Deze morgen stonden we op in onze hotelkamer. Deze keer geen gewriemel van de stappers rond ons bed, maar toch liet het gestommel in de aanpalende kaemers vermoeden dat er nog stappers ons geheime hotelletje hadden ontdekt. We konden ons rustig klaarñaken, gistermorgen zat er een meisje haar zere voeten in te tapen en ze keek een beetje beschuldigend naar onze fietskledij. Zij haar zere voeten, maar wij onze arme gatskaken, maar dat geheim konden we haar niet meedelen . We zijn tenslotte eerzame pelgrims, en die lopen niet met hun billen bloot. Dus maar weer op de fiets, het weer was zacht, maar overtrokken. gelukkig bleef het droog, en in de late voormiddag verschenen er weer blauwe plekken in de hemel. Het parcours viel niet echt mee, het was maar 50 kilometer, maar in een flink glooiend landschap. Elke afdaling werd bestraft met een flinke klim. Onderweg zagen we overal langs de weg nog schoolkinderen op de bus staan wachten, en het liep al tegen tienen. En in de vroege nañiddag lopen ze alweer rond, wat leren die gasten op school ? Als ze een uurtje vroeger uit hun nest zouden komen, en een uurtje langer op school bleven, zouden ze misschien een paar woorden Frans of Engels kunnen leren, de kiekens ... Tegen de middag kwam Santiago binnen fietswielbereik. Het zicht in de verte op de torens van de kathedraal gaf enigszins het gevoel van de middeleeuwse boetestapper die de stad voor zich zag opdoemen. Het feit dat een van de versnellingsapparaten niet meer zo goed zijn werk deed, vergrootte het gevoel van boetedoening. Het werd almaar drukker aan bedevaarders, in het centrum was het gewoon niet meer mogelijk om te fietsen, en te voet legden we de weg door de laatste straatjes af. We kwamen aan op een pleintje aan een zij-ingang van de kathedraal. Ons doel was bereikt ¡ Een aangrijpend moment, al werd dat wel wat getemperd door de toeristische drukte op dat plein. Er stond een lange rij aan te schuiven om de kathedraal binnen te gaan; achteraf begrepen we dat er dan net een pelgrimsmis bezig was, we kwamen immers net op het middaguur aan. Een paar vriendelijke toeristen wilden wel een fotootje van ons nemen, en dan trokken we verder naar het grote plein met het overbekende zicht van de kathedraal. We werden er aangesproken door twee Vlaamse stappers die onze vlaggetjes herkenden. Ze wezen ons een herberg aan die nog nergens in een gids vermeld stond. Dat viel mee, want met de slechte zoekervaring van gisteren waren we wel wat ongerust geworden. We besloten dus eerst maar slaapplaats en eten te zoeken voor we onze pelgrimsverplichtingen gingen vervullen. Een oud Vlaams spreekwoord zegt immers : "Het k....n gaat voor het bakken", en Sint-Jakob, die vóór hij zijn heilige status verwierf ook maar een mens van vlees en bloed was, zal ons die pragmatische refleks zeker willen vergeven. Na enig zoekwerk vonden we de herberg, een splinternieuw ding van de provincie met wel 165 bedden, alles piekfijn in orde. We konden dus met gerust gemoed de stad intrekken. En geloof het of niet, tot en met onze aankomst was het weer ons meer dan gunstig geweest, maar toen we de herberg verlieten was het aan het regenen¡ Gelukkig niet te lang, want er stond ons een pijnlijk-lange taak te wachten : ons officieel document ophalen. Er stond al een lange rij, minstens 25 meter lang. We begonnen aan te schuiven om 17.10. Meer dan een uur later kwamen we aan de hoek, en daarachter was er weer een rij van zo'n 20 meter. Na nog een uurtje kwamen we aan de poort van het pelgrimsgebouw en wat bleek : binnen nog eens een lange rij, die voorbij een binnenpoort zich uiterst langzaam een grote trap opkronkelde. Enfin, na drie uur kwamen we in het echte kantoor waar een heel vriendelijk meisje ons pelgrimsboekje bekeek en ons een papier liet invullen. Ondertussen had ze onze namen al verlatijnst en die in mooi handschrift op een oorkonde neergepend. Wij terug naar buiten, in de overtuiging dat we nu toch al wel uitzicht hadden op onze volle aflaat. Er bleef niet veel tijd meer over om nog wat anders te doen, we mochten immers niet te laat in de herberg aankomen. In afwachting van een langer bezoek morgen, glipten we nog even de kathedraal binnen, en gingen dan op zoek naar eten. Mogelijkheid genoeg in de pittoreske straatjes rond de hoofdkerk. We namen het menu van de dag, maar eerst eisten we van de verbaasde ober een goei grote pint lekker bier. Dat hadden we wel verdiend. Na ons eten stapten we terug de lange weg naar de herberg aan de rand van de stad. Na drie weken fietsen waren onze benen niet meer zo gewend aan het stappen. Dichtbij het home glipten we nog een cafeetje binnen voor een slaapmutsje : een goeie Spaanse cognac. De rest van de nacht hebben we niks meer gezien of gehoord, een zalige rust.
