Het is hier nog heel stil op de kamer. Jari slaapt nog, Sonja is net wakker, het is half acht 's ochtends. Ik ben er gisteravond niet meer aan toegekomen om te gaan bloggen, dus ik ga het nu even doen. De dag van gisteren heeft wat kunnen bezinken, misschien ben ik wat details vergeten, maar dat is nu ook weer geen ramp.
Gisteren was het onze laatste grote rit hier in Canada, van Ottawa naar Toronto. Ottawa heeft ons heel erg gecharmeerd, een heel propere, overzichtelijke stad, met mooie historische gebouwen en een paar leuke musea, en alles 'bewandelbaar'. Dan is Toronto iets heel anders. Wat een stad ! Hier wonen meer dan 2 miljoen mensen, en dat merk je. Maar straks meer daarover, want we hadden een tussenstop. Gelukkig dat Sonja het nakeek vooraf, want anders hadden we dit misschien niet gedaan. Bij ons pakket hoorde ook een rondvaart tussen de 'Thousand Islands'. We hadden gedacht 'we trekken daar wel naartoe vanuit Toronto'. Blijkt nu dat Rockport, van waaruit de cruise vertrekt dichter bij Ottawa (150 km) ligt dan bij Toronto (300 km). De rondvaart was wel leuk, maar eigenlijk een 'toeristenval' als ik het zo mag noemen. Je wordt in kuddes op een boot geduwd, met (waar wij zaten) plastic tuinstoelen om op te zitten, en ze gaan een uurtje met je gaan rondvaren, spelen ondertussen een bandje af met uitleg in het Engels, Frans, Chinees en Spaans. Echt serie-werk. Maar het is wel eens interessant te zien hoe mensen die eilandjes stuk voor stuk ingenomen hebben, en er een huisje (of 'iets groters') op gebouwd hebben. Er was er zelfs één die er een heel kasteel op laten zetten heeft. Als je dit vergelijkt met de eilandjes die we op onze walvistocht gezien hebben... Dit is een enorm contrast met het respect voor de natuur, de open ruimte, de wildernis in het Noorden. Komt het doordat de grens met de Verenigde Staten heel erg dichtbij was? Of is dat wat kort door de boch? Ik weet het niet, maar het is zeker een hele verandering in vergelijking met wat we de vorige weken zagen. Toen we aan boord kwamen begon het heel erg te regenen (gelukkig dat ik toen niet moest rijden, eerlijk gezegd). Nadat we nog iets gedronken hebben (heerlijk: ze hadden Samuel Adams, het bier dat ik in de States altijd dronk), zijn we verder gereden naar Toronto, gelukkig was de regen opgehouden en kwam de zon er weer door. Hoe dichter we bij de stad kwamen, hoe drukker het werd (ok, het was ondertussen ook al na vieren dus het woon-werk verkeer was ook al op gang gekomen). En dan kwam Toronto letterlijk al vanop 25 kilometer in zicht. Ja, je ziet al vanop die afstand de hoogbouw. Wat een stad... wat een drukte ook. Een hele drukke ringweg, die je zonder GPS volgens mij niet kan afleggen, oprit, afrit, auto's die tussendoor weven op een manier die we allang niet meer gewoon zijn, dit is duidelijk een vibrerende grootstad. Ons hotel ligt middenin de stad, we zijn gisteren nog even op stap geweest om iets te eten te vinden, langs winkels, tattoo-shops, fastfoodrestaurants, klassieke pubs, hotels, en ook de universiteit. Alles in één straat, op een afstand van nog geen vijfhonderd meter. En toch zie je hier in de zijstraten nog veel groen. Een voetbalveldje dat bij een school hoort, bomen, een park, alleenstaande kleine houten huisjes tussen mastodonten van flatgebouwen (ik schat dat het gebouw waar ik nu op kijk vanuit onze kamer een verdieping of veertig heeft). Wat een stad.... dit duurt nog wel even eer we hier onze weg kennen denk ik... In één zijstraat zijn we toevallig op een Portugees restaurant gestoten. En we hebben er verdomd lekker gegeten. De cataplan van Sonja was volgens haar zelfs beter dan wat ze in Portugal zelf al kreeg, en mijn gegrilde octopus was heerlijk. Achteraf blijkt dat dit restaurant op plaats 46 van de duizenden restaurants in Toronto geklasseerd is door Tripadvisor.
Straks gaan we op daguitstap naar de Niagara Falls. Om half tien worden we opgepikt. En nu gaan ik me rustig wassen en aankleden. Sonja mag bloggen over de uitstap.
