Wow, nog maar één week. Ik kan het mij nog levendig herinneren dat ik zei tegen vrienden en familie: "'t Is nog zes maanden, dus ik heb wel nog eventjes tijd". Die tijd is nu gereduceerd tot het minimum: over een week ben ik weg.
Voorlopig is het plan om eerst de cultuur in de hoofdstad Kathmandu op te snuiven. Na enkele dagen zullen Lieselot en ik door reizen naar de tweede grootste stad van Nepal, namelijk Pokhara. Pas enkele dagen later vestig ik mij in mijn bergdorp, en begin ik aan mijn stage. Voorlopig klinkt dit alles nog zo onwerkelijk. Gisteren genoot ik nog van een weekendje zee met mijn vriendinnen, woensdag ga ik nog een koffietje drinken. Echt beseffen dat ik voor vijf maanden ergens anders zal wonen en leven, doe ik nog niet.
Anders zal het er wel zijn. Ik mag alvast bedankt en merci zeggen tegen 24 op 24 u beschikbaar internet, stromend water en een ongelofelijk comfortabel bed. Over geen van bovenstaande bestaat er zekerheid daarginds. Nu duw ik meerdere malen per dag mijn hoofd in de koelkast om mijn reeds gevulde maag toch nog vol te proppen. Ook dat is vanaf zondag verleden tijd. Waar ik bijzonder opgetogen over ben, is het afscheid nemen van dit miezerige weer. Goodbye regen, hello 25 graden! Dit zal uiteraard geen constante zijn, en ook op 2000 meter hoogte zal ik een trui of vier kunnen verdragen. Maar het idee alleen al van een zonnestraal op mijn gezicht te krijgen vervult mijn hart met warmte.
Dus nu is het tijd afscheid te nemen. Van mijn gezin, familie, vrienden. Maar ook van gewoontes, vanzelfsprekendheid en gekende problemen uit het verleden. Ik sta voor een grote uitdaging, maar ik ben nog nooit zo enthousiast geweest over iets of iemand. Niet dat ik sommige mensen niet ga missen. Maar vijf maanden is ook maar vijf maanden. Ik kom terug. En voor zover ik weet zal ik daar groeien. In vele zaken: mijn kennis over culturen, over mijn persoonlijke draagkracht en mijn doorzettingsvermogen als het moeilijk is. Ik kan me niet inbeelden dat dit me zwakker zal maken. En indien dit wel zo zou zijn: slechte ervaringen zijn ook ervaringen.
Maar dit is mijn kans. Dit is wat ik al een tijdje naar zocht: iets van mezelf. Uiteraard: mijn studies, mijn hobby's en mijn slaapkamer zijn ook van mezelf. Maar dit is anders. Dit is onbekend, maar daarom niet onbemind. Ik zal daar een beroep uitoefenen waar ik al twee jaar en half wordt voor opgeleid. Net zoals ik daar dingen zal proeven die ik nu weiger op mijn bord te leggen. Dit is mijn berg die ik moet, wil en zal beklimmen. De top zal ik zeker proberen te bereiken. Maar eerst en vooral zal ik genieten van de weg en het uitzicht er naartoe. Da's mijn persoonlijk doel: genieten. Het mezelf toestaan. Een beetje "yolo". Maar laat het ons zo alstublieft niet noemen.
