillen meegaf en een consult bij doc. De witte bloedcellen staan zeer laag, maar voorlopig wordt niet ingegrepen, wel kort opgevolgd. So far so good dus.

Al mijn moed nog eens bijeen geraapt met de woorden van iedereen in mijn omgeving indachtig ‘wat kan er nu gebeuren?’ reed ik dus zelf met de auto. W zorgde er wel voor dat hij op kantoor bleef en hij dus heel de tijd bereikbaar zou zijn mocht ik toch een SOS-sein uitsturen.

Alles was prima verlopen tot een 30-tal meter voor ik onze straat zou indraaien. Net voor het bruggetje krioelde het van mensen, een paar mannen gebaarden me te stoppen, ik opende mijn raam en een penetrante gaslucht kwam binnen. 2 minuten later kwam de politie aan die de toegang afsloot. En lap, daar stond ik dan. Ik stond als eerste voor het plastic lint, de auto’s achter mij keerden een voor een terug. Een agent kwam me zeggen dat het lang kon duren vooraleer het gaslek zou hersteld zijn, dat ik beter terugkeerde. Maar voor mij had het geen zin, want de enige mogelijkheid om thuis te geraken met de auto was via dat bruggetje. Mijn auto elders achterlaten en te voet via de andere kant naar huis was geen optie met mijn slechte conditie. Ik wou nog rap mijn duimverband rond mijn teen doen en mijn trucje nog eens uitproberen, maar een straat inrijden met een lekkende gasleiding… .

Pech? Ja, maar ook geluk! Ik stond net voor een taverne en liet me een koffietje en een spuitwater brengen, haalde mijn iPad boven en heb rustig de nieuwe Knack gelezen. Een goed uur later kon ik als eerste de straat weer in.

Tja, … wát kan er nu gebeuren?

Koken blijft me nog steeds veel plezier geven. Niet alleen het koken op zich, maar helemaal rustig word ik van die geestdodende, monotone bezigheden, zoals  groenten en kruiden snipperen, moeilijke pastavormen uitproberen…,  goede manier om de geest leeg te maken.

Ik ben niet meer zo streng voor mezelf en neem makkelijker een pijnstillertje. Zo zijn deze bezigheden vol te houden met pijnlijke voze vingers, die ik net daardoor regelmatig kwets en dan gaan ze nóg meer pijn doen… maar met een pilletje is het tenminste vol te houden. De raad om meer kant-en-klaar en voorgesneden spullen te kopen sla ik in de wind, want dit werk pleziert me.

Vrijdag liep het wat minder onschuldig af en waren er wat meer pijnstillertjes nodig. Ik sneed met de mandoline een heel klein stukje van mijn duim, aanvankelijk was het niet zo pijnlijk, legde een verbandje, trok er latex handschoenen over en deed dapper verder. Nadat ik al 2 keer het verband vervangen had en het bloed telkens terug uit de handschoen liep begon ook de pijn op te steken.
Dom natuurlijk dat ik me niet direct rustig hield, ik weet dat mijn bloed slecht stolt door de medicatie en dat wondjes steeds moeilijker genezen. Pas zaterdagmiddag leek het onder controle te zijn, de pijn minder, het bloeden gestelpt.

Maar 'elk nadeel heb ze voordeel' om het met de gevleugelde -en ondertussen afgezaagde- woorden van Cruyff te zeggen. Dat mocht ik gisteren ondervinden. Ik ging een zak potgrond kopen en natuurlijk kan ik dat niet tillen. In de winkel had ik me bij de stapel potgrond opgesteld tot er een potente man passeerde. Ik had maar weinig woorden nodig, toonde mijn dik omzwachtelde duim en huppakee, de zak lag al in mijn kar. Idem dito op de parking en thuis plukte ik gewoon een toevallige passant van het voetpad  om de zak op mijn duveltje te zetten.

Handig zo’n verband. Makkelijk kort verhaaltje in tegenstelling tot het verhaal –dat je trouwens toch niet wil delen met een willekeurige passant- waarom je amper een zak chips in je kar kan gooien.

Wim moest er goed om lachen en vroeg er dadelijk bij of het met ‘die broek’ was dat ik naar de winkel was geweest. Hij denkt eerder dat ze medelijden hadden met dat ‘sloortje’. De broek had ik vorig jaar gekocht toen ik al wat afgevallen was, maar ondertussen nog een paar kilo’s minder, zit ze toch weer te ruim en lijk ik helemaal op Dopey (zeker zonder den André, maar mijn oren zijn wat kleiner).

