In de pelgrimsopvang van Irún ontmoette ik een jonge fransman. Zijn vakantie zat erop en hij zou de volgende ochtend de trein huiswaarts nemen. Op mijn vraag of er iets was wat ik zeker niet mocht missen vertelde hij me over een refugio in Güemes. Ook in mijn reisgids stond deze refugio in de provincie Cantabria als 'niet te missen' beschreven. Toen ik een tiental dagen later op weg naar was naar deze herberg wandelde ik samen met Martin, een hollander met een zwaar verleden. In zijn jeugdjaren was er het één en ander misgelopen en daarna was hij met foute vrienden blijven optrekken. Tot hij een paar jaar terug zijn huidige vriendin leerde kennen. Hij brak volledig met zijn verleden en heeft er ondertussen nieuwe familie en vrienden bij. Zo zie je maar, na regen komt... We kwamen samen aan in de refugio van Güemes die 'gerund' wordt door een 75 jarige pater, Don Ernesto genaamd. Hij wordt bijgestaan door een 50-tal vrijwilligers en de werking hangt volledig af van donaties. In het ouderlijk huis van Ernesto was er origineel plaats voor een 10-tal pelgrims maar ondertussen is er een gebouw bijgebouwd en kunnen er 50 mensen verblijven. Het bijgebouw is eigendom van 'de gemeenschap' en wanneer Don Ernesto sterft, wordt het verkocht en gaat de opbrengst naar het goede doel. (wie het dan kan kopen en met welk doel werd in het midden gelaten) Toen we binnenkwamen werden we persoonlijk begroet door de assistent van de pater. We kregen water en koekjes. Daarna mochten we de hand gaan schudden van Ernesto, een goedlachse vriendelijke man met een lange grijze baard en snor. Hij zit er een beetje bij als een goeroe en hoewel hij de indruk wil wekken dat het niet om hem draait, kunnen Martin en ik ons niet van de indruk ontdoen dat hij omnipresent is. Er hangen behoorlijk wat foto's van hem op zijn rondreizen en we krijgen te horen dat hij voor het avondeten een voordracht geeft. Een uur voor etenstijd komt de assistent de pelgrims vriendelijk uitnodigen om de spreekbeurt bij te wonen. Hij zorgt ervoor dat niemand de uitnodiging afslaat. En iedereen heeft er blijkbaar zin in want we zijn allemaal present! (een 25 tal pelgrims) We zitten in de bibliotheek die gevuld is met boeken allerhande en duizenden dia's van de vele reizen die de pater gemaakt heeft. Als we allemaal een stoel gevonden hebben begint hij eraan en wordt simultaan naar het Engels vertolkt door een medepelgrim, een Duitse professor. Zonder voorbereiding doet ze dat uitstekend! Hij legt ons uit dat pelgrimeren eigenlijk uit 4 zaken bestaat. Ten eerste de fysieke inspanning; die voel je direkt en zo word je beter in kontakt gesteld met je eigen lichaam. Ten tweede komt er de bewondering voor de overweldigende natuur waar we doorwandelen. Ten derde wordt het menselijk kontakt belangrijker, de ontmoetingen met de medemens die je pad kruisen. En ten vierde leiden deze drie zaken naar de kern, en dat is de ontmoeting met God. Hij drukt ook zijn bezorgdheid uit over de 'snel-geld-mentaliteit' waarmee de moderne mens leeft. In Cantabria worden eeuwelingen omgekapt om ze te vervangen door eucalyptussen die heel snel groeien (20 meter in 12 jaar). Dit voor de oliën en de papier-industrie. Denken we wel goed na of we zoiets 'vooruitgang' kunnen noemen. Aan de kust van Cantabria moeten hele stukken natuur plaats maken voor heuse spooksteden. Tijdens het jaar wonen er in zo'n stad 2000 mensen, in de zomer opeens 80000 en dat omdat we allemaal een tweede verblijf willen. Is dat wel verantwoord? Zijn aanhoorders eten uit zijn hand en we zijn volmondig akkoord. Maar ook wij pelgrims krijgen een veeg uit de pan! Hij verwijt de hedendaagse pelgrim gebrek aan creativiteit als het letterlijk over onze-weg-vinden gaat. In plaats van te klagen dat er te weinig pijltjes zijn, zouden we beter dankbaar zijn voor de pijtjes die er wel zijn. (Cantabria staat onder de pelgrims bekend als de plaats waar de bewegwijzering het zwakst is.) En dan moet het maar eens gedaan zijn met 'de race'. We haasten ons om zo snel mogelijk in een herberg aan te komen om zo het beste bed te kunnen kiezen. Kan dat de bedoeling zijn? Hij zegt dit alles op dezelfde konstante rustige toon. En weer zijn we het volmondig eens... Verder heeft hij het over de ontstaansgeschiedenis van de herberg en de NGO (niet-gouvernementele organistatie) die hij met 2 studievrienden opgericht heeft ten behoeve van de derde wereld, vooral in Afrika en Latijns-Amerika. Heel erg interessant allemaal. En dan is het tijd om te eten en verhuizen we van de bibliotheek naar de refter waar ons een heerlijke maaltijd geserveerd wordt! Nog even neemt Don Ernesto het woord om het eten te zegenen en er ons aan te herinneren dat de collectebus aan de ingang staat. Hij voegt eraan toe dat een plek zoals deze niet kan bestaan zonder donaties en dat je voor jezelf moet uitmaken hoeveel je geeft, zolang je maar niet vergeet om iets te geven... Er blijken ook goede zangeressen tussen de keuken-vrijwilligers te zijn en ze zingen een paar liedjes over hun geliefde streek, Cantabria! Er hangt een gezellige sfeer en we praten nog wat na met een flesje wijn op tafel. Er volgt een verkwikkende nachtrust. Bij het ontbijt is Ernesto alweer paraat. Hij schudt iedereen de hand en de vrouwen krijgen er 2 kussen bovenop! Sommigen willen met hem op de foto en dat weigert hij geenszins. Net voor we vertrekken geeft hij ons nog wat koekjes voor onderweg...
Reacties op bericht (0)
E-mail mij
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