Dag 19 : Fonfria (voorbij Cebreiros) - Arzua : 111 km.
(Wie enkel de laatste dag bekijkt : we hebben vanuit een internetcafé de vorige dag aangevuld)
Als naar gewoonte begonnen de stappers rond halfzes als mieren rond onze bedden te wriemelen, en om kwart voor 7 floepte het licht aan. Wij dus ook uit onze nest, en na een paar verkwikkende koffies (in Spanje smaken die heerlijk ¡¡¡) zaten we alweer op de fiets. Omdat we de vorige dag zover waren gereden, konden we nu dadelijk met een afdaling van vele kilometers beginnen. In tegenstelling tot die na de Cruz de Ferro liep de deze over een heel brede weg, nieuw geasfalteerd, en met heel weinig verkeer. De afdaling ging dus zonder gevaar aan een snelheid van 50 per uur (met een piekje van 64 km). Al enkele dagen hadden we onze eet-planning aangepast : 's morgens een beetje brood met confituur en een paar koffietjes zodat we toch recht op onze fiets konden blijven: Dan rond 11 uur een stop aan een koffiebar waar je voor geen geld een boccadillo (of zoiets) kunt kopen : een ruimbemeten stuk brood belegd met allerlei dingen. Dan kunnen we er weer tegen tot een uur of 3, om dan weer wat te eten. Zo hebben we altijd genoeg energie en zit onze maag niet te vol. Iets na de middag leek het weer om te slaan : er kwamen wolken aanzetten, en na een tijd zat de hele lucht dicht. Het parcours was ook wat anders : nog een enkele stevige piek, en daarna een opeenvolging van klimmen en afdalingen. Ondertussen kwamen we pelgrims tegen met de vleet. Op plaatsen waar de voetweg naast of op de fietsweg liep, waren het echte rijen, kilometers lang. We vroegen ons af wat dat dan wel moest geweest zijn in het hoogseizoen van de pelgrimage. Het werd dus ook kwestie om op tijd uit te zien naar slaapplaatsen, want uiteraard gaan in de refugio's de voetgangers voor op de fietsers. We hadden gepland te stoppen in Arzua, een plaats zowat 50 km voor Santiago. De echte refugio's en herbergen zaten al vol met stappers, dus begonnen wij maar aan de meer commeriële hopitals en hostels. De meeste daarvan waren ook allemaal 'complet' In een zijstraatje vonden we een restaurantje dat ook nog kamers verhuurde, redelijk in het zwart, maar dat zal ons Belgen worst wezen . we hadden een bed, een douche, en we zouden eten vinden. Bovendien was er in de buurt een internetcafé, en zodoende kunt u nu dit artikeltje lezen. Tenzij er nog iets heel ergs fout gaat komen we morgen rond de noen in Santiago aan. We kijken er erg naar uit.