Nu ja, duim of broek, maakt niet uit, mijn potgrond staat op terras!

Deze week een paar keer in de patatten gevallen, niks ernstigs, mogelijk gewoon omdat mijn bloeddruk aan de lage kant is. Of ben ik een beetje overmoedig? Ik probeer alle dagen toch iets te doen en meestal is het dan zo, eens ik bezig ben ga ik door, vind mijn OFF switch niet, met als gevolg een ‘slaptitude’.  

Dat ‘iets doen’  stelt niet zoveel voor, maar ik geniet er wel van. Zo ging ik deze week naar de apotheker. Niks spannends aan? Toch, het is zo speciaal omdat ik dat eindelijk terug alleen kan. De apotheek is op minder dan 5 minuutjes te voet, ik neem uiteraard tante Paula mee. En dan denk ik  ‘misschien toch even gaan kijken bij Blokker of ze daar niet zo’n ‘eikookding’  hebben’… daarna kom ik bij de apotheker en paf, dan wordt het ineens allemaal zwart en moeten ze me op een stoeltje zetten. Eigen schuld...

Vandaag ben ik wat plantjes en zaadjes gaan halen, so far so good, nu rest me nog het in mijn bakken te krijgen. Het kriebelt en waarschijnlijk begin ik er dan straks toch aan in plaats van een dagje te wachten.

Maar ben sinds gisteren een nieuw boek begonnen, terug zo’n chicklit van Pancol. Hopelijk geniet ik van ‘De trage wals van de schildpadden’ net zoveel als van ‘De gele ogen van de krokodillen’, dan kunnen de plantjes wel wachten. De Steve (uit Het Voorseizoen, van Pefko) heeft ondertussen aangeklopt bij Sint Pieter. Gedaan met rukken, rijstpap vreten nu!

En ik ondertussen? Pillen vreten! Pfff… ben het nu al beu!


PS en mocht iemand weten waar ze zo'n eggtimer verkopen, laat maar horen! Je gooit het gewoon bij je kookwater, heel handig, altijd juist. Die van mij is gesneuveld.

Zoals ik al zei, ik wist niet echt waar ik me aan moest verwachten woensdag, wist eigenlijk ook niet echt wat ik ‘liefst’ wou (al is liefst misschien niet het beste woord).

Druk druk druk was het in het ziekenhuis, aan patiënten geen gebrek, overvolle gangen en wachtzalen, zuchtende mensen, telefoons die overal rinkelden, een van de verpleegkundigen die een hysterische aanval kreeg omdat een patiënt haar toebeet… met als gevolg nog langer wachten… Het beloofde een mooie dag te worden daar in Jette.

Voor mij viel de wachttijd nog mee, ik was helemaal niet nerveus toen het mijn beurt was en ik me een beetje gelaten bij de dokter installeerde. De witte bloedcelletjes hadden zich ondertussen voldoende hersteld, maar de merker bleek weer gestegen en dus wordt er overgeschakeld op fase 2 van de studie: de chemopilletjes in monotherapie.

Pilletjes… nee, pillen! Waar het voordien 2 kleine pilletjes waren die ik moest slikken, zijn het nu maar eventjes 16 grote capsules! Tot overmaat moet je al minstens een uur voor de inname nuchter zijn en 2 uur nadien ook niet eten of drinken, dat scenario 2 keer per dag dus, telkens 8 capsules.

Een aantal mogelijke bijwerkingen zijn: vermoeidheid, slaperigheid, verminderde eetlust, misselijkheid, maag- en darmproblemen, neerslachtigheid en trombocytopenie (afbraak bloedplaatjes). Mogelijk dus, wat niet wil zeggen dat ik effectief die nevenwerkingen zal hebben. Afwachten nu en hopen dat ik niet in de prijzen val. In de beginperiode moet ik wekelijks opgevolgd worden, vooral de bloedcontrole is belangrijk.

Maar wat zeur ik, dit is luxe natuurlijk omdat ik het rustig thuis kan doen, geen uren meer aan het infuus. Als de behandeling eenmaal op peil staat zullen mijn bezoekjes kunnen herleid worden tot 1 keer per maand voor controle en het maandelijks infuus voor de botuitzaaiingen blijft ook doorgaan. Dat kreeg ik gisteren trouwens ook.

En nu duimen dat het goedje lang werkt, goed werkt en me spaart van teveel ongemakken. Volgens doc worden er echt goede resultaten geboekt met dit middel.

Wordt het toch een mooie zomer?

