Bij het schrijven van dit bericht ben ik juist enkele dagen terug thuis. Wennen, zoeken naar mijn weg in mijn vertrouwde omgeving en het beantwoorden van de vraag "en, hoe was het daar?", zijn activiteiten die permanent op de agenda staan. Wat me nu te doen staat, is deze blog afronden. Niet omdat het moet, maar gewoon omdat het mag. En ook omdat ik dit wil: voor mezelf, voor de ervaring en voor de mensen om me heen.
Op twee februari vertrok ik op een vliegtuig om mijn dromen na te streven. Niet precies wetend waar de reis eindigen zou, gaf ik mezelf over aan dit avontuur. Op de vraag of ik schrik of stress had, kan ik volmondig een negatief antwoord geven. Dit was een heel gek en ongekend gevoel: vanaf ik wist dat ik naar Nepal zou gaan, viel er een last van me af. Omdat ik wist dat dit de exacte plaats en tijd was om dit alles te beleven. Stress viel er bij mij niet te vinden. Enthousiasme en nieuwsgierigheid des te meer.
Het eerste deel van mijn reis bestond erin om in een bergdorp te wonen, werken en te leven. Samen met Lieselot verbleef ik in een gastgezin. De meest smakelijke daal baat aten we, en de meest grote hoeveelheid liefde en gastvrijheid ervoeren we. Mijn leven zoals ik het ken, tot op de dag van vandaag, is nog nooit zo verrijkt als die periode toen. Ik had tijd om na te denken, te genieten, lief te hebben en een cultuur is zijn meest pure vorm te ervaren. Alsof het cadeau nog niet groot genoeg was, kreeg ik een permanent uitzicht op een prachtige natuur: de Anapurna, Fishtail, rijstvelden in bloei en een stralende ochtendzon. Zo was "over" leven geen opgave.
Mijn eerste stageplaats maakte het soms wel een opgave, om dit alles tot een goed einde te brengen. Over uit je comfortzone getrokken te worden, gesproken: ik moest les geven. Ik trad in de voetsporen van mama Morren, alleen in een andere taal. Mijn lieve Nepaleesjes gaf ik Engelse les. Omdat wiskundeles in het Engels zowel voor hen als mezelf een kwelling zou geweest zijn, besloot ik muzieklessen te geven. Of ik kan zingen? Negatief. Of ik een instrument bespeel? Negatief. Gelukkig deelden mijn zestig leerlingen mijn gebrek, waardoor we allen gewoon onszelf konden zijn. Nu zingen ze vrolijk "I don't want to dance" van Eddy Grant en "Wonderful world" van Sam Cooke. Vals en zonder ritme? Zeker en vast. Maar ik kon niet meer fier zijn dan dat ze dit na twee maanden vol enthousiasme toch probeerden te zingen.
Na een ongelofelijk moeilijk afscheid in het bergdorp, was het tijd voor een nieuw avontuur. Ik zou meedraaien in een dagcentrum voor kinderen met een mentale beperking. Vanaf dag één voelde ik het: hier kom ik thuis. Ik heb nog nooit zo hard gelachen en tegelijkertijd ontroerd geweest dan dat ik was door mijn lieve vrienden. Soms wou ik weglopen, en de gemakkelijke weg terug nemen. Ik kon geen Nepalees, en laat staan Nepalese gebarentaal. Ik heb handen, maar ik weiger ze te gebruiken om een kind geweld aan te doen. Het was ongelofelijk moeilijk om de kinderen te benaderen, en een vorm van gezag erover te verwerven, zonder ze met een vinger aan te raken. Voor mij was het duidelijk, vanaf de eerste seconde: zolang ik leef slaag ik geen kind. Als ik het kan vermijden dat iemand dit doet, ga ik ook hier voor. Toch bleek dit een van de meest moeilijke dingen ooit om te doen. Ja, ik wil graag dat je naar mij luistert. Neen, ik geef je geen draai om je oren als je dit niet doet. Mijn hart brak constant als ik zag dat ik de enige was uit de gehele organisatie die dit principe hoog in het vaandel droeg. Voor elke tik die zij kregen, incasseerde ik ook een beetje. Overschaduwd dit mijn ervaring? Op het moment zelf wel, ja. Genieten was moeilijk als je ziet dat zowel begeleiding als kinderen naar andere kinderen toe zich heel agressief en lichamelijk op een negatieve manier gedroegen. Ik vond een uitweg door het principe van een snoezelruimte te installeren. Dit met onder andere als doel om een escalatie van dit geweld te voorkomen. Deze ruimte werd mijn visitekaartje. Als ik op mijn afscheidsprogramma te horen kreeg dat ze boven alles mijn liefde voor de kinderen zullen onthouden, weet ik dat ik voor mezelf het juiste deed.
