Onze volgende gast dames en heren is Johan Helsen.
(op de achtergrond applaus van het publiek, Johan Helsen neemt plaats aan tafel)
Lieven Van Gils:
Ja, goeienavond meneer Helsen (Lieven tikt zijn fiches op tafel).
U bent Johan Helsen, de broer van theatermaker Wim Helsen en in de opiniebijlage van de krant de Standaard verscheen vanmorgen een opmerkelijk standpunt van uw hand. Vertel eens even.
Johan Helsen:
Ja meneer Van Gils, ik heb onlangs op canvas kunnen kijken naar de laatste theatershow van onze Wim en
Lieven Van Gils:
Het uur van de prutser.
Johan Helsen:
Ja precies ja, het uur van de prutser. Nu, onze Wim, onze Wim is altijd nogal e specialleken geweest zoals ze bij ons zeggen, onze Wim beweert daar dat wij allemaal prutsers zouden zijn. Nu, dat is bij mij toch wel zo een beetje verkeerd gevallen moet ik zeggen. Ik vind dat onze Wim best wel voor zichzelf mag spreken, maar waar haalt diene jongen het in zijne kop om dan maar direct iedereen ne prutser te noemen. (Johan Helsen raakt lichtjes geagiteerd op het eind. Helsen spreekt altijd zeer nadrukkelijk algemeen Nederlands, alleen als hij geagiteerd raakt vervalt hij in een vorm van verkavelingsvlaams)
Lieven Van Gils:
Voor alle duidelijkheid meneer Helsen, u zit zelf ook in de showbusiness, (Lieven tikt zijn fiches op tafel). U playbackt en euh.. we hebben daar een filmpje van, laten we daar maar eerst eens even naar kijken.
(applaus van het publiek)
Johan Helsen:
Ja Lieven, dat was al lang geleden hé. (lacht)
(wijst naar het schermpje waar hij het filmpje heeft kunnen volgen)
Toen had ik zelfs nog haar (lacht, op de achtergrond is ook het gelach te horen van één enkele toeschouwer uit het publiek)
Neen, serieus nu, mijn punt is dat we misschien wel geboren worden als prutsers, het moet duidelijk zijn dat de kwaliteiten van de professionele playbacker in dit filmpje nog niet tot zijn recht komen, maar het is toch zo dat wij door hard te werken een bepaald niveau kunnen bereiken, een supra-prutser niveau heb ik dat genoemd in de krant.
Lieven Van Gils:
Ja, ik heb begrepen dat u in de loop der jaren uw techniek hebt bijgeschaafd, onder andere door lessen dictie, daar hebben we ook een filmpje van.
(applaus van het publiek)
Johan Helsen
(wijst naar het schermpje waar hij het filmpje heeft kunnen volgen)
En altijd met een zwart hemd hé Lieven. Mister Playblack noemen ze mij in het milieu.
Maar je ziet toch al het verschil hé Lieven. Dat heeft toch al een zeker niveau nietwaar. Ik wil maar zeggen, talent alleen is niet genoeg, daar moet hard aan gewerkt worden, daar gaan jaren training overheen om dat niveau van prutser te kunnen overstijgen.
Lieven Van Gils:
(wijst ook naar het schermpje)
Laten we nog even kijken meneer Helsen.
(applaus van het publiek)
Johan Helsen:
Ah, voilà
Kijk, professionele kwaliteit.
(raakt steeds meer geagiteerd)
Kan jij gepruts zien?
Hé?
Ziet gij gepruts?
Awel ik ni.
Kijkt ne keer hier se.
(neemt een krant die voor hem ligt en vouwt ze open)
Kijkt ne keer hier.
(leest voor uit de krant)
50 cent playbackt
(korte pauze, Helsen wijst naar zichzelf)
Da was ik hé. Ik hé.
En hier se, hier.
(neemt andere krant en leest er opnieuw uit voor)
Britney Spears playbackt in Sportpaleis
(wijst opnieuw naar zichzelf)
Ik hé, da was ik hé. Gepruts? Niks gepruts. Professionele playback ja.
Doet het maar ne keer hé.
(Helsen neemt met beide handen zijn borsten vast)
Britney Spears hé, ik hé, doet het maar ne keer hé.
Hier se, hier se
(Helsen maakt aanstalten om een derde krant open te vouwen, maar in zijn ijver stoot hij een glas water om, Lieven Van Gils schuift zijn stoel verschrikt achteruit, maar krijgt toch een natte broek)
Johan Helsen:
GODVERDOEME, GODVERDOEME!
(Helsen staat recht, veel gestommel, Helsen gaat naar Lieven Van Gils en probeert het water weg te vegen)
GODVERDOEMEHE!
(Helsen draait zijn gezicht naar de camera en spreekt tot regisseur die naast de cameraman staat)
OPNIEUW GODVERDOEME!
Nee serieus hé jong, da nemen we gewoon opnieuw op hé seg, nen nieuwen take
Een mens (de mens) zal nooit meer creeëren dan zijn realiteit. Dat is een zegen.
Ik heb fanmail! Eindelijk iemand die geïnteresseerd is in wat ik te zeggen heb. Een zekere Suzanne uit Oostende vraagt me naar mijn leeftijd. 42 Suzanne.
Wanneer mag ik van de rots springen pap?, vroeg de Zoon met glinsterende ogen.
De Zoon kon zijn blik niet afwenden van de rots waar een joelende bende samengetroept zat.
Bommetje, riep een ventje dat maar net iets ouder was dat hemzelf. Hij sprong van de rots en trok zijn knieën tegen zijn borstkas terwijl hij door de lucht zweefde.
Wanneer mag ik pap?, vroeg de Zoon nog een keer zonder zijn Vader aan te kijken.
De Vader waadde naast zijn Zoon in het water en maakte van de onoplettendheid van zijn Zoon gebruik om zijn hand onder de buik van zijn Zoon te laten zakken.
Zijn Zoon zwom nu op eigen kracht.
Het zal niet lang meer duren, zei de Vader terwijl hij met zijn hand weer druk zette op de buik van zijn Zoon.
Wow, heb je dat gezien, zei de Zoon vol bewondering.
Met een sierlijke duik verdween een gebruind jongetje in het water.
t Is wel hoog hé, zei de Zoon toen ze aan de voet van de rots stonden.
De Vader glimlachte.
Ik heb je toch leren klimmen, zei de Vader.
t Is wel diep hé, zei de Zoon toen hij over de rand van de rots keek.
De Vader glimlachte.
Gelukkig maar, zei de Vader, anders zou je je hoofd op de bodem kunnen stoten.
Goh, toch wel heel diep Zenne, zei de Zoon aarzelend.
Tja, zei de Vader, ik heb je leren klimmen en ik heb je leren zwemmen man, maar springen, dat kan niemand je leren. Dat moet je gewoon doen.
En toen zweefde hij.
Het schuim spatte hoog op.
En toen dreef hij op zijn rug op het water.
Met half toegeknepen ogen zocht de Zoon naar zijn Vader op de rots. Maar hij zag hem niet, hij werd verblind door het zonlicht.
Hij bleef nog een tijdje DOBBEREN.