Een lang weekend staat voor de deur en zoals het er nu uitziet –en Frank bevestigt- zal de hogedrukreiniger werkloos blijven. Met uitzondering van dat klein buitje gisteren, regent het hier al meer dan 2 weken niet meer, wat natuurlijk schitterend is,

Blijkbaar was er zondag op de markt ook zo’n kort buitje, dat hoorde ik woensdag van M, een verpleegkundige in Jette. Zij is van Mechelen en hielp dit weekend bij het verwelkomen van het 1000 km-peloton dat tijdens het voorbije Hemelvaartweekeinde Vlaanderen doorkruiste. Chapeau M! Een voltijds verpleegkundige op oncologie die dan tijdens het weekend nog vrijwilligerswerk doet voor dit prachtige initiatief, heel veel respect en bewondering.

Wie meer wil weten over de 1000 km van Kom op tegen kanker klik hier:
http://www.1000km.be/
en wil je weten waar het geld precies voor gebruikt zal worden kan hier terecht:
http://www.tegenkanker.be/21_mei_2012_%E2%80%93_finale_1000km_361_teams_2000_fietsers_1805000_euro

Verder, over de stand van zaken hier…. Wel, geen geklaag deze keer want mijn behandeling is nog maar een keertje niet doorgegaan. Ik zag er erg tegenop om woensdag naar Jette te gaan, had een zeer druk programma. Afspraak om 8:15 op fysische geneeskunde, om 9:15 bloedafname, om 9:45 op CT, om 10:15 bij de dokter en daarna de lange behandeling.

Bij de dokter kreeg ik te horen dat de merker vorige keer (3 weken geleden) weer lichtjes gestegen was . Het verslag van de CT had ze nog niet, wel de beelden. Voor zover ze kon zien was er eerder een lichte afname en ze zag zeker geen bijkomende letsels . Mijn neutrofielen van die dag echter stonden te laag en dus kon de chemo-behandeling niet doorgaan.

Volgende week terug op het appel. Tegen die tijd hebben ze de definitieve uitslag van de CT en de waarde van de merker van deze week. Doc zal dan beslissen of de behandeling al dan niet wordt verdergezet. Als het radiologisch verslag van de CT inderdaad goed blijkt en de merker zakt of stabiel is zal nog een keertje chemo worden gegeven, dit alles als ik zelf aangeef dat ik het nog aankan en dat kan ik. Mocht blijken dat de merker weer stijgt wordt er van uitgegaan dat de behandeling niet meer werkt en zullen we starten/verdergaan met de chemopilletjes, maar dan in monotherapie en veel hogere dosis, de pilletjes die ik nu al krijg in studieverband in kleine dosis.

Ik wens iedereen ondertussen een heel lang mooi zonnig weekend!

Dit weekend was het wachten, niet op Godot, wel op regen!  Nee, mij niet afschieten, ik leg even uit waarom. Allebei, W en ondergetekende, hadden we weer serieus last van de pollen, niezen, snotteren, hoofdpijn. Een andere reden was dat we het terras eens een grondige beurt willen geven, al meer dan een week staat hier een geleende hogedrukreiniger. Vermits we op de hoogste verdieping wonen willen we dat uiteraard doen als het regent om onze buren hun terrassen niet nat te spuiten als ze zitten te genieten van het zonnetje.

Het werd dus thuis blijven, maar geen spatje regen viel er de voorbije dagen in Mechelen. 
We keken van binnen naar het mooie zonnetje, genoten van lekker eten (mjammie, asperges), tv kijken (niks speciaals) en lezen. En over dat lezen... jullie hebben het waarschijnlijk gemerkt dat Shantaram hier na maanden aan de rechterkant eindelijk verdwenen is. Ik vreesde dat ik ergens met een blokkade zat, maar de oorzaak was duidelijk het boek dat me van geen kanten kon boeien, saai en langdradig. Ik wil altijd afmaken wat ik begin, deze keer is me dat niet gelukt en vorige week dan maar de knoop doorgehakt en een nieuw boek begonnen: ‘De gele ogen van de krokodillen’, van Katherine Pancol. Een zalig ontspannende chicklit, in minder dan een week had ik de 500 en zoveel pagina’s verslonden, als een krokodil J.

Ik heb de smaak van het  lezen weer helemaal te pakken en begon al snel een nieuw boek, ‘Het Voorseizoen’ van Pefko, die de Gouden Boekenuil 2012 won.

