De laatste dagen zijn loodzwaar. De lange toch begint zijn tol te eisen en ik ben doodvermoeid. Gelukkig kruisen veel sympathieke mensen mijn pad en die geven me altijd moed om door te gaan. Niet dat stoppen in me opkwam maar het zou zeker veel zwaarder geweest zijn zonder die ontmoetingen. Het is dan ook fantastisch dat je de aankomst in Santiago met sommigen van hen kunt delen; Père Grégoire (die deelnam aan de dienst), de Franse Bastien, de Amerikaanse Jaime en de Spanjaarden Isabela, Jésus en David. We vierden samen de mis maar waren eigenlijk allemaal vol spanning aan het aftellen tot de botafumeiro in beweging kwam. Dat is de moeite om te zien en dat vond ook de horde dagjestoeristen die elkaar verdrongen met de kodak in de aanslag. Iedere avond rond 20u werd er op het plein voor de kathedraal afgesproken. Daar ontmoet je dan de mensen die je onderweg was kwijtgeraakt omdat ze een andere route namen of een rustdag hadden genomen... zo zag ik de drie Baskische musketiers weer, Eduardo, Vicente en José Manuel, het koppeltje dat zich op de Camino gevormd had: de Oostenrijkse Maria en de Spaanse Joacquin, de Duitse straatmuzikant Hubert, de Italiaanse Féderica, de Poolse Ignatz, de Italiaan Mikele, de Mexicaanse Alex en de Spaanse Raquel en Veronica! Er werd veel omhelsd en geproficiateerd met de gedane prestaties, maar besef dat deze tocht nu echt ten einde was bespeurde ik niet. Precies of het was de volgende dag weer verder. (En als je erover nadenkt is het eigenlijk ook zo.) Daarna is het voor velen huiswaarts en worden de bekende gezichten dag na dag minder. En zo sloop stiekem en zachtjes het einde van mijn tocht binnen. Geen vuurwerk, geen euforie, gewoonweg...
Reacties op bericht (0)
E-mail mij
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