Klimmen was leuk, springen was leuk, maar DOBBEREN was de max.
En toen kwam er een varkentje met een lange snuit en het theorietje was uit.
Een vertelselke: In de diepte is er geen diepte meer, in de diepte is er alleen nog oppervlakte. De toestand van de diepte verandert dus. In de diepte moet je kunnen DOBBEREN. Ik ben een meester in de edele kunst van het blijven drijven. Al geeft dit blog u misschien de indruk dat het eerder om een olympische discipline zou gaan dan om een kunst. Maar zoals gezegd, dat is maar een indruk. Had ik u al ...
"What I cannot create, I cannot understand" Had u ook niet een déjà entendu toen u dat las? Het zinnetje bleef maar knagen en knagen aan mijn brein...
Sonnet V
Ik ben een God in 't diepst van mijn gedachten, En zit in 't binnenst van mijn ziel ten troon Over mij zelf en 't al, naar rijksgeboôn Van eigen strijd en zege, uit eigen krachten.
En als een heir van donkerwilde machten Joelt aan mij op en valt terug, gevloôn Voor 't heffen van mijn hand en heldere kroon: Ik ben een God in 't diepst van mijn gedachten.
En tóch, zo eindloos smacht ik soms om rond Úw overdierb're leên den arm te slaan, En, luid uitsnikkende, met al mijn gloed
En trots en kalme glorie te vergaan Op úwe lippen in een wilden vloed Van kussen, waar 'k niet langer woorden vond.
Friedrich Nietzsche, Jacques Lacan, Willem Kloos, Lewis Carroll, Kurt Gödel ... Het zijn allemaal mensen die, elk vanuit hun eigen achtergrond, de relativiteit van de werkelijkheid, de relativiteit van de waarheid voorop stellen. Als er geen werkelijkheid is, als er geen waarheid is, dan is de mens in het diepst van zijn gedachten een God, de schepper van werkelijkheid, de schepper van waarheid. Heel dikwijls verschijnt de term "neurotisch" in hun biografie. Waarom toch? Dienstmededeling: straks meer, nu ga ik even met vrouw en kinderen naar de pizzeria om de hoek.
Even de puntjes op de i. Ik wil u niet lastig vallen met de discussies die ik af en toe voer, ik wil u alleen meegeven dat die doorgaans eindigen met het ad hominem argument dat ik een postmodernist ben. Even de puntjes op de i toch. We gaan daar geen doekjes om winden: de postmodernisten waren sissis.
"Lacan transformeerde de psychoanalyse van een theorie over en behandelmethode voor neurose tot een overkoepelende theorie waarmee ook uitspraken gedaan kunnen worden over de maatschappij." Sissis. Een theorie? ssss. ia. (de enige logica is de logica van de cirkelredenering zoals "ik balk dus ik ben een ezel)
"Schoonheid in muziek is volgens mij relatief. Toen ik als student een half jaar in Kenia zat, dompelde ik mezelf onder in de pygmeeënmuziek. In het Westen zou iedereen over z'n nek gaan, hun zin voor melodie is van de pot gerukt, maar het leerde me andere horizonten te verkennen."
De Fabeltjeskrant! Dat was pas fabuleus. Ik hoor het meneer de uil nog zo zeggen: "Vandaag lieve kijkbuiskindertjes heeft Zoef de haas geleerd wat een cirkelredenering is"
"Ieder redelijk mens zal akkoord gaan dat dit onvermogen om te realiseren wat we redelijk als het meest gewenste beschouwen, een vorm van onvrijheid is, ongeacht de fysische wetten die hier gangbaar zijn"
Prachtige lichaamstaal, een zenuwpees, voortdurend dat krijtje ronddraaien in zijn hand, waar blijf ik met die bordenwisser?, veeg ik het weg of niet?
En dan, out of the blue, een beetje stotterend, de climax:
THE CENTER OF THE UNIVERSE OF INTEREST IS MAN
This is an excerpt from his lectures taken from "The Character of Physical Laws" by Richard P. Feynman, MIT Press, 1967:
To summarize, I would use the words of Jeans, who said that "the Great Architect seems to be a mathematician". To those who do not know mathematics it is difficult to get across a real feeling as to the beauty, the deepest beauty, of nature. C.P. Snow talked about two cultures. I really think that those two cultures separate people who have and people who have not had this experience of understanding mathematics well enough to appreciate nature once.
It is too bad that it has to be mathematics, and that mathematics is hard for some people. It is reputed - I do not know if it is true - that when one of the kings was trying to learn geometry from Euclid he complained that it was difficult. And Euclid said, "There is no royal road to geometry". And there is no royal road. Physicists cannot make a conversion to any other language. If you want to learn about nature, to appreciate nature, it is necessary to understand the language that she speaks in. She offers her information only in one form; we are not so unhumble as to demand that she change before we pay any attention. All the intellectual arguments that you can make will not communicate to deaf ears what the experience of music really is. In the same way all the intellectual arguments in the world will not convey an understanding of nature to those of "the other culture". Philosophers may try to teach you by telling you qualitatively about nature. I am trying to describe her. But it is not getting across because it is impossible. Perhaps it is because their horizons are limited in the way that some people are able to imagine that the center of the universe is man... http://inside.mines.edu/fs_home/dwu/classes/CH351/general/feynman_quote.html
THE CENTER OF THE UNIVERSE IS MAN...
Dat is het eindpunt.
Het is het eindpunt dat niet meer voor interpretatie vatbaar is, beyond the final frontier.
Immers, the center of the universe IS man. (ik interpreteer hier "the center of the universe of interest is man " als "the center of the universe is man")
I am trying to describe her. But it is not getting across because it is impossible. Perhaps it is because their horizons are limited in the way that some people are able to imagine that the center of the universe is man...
Mensen met een beperkte horizon kunnen zich voorstellen dat het centrum van het universum de mens IS.
Dat is voor de meeste mensen een waanzinnige gedachte.
If that's the world's smartest man, God help us.
(His mother, Lucille Feynman, after Omni magazine named him the world's smartest man)
De gedachte is zo waanzinnig dat de meeste mensen het niet kunnen begrijpen (lees: "geloven", ATTENT BLIJVEN HOOR !), zelfs niet als je het in zeer eenvoudige woorden aanbrengt.
De realiteit is een illusie Albert Einstein.
In het beste geval wordt deze uitspraak afgedaan als een accident de parcours.
If I could explain it to the average person, I wouldn't have been worth the Nobel Prize.
Worden is.
Dat is niet meer dan een flard, een glimp.
Dit zijn de kinderen van die flard:
What I cannot create, I do not understand.
Tell your son to stop trying to fill your head with science for to fill your heart with love is enough.
Maar het eindpunt zou geen eindpunt zijn als het geen beginpunt was.
Een mens kan niet staan op één been. We hebben een kunstbeen nodig, we moeten verder.
Maar dat is te moeilijk voor mij.
JAAAAHAAA, wat had u gedacht. (Had ik u al verteld wat mijn lievelingsdier is?)
Ik zit hier goed. Ik doe wat ik graag doe. En mijn job is echt wel belangrijk.
Wat ik dan doe?