Het is zo zo moeilijk om een ervaring als deze te verwoorden en te delen. Mensen vragen me om te vertellen, wat ik heel erg graag doe. Toch is het precieze gevoel dat ik daar beleefde uitleggen, onmogelijk. Nepal betekende zoveel voor mij. Ik heb ongelofelijk inspirerende en talentvolle mensen ontmoet. Met en bij hen kon ik ten volle mezelf zijn. Het doet pijn om nu zonder hen te zijn, en alleen mijn pad verder te beklimmen. Maar sommigen lieten zo een blijvende indruk na, dat ik hier onmogelijk triest om kan zijn. Zij maakten me tot wie ik ben, of lieten me herinneren aan wie ik was. Het deed me dan ook nadenken over met wie, wat, waar en hoe ik alles wil in het leven dat komt.
Ik wil me omringen met de mensen die me energie geven, zoals ik er in Nepal veel heb ontmoet. Ik wil me blijven herinneren hoe een ongelofelijke grote gelukzak ik ben. Ik, die kan studeren in het buitenland, elke dag meer dan voldoende eten op mijn bord krijg voorgeschoteld, die omringd ben door alle technologische snufjes, vervoermiddelen, luxe, comfort... Daar zag ik mensen die vier golfplaten tegen elkaar geplaatst, een huis noemen. Mensen die mij liever te veel eten gaven, dan zelf te kort hebben. Ik ben vrijgezel, en ik ben niet steeds omringd geweest door de beste vrienden te wereld. Maar als je de balans opmaakt heb ik heel veel om dankbaar voor te zijn. Zaken die je vergeet als je er dagdagelijks door bent omringd. Je dreigt het te vergeten, en het zonder moeite het vanzelfsprekend te vinden. Maar nu ontdekte ik dat het dit alles behalve is.
Zonder als een Dalai Lamai te willen overkomen, hoop ik wel dat sommigen hun ogen mee openen. Dat als je goed nadenkt, je bijzonder weinig hebt om over te klagen. Ik zit momenteel vol met goede moed, hoop en dromen. Zaken die ik voor Nepal volledig verloren was. Zaken die ik zelf liet verdwijnen, en zaken die bepaalde mensen me zo bruut ontnomen. Soms moet je alles verliezen, om zo veel meer terug te vinden. Dit is exact waarom ik nu angsten en boosheid heb kunnen loslaten. Waarom ik de dag met een lach begin, gewoon al omdat je dit kan als je denkt aan al de miserie die je niet overkomen is. Zonder dit volledig in woorden, met een logisch samenhangende redenering, te kunnen uitdrukken kan ik zeggen dat ik meer mezelf ben geworden. Of liever: dat ik gevonden heb wat ik verloren ben.
Mehro naam Sapanna ho. Mijn naam is droom. Mijn Nepalese naam dat me daar gegeven werd. Vier maanden een half was een droom. Terug thuis komen van je thuis, is misschien nog moeilijker dan mijn oorspronkelijke thuis te verlaten. Maar nu weet ik terug waar ik wil zijn, en die droom ga ik nastreven. De top van de Annapurna bereikte ik niet, wat de opschriften op mijn t-shirts ook durven beweren, maar geloof me: ik ben onderweg.
