"Leven is het meervoud van lef"

De nacht vangt steeds mijn ogen, xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

net als de dauw voorheen mijn zangen zweeg.

De ruïnes sloegen stiltes,

tot het duister en waarachtig leek.

De smaragden deden mij smelten,

met het zoeken naar oppervlakkigheid.

Maar het waterorgel blijft weerklinken,

als een fluistering die niet schreeuwend blijkt.

De zin blijft zich verschuilen voor mijn leven,

als woordelijk samenzijn zonder dialoog.

Mijn intuïtie blijft zichzelf maar volgen,

tot ik bergen lef naar meervoudig leven verhoog.

© maart 2010, enn28, BasicPublishing.nl

Tijdens mijn zoektocht voor mijn nieuwe blog omtrent  “voedsel  voor de geest”  kwam ik bovenstaand gedichtje tegen van een onbekend  auteur (enn28). Ik heb getracht dit gedicht wat verder te ontleden. Blind zijn we, doelloos lopen we rond. Veelal duurt dat tot er iets ergs gebeurt,  iets dat ons wakker schudt.  Verblind zijn we door het materialisme wat toch zo verleidelijk is. Ik ben echter wel van mening  dat we ons niet alles moeten ontzeggen om zinvol te kunnen leven. Het gevaar is wel dat we in de overvloed soms het belangrijke niet meer zien. Maar je moet blijkbaar eerst zelf met je ‘kop’  tegen de muur kunnen lopen,  eer je de waarde van dingen leert waarderen. Het niet kunnen invullen van “de zin van het leven” creëert bij vele mensen een leegte.

Vaak proberen mensen te vluchten van die (voor hen) zinloze werkelijkheid. Mensen die een rot leven hebben of dat toch zo ervaren,  zullen snel de neiging hebben om te vluchten, om hun geest te verdoven  o.a. door alcoholverslaving of door drugs te gebruiken.  Deze tijdelijke ontsnapping  van hun problemen is zo verslavend dat men uiteindelijk wil gaan leven in die valse droomwereld. Een verslaving waarvan ontwenning uiterst moeilijk  is.

We moeten toegeven dat we allemaal wel eens graag dromen en dat het heel teleurstellend kan zijn wanneer we dan plots wakker worden . Toch moet er een onderscheid gemaakt worden tussen die “wensdromen”  die zelfs heel creatief kunnen zijn en “het vluchten” wat meestal destructief is.

Ontsnappingen uit dit leven naar de geest toe is misschien wel een van de beste dingen die een mens kunnen overkomen in deze verdorven wereld. Het is gezond om even verwijderd te zijn van alle onrecht dat vandaag de dag op de wereld wordt gedaan. Het zwaartepunt van de mens licht voor mij in de geest. Het aardse is slechts een afspiegeling van wat echt is. Het vertoeven in de geest is een manier van bewustwording van wat echt belangrijk is in het leven. Tussen het aardse lichaam en de transcendente geest staan de gedachten. De vrije loop van gedachten kan tussen deze twee de perfecte verbinding vormen in zijn puurste vorm. De stream of consciousness is een enorme zegen die de mensheid heeft gekregen. De manier om in dergelijke trance te geraken laat ik in het midden. Mensen die verdovende middelen daarvoor nodig hebben doen dit maar, hoewel ik het afkeur. Het mooiste is als je spontaan in zon enorme gedachtestroom terecht komt waardoor je ontrukt wordt aan deze wereld. Het ontwaken uit die droom kan teleurstellend zijn, maar kan ook nieuwe energie geven aan mensen die zich gesterkt voelen om van deze wereld een betere plaats te maken. <?xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

I have a dream

16-05-2010 om 13:49 geschreven door Bert

Dit lied is een perfecte illustratie van de helende kracht van de geest waarover ik het had. De songwriter heeft het hier over een droombeeld, het ideale, zorgeloze leven van een vlinder die, na een leven lang wiegend tussen de wolken, zachtjes sterven mag op het water. Een vlinder hoeft zich geen vragen te stellen over de zinvragen van het leven, hoeft gewoon te genieten, terwijl de mens zichzelf kwelt met de zoektocht naar zin en de jacht erop. Het is zijn droom die zijn wens om te vluchten vertaald en uiteindelijk tot een zeer positief besef komt. Het besef dat voor alle wezens op aarde de dood wacht, dat elk leven een geschenk is dat we moeten grijpen.

<?xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

16-05-2010 om 11:52 geschreven door hanne

In de spirituele boekenkast van mijn mama vond ik  in 'het boek der wijze woorden' dit citaat: 'De aard van de geest, helder en bewust, is vrij van ieder gebrek; hij kan niet worden aangetast door obscurantisme. Geen enkel verschijnsel, ongeacht of dat nu mentaal of uiterlijk is, kan hem aantasten. Niets kan die natuurlijke kwaliteit, die het aangeboren karakter van de geest is, veranderen. Het geloof in de realiteit der dingen is gebaseerd op een onjuiste perceptie en blijkt volledig tegengesteld te zijn aan de aard van de geest.'