Ik ben vooral chirurg.
Meestal moet het ongezonde been nog geamputeerd worden. Dat is onvermijdelijk om te kunnen overleven. Ik probeer het snel te doen, de korte pijn. De guillotine. Tsjak. Een flard, een glimp.
En soms ben ik ook wel een beetje revalidatiearts.
Sommigen probeer ik hun kunstbeen gewoon keihard onderuit te maaien om ze er aan te herinneren dat het een kunstbeen IS. Tsjak. Dat is ook nodig.
"Twee kopjes koffie drink ik, van het merk Hoorens, genoemd naar Eveline Hoorens, de vrouw van Panamarenko, de man die leven en liefde en werk en al de rest heeft vervat in vliegtuigen die niet kunnen vliegen, en na de twee kopjes koffie overbrug ik de 50 meter die me scheiden van de relatieve veiligheid, van de relatieve rust, van de relatieve zekerheid dat ik nog altijd adem, dat ik nog altijd tijd overheb, en dat ik nog altijd een functie vervul binnen m'n eigen vel."
uit: "Herman Brusselmans telt af" in Humo. (lang leve de vulgariteit)
Het is met trots dat ik u een nieuwe rubriek in dit blog wil voorstellen. De rubriek werd vereerd met de naam: "Te kakken gezet". (stilte) Om het toch enigszins deftig te houden zal de rubriek alleen voorbehouden zijn aan overleden personen - de eerste die een pleidooi houdt voor een "omkering van alle waarden" krijgt gelijk een ban -, al is een Marcel Van Tilt lapsus natuurlijk niet altijd geheel uit te sluiten.
P.S. Uiteraard is Benoit Mandelbrot een brave gezellige oude man die gevangen zit in een paradigma. Paradigma. Shit. Wat is dat nu weer. De ene post leidt altijd weer tot een volgende post lijkt het wel. Bottomless wonders spring from a simple rule (Worden is) ...repeated without end.
Peter De Roover is politiek secretaris van de Vlaamse Volksbeweging en geeft in een opiniebijlage in de Morgen zijn visie op de haatmails.
"Niet iedereen beschikt echter over een pen die brutaliteiten op een esthetisch genietbare manier op papier kan zetten, zoals Camps of Lanoye. Velen blijven in hun literaire beperktheid steken bij onhandigere variaties op het thema 'gore klootzak'. Tot haatproza zijn ze niet in staat, dan maar haatmails. De technologie heeft ervoor gezorgd dat barrières wegvielen. Een pen nemen, brief schrijven, adres opsnorren, enveloppe zoeken, postzegel kleven: het vraagt een doorzettingsvermogen dat de impulsieve oprisping verre overstijgt. de 'verstuur' toets is zoveel sneller, heel dikwijls veel te snel. Vroeger vulden de 'rotzak' verwijten de huiskamers en gelachzalen..."
De gelachzalen. Ik vond het wel grappig. Door de combinatie 'literaire beperktheid' en 'gelachzalen' is Peter De Roover wat mij betreft alvast geslaagd voor het vak "suggestief combineren". Ik denk dat hij dat wel fijn zal vinden.
@Peter: "Everything is funny, if you can laugh at it." Lewis Carroll
"Alice in wonderland", is een dun boekje, u kan het er downloaden. Eigenlijk is Alice in Wonderland één lang citaat.
Het enige waartoe ik bereid ben vandaag is u een aperetiefje van het huis serveren:
"Who are YOU?" said the Caterpillar. This was not an encouraging opening for a conversation. Alice replied, rather shyly, "I--I hardly know, sir, just at present-- at least I know who I WAS when I got up this morning, but I think I must have been changed several times since then." (Alice's Adventures in Wonderland, Chapter 5)
"Tut, tut, child!" said the Duchess. "Everything's got a moral, if only you can find it." (Alice's Adventures in Wonderland, Chapter 9)
In de ban van de ring. Met de regelmaat van een klok raak ik in de ban van de ring. Op zoek naar een spectaculaire invalshoek (mooi woord) om de wereld aan het denken te zetten. Of net niet natuurlijk. Dan cirkelen de gieren rond in mijn brein.
Het zal nog niet voor direct zijn, de "tabula rasa" van het weten. In afwachting probeer ik mijn tijd alvast nuttig te besteden, zoals voorstellen om het onderwijs een nieuw elan te geven. Uiteraard spreekt het voor zich dat een vak als "begrijpend lezen" moeilijk te redden zal zijn. Als alternatief is het misschien te overwegen om "suggestief combineren" in te voeren. Zou u er goed in zijn?
'Herman Brusselmans is alleen maar horkerig vulgair' (Jeroen Brouwers)
Niet lasteren. Niet liegen.
Polemiek moet in die zin betrouwbaar en waar zijn, dat alle schandelijkheden die de polemist zijn tegenstander in diens verwerpelijke tronie wrijft, met bewijzen en argumenten moeten worden gestaafd.
Zekere modeontwerpster deed in 2001 Herman Brusselmans een proces wegens smaad aan, dat Brusselmans verloor. Weliswaar is de polemiek een smaadschrift, maar de ideologie ervan verwerpt verdachtmaking, vermoedens of verzinsels, beweringen zonder mogelijkheid tot verificatie. Brusselmans' krenkende opmerkingen over de modeontwerpster, waarbij hij er niet voor terugschrok het zelfs over haar schaamhaar te hebben, waren dan ook niet polemisch, hij had ook met een steen een gat in haar hoofd kunnen gooien: alleen maar krenken om te krenken zoals het ene viswijf het andere uitscheldt voor rotte vis, alleen maar omdat ze de pest aan het mens of aan vis heeft, is de polemist onwaardig, al is het zijn bedoeling om te krenken.
Waardig is: krenking bovenop krenking stapelen met opgaaf van aanleidingen en redenen waarom de polemist het noodzakelijk vindt te krenken. Die noodzaak dient te bestaan uit argumenten, gegrond op feiten. Moet bijvoorbeeld een schrijver worden gekrenkt, dan levert de polemist wagons citaten uit diens vermaledijde werk of ideeëngoed, vermeldt de vindplaatsen en komt met onverdachte, controleerbare bronnen. Niet te weerleggen feiten zijn het scalpel van de polemist, die zal worden aangevallen (teruggepakt) om alles, maar die niet moet kunnen worden befluimd omdat hij onzorgvuldig met feiten, citaten, vindplaatsen, bronnen is omgesprongen. Uit eigen praktijk: ik pleeg neurotisch zorgvuldig te zijn, doorgaans lees ik van de te ontleden schrijffiguur het volledige oeuvre om volledig georiënteerd te zijn, één vergissing of, onvergeeflijke doodzonde, één bewuste leugen, en de polemist kan het scalpel in eigen nieren stoten.
De polemiek moet staan als een burcht. Op fundamenten van niet te weerleggen data. Daarbinnen vinden de afrekeningen plaats, die de polemist zo scherpzinnig mogelijk invult met zijn sarcasmen en anathema's. Daar hoort geen roddel bij.
