Quebec... Alles in't Frans, zelfs het engels ook een beetje
Hey allemaal
Vandaag was het onze tweede dag in Quebec, en we waren er al vroeg bij, vanmorgen. Aangezien er hier in de Citadel een dagelijkse (nu ja, dagelijks, ze wordt enkel in de zomermaanden en als het niet regent uitgevoerd) ceremonie was , het wisselen van de wacht, wouden we dit absoluut zien.
De Citadel is een echte oude vesting, nog gebouwd in de Engelse periode (al hadden de Fransen daar ook al een aantal gebouwen gezet), en nog steeds gebruikt door het leger. De Gouverneur-Generaal, de vertegenwoordiger van de Britse Queen in Canada, heeft er één van zijn residenties, middenin de vesting, en moet er wettelijk minstens één dag per jaar blijven slapen. De citadel is de thuisbasis van het enige volledig franstalige (en katholieke) regiment van het Canadese leger, iets waar ze hier veel belang aan hechten, in Québec. Ze kennen meestal wel allemaal Engels, maar hun moedertaal is wel degelijk Frans. En hun Engels is dan ook meestal van dat schattige 'Frengels'. Engels met een duidelijke Franse 'twist'. Nu ja, hun Frans klinkt ook vrij raar. Als je goed luistert (en zij doen een beetje hun best om 'mooi' frans te praten), dan versta je het heel goed, maar het blijft wat raar klinken.
De ceremonie van het wisselen van de wacht, dus. Voor de citadel staan twee van die wachtposten. En ja, het is zoals je je dit clichématig zou voorstellen: aan weerszijden van de ingangspoort staat een wachthuisje, met daarvoor een soldaat, met geweer en bajonet, in een rood gala-uniform, EN een grote beremuts, die ze bijna over hun ogen trekken. Heerlijk moet dat zijn met het weer dat we vandaag hadden (net geen dertig graden Celcius), die kerels bewegen niet (of toch bijna niet), en worden constant omringd door foto's makende toeristen.
En elke dag de ceremonie van het wisselen van de wacht. Een trompetter die verzamelen blaast, een peleton 'opkomende wacht' die het exercitieplein komt opmarcheren, een brullende onderofficier, een harder brullende sergeant-majoor, en een officier. Daarbij de regimentsmascotte, Batisse (de elfde), een echte bok met goudgeverfde hoorns, een rechtstreekse afstammeling van de Batisse die het regiment ooit van Queen Elisabeth gekregen heeft wegens vertoonde moed. Een bok 'met een geurtje'... Maar ja, ik ben daar nu eenmaal gevoelig voor. En ik word er dan ook voor uitgelachen door Jari en Sonja.
Na een tijdje met drill-oefeningen van de 'opkomende wacht', kwam er een hele militaire fanfare op het terrein gemarcheerd, met de nodige show (echt mooi, zowel hun muziek als hun drill), waarna een hele ceremonie werd afgewerkt, met inspectie van de wacht, selectie van twee soldaten die wegmarcheerden naar de poort (iemand moet de post bemannen als de groep soldaten die afgelost worden na 24 uur dienst, naar het exercitieterrein komen marcheren)
Dus het terrein vulde zich nog meer, met de afgelosten, en elke groep deed zijn drill, al bij al duurde heel de ceremonie een half uur.
Na de ceremonie kon, wie wou, een rondleiding krijgen over de citadel. Aangezien het nog steeds een actieve legerbasis is, mag je er niet individueel rondlopen, dus we zijn dan maar meegegaan met een groep die de rondleiding in het Engels kreeg. In het 'Frengels', dus, het meisje gaf zelf toe dat ze het niet wat moeilijk had met de taal omdat ze eigenlijk franstalig is, en soms wat moet zoeken naar bepaalde woorden. Best wel schattig .
