Gezien mijn non-stop draaiende molen in mijn hoofd en tijd om te doden, bedacht ik mij gisteren dat ik bijna zeven maanden terug ben in België. "Que Pasa", zou mijn uit Ecaduor terug gekeerde vriendin Louise zeggen.
Inderdaad: Que pasa? De maanden in Merelbeke city vlogen alweer voorbij. Ik werd hoofdanimator aan de schoonste kant van het water, leverde een bachelorproef in die voldoende bleek om mijn diploma te halen en nam het vliegtuig richting Marrakech en Madrid. De Dampoort werd mijn niewe thuisbasis gezien mijn opleiding Pedagogie van het jonge Kind. Nu ja, voor de keren dat ik mijn fiets richting daar moet nemen. Mijn verloren kilo's hangen alweer ter hoogte van mijn buik en billen. Met het vermijden van spiegels en weegschalen tot gevolg. Een spel van constant winnen en verliezen is aanwezig, maar één ding blijft: mijn dankbaarheid en tegelijkertijd gemis aan de tijd van toen. Toch kan ik iets niet van mij afschudden...
Nepal maakte iets wakker in mij. Het vuurde de vlam terug aan. Liet me mijn ogen open, mijn lippen spreken. Het liet me rollen van het lachen. Met Nepalese dansmoves. Met achtervolgende Chinezen in de wildernis. Met een vrouw die mij ramde tijdens het dansen op een trouwfeest (waargebeurd!). Met het geluk dat kinderen mij in Pokhara en Sighana gaven. Nepal liet me vertrouwen krijgen in wie ik ben en waar ik voor sta. Het geloof dat ik dan toch nog niet zo slecht bezig ben als anderen mij soms wijs maakten en ik mij erdoor liet overtuigen. Dat ik Fleetwood Mac mag geloven en effectief mijn eigen weg mag gaan.
Maar hoe komt het dat wat je leerde, wat je een tijd lang oprecht geloofde, zo snel dreigt te vergeten? Dat je opnieuw een half uur onder de douche staat, terwijl je je daarginds een week niet kon wassen. Dat je nu je laat overmannen door stress van naderende examens, terwijl mensen zich daar bezig houden met hoe ze in Godsnaam overleven zullen. Niet vanwege de heldentocht in de file of in de Discotheek, en zeker niet om vannacht niet alleen te zijn. Dat je je nu laat vangen aan de aanwezigheid van sociale netwerksites, terwijl je daarboven op de berg niet eens een verbinding kunt te pakken krijgen. Dat je het toelaat niet te geloven dat je de moeite waard bent. Dat het meebrengen van een lief op kerstfeestjes alweer een jaartje wordt uitgesteld, omdat je nog geen enkel persoon van het ander geslacht van je kunnen en je zijn kon overtuigen.
"Vroeger was ik van niemand, nu ben ik vanmezelf". De titel van een boek dat ik las voor het aanzetten naar Nepal. Naar een doel voor de komende maanden moest ik niet verder zoeken. Omdat ik nu ondertussen wel door heb dat "je moet jezelf graag zien voordat je iemand anders graag ziet", wel meer is dan een cheesy lijn dat moeders steeds uit hun mouw toveren. Maar dat ik door heb dat het meer dan één reis zal nodig hebben, om het motto het mijne te maken. Dat het gaat over een houding, een geloof waar er geen houdbaarheidsdatum of kilometerslange afstand van je vertrouwde leven op staat. Dat je van jezelf moet zijn en niet afhankelijk van het oordelen van nieuwe mensen, docenten en geesten van het verleden. Dat jij jij moet zijn. En dat je vrede neemt met wat dit voorstelt.
Volgens wijlen Luc De Vos duurde het tot zijn dertigste tot als hij zichzelf "ne wijze vent" vond. Ik hoop dat ik mij sneller een positieve beoordeling kan geven. Maar tot als het zover is: laat me maar wat reizen. Zoekend, genietend, ontgoocheld, confronterend, leren, vertederd maar vooral terug kerend. Niet naar iemand, maar naar mezelf.
