Het thema van de Challenge sprak mij aan, het begeleidende artikel over "ongedwongen kinder fotografie"ook maar omdat ik niet direct mijn eigen kinderen voor de leeuwen wilde gooien deed ik een duik in mijn fotoarchief. De fotografie kreeg mij in haar greep (geen idee of fotografie mannelijk of vrouwelijk is, maar als ik wordt gepakt dan bij voorkeur door iets vrouwelijks ) in India toen ik foto's maakte in de slumpockets van wat toen nog Madras heette maar nu Chennay wordt genoemd. 

Ik deed met andere studenten van de universiteit van Amsterdam interviews met gezinnen in zogenaamde slumpockets; kleine, vaak illegale groepjes eenvoudige woningen waar mensen woonden die een inkomen verwierven in de informele dienstverlening, bijvoorbeeld kopjes thee voor je halen bij de thee verkoper op de hoek, rikshaw (fiets of bromfiets taxi)rijden, lege flessen verzamelen, maar ook bedelen aan de doorgaande hoofdwegen van de stad. De slumpockets waren meestal onzichtbaar vanaf de normale doorgaande weg, vaak verstopt achter een reclamebord of bereikbaar via het erf van een kantoor of winkel. In ruil voor de interviews maakte ik foto's van dochters, liet de foto's afdrukken bij een winkel en deelde de afdrukken uit aan de meisjes en vrouwen die wij hadden bezocht. Wij konden deze mensen bezoeken dankzij de introductie door het Working Womens's Forum, een niet-overheid gebonden organisatie die het vertrouwen had van de bewoners. Zoals de naam al aangeeft bestaat de organisatie uit vrouwen en werken zij vooral voor vrouwen, moeders, die het gezin moeten onderhouden van hetgeen de man, de vader dus, thuis afgeeft. Het uitdelen van de foto's werd hoger gewaardeerd als geld omdat op deze manier een dochter onder de aandacht van een goede huwelijks kandidaat kon worden gebracht terwijl het geld zou moeten worden afgegeven aan de man des huizes.