Van 830 m over 1504 m (Cruz de Ferro) naar Ponferrada (510 m) en verder naar Cebreiro (1320 m)
Op de top van Cebreiro geen plaats meer in de herberg, dan maar verder getrapt tot in Padornelo.
Daar aangekomen rond 19 u
Te moe om te bloggen.
Wij zijn fier op onze moedige mannen en sturen hen een stevige knuffel !
CMR
(aanvulling door franskoenleo)
's Morgens iets voor zeven werden we gewekt met Gregoriaanse muziek die door het ganse gebouw schalde. Het waren eigenlijk de gezangen voor de kersttijd, maar welke pelgrim zou daar om malen? Omdat we om 8 uur buitenvlogen, zaten we al snel snel op de fiets, vol goede moed want we zouden die dag naar het Cruz de Ferro fietsen. Dat kruis staat op 1504 m, en het is dus een hele klim. Met de nodige moeite, maar toch vrij vlot bereikten we dat doel. Het ijzeren kruis staat op een heuveltje dat vol keien en andere spullen ligt die de pelgrim daar neergooit. Dat is een symbool voor al wat je op je pelgrimstocht aan lasten, zorgen, intenties enz. meegenomen hebt. Na de inspanningen van de voorbije dagen is dat wegwerpen van het van thuis meegenomen steentje best wel een emotioneel moment. Dan begon de afdaling van enkele tientallen kilometer, over een weg die er niet echt goed bij ligt en vele bochten telt. Op sommige delen moet je echt alle remmen dichthouden om niet boven de 50 km per uur te gaan. Ik spreek niet voor de anderen, maar ik zat wel een paar keer met de poepers. Van het vele schokken verloor Leo een deel van onze mondvoorraad, en de sukkelaar moest een eind terug naar boven fietsen. Rond een uur of twee na de middag kwamen we in Villafranca, een stadje met een paar prachtige gebouwen en een gezellig stadspleintje. We bestelden er een broodje en vroegen ons af wat we verder gingen doen : het was nog te vroeg om te stoppen, maar als we zouden verderrijden stond er een tweede serieuze beklimming op het programma. We besloten het er toch maar op te wagen, want volgens onze reisgids was er boven toch een grote herberg en alle voorzieningen. Het werd een moeizame beklimming met stukken rond de 10 %, vooral het laatste stuk was er een beetje over. Gelukkig wenkte ons in Cebreiro een herberg waar we vol goede moed op afstevenden. Helaas : alles zat vol. Wij dus naar de volgende grotere plaats, zo'n 9 km verder. Daar bleek ook niets te vinden. Dus moesten we weer verder, maar vanaf dat punt was het toch maar bergaf. Ineens zagen we een bord met aanduiding voor een herberg langs de weg, het leek een heel verlaten pand. Na enig gezoek vonden we toch achteraan een deur, daar zat een oude Spaanse dame die uiteraard weer geen gebenedijd woord Frans, Engels of wat dan ook sprak, met veel gebarenspel werd ons duidelijk dat er toch nog bedden vrij waren. Het leek allemaal maar heel obscuur, maar we vonden toch plaats op een zaal die helemaal vol met bedden gestouwd was. De dame aan de balie zei ook iets over een menu voor pelgrims, maar waar dat dan wel was kon ze met de beste wil van de wereld niet kenbaar maken. Om halfacht wees een meisje op een deur in het gebouw zelf, wij daar naartoe, en we kwamen in een grote keuken-eetzaal waar al een 40-tal mensen aan tafel zat. Er werden schotels deegwaren met een licht tomaatsausje aangebracht. Lekker, en we dachten dat het dat was, maar nee, er kwamen schotels aardappelen net groentjes en hele hopen ragout, water en wijn bij de vleet. En dan nog vla als dessert. We hebben nergens zo lekker en ruim gegeten. Het gezelschap was internationaal, dus er werd wat afgekletst in Frans, Engels en Duits met veel haar op, maar iedereen verstond wat er werd gezegd, behalve de Spanjaarden, die verstonden alleen Spaans. Een beetje aangeschoten van de wijn die ons ruim toegeschoven werd, kropen we in ons bed, en het werd een verkwikkende nachtrust.