Wie wil aantonen dat de dichter X poëzie aflevert van gelijk allooi als stankbellen, opborrelend uit een zwampig riool, vindt daartoe geen argumentatie met de mededeling de poëet in een pornofilmpje te hebben waargenomen. Dit kwam in de kranten (o.a. De Morgen, 10.3.2011) alsof het iets met polemiek uitstaande zou hebben, met woordenstrijd dus, een gewapend conflict, waarbij de wapens bestaan uit woorden, die mogen worden gehanteerd als knotsen en pistolen. Maar alleen binnen het onderwerp van de polemiek. Moet er dichtkunst worden gesloopt, dient het voor porno benodigde deel des dichters er niet bij ter sprake te komen, noch zijn infame karakter, glazen oog, het feit dat hij niet kan zwemmen en autorijden en zijn vrouw hem buiten de deur heeft gezet, wat zeer terecht was, enzovoort, tenzij het aantoonbaar met de aard der af te breken dichtkunst in verband staat.
Literaire polemiek gaat over literatuur, waarbij het privéleven van de literatuurvervaardiger buiten de vlammen hoort te blijven, al komt het voor dat privéleven en literatuur dusdanig nadrukkelijk een als literatuur gepresenteerde eenheid vormen, dat de polemist het hele roggebrood tussen de tandraderen kan verpulveren zonder buitentekstuele roddel of toespelingen. Polemiek die door het gerecht als smaad wordt veroordeeld verdient niet tot het nobele genre te worden gerekend. Niet lasteren. Niet liegen. Geen viswijverij als er niet op grond van te adstrueren argumenten kan worden afgerekend.
Een modeontwerpster die naar de smaak en overtuiging van Herman Brusselmans afzichtelijke creaties maakt, mag door Herman Brusselmans per polemiek op haar eigen speldenkussen worden vastgeprikt door te beargumenteren dat haar ontwerpen te affreus zijn om naar te kijken, laat staan om er in rond te lopen. Maar als hij in plaats van de modecreaties van deze mevrouw de persoon en integriteit van de mevrouw zelf als wanstaltig karakteriseert, met opmerkingen over haar schaamhaar toe, polemiseert hij niet, maar lanceert balorige kroegpraat in de waan dat polemiek hetzelfde zou zijn als gratuite gifspuiterij en laster. Ik durf tegenwoordig minder, zegt Herman Brusselmans (in Humo, 24.2.2011). Dat proces van tien jaar geleden is een cesuur geweest. Sindsdien ben ik voorzichtiger.
De geheide polemist laat zich zijn durf niet ontnemen en voorzichtigheid past hem niet. Beuk er op los, maar nooit op iets anders dan wat per polemiek tegen de grond moet, word niet persoonlijk en heb het niet over privéaangelegenheden. Meedogenloze kritiek is medicijn voor de kunst, schreef F. Bordewijk in een brief aan W.F. Hermans. Men moet alleen de kunstenaar in zijn particuliere leven er buiten laten (zoveel mogelijk) en zich zelfs liefst bepalen tot het gedrukte stuk sec (In: Een onmiskenbare verwantschap. Brieven 1944-1965 (2011).) Zo demonstreert de polemist zijn ridderlijkheid, al is het die van Don Quichote, wie het niet aan durf en onvoorzichtigheid ontbrak. Brengt de polemist er bij gebrek aan dwingende reden en argumentatie het schaamhaar van zijn slachtoffer bij te pas, is hij het tegendeel van ridderlijk, te weten laf uit machteloosheid. De polemist, al zou hij alle planken mis slaan, is niet laf. De polemist, al gaat hij in hoon ten onder, is niet laf. De polemist, al is hij misschien dom, onvoldoende gedocumenteerd, kortzichtig, bevooroordeeld, al is hij een lul die zo in een pornofilm kan, de polemist is niet laf.
Sindsdien ben ik voorzichtiger: Herman Brusselmans is nooit een polemist geweest. Herman Brusselmans heeft nooit een polemiek geschreven. Hij zegt: Wat in mijn pen zit, is soms tien keer giftiger dan toen, maar ik schrijf het niet meer op. Er is ook geen klimaat voor: de polemiek is weg, er zijn geen kritische geesten meer, iedereen vindt alles fantastisch. Dan valt het heel erg op als er eentje roept dat het allemaal toch niet zo geweldig is.
Wat aan gif in zijn pen zit schrijft deze kritische geest niet meer op. Allicht niet. Het levert hem een proces wegens smaad op, wat te wijten zou zijn aan geen klimaat. Herman Brusselmans beschikt niet over een kritische geest. Zijn kritiek is nooit analytisch omdat zijn geest uitsluitend op gif en roddel is gefixeerd. Zijn gif is mestvocht dat hij de zijns inziens kritisch te bestrijden individuen met emmers tegelijk over het hoofd stort, zonder duidelijk te maken wat exact hem irriteert en tot woede drijft inzake de kunst of bezigheden van het luizengebroed onder zijn bril. Dit ongeargumenteerde strontgooien noemt Herman Brusselmans polemiek, die weg zou zijn. Is Brusselmans tenminste humoristisch bij het bedrijven van wat hij abusievelijk polemiek noemt? Nooit.
In een eerdere Humo (19.10.2010) verscheen de tot heden jongste bolus van zijn kritische geest. Polemiek, meneertje. Drab, Drek of Bagger? luidt de ondertitel van zijn frettenvertoog over 40 jaar Vlaamse letteren. Dat handelt in hoofdzaak over Brusselmans' generatiegenoten van ietwat jongere snit, van wie er nauwelijks een deugt.
Wat is er mis, deugt hun literaire werk niet? Daar heeft de kritische commentator het in het geheel niet over, het gaat hem niet om het vonnissen van literaire geschriften, anders dan in bewoordingen als abominabel prul en kutboeken, maar om wat niet deugt aan de vervaardigers ervan, zijnde een bende nitwits van den bok zn ballen. Die kunnen geen van allen schrijven. Punt.
Leg eens uit, Herman? Herman Brusselmans: De meesten (der Vlaamse schrijvers, J.B.) zijn regelrechte halfflikkers, met oorringen, bakkebaarden, blessen, driekwart kaalkoppen, tuinbroeken, sandalen, en stinken naar stront uit hun bek. Maar kunnen ze prima schrijven? Nee, dat niet. Hoezo niet, Herman, wat zijn je argumenten?
Herman Brusselmans argumenteert, de polemiek is helemaal niet weg, ziehier polemiek op haar scherpst: Neem de stoethaspel eerste klas (voor- en achternaam van een Vlaamse schrijver, J.B.). Die staat op de achterkanten van z'n te verwaarlozen boekjes en op foto's bij hemeltergende kranteninterviews afgebeeld alsof hij niet drie dágen, niet drie wéken maar drie máánden zwaar geconstipeerd is. Voor iedere kritisch geest is dit het doorslaande bewijs van het door Herman Brusselmans strikt aangetoonde feit dat onderhavig persoon niet kan schrijven. De vergeetput in met die klojo.
