Ik blijf deze aanspreektitel aanhouden, gezien ik niet weet wie er mij eigenlijk volgt. Maar ik vermoed wel een aantal mensen. Doet deugd!
Dit bericht stuur ik vanuit een internet cafe in Kathmandu. Dat querty toetsenbord is precies toch niet echt mijn ding, dus vergeef me de fouten. Kathmandu is rust tegenover het drukke Pokhara. Nog steeds buffels en koeien, maar minder getuut en stof. De plek waar we verblijven geeft ook echt een thuis gevoel. Een grote tuin met ligzetels, kleine kindjes, een min of meer comfortabel bed. De weg van Pokhara naar hier was nochtans niet de meest gemakkelijke. Negen uur op een bus, geflankeert door een permanent slapende Spaanse. Bij een stop om te lunchen op een vredevolle picknick plaats viel er plots een huis in elkaar. Zo plots, alsof het dagelijkse kost was. Gek, die Nepalezen!
Maar Kathmandu is een beetje de hemel. Gisteren uitgeslapen, een crepe met chocoladesaus gegeten om daarop drie uren op een pedalo in bikini te genieten op het prachtige meer in Lakeside. Soetkin, Lieselot en ik waagden ons zelf eens aan een korte duik. Fantatisch! Fantatisch is trouwens een woord dat ik hier bijna permanent lijk te gebruiken. Omdat het effectief ook zo is, fantatisch. Maar het is zeker niet allemaal rozengeur en manenschijn. Zeer veel armoede. Neemt echt je apetijt weg tijdens het ontbijt.Maar wat besef, dat kan geen kwaad. Een luxe- en plezierreisje is het alvast niet, ondanks het genieten.
Zondag vertrekken Lieselot en ik richting onze stageplek. Een vier uur durende reis naar ons bergdorp. Voorlopig is het nog zeer onduidelijk of Lieselot en ik ala sociaal werkers aan de slag kunnen. Voorlopig is het idee dat we wat zullen lesgeven. Of niet. Of wel. Of niet. Goh ja, we zien wel.
Het eten is hier wel echt lekker. Lekker, maar pikant. Daal baat en momo = onze favorieten. Net zoals de acoustische bar met de niet onknappe zanger. Life is good!