Hier zitten we 's morgens ons stukje Frans/Spaans brood te verorberen. De volgende foto's zijn wat binnenzichten van de verbouwde kerk waarin onze refugio gevestigd was. Knap hoor¡
(normaal is ons bed ordelijker, hoor)
Onderweg loopt de voetgangerscamino vaak parallel met onze fietsroute, en dan zien we regelmatig de voetgangers voortrekken, sommige heel fluks, maar velen hebben blijkbaar toch al zware dagen in de voeten.
Op torens en hoge gebouwen zie je vaak een reusachtig ooievaarsnest.
In dit kerkje kregen we spontaan een stempel aangeboden. Met trots wees de koster op het beeld boven het tabernakel : Sint-Jacob ¡ De schilderijen hadden ook met onze heilige te maken.
Vanmorgen sprongen de grote lichten aan om 10 voor 7. Onze stappende medepelgrims (eigenlijk de echte, zo voelt dat toch een beetje aan als wij hen met een rotvaart voorbijsnellen) waren al meer dan een uur tevoren aan het ritselen met hun kleren en rugzakken. We vonden een plaatsje aan de grote eettafel en nuttigden ons karig pelgrimsontbijt, in de hoop dat we eenmaal op de fiets wel iets stevigers zouden tegenkomen. We waren dus al vroeg aan het fietsen, want om 8 uur moet je uit zo'n herberg buiten. Het was weer een heerlijk zonnige morgen, wel erg fris, maar daar hadden we ons op voorzien. Het gebied waar we doorheen trekken ligt vrij vlak, dus al snel hadden we veertig, vijftig kilometer achter de rug. Op de route ligt de grote stad Leon, maar de vorige dagen hadden we niet zo'n beste ervaringen met grote centra : heel druk verkeer, veel tijdverlies: We besloten dus Leon niet aan te doen en een doorsteek te zoeken naar het vervolg van de camino. Dat was inderdaad wel een beetje zoeken, want de laatste tijd is hier blijkbaar heel veel aan de wegeninfrastructuur gewerkt zodat er situaties ontstonden die niet in onze wegbeschrijving staan. Ondertussen begonnen onze magen erg te grommen, maar iets om te eten was in opeenvolgende dorpjes niet te vinden. Tenslotte kwamen we in een klein dorpje met een pelgrimsherberg. Daar werd voor een prikje een brood met een soort aardappelomelet voor ons klaargemaakt. In het vlakbijliggende kerkje werden we binnengeloodst om er een stempel te krijgen in ons boekje, en achteraf deed de herbergierster dat nog eens over. We vervolgden onze weg in volle zon. De voetgangerscamino slingert zicht rond ons fietspad, soms lopen we gelijk, en dan passeren we talrijke pelgrims. er zijn er van alle soorten. De laatste dagen zien we redelijk wat jonge mensen, vaak koppeltjes. De tussenleeftijd, dertigers, veertigers, is minder te zien, maar de wat oudere leeftijd, die van ons zeg maar is weer flink vertegenwoordigd: Dikwijls zien we koppels van begin pensioenleeftijd samen op stap. Dan is er ook nog een kleinere groep vrij oude mannen, zeventigers lijkt het wel, die alleen en nors kijkend op stap zijn. Ook opvallend veel vrouwen van zekere leeftijd die met twee of drie op de camino zijn. Onze tocht ging vandaag zo vlot dat we rond 4 uur al aankwamen in Astorga, een heel mooi stadje. Bij het binnerijden vonden we al direct een herberg, deze keer uitgebaat door Duitse vrijwilligers. De Duitse Gründlichkeit is heel duidelijk te merken. Bij het inschrijven kregen we een bed toegewezen, alles is kraaknet, en we kregen er meteen een uitleg bij hoe je een nette en een iets minder nette herberg kunt onderscheiden, met als voornaamste punt een blijkbaar oprukkend vervelende wants die zich in de slaapmatrassen nestelt. Enfin, in die van onze Duitse vrienden zit die niet, we zijn dus gerust. Effen een douchke genomen, onze was ingeleverd (die wordt voor ons gedaan), en dan een pint gaan pakken op een van de stadspleinen. Het sloeg bij aankomst net 5 uur, en daarmee viel het ons nog eens op wat een klokkengieterskunst er in onze Nederlanden te vinden valt. Als er hier een klok slaat (en alle kerktorens van al die ontelbare vele kerken hangen er vol van) dan klinkt dat erger dan wanneer ze op chirobivak op de soepketel kloppen. Voor de rest is het hier weer een heerlijke avond, die we straks afsluiten met een pelgrimsmaal in een van de lokale restaurantjes. Tot later.