Er drijven ook mokkels rond in Vlaanderens bokkenballensoep: Laat ik beginnen met (voor- en achternaam van een Vlaamse schrijfster, J.B.). Geef toe, is me dat een lelijk wijf. Een boeiende vraagstelling bij dit alles is: kunnen lelijke wijven goeie boeken schrijven? Nee, dat is helaas niet mogelijk. Hoezo niet, Herman? Ben jij beeldschoon van uiterlijk misschien en kunnen lelijke kerels goeie polemieken schrijven? Een boeiende vraagstelling. Herman Brusselmans schrijft ze in ieder geval niet.
Nu we toch bezig zijn over de feministische literatuur, zo vervolgt de pen met al dat gif, je kan desomtrent niet om (voor- en achternaam van een andere Vlaamse schrijfster, J.B.) heen. Deze autreuse de vervrouwelijking van het woord autreur, neem ik aan? schreef zulke diverse werkjes als (volgt een opsomming van titels, J.B.). Deze rommel kunnen we gerust terzijde smijten, en ons in plaats daarvan (in plaats van wegsmijten? J.B.) afvragen: Is (voor- en achternaam van de schrijfster, J.B.) achterwaarts naaibaar in de poes? Dat zou gerust kunnen tegenvallen, daar ik hier en ginder hoor fluisteren dat (voornaam van de schrijfster, J.B.) van de verkeerde kant is. Dat ze dus nog liever een banaan in haar foef zou douwen dan een mannelijke roede. () Om daaruit nou te besluiten dat (voornaam van de schrijfster, J.B.) eventueel lesbisch is, dat gaat me te ver. Dat ze miljaardedzju haar plan trekt.
Dit alles bedoel ik waar ik spreek van lafheid. Is dit polemische moed, die heel erg opvalt als er eentje roept dat het allemaal toch niet zo geweldig is? Is dit polemiek van een kritische geest? Is het wellicht satire of zoiets en slaat de geest ons plat met geestigheid? Voert de kritische geest een cabaretnummer op, over toestanden en aanwezigheden in de Vlaamse letteren, waarbij wij worden verondersteld scheef te liggen van het lachen om al die polemisch-kritische humor uit giftige pen, tien keer giftiger dan ooit? Na het schaamhaar de foef met de banaan. De geconstipeerde klojo. Het lelijke wijf. De laffe polemist, verkeerdelijk van mening dat hij polemist is. Zelfs als onderbroekenlol is het allemaal toch niet zo geweldig.
Herman Brusselmans, die beweert dat de polemiek weg is en er geen kritische geesten meer zijn, karakteriseert met deze verwoestende bewoordingen zichzelf. Zijn zogenaamde polemiek is geen kritisch protest, is zonder oprecht te noemen verontwaardiging over wat de polemist niet zo geweldig acht en bevat geen waarheid van feiten en bronnen over hetgeen hij denkt met bommen en torpedo's te slechten: de Vlaamse letteren. Hij zou hetzelfde laffe paskwil hebben kunnen bijeenklunsen over de Vlaamse sportwereld, de Vlaamse politiek, de Vlaamse televisie, vul maar in, waarbij hij de voor- en achternamen van de klojo's, lelijke wijven en lesbische bananen maar hoeft te veranderen om hetzelfde te zeggen in daarenboven hetzelfde belabberde proza, namelijk: niks.
Herman Brusselmans is alleen maar horkerig vulgair.
Het idee van zekere kennis heeft ons verlaten (Herman Roelants)
woensdag 10 augustus 2011 om 05u44
Herman Roelants, emeritus hoogleraar aan de K.U.Leuven is altijd in de eerste plaats een wetenschapsfilosoof geweest, iemand die nadenkt over wetenschap wat is het, wat is het niet, waar liggen de grenzen?
Wetenschap en filosofie hebben dezelfde wortels, vertelt hij. De filosofie is begonnen bij de Grieken, met de natuurfilosofen. Zij wilden echte kennis over de wereld verkrijgen, los van mythen en goden. En dat moest systematische kennis zijn, dus niet zomaar een verzameling weetjes. Daarom stelden zij de vraag naar de oerstof, naar de onderliggende principes van de werkelijkheid. Zij gingen op zoek naar de eenheid onder de veelheid, naar datgene wat permanent blijft onder de verandering. Dat normatieve idee is vandaag nog altijd impliciet aanwezig in ons idee over wetenschap: wij willen inzicht krijgen in de wereld. Maar het idee van zekere kennis heeft ons natuurlijk allang verlaten.
Bestaat die zekere kennis niet?
Herman Roelants: Nee, zekere kennis hebben we niet. Als ik dat zeg, ben ik natuurlijk schatplichtig aan mensen zoals Karl Popper. Die vond dat het niet eens nodig was om laatste, onbetwijfelbare fundamenten te vinden. De wetenschap is gebouwd op een moeras, vond hij, maar ook in een moeras kun je fundamenten slaan. Ook de beste theorieën hebben hun grenzen. Ze kunnen beter en beter worden, maar definitief uitsluitsel zal er nooit zijn.
Hoe scherp is de grens tussen wetenschap en pseudowetenschap?
Roelants: Dat is niet simpel. In concrete gevallen kan het erg moeilijk zijn om die grens te trekken. Bij pseudowetenschap gaat het om praktijken en methoden waar iets radicaal mis mee is. Maar dat kan van alles zijn. Mijn fascinatie voor het onderwerp is begonnen toen ik Is dat nog wel wetenschap? van Martin Gardner had gelezen. Als jongen was ik zeer geïnteresseerd in het occulte. Gardner heeft mij aan het denken gezet. Hij heeft mij trouwens geleerd dat er ook bínnen de wetenschap ketters bestaan. Afwijkende meningen zijn schering en inslag. Neem de discussie over koude fusie begin de jaren tachtig van de vorige eeuw: er waren heel degelijke wetenschappers die beweerden dat het hen was gelukt, maar tot vandaag is bijna iedereen er nog altijd van overtuigd dat er iets radicaal mis was met hun experiment. Toch zijn er nog altijd onderzoekers die daaraan voortwerken, hoewel ze zich daarmee in feite buiten het normale circuit van de wetenschap bevinden.
Is er toch geen verschil tussen een afwijkend en een waanzinnig idee?
Roelants: Dat is niet altijd even duidelijk. In de wetenschap bestaat dikwijls veel weerstand tegen nieuwe ideeën. Zoals Max Planck het in zijn wetenschappelijke autobiografie formuleerde: sommige nieuwe waarheden worden pas aanvaard zodra de mensen die de oude waarheden belichaamden, dood zijn. Die weerstand is erg krachtig. En ze heeft een hoge graad van redelijkheid, het is een gezonde weerstand. Wetenschappelijke tijdschriften worden gebombardeerd met de meest krankzinnige ideeën, waarvan vrij snel duidelijk is dat ze niet in de wetenschap passen. Het is een voortdurende spanning. De wetenschapsfilosoof Michael Polanyi heeft dat mooi verwoord: de wetenschap legt een keurslijf van discipline op aan haar beoefenaars, maar moedigt tegelijk een vorm van rebellie aan. U kent de beroemde uitspraak die wordt toegeschreven aan Willard Van Orman Quine: Je moet een open geest hebben, maar niet zo open dat je hersens eruit vallen.