De gemiddelde man kijkt ongeveer één pornofilm per week. Het overgrote deel daarvan doet dit –dat zal u vast niet verbazen- als smeermiddel tijdens de zelfbevrediging. Ook blijkt die gemiddelde man tijdens het kijken doorgaans in totale eenzaamheid te verkeren. Dit alles heb ik een keer gelezen in een tijdschrift dat in de wachtkamer bij …

Dat zijn de eerste zinnen. Dat masturberen gaat maar door,  want het hoofpersonage behoort duidelijk niet tot die ‘gemiddelde man’, maar stijgt ver boven dat gemiddelde. Ik wou het boek al heel snel weer dichtklappen, zoveel geruk op een 40-tal pagina’s heb ik nog nooit meegemaakt. Maar goed, ondertussen rukt Steve al wat minder en zal ik dus maar verder lezen… Voorlopig voor mij geen uil waard.

Mijn volgende boek ligt al klaar: ‘De trage wals van de schildpad’, het tweede boek van de trilogie van Pancol. Schitterende site trouwens! Toch maar terug naar een ontspannende chicklit, verstand op nul en alles rondom mij vergeten.

PS maar ik sta nog open voor wat ‘betere’ literatuur, dus suggesties voor een goed boek zijn nog steeds welkom, voorwaarde blijft dat het in e-boek verkrijgbaar is.  

De stilte hier betekent deze keer dat het goed gaat, dat ik eindelijk eens wat langer de zetel onbemand achterlaat en ik een paar keer met tante Paula op stap ging. Jammer dat ze me niet wat warmte omarmt, want het is verdomd koud op dat ding.

Ik weet dat het belachelijk klinkt (en is) dat ik niet meer met de auto durf rijden. Het was natuurlijk ook een tijdlang onmogelijk vermits we niet in de straat konden, maar nu is een gedeelte weer opengesteld, en –we hebben geluk- net het deel waar wij wonen. Ik ben bang dat er iets onverwachts zou gebeuren en vermits op mijn voorhoofd niet ‘BEPERKT’ te lezen staat, vrees ik dat ik niet op hulp zal kunnen rekenen mocht er wat misgaan.

Onnozel? Ja, dat is het, ik weet het wel, maar de angst overheerst echt, ik die vroeger nergens bang voor was. Wat kan er nu gebeuren zal je zeggen. Wel, misschien motorpech? Lekke band? Een accident? Een wegversperring? ...

Vandaag dacht ik, genoeg van die flauwekul, stap in die auto en rij naar de supermarkt. Vertrek vroeg genoeg, neem je tijd, niets overhaast, gewoon je seniorentempo volgen. Nu is het moment, je laatste week voor de chemo, volgende week steek je weer met je pikkelen omhoog in de zetel… dus hop, ik weg!

Ik was amper de straat uit en zag dat het dit weekend braderij is. Als inwoner van het stadscentrum mag je altijd wel door, dus geen probleem (dacht ik). Ik zou trouwens terug zijn voor de braderij echt begon.

Het boodschappen doen viel wat zwaarder dan verwacht, maar lukte wel. Koffer volgeladen en weer huiswaarts. De eerste invalsstraat die ik probeerde was afgesloten met nadarhekken, er stonden geen wachters, tweede invalsstraat: idem dito. De andere straat moest ik niet uitproberen, want daar mag je niet in in die rijrichting.

Met de moed in mijn schoenen zocht ik een parkeerplekje en nam het bakje uit de koffer met producten die koeling nodig hadden, de rest liet ik zitten. Ik sleepte me vooruit, af en toe uitblazend op een deurdrempel, tot aan de nadarhekken van de eenrichtingsstraat waar wel mannekes in het rood de wacht hielden. Wat stonden ze dáár te doen? Ik was op dat moment ongeveer halverwege tussen de auto en thuis.

Met het beetje adem dat me nog restte vroeg ik of en hoe ik onze straat in kon. Ja, dat kon, want vandaag en morgen is in deze straat wel tweerichtingsverkeer toegestaan. Ik vroeg of ik mijn boodschappenbakje daar kon achterlaten terwijl ik de auto ging halen. Ze bekeken mekaar even, zich bewust van hun gewichtige taak, maar ja, het mocht. Nog even checken of ik toch wel zeker mijn bewijs van woonst bij me had, een identiteitskaart samen met de autopapieren is lang niet meer voldoende in Mechelen, hun belangrijke functie bestond er in dat alles grondig te controleren.

Ik had gelukkig alles bij, ging terug naar de auto en even later kon ik –laverend tussen de kraampjes- eindelijk ons huis bereiken.

Tja, wat mijn zelfvertrouwen een boost moest geven gaf er een serieuze deuk in. Tju toch. Wat een flauw kieken ben ik toch geworden.