Vanmorgen uit ons bed gezet in de auberge principal van Burgos. Een schitterend nieuw gebouw, vlakbij de wereldberoemde kathedraal van Burgos. We zijn er gisteravond naar de pelgriumsmis geweest, door een Spaanse priester afgerammeld, ze hebben er geen half woord van verstaan. Als je in zo'n pelgrimsherberg binnenkomt, moet je je laten inschrijven met je pelgrimsboekje. Tot hiertoe kostte dat telkens 4 euro's per persoon, da's dus niks. Een verfrissende douche is er altijd, en telkens een bed met een goede matras. Een pelgrim kan er echt van zijn inspanningen bekomen. In Burgos was het wel streng : we zaten rond halfelf de blog bij te werken, en een juffrouwke kwam zeggen dat ze het licht ging uitdoen. Wij op de tast naar ons bed. In Burgos is het zaterdagse nachtleven blijkbaar hevig, want tot zo'n vijf uur in de morgen hebben we mogen meegenieten van het feestlawaai. Om halfzes begonnen de eerste pelgrims al uit hun nest te kruipen, maar wij bleven liggen tot ... om kwart voor zeven, een belsignaal zoals bij ons in het station, alle lichten aan, en een galmende stem die ons een fijne camino toewenste. Om acht uur moest iedereen buiten zijn. Enfin, wij dus vroeg op de fiets, even Burgos doorgefietst tot we een koffiebar open vonden om daar een heerlijke koffie en een croissant te verorberen. De weg uit Burgos was even flink klimmen, maar voor de rest van de dag zaten we gebeiteld in een vrij vlak parcours. We hebben dus flink doorgepeesd, en haalden daarmee vandaag 140 km. Het landschap is wel indrukwekkend : zo ver je kunt zien landbouwgebied, graanvelden voor heel Europa lijkt het wel. De oogst is nu wel binnen. Onderweg, rond een uur of drie, kwamen we weer onze twee Nederlandse vrienden tegen. Die waren gisteravond veel later dan wij aangekomen, dat merkten we pas toen we uit ons bed kwamen en zij ons opmerkten dank zij ons sympathiek Vlaams accent. In de namiddag dus ontmoetten we hen weer in een klein dorpje, en een van de twee beweerde een shirtje van ons bij te hebben. Dat was op het bed blijven liggen, en ze hadden het voor ons meegenomen. De arme man moest er wel heel zijn rugzak voor uitladen, want zoals dat bij pelgrims gaat : als je iets moet vinden zit het altijd in de verkeerde zak. We beloofden als dank dat we hen bij een volgende ontmoeting een frisse pint zouden tracteren. In Sahagrun vonden we een gemeentelijke refugio, eigenlijk een omgebouwde oude kerk. Er wacht ons daar weer een goed bed, we hebben net in de buurt een grote servessa gedronken, dos per kop, en seffens gaan we eten, want in Spanje begint de eetcultuur pas laat in de avond. Morgen ziet het er naar uit dat het weer goed blijft, we willen dan tot vlak voor de grote klim naar het ijzeren kruis geraken, want daar kunnen we de uit Kontich meegebrachte steen met al onze zorgen en zondekes neergooien. Tot later¡ Franskoenleo