Eerst en vooral wil ik zeggen dat ik me niet volledig kan aansluiten bij dit citaat, vooral over het zinnetje 'geen enkel verschijnsel kan hem aantasten', want wat dan met al de psychologische stoornissen en geestelijke manquementen die volgend jaar mijn cursussen zullen vullen? Hij kan volgens mij wel aangetast worden door obscurantisme, de neiging om mens en maatschappij als nadelig te beschouwen, wat zich dan manifesteert in depressies. Maar, het citaat houdt wel een zekere waarheid in. De geest is vrij van ieder gebrek en is dus een bron van perfectie. We kunnen bijgevolg in onze geest perfectie scheppen, waarom zouden we dat ook niet doen, om even te ontsnappen aan de grauwe werkelijkheid? De geest biedt ons een houvast, en een noodzakelijk ideaalbeeld dat ons recht houdt. Wanneer we de werkelijkheid even niet meer zien zitten, kunnen we ons in de geest de ideale toekomsthoop voor ogen halen, waaruit we kracht kunnen putten. Volgens mij zijn wensdromen veelal de spontane reacties op de wil om te ontsnappen en dit hoeft dus niet altijd negatief te zijn. Ons eventjes buiten het leven stellen, in een geestelijke positie, ons eventjes afzonderen, kan volgens mij zelf helend zijn. Het ontvluchten van de werkelijkheid kan een bron zijn van kracht om de toekomst weer aan te durven maar is inderdaad destructief wanneer we in onze vlucht blijven steken. Het geloof in de realiteit der dingen is gebaseerd op een onjuiste perceptie en blijkt volledig tegengesteld te zijn aan de aard van de geest. De geest maakt deel uit van een andere waarheid, een andere wereld. Bijgevolg kan die een heel andere kijk geven op de wereld waarin wij leven, de tastbare wereld. De aard van de geest is volgens mij fundamenteel idyllisch en positief, maar kan wel aangetast worden door het harde leven.

16-05-2010 om 11:36 geschreven door hanne

Animula vagula, blandula
hospes comesque corporis,
quae nunc abibis in loca
pallidula, rigida, nudula,
nec, ut soles, dabis iocos.

Publius Aelius Hadrianus (76-138)

1 Lieflijk zieltje, dat ongrijpbaar <?xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

2 Altijd in mijn lichaam huisde,

3 Jij verdwijnt nu in de nevels

4 Van kleurloze, kille streken

5 Waar het uit is met grapjes maken .

De ziel (geest) wordt voorgesteld als een klein deelpersoontje, een deel dat onmisbaar is voor een gelukkig en liefdevol leven. Hij wordt niet gezien als een voorwerp, een ongrijpbaar iets dat ergens vanbinnen schuilt; maar is de vervolmaking van de auteur en dus van onschatbare waarde . [1-2] Ook het mogelijke hiernamaals, de plek waar de ziel na dit aardse leven naartoe reist, wordt prachtig omschreven. Het is een mysterieuze plek, een plek waar zo veel vragen over zijn; waar we alleen maar vermoedens en verwachtingen over kunnen hebben.[3]Wanneer de ziel dit aardse bestaan achter zich laat, zal zij een antwoord vinden op al die vragen, de ziel overstijgt ons dus in dit opzicht alweer.

Dit  tekstje illustreert ook zeer mooi  waarin zo veel mensen geloven en dat ook jij verkondigt, namelijk dat slechts het lichaam sterft maar de ziel voor eeuwig verder leeft. Misschien ook daarom dat zij zo dierbaar is, omdat zij de kern is van ons bestaan, de plek waar onze liefde huist. De ziel vertegenwoordigt ons hele zijn en blijft verder leven in de harten van wie ons liefhad. De ziel, die ooit onze persoonlijkheid heeft gevormd, onze humor heeft ontworpen zal nu niet meer vertaald kunnen worden door het lichaam, omdat de geest het vergankelijke lichaam verlaat bij het sterven. Want mensen worden herinnert om de dingen die ze deden, om gevoelens die ze ooit opriepen bij anderen. Misschien hebben die nevels ook een dubbele betekenis en verwijzen ze naar herinneringen, waarvan gehoopt wordt dat ze af en toe opduiken en terug zachtjes vervagen (zoals nevels) zodat ze geen last, maar een deugd worden voor degene die een geliefde herinnert.

Hoe konden we het vergeten !  Natuurlijk is het maar mijn werkje van zoveel jaar terug, maar het toont toch hoe lang de mensheid al met jouw filosofisch vraagstuk worstelt... . En het bewijst ook maar eens dat hoe hard we onze geest (verstandelijk gezien dan) ook trainen, er toch steeds dingen zijn die we vergeten terwijl ze onderaan in de kast onder het stof komen te liggen! 

  

11-05-2010 om 17:52 geschreven door Hanne