U lag mee aan de basis van Skepp, de Studiekring voor Kritische Evaluatie van Pseudowetenschap en het Paranormale. Bent u nog actief?
Roelants: Nee. Ik volg de sceptische publicaties in binnen- en buitenland nog altijd met veel interesse. Maar ik heb niet de agressieve ingesteldheid van veel sceptici. Het heeft volgens mij weinig zin om die paranormale wereld met zoveel energie en felheid te bestrijden: door iets te debunken, zoals dat heet, zullen mensen zelden van mening veranderen. Daar komt nog bij dat ik het probleem van de pseudowetenschappen almaar minder belangrijk ben gaan vinden. Er zijn grotere problemen in deze wereld waarmee we ons kunnen bezighouden. (JDC)
In 1965 had ik het genoegen Bertrand Russell te ontmoeten. Aanvankelijk ging onze conversatie over een ruim scala van wetenschappen en filosofie. Maar de gesprekken kregen al gauw iets pocherigs en ik moet toegeven dat het er uiteindelijk nogal kinderachting op uitdraaide dat we probeerden mekaar te overtroeven met onze kennis. Eigenlijk verzandde de ontmoeting in een vrij ordinaire kwis. Toen ik op zijn vraag de onvolledigheidsstellingen van Gödel uit de doeken had gedaan vroeg ik langs mijn neus weg of hij vertrouwd was met het Dunning-Kruger effect. Bertrand Russell haalde zijn neus op. "In de wereld van vandaag lopen de domkoppen over van zelfverzekerdheid, terwijl de slimmeriken een en al twijfel zijn", antwoordde hij. "Bent u daar zeker van?", vroeg ik. Bertrand Russell snoof vervaarlijk door zijn neus. Ik had alle moeite om mijn lachen te onderdrukken. "Natuurlijk", zei hij. "Heel zeker?", vroeg ik. En toen deed ik het in mijn broek van het lachen.
"Er is dus ofwel geen enkel onderscheid tussen dwazen en wijzen of, als er toch één is, dan is het dat de dwazen gelukkiger zijn daarbij. En wel daarom dat ten eerste hun geluk nauwelijks iets kost omdat een simpele vooropgezette mening voldoende is. Ten tweede omdat zij dit geluk met ontelbare anderen delen. Er is trouwens geen gein aan, iets goeds alleen bezitten."
Lof Der Zotheid (oude versie omdat het zo lekker bekt):
Ten laetsten het herte des menschen is also, dattet veel meer door bedroch ende
veynsinge, dan door de waerheyt ghetrocken wort. Ist dat yemant hier van een openbaer proeue soect, die gae in de kercke tot de predikinghe, ist dat daer eenich ernstich dinck ghesproken wort, so slapen, gheeuwen, ende walghen sy alle. Maer ist dat de Roeper (ick hebbe ghefeylt, ick wilde seggen Prediker) eenighe Oude queensche Fabel begint (ghelijckt dicmael gheschiet) so worden sy alle wacker, opgerecht, ende neerstelick toehoorende. Item so daer eenigen Fabelschen oft Poeetschen Sant is (ist dat ghy een exempel begeert, denct dat Georgius, ofte Christophorus, ofte Barbara van dien aerde is) ghy sult sien dat dese veel religioselicker ghediendt wort, dan Petrus, ofte Paulus, ofte oock Christus selue. Maer dese dingen en behooren tot dese plaetse niet. Nv, hoeveel weynigher cost den toeganck deser gheluckicheyt? Want ghy moet dickmael de dinghen, hoewel sy seer licht zijn, met grooten arbeyt vercrijgen, ghelijck Grammaticam. Maer de waen ende meyninge wort seer lichtelick ghenomen, de welcke nochtans also veel, of oock meer dient tot de gheluckicheyt, dan de sake selue. Welaen, so yemant verrotte gesouten spijse eet, waer van een ander niet en soude connen den rueck verdraghen, ende nochtans desen smaect sy gelijck oft der Goden spijse ware, ick bidde v, wat is daer aen ghelegen, so veel de gheluckicheyt aengaet. Wederom, so yemant de walge heeft van een wat doet dat tot de gheluckicheyt des leuens? So yemant een wtnemende onsien wijf heeft, de welcke nochtans haren manne schijnt also schoon als Venus selue, is dat niet also vele als of sy warachtichlick schoon ware? So yemant een tafel die met minie ende slijck ongeschict besmeert ware, verwonderde ende prese, gheloouende dat het Apellis +of Zeusidis +schilderie ware, soude die niet oock gheluckiger zijn, dan die, die deser constenaren hantwerck diere ghecocht heeft, ende moghelick min wellusts wt dat schouspel sal hebben? Ick kenne eenen van mijnen name, die eener bruyt sommige valsce Peerlen gaf, wijsmakende (ghelijck hy een welsprekende Boerder was) datse niet alleenlick warachtighe ende natuerlicke Peerlen, maer oock van sonderlinghe ende onprijselicke dierbaerheyt waren. Ic bidde v wat was der maecht daer aen gheleghen? dewijle sy hare ooghen ende herte also lustichlichlick voedde met de glaeskens, ende de kindische dingen, gelijck eenen wtnemenden schat bewaerde by haer wechgheleyt? Hierentusschen spaerde haer man den cost, ende ghebruyckte zijns wijfs dwalinge, ende haddese nochtans niet min aen hem verbonden, dan ghelijck of hy wat costelicx ghegheuen hadde. Denckt ghy datter eenich onderscheyt is, tusschen die menschen die in dat hol Platonis menigerley schaduwen ende beelden der dingen aensien, so verre sy niet anders en begeeren, noch henseluen min behagen: ende tusschen dien Wijsen die wt het hol gegaen zijnde, de warachtighe dingen aensiet? + Hadde die Lucianische Mycillus moghen dien gouden droom eewelick droomen, hy en hadde gheen oorsake gehadt om ander geluckicheyt te wenschen. So dan, daer en is gheen onderscheyt, ofte so daer eenich onderscheyt is, so is der Sotten condicie beter. Ten eersten, om dat hare gheluckicheyt met seer weynigen cost ghecreghen wort, dat is, alleenlick met een wijsmakinge. Ten anderen, om dat sy die met velen ghemeyn ghebruycken: Ende gheens dincx besit en is lustich sonder medegeselle. Want wie en weet niet hoe weynich het getal der Wijsen is, so daer oock eenich geuonden wort? Hoewel wt so vele Eeuwen tellen de Griecken ymmers seuen Wijse: de welcke (also helpe my Hercules) so se yemant neerstichlick ondersochte, steruen moet ick, so hy ooc eenen half Wijsen, ia so hy het vierde deel eens Wijsen mans vint. http://www.dbnl.org/tekst/eras001lofd01_01/downloads.php
Lof Der Zotheid (nieuwe versie voor het gemak)
HOOFDSTUK XLV.