Vanmorgen liep de wekker als naar gewoonte om 7 uur af. Onze fietsen stonden nog steeds in de eetzaal van het hotel, dat verder helemaal verlaten was. In de plaatselijke kroeg zou er een ontbijt zijn, en dat bleek te bestaan in niets anders dan wat cakejes. Niet getreurd, we zouden verderop wel wat vinden. Dat was dan in San Domingo, een stadje met een prachtige kathedraal. Na wat zoete koeken en twee koppen koffie trokken we verder Spanje in. De temperatuur was intussen nog gedaald, we moesten dsu wat kledingstukken bij aantrekken. In de verte werd de lucht lichter, precies in de richting waar we naartoe reden. Er waren weer wat flinke lange klimmen te doen, en navenante afdalingen. Onderweg gegeten in een verlaten bushokje, een koffietje gedronken in een typisch dorpskroegje, en dan zeer verder gefietst. Eerst een eind langs de hoofdweg, maar dan de echte perlgrimsweg ingeslagen. Die voerde ons via een adembenemende (letterlijk) beklimming tot iets over de 1000 m naar een landschap met geweldige vergezichten. Ondertussen was de zon ook doorgebroken, en dat deed echt wel deugd. Het laatste stuk naar Burgos liep over de grote weg, kilometers recht en vlak. Die hebben we kunnen afpezen aan een snelheid boven de 30 per uur. Dan moesten we in Burgos de herberg vinden. Nu vind je in heel Frankrijk en Spanje in het kleinste boerengat aanduidingen via plakkaten en stickers van de pelgrimsweg, maar in een grootstad als Burgos niks te zien. De weg vragen in Spanje is ook geen sinecure, er is geen enkele Spanjaard die ook maar het minste woord Frans, Engels, Duits, laat staan Nederlands verstaat, en die beginnen dan te ratelen als een mitraillette, je begrijpt er geen jota van. Enfin, na lang zoeken kwamen we in de hoofdherberg aan, vlak bij de kathedraal. Dat is een spiksplinternieuw gebouw, 6 verdiepingen hoog, vol met slaapzalen van meer dan 40 bedden, en die waren allemaal zo goed als vol. De camino wordt dus goed bewandeld en befietst. Vandaag zijn we voor het eerst veel fietsende pelgrims tegengekomen, de wandelaars volgen een parcours dat meer door de velden kronkelt. We hebben net een douchke genomen, de Frans heeft al nieuwe remblokjes gestoken, straks gaan we naar de pelgrimsmis in de kathedraal, en dan trekken we nog even de stad in op zoek naar eten. Tot volgende keer: Alvast bedankt aan iedereen die de blog bezoekt, ook bedankt voor de reacties die we kunnen lezen als we een internetverbinding op de kop kunnen tikken.
In de late avond nog een berichtje ontvangen van onze drie uitgeregende pelgrims. Blijkbaar hebben ze van de goeie 100 km. er 90 van door de regen gereden. En 't moest er dan toch eens van komen, de eerste platte band was een feit. Hopelijk was de klus vlug geklaard en konden ze verder. Dan maar op zoek naar een warme stal , waar ze hun spieren konden opwarmen en kleren konden drogen. Bij aankomst bleek er geen plaats meer voor hen in de herberg... Een pientere Frans had een lumineus idee, en haalde zijn pelgrimsboekje te voorschijn en hokus-pokus... het wonder was geschied. Op aanwijzen van de herbergier, kwamen ze via een steegje terecht in een leegstaand hotelletje waar er zelfs plaats was voor hun stalen rossen.Nog even op zoek naar een stevig avondmaal en dan maar weer onder de (hopelijk) wollen SZKS, om te dromen van (ons)...oh pardon , hun volgende veroveringen!!!