Na een uur lang rondleiden (echt interessant), zijn we nog even het museum binnengegaan, al moesten we dringend wat te drinken kopen. Ik had enkel nog maar een koffie gehad op de kamer, iets dat noch Sonja, noch Jari genomen hadden, en het was al verdomd warm daar in de citadel. In het museum, dat echt wel mooi ingericht was, zagen we veel foto's, wat filmpjes en wapens, uniformen en gebruiksvoorwerpen van het regiment. Deze eenheid was zowel tijdens de WO 1, WO 2, als in Afghanistan actief.
Na een tijd won de honger en zijn we op zoek gegaan naar wat te eten, niet evident in die buurt, doch we vonden een Subway. Een broodjeszaak die we in België bijna niet hebben, maar die je hier (en in de States) overal ziet. Ik sta altijd te sukkelen bij mijn bestelling (niet evident als je constant van het Frans naar het Engels en omgekeerd overgaat), doch na een tijdje hadden we eindelijk een broodje. Het werd tijd, want een ontbijt om kwart na één is niet echt iets dat wij gewoon zijn.
Daarna zijn we weer op stap gegaan, en aan het parlement aangekomen ontdekten we dat hier ook een rondleiding gegeven werd, waar we dan maar tickets voor namen (gratis, maar wel een uur wachten voor we mee konden). We zijn dan maar in de buurt gebleven, wat geen straf was, we vonden een lekker plekje uit de zon, er was meer dan genoeg te zien. Een Gay Pride demonstratie (ja hier blijkt dat ook nog nodig te zijn), en aan de overkant van de boulevard op een grasplein een grote manifestatie van de plaatselijke TaiChi-groep. Stel je een honderdtal mensen voor, allemaal in zwarte broek en geeloranje t-shirt, die ofwel in groep van die 'trage karate' doen, ofwel met zo'n draak rondlopen (in een rijtje met stokken een papieren (of stoffen) draak in de lucht houden, allerlei figuren uitvoeren op het ritme van een groepje trommels)
Voor we binnengingen zijn we nog even de groententuin voor het parlement doorgewandeld. Ja, echt een groententuin, een 'lochting' zoals we dat noemen. Met boontjes, snijbiet, kruiden, ... en van sommige stukken mag wie dat wil oogsten, terwijl andere stukken voor de keuken van het parlement gereserveerd zijn. Dit is een heel leuk fenomeen, trouwens. Je vindt hier overal bloembakken, waar soms geen bloemen maar kruiden instaan. En eigenlijk is dat geen slecht idee. Tuinkruiden zijn ook mooi, plus je kan ze oogsten !
De rondleiding zelf was leuk, interessant, en weer door een Franstalige die Engels sprak (al kon deze het beter). Eerst een paar controles (paspoorten, door de scanner om te zien dat we geen wapens meehadden), en een paar routinevraagjes bij binnenkomst.
We kregen een hele uitleg over het politieke systeem in Canada, en mochten zelf ook vragen stellen. Echt interessant.
Na het bezoek aan het Parlement zijn we nog eens de 'oude stad' ingegaan, waar we weer dezelfde drukte als gisteren zagen, typische toeristenrestaurantjes, souvenirwinkels, 'artiesten' (je kan hier ook een portret of een karikatuur van jezelf laten tekenen),... echt typisch een toeristische stad, zoals je er zoveel hebt. Al heb ik de indruk dat de Canadese steden iets meer groen hebben, iets meer parkjes, bloembakken, ...
Toen zelfs even binnenspringen in de (heel koele) 'kerstmis-winkel' niet meer hielp om ons op temperatuur te brengen zijn we rustig naar het hotel gereden, om even op de kamer te gaan rusten. Een pizza in de Boston Pizza die hier min of meer deel uitmaakt van het hotel, en dan na wat verder rusten op de kamer, nog even naar het zwembad. Wat een drukte zeg. Maar Jari heeft zijn eerste zwemmetje van deze reis kunnen doen.
Zo, morgen naar Ottawa. Terug een heel eind rijden, 450 kilometer, via Montréal verder door naar het Zuidwesten.