Het geluk hangt af van de meening der menschen. Maar, werpt men mij tegen, het is toch een ongeluk te dwalen. Neen, het is veeleer het hoogste ongeluk niet te dwalen, 't Is toch al te onzinnig te meenen, dat 's menschen geluk gelegen is in de dingen zelf. Het hangt af van de meeningen daaromtrent. Immers de menschelijke zaken zijn zoo duister en afwisselend, dat men niets helder en klaar kan weten, zooals terecht beweerd is door mijn Academisten , die zich van alle wijsgeeren nog het minst op hun kennis laten voorstaan. Zoo men al iets kan weten, dan lijdt daaronder zelfs maar al te dikwijls het levensgenot. Eindelijk is de menschelijke geest zoo gevormd, dat de schijn veel meer vat op hem heeft dan de waarheid. Mocht iemand een duidelijke en voor de hand liggende proef daarvan willen nemen, laat hij dan in de kerken den dienst gaan bijwonen. Dan zal hij, als de preek over een ernstig onderwerp handelt, allen zien dutten, gapen en misselijk worden van verveling. Maar als die schreeuwer--ik vergiste me daar, spreker wilde ik zeggen--, zooals zij dat dikwijls doen, het een of ander oudewijvenverhaaltje begint, dan worden allen wakker, richten zich op en luisteren met open mond. Zoo gaat het ook met een heilige, over wiens leven veel sprookjes en gedichten bestaan (wilt ge hiervan een voorbeeld, denk dan aan St. Joris of St. Christophorus of St. Barbara ). Ge zult vinden, dat men hem veel meer eerbied bewijst dan Petrus of Paulus of ook Christus zelf. Maar dit onderwerp behoort hier niet thuis. Hoeveel minder kost verder deze vermeerdering van het geluk! De zaken zelf moet men zich immers vaak met groote moeite eigen maken, zelfs de onbeduidendste, zooals de spraakkunst, maar een meening kan men zeer gemakkelijk opvatten, die echter van evenveel of van nog meer nut is voor het geluk. Denk eens na: als iemand zoutevisch eet, zoo bedorven, dat een ander den stank niet kan uitstaan, maar het hem smaakt als godenspijs, eilieve, wat doet het dan af tot zijn genot? Omgekeerd, als een steur iemand misselijk maakt, wat zal die dan tot zijn levensgeluk bijdragen? Als iemand een bij uitstek leelijke vrouw heeft, die echter, volgens het oordeel van haar man, wel met Venus zelf kan wedijveren, zou dat niet even goed zijn, alsof zij inderdaad schoon was? Als iemand een houten bord, leelijk met rood en geel besmeerd, vol bewondering en eerbied aanstaart, in de vaste overtuiging, dat het een schilderij van Apelles of Zeuxis is, zou hij dan niet zelfs gelukkiger zijn dan de man, die voor hoogen prijs het werk dier kunstenaars gekocht heeft en misschien nog minder genot smaakt bij het bezien van die schilderijen? Ik ken een naamgenoot van mij , die aan zijn jonge vrouw eenige valsche edelgesteenten ten geschenke gaf en haar door zijn welbespraaktheid--want hij was niet op zijn mondje gevallen--wist te overtuigen, dat zij niet alleen echt en natuurlijk waren, maar ook een onschatbare waarde bezaten. Wat, bid ik u, maakte het voor het vrouwtje voor verschil, dat ze haar oogen zoowel als haar hart aan die stukjes glas ophaalde en die prullen als kostbaren schat zorgvuldig opborg? Intusschen had haar man niet alleen geen groote kosten te maken, maar hij genoot ook van de dwaling zijner echtgenoot, wier toegenegenheid hij even goed bezat, als wanneer hij haar dure geschenken gegeven had. Denkt ge inderdaad, dat er onderscheid is tusschen hen, die in de bekende grot van Plato de schaduwen en beelden der verschillende dingen aanstaren, mits hun verlangen maar niet verder gaat en zij niet ontevreden worden met hun lot, en den wijze, die, na de grot verlaten te hebben, de werkelijke dingen ziet? Als Mycillus bij Lucianus dien rijken en gouden droom steeds had mogen blijven droomen, was er volstrekt voor hem geen reden geweest om een ander geluk te wenschen. Er bestaat dus óf geen verschil óf, zoo er eenig verschil bestaat, verdient de toestand der zotten zelfs de voorkeur, vooreerst omdat hun geluk hun zeer weinig kost, niet meer dan een weinigje overtuiging, en verder, omdat zij het genot daarvan met zeer velen deelen. Ook is het bezit van geen goed aangenaam zonder iemand, die het met ons deelt. Immers wie weet niet, hoe klein het aantal wijzen is, zoo er al één in de wereld gevonden wordt? Toch weten de Grieken er uit zooveel eeuwen in 't geheel zeven op te tellen, maar ik mag sterven, als iemand bij een nauwkeuriger onderzoek onder hen wel een half--of laat ik liever zeggen--een kwartwijze kan vinden. http://www.manybooks.net/titles/erasmusd2784627846-8.html
Laten we Erasmus weer hip maken! T-shirts drukken, met op de voorkant "ick ben één sot", en aan de achterkant "en ick ben er fier op!"
Ruzie over wat Jodenhaat is en wat niet. staat er op de voorpagina van de krant in een poging om mij naar bladzijde 2 te lokken. Hoe kan je nu ruzie maken over iets wat is? reageert mijn brein.
Even was er de verleiding om mee te spelen met de grote jongens: Leman, De Witte, Freilich... Maar uiteindelijk schrikte "Jodenhaat" me toch een beetje af. "Dat is gene gewone kak", is een uitdrukking die in deze contreien nogal eens gebezigd wordt.
De wereld van de opiniebijlage, van het essay, van het doorwrochte standpunt..., het is boven mijn niveau. Bladzijde 10, de wereld van de fait-divers, de korte berichtjes, dat is mijn biotoop.
"Een dief is veroordeeld tot twee jaar celstraf in Singapore, nadat hij aan de haal was gegaan met de volledige kassa van zijn voormalige werkgever. Het bleek echter niet het dagje van de 24-jarige man: in de kassa zat amper 2 Singaporese dollars, ofwel 1,15 euro. Alsof de duivel ermee gemoeid was, kreeg de jongeman ook nog een celstraf van twee jaar aangesmeerd. Ansar Anwar pleitte schuldig, waarop de Maleisische rechter hem veroordeelde tot de minimumstraf voor inbraak."
Stelen is diefstal. Schuldig is schuldig. Minimumstraf voor diefstal is twee jaar. Dat is een mooie wereld.
edit 07/08/2011: Ik had het lumineuze idee om dit vandaag te veranderen in "sapientia vincit omnia" om dat dan morgen weer te veranderen in "amor vincit omnia" en dat zo elke dag vol te houden. Een kunstwerk quoi. Een perpetuum mobile van de hinkelende mens. Maar bij nader inzien is zo'n perpetuum mobile niet echt wetenschappelijk, dus daar pas ik voor. (Had ik u al verteld wat mijn lievelingsdier was eigenlijk?)
Viswanathan Anand had het serieus op zijn zenuwen. Hij had dringend een borrel nodig. Zou hij nog een keer een plaspauze durven nemen?
Viswanathan Anand werd voortdurend in de gaten gehouden door vier cameras. Er was maar één hoekje in de kamer waar hij aan het beeld van de cameras kon ontsnappen: een klein hoekje waar een pissijn was geïnstalleerd, kwestie van privacy.