Dag 13 . Saint-Jean Pied de Port - La Puenta de la Reina : 110 km
Gisteravond zijn we dus met Walter een stuk teruggereden, tot in Saint-Palais, waar we onze oude bekende Ludo Docx ontñoetten. We hadden vanuit Saint-Jean wat eten meegenoñen, en dat konden we pas verorberen nadat Ludo ons een Baskisch lied had aangeleerd en doen zingen. - zie foto Vandaag was het de dag waar we een beetje met ongerustheid naar uitkeken : de oversteek van de Pyreneeën. Bij Monik en Walter kregen we een koninklijk ontbijt, dat hadden we de vorige dagen zeker niet meegemaakt . toen was het een confituurke met wat Frans brood. Om 8.45 u op de fiets, eerst was het nog te doen, wat stijgen, wat dalen tot aan de Spaanse grens. Dan begon het spel : een klim van 17 km, bijna constant 7 tot 9%. We begonnen er heel rustig aan, en dat was ons geluk. We konden zo kalm ons teñpo van zo'n 9 km/u aanhouden zonder met onze tong tussen de ketting te geraken. Ondertussen was het beginnen regenen, dat maakte de vergezichten wat minder spectaculair, maar we bedachten achteraf dat het toch beter zo was dan met de ferme hitte van de voorbije dagen. Aan ons teñpo raakten we een tweetal uurtjes later boven zonder te ñoeten stoppen : 1059 m hoog. Dan begon een afdaling van zo'n 30 km, maar met nog een tweede stijging erin. We aten 's middags onder de luifel van een geñeentehuis dat ook nog schooltje bleek te zijn, want ineens botterden een aantal kleuters en lagereschoolkinderen van de trappen, tussen onze bokes door. In de nañiddag bereikten we Pamplona, het was er erg druk. Verderop kwamen we in een landschap van lege velden, de oogst was er af, het leek allemaal dalend te gaan, maar het zat vol verraderlijke valse platten. Stompen dus, tot een heerlijke afdaling begon die ons deed bollen tot in Punto de la Reina. Hier stopten we voor het eerst aan een echte herberg voor pelgrims. Voor 4 euro kregen we een bed toegewezen op een slaapzaal van 14 plaatsen. De douche was heerlijk. We zijn er vast niet alleen, want heel de dag kwamen we pelgriñs tegen, vooral voetgangers. Nu nog wat eten gaan zoeken, en dan zal het zeker niet lang duren voor we onder de lakens gaan. Inderdaad lakens, want we hebben ons tentje, matrasje en deken bij Monik en Walter achtergelaten oñdat we in Spanje toch altijd slaapplaats zouden vinden. Maar hier blijken er geen dekens te zijn, we rekenen er dus op dat de warmte van 14 pelgrimslijven de kamer zullen verwarmen, zoals in een goeie stal - de geur zal wel navenant zijn. Tot later.
Wist je dat de Frans zijn versnellingsapparaat kuist met zijn beste koersbroek ? Tijdens en snelle afdaling ineens : "Ho! Stoppen! Miljaar, mijn broek!" De Frans had die de avond tevoren een wasje gegeven, ze was nog niet helemaal droog. En zoals wij, fietsende pelgrims dan doen, we spannen onze was onder een elastiek op de bagage. Helaas was een van de bretellen in de wind gaan wapperen, en ineens zat ze tussen zijn tandwielen. Met vereende krachten kregen we het kledingstuk van tussen de kammetjes, en wat bleek : een kraaknet versnellingsapparaat, een broek vol vet, maar niet het minste gaatje! De Frans heeft kwaliteit aan zijn billen hangen! Monik, waar we logeren, ging ze dadelijk te lijf met een vetoplossend middel, en ze hangt al fris aan de wasdraad te wapperen.
Wist je dat Leo een 'verschrikkelijk gewetensprobleem' heeft als we in een stadje een enkelrichtingstraat infietsen. Verzachtende omstandigheid : de GPS heeft het niet verwittigd.
Wist je dat Koen een regel heeft ingevoerd : vijf minuten voor we ergens na een stop weer vertrekken moet Leo op zijn fluitje blazen. Want de Frans en de Leo zeggen : 'Kom, we zijn weg' , ze springen op hunne velo en ze zijn weg. Koen is zo gene rappe, en die moet er dan altijd achtercrossen ...
