In deze afronding van mijn serie over het safari avontuur zet ik wat ervaringen met apparatuur op een rij, geef wat beschouwingen over de verhouding tussen natuur en mens en geef wat algemene adviezen die voor mij werk(t)en.
Ik heb op deze fotoreis 2 analoge cameras gebruikt, waarvan 1 met een 300millimeter lens met 1.6 converter . De opnames die je ziet bij deze en voorgaande verhalen zijn scans van dia. Het zijn lage resolutie scans waardoor het plaatje er wat harder uit ziet als het origineel. De 300 mm telelens, met een grootste lensopening van 2.8 dus heel lichtsterk, past ook op een digitaal camerahuis (van Nikon) maar heeft als nadeel het gewicht. Een nieuwe, vergelijkbare lens is te overwegen als je vaker naar exotische bestemmingen gaat of je specialiseert in natuur fotografie. In de meest gevallen kun je beter een oude lens gebruiken en voor het geld dat je bespaart een ticket kopen. Of een tank brandstof.
Ik heb opnames gemist door het wisselen van filmpjes en als ik van camera wisselde maar had niet de tijd me daar druk over te maken. Er komt zoveel op je af en door de afstand (denk aan de veiligheid!) kun je alleen met de kleine beeldhoek van een telelens een herkenbaar beeld halen. De paar opnames die ik met groothoek heb gemaakt geven alleen wat onherkenbaar gefrutsel in de verte, absoluut niet de weergave die ik wilde doorgeven. Ik had graag de auto uit gesprongen en in het water gaan staan maar een klein beetje gezond verstand hield me tegen. De razernij voor mij was op zon hoogtepunt dat wat mensenvlees ertussen blindelings zou worden meegepakt.
De stress sloeg over op mijn mede passagiers want een keurige dame uit Durban in het trotse bezit van 2 cameras met vette telelenzen en motordrives klaagde dat haar geheugenkaartjes vol waren nog voor de oversteek op het hoogtepunt was. Zij kon alleen nog maar toekijken. Via de radio wilde zij van Daryl, de reisleider, een kaartje lenen. En toen zij te horen kreeg dat het niet mogelijk was het kaartje uit de andere auto tot bij haar te brengen dreigde ze met een advocaat. Dit even ter illustratie wat er gebeurd met rustige, vriendelijke mensen als er iets spannends gebeurd.
Fotograferen in Afrika is een fantastische ervaring die ik iedereen gun en die gelukkig heel exclusief is. Het klinkt tegenstrijdig en dat is het ook. Ondanks de enorme oppervlakte van het land zijn er steeds meer conflicten tussen mens en dier. Over akkerland. Over water. Het is een voortdurend zoeken naar een evenwicht en wij mensen zijn degenen die daar over kunnen nadenken en handelen maar vaak lijkt het of wij net zo op zelfbehoud en eigen belang zijn ingestelt als dieren. De natuur is Afrika is aan heel kwetsbaar en het gebrek aan geld en voedsel bij de lokale bevolking zorgt voor extreme belasting van het evenwicht tussen mens en natuur. Het inhuren van een taxibusje om een dagje wild te kijken zonder professionele begeleiding zou je eigenlijk gewoon niet moeten willen. Ik vind dat misbruik maken van de korte termijn visie van de bevolking. Door de kortzichtigheid van de chauffeurs word langzaam de kip met de gouden eieren geslacht maar zij willen ook de lening van hun bedrijfsauto aflossen, een gezin onderhouden, feest vieren of alles tegelijk. Leg de oorzaak van het beschadigen van de natuur niet bij de overheid of armoede maar neem je eigen verantwoordelijkheid.
Huur een getrainde, gediplomeerde begeleider. Is ook beter voor je eigen veiligheid en comfort. Je kan letterlijk beter focussen op je onderwerp als iemand je rug beschermd, als je een veilig gevoel hebt.
Klinkt misschien vreemd maar : neem zo min mogelijk spullen mee. In ieder geval niet meer dan je zelf kan dragen. Geheugenkaartjes nemen minder plaats in als extra lenzen en in de nabewerking kan een scherpe opname behoorlijk vergroot worden. Een tele (tussen de 135 en 300millimeter) is wel veiliger en geeft een ander beeld ( zie eerdere artikelen). Groothoek of een brede beeldhoek heb je eigenlijk niet nodig voor dieren, wel voor dorpsfeesten, als dat je onderwerp is.
Gebruik een bean-bag in de auto om het trillen van de auto te neutraliseren. Geen enkele klem of schroef statief kan dat en het afzetten van de motor kan je onderwerp laten schrikken. Een bean bag bestaat uit een zakje gevuld met bonen(klassiek), rijst, erwten,linzen of zand. Het is dus makkellijk zelf te maken als je ter plaatse bent.
Maak niet de fout om uit de auto te stappen als er een paar grassprietjes de compositie verstoren.
Een verplaatsbaar kamp is nooit ver van een mogelijk onderwerp maar is duurder omdat je in het Park blijft. Je bespaart echter op de enorme rij tijden om bij boeiende dieren of situaties te komen en zo krijg je meer tijd met je onderwerp.
Kenia op zich zelf is al een belevenis. Maak niet alleen opnames van natuur. De mensen zijn tof en het gebeuren rond een echte safari , een tocht in de wildernis, is onbetaalbaar.
Er is een beeld van de Mara rivier dat ik niet snel zal vergeten maar dat ik niet kon fotograferen omdat ik achteraf pas besefte wat de symboliek was. Na een uur proberen over te steken schrok een zebra hengst van een plastic zak (van een lunchpakketje?)die door de wind over het water werd geblazen. Zijn kudde reageerde en een paar duizend zebras en gnus rende in paniek terug naar de vlakte om pas een dag later weer terug te keren naar de rivier om over te steken.
Dat was een heel verhaal. Goed, de fotos bij deze blog zullen geen prijzen winnen maar man, wat een avontuur om ze te maken! Om een beetje sfeer te proeven kun je ook eens kijken op Africa Geograpic, zie de link aan de linkerzijde. Een laatste tip: Om mij voor te bereiden op deze reis heb ik wat catalogi van stockburos doorgekeken.
Nu is het echt tijd voor een kopje gezonde koffie: zie de link bij Organo Gold. Voor nu, goed licht en mooie momenten, Frans.
De Fotodokter
. 