Dag 12 : Arancou - Saint-Jean Pied de Port : 53 km
Vandaag hebben we een korte rit gemaakt. Ons einddoel was Saint-Jean Pied de Port, en omdat we gisteren wat verder waren gefietst dan voorzien, is het vandaag dus wat minder. De vorige dagen zijn we door de Landes gefietst. Vlakke ritten, kilometerlange kaarsrechte wegen met aan beide zijden uitgestrekte oppervlakten, nu eens braakliggend, dan weer immense maïsvelden of dennenbossen. Heel veel variatie zit er niet in, maar toch wel indrukwekkend, en, van belang voor ons : het ging verbazend snel vooruit! Vaak konden we haast moeiteloos kilometers na mekaar pezen aan 25 km/u. Gisterenmiddag hebben we onze bokes opgegeten vlak naast de grote kerk van Dax, de regionale hoofdplaats. Niet lang daarna veranderde het landschap. Weer veel meer golvend, de klimmetjes kwamen er dus aan. Ineens, na een bocht van de weg lag een weids vergezicht voor ons, met heel in de verte, wat mistig maar toch duidelijk, de getande horizonlijn van de Pyreneeën. Eerlijk gezegd, dat maakt wel indruk. 's Avonds kwamen we dan, na een martelend klimmetje van 12 à 13 % in een godvergeten dorpje. Telefonisch hadden we enkele uren daarvoor contact gehad met de verantwoordelijke van de gïte pour les pèlerins. Het bleek een kraaknet, zeer recent gerenoveerd middeleeuws gebouw te zijn. We konden er binnen met een elektronische code en alles bleek voorhanden. Kraaknette douches en toiletten, stevige bedden, een ingerichte keuken en een gezellige eetzaal. We mochten alles gebruiken, had de vriendelijke telefoonstem ons gemeld, en toen we in de koelkast wat flesjes pils vonden, hebben we er natuurlijk eentje achterover gedrukt. Pas later ontdekten we dat er nog gasten in het gebouw logeerden, een groepje archeologen die wat verderop aan het werk zijn. Toen ze thuiskwamen hebben we onze zonde gebiecht, en ze vonden het niet een erg. Als compensatie hebben we later hun afwas gedaan. Vanmorgen zijn we dan weer vol goede moed vertrokken, en het was dadelijk van dattem : een steile klim, een vervaarlijke afdaling, en vanaf dan was het de hele tijd zo. Gelukkig moesten we dus niet zoveel kilometers malen, we hoopten rond de noen in Saint-Jean te zijn. Onderweg passeerden we Saint-Palais, waarvan Koen zich herinnerde dat een oud-leraar zich daar was gaan vestigen. Leo kende ook zo iemand van de Mariage Encounter vroeger, en het bleek om dezelfde Ludo Docx te gaan. Nu we toch voorbijreden, konden we net zo goed even gedag gaan zeggen. Helaas was de vogel niet op zijn nest, en we dropten dan maar een briefje in zijn bus. Iets over halfeen stonden we aan de kerk van Saint-Jean, een stadje dat ook deze tijd van het jaar nog bruist van toeristisch leven. Hier hadden we van thuis uit een adres van Monik en Walter, mensen die hier zijn komen wonen en waar we de nacht kunnen doorbrengen. Het werd een aangename ontmoeting waarbij we voor een keertje niet ons harig Frans moesten uit de kast halen. Onder het keuvelen ging de telefoon : Ludo had in Saint-Palais ons briefje gevonden. Hij kon er vanavond niet weg, en nodigde ons uit om naar hem te komen. Dat eind fietsen zagen we niet zitten, maar Monik en Walter die Ludo ook zeer goed bleken te kennen, willen ons wel voeren. Het wordt dus een gezellig Vlaams avondje vandaag. Maar eerst moeten we onze fietsen nog eens goed op punt stellen, en daar is Frans een krak in : remblokjes vervangen, kabeltjes afstellen, een schroefje hier en een vijsje ginder, alles komt in orde. Morgen vallen we dus de Pyreneeën aan om Spanje te veroveren. Ze voorspellen na dagenlang goed weer wat regen. Het begint al met17 kilometer klimmen. We zijn benieuwd wat dat gaat worden. Duim voor ons.