Een geniale inval die hij nog net op het eind van de contract besprekingen als clausule had laten opnemen, het recht op een pissijn. Viswanathan Anand had een kleine blaas. En behalve een kleine blaas had Viswanathan Anand ook een mooie heupflacon, ingelegd met parelmoer, waar hij nogal aan gehecht was.
Viswanathan Anand had dringend een borrel nodig.. Voor miljoenen kijkers ging hij af als een gieter. Hoe was het toch zo ver kunnen komen?
1997. Grootmeester Garri Kasparov verliest voor het eerst van een schaakcomputer. Deep blue wint in zes wedstrijden met 3,5 tegen 2,5. Deep blue denkt 12 zetten ver.
2002. Grootmeester Vladimir Kramnik speelt 4-4 gelijk tegen Deep Fritz. Deep Fritz denkt 16 zetten ver.
2006. Grootmeester Vladimir Kramnikverliest met 4-2 tegen Deep Fritz. Deep Fritz denkt ondertussen al 18 zetten ver. Kramnik had wel 3-3 gelijk kunnen spelen. Op een bepaald moment zag hij niet dat hij Deep Fritz in twee zetten mat kon zetten. Kramnik verdiende wel één miljoen dollar aan de wedstrijd. Een grootmeester gaat niet voor niks op zijn gezicht.
Viswanathan Anand, Grootmeester, wereldkampioen, de enige schaker van de wereld met een FIDE rating van meer dan 2800.
Eén miljoen dollar hadden ze hem aangeboden. Hij had geweigerd. Ze hadden het bedrag zonder verpinken verdubbeld. Viswanathan had er drie dagen dubbel van gezien.
Zes wedstrijden, wat waren nu zes wedstrijden.
Nu zat hij daar. Een droge drie - nul tegen zijn oren. Hij had dringend een borrel nodig. Concentreren, hij moest zich concentreren. Het spel was in zijn geest al twintig zetten verder. In de veronderstelling dat Fritz zou spelen wat hij verwachtte van de Fritz natuurlijk. Shit zeg, hij moest inmiddels ook echt plassen. Alsof de duivel er mee gemoeid was. Zijn brein maakte ondertussen onmiddellijk de associatie tussen een plas maken en een slok nemen uit de mooie heupflacon, ingelegd met parelmoer.
De CEO van Fritz volgde de wedstrijd op een groot scherm in zijn bureau. Hij rookte een dikke Havanna. Zowel bij het inhaleren als bij het uitblazen kantelde hij zijn hoofd altijd 45° naar omhoog. De CEO was in zijn nopjes. Hij ging geld verdienen, veel geld. Viswanathan Anand was een vogel voor de kat.
De CEO stroopte zijn hemdsmouwen op een keek naar zijn rechter onderarm.
LIFE IS A CASINO, MY CASINO stond er in Gothische letters getatoeëerd. Hij grijnsde, twee miljoen dollar ingezet, peanuts.
Fritz was zijn ticket naar de hemel. Neen, Fritz was geen ticket naar de hemel. Fritz was God. En hij was Fritz. Fritz was een microprocessor, een microprocessor die hij had laten inplanten net boven zijn oor. Een microprocessor die hem alle zetten aangaf. Zijn handen hadden alle zetten uitgevoerd nog voor miljoenen kijkers ze op het scherm gezien hadden. Van zodra hij de twee miljoen dollar had uitgekeerd zou hij Viswanathan Anand uitdagen voor een nieuwe wedstrijd, Viswanathan Anand versus de CEO. Dubbel of niets.
Hij wist dat Viswanathan Anand niet zou kunnen weerstaan.
Voor het oog van miljoenen schaakliefhebbers over de ganse wereld stond Viswanathan Anand op en verwijderde zich enkele passen van het tafeltje waar het schaakbord was opgesteld. Van zodra hij de infrarood draden rond het pissijn had gebroken verscheen er automatisch SANITARY STOP op het scherm.
De CEO grinnikte en krabde zijn kruis. De buit was binnen.
Viswanathan Anand wankelde in zijn hoek. Aangeslagen door de uppercut die de heupflacon hem had uitgedeeld. Pal op zijn neus, die zag er een beetje rood van. Hij wilde niet meer weg uit zijn hoek, het was de enige houvast die hem op dat ogenblik nog restte. Hij wilde nog een slok. Zijn mooie heupflacon, ingelegd met parelmoer, was leeg.
Viswanathan Anand bonkte een paar keer met zijn hoofd tegen de muur.
Hoofd omhoog Vis, hoorde hij de stem van zijn vader.
En Viswanathan Anand kreeg het plots benauwd in zijn hoek.
Met opgeheven hoofd doorbrak hij de infrarood draden en keerde hij weer terug naar zijn plaats. Hij overzag het slagveld.
Hier, drinkt iets van mij, zei Viswanathan Anand tegen Fritz.
Hij schudde zijn mooie heupflacon, ingelegd met parelmoer, boven Fritz.
Een dikke druppel.
En dan nog een klein drupje.
Kssssssssss, zei Fritz en hij dampte een beetje.
De CEO wist niet wat hem overkwam. De vloer begon te draaien, de wereld tolde.
"But I don't want to go among mad people," Alice remarked. "Oh, you can't help that," said the Cat: "we're all mad here. I'm mad. You're mad." "How do you know I'm mad?" said Alice. "You must be," said the Cat, "or you wouldn't have come here." (Alice in Wonderland)
“ Het deed Rex denken aan de slang die in zijn eigen staart bijt en zo steeds meer van zichzelf opeet tot er uiteindelijk niets van overblijft. Logischerwijs klopte het, maar praktisch gezien was het onmogelijk.”
Uit “De engelenmaker” van Stefan Brijs.
Logischerwijs klopt het niet.
In de logica is er geen tijd.
In de logica is het altijd “is”, anders zou het geen logica zijn.
De slang kan wel in haar staart bijten, maar daar stopt het dan ook.
Er is geen evolutie, er is geen “worden”.
De mens blijft hardnekkig en wanhopig proberen om de tijd, om verandering te integreren in de logica, om water en vuur met elkaar te verzoenen.
Wat een verpletterende conclusie.
Ik lijk wel Don Quichote.
“De metafoor van "de wereld is een schouwtoneel" wordt hier letterlijk waar. Daardoor lijkt de wereld vaak gekker te zijn dan Don Quichot zelf. Helemaal op het einde van het verhaal, na een deugddoende slaap van 6 uren, krijgt hij zijn verstand terug. De lezer kan zich dan afvragen of deze eerdere dwaasheid van Don Quichot niet waardevoller en menselijker was dan de nieuw hervonden nuchterheid”
« La merde a de l'avenir. Vous verrez qu'un jour On en fera des discours. »
Louis-Ferdinand CÉLINE
Een Amerikaan vlak bij Billy jammerde dat hij alles had uitgescheten behalve zijn hersens. Een paar tellen later zei hij : "Daar gaan ze, daar gaan ze". Waarmee hij zijn hersens bedoelde. Dat was ik. Dat was ikzelf. Dat was de auteur van dit boek.
Kurt Vonnegut Jr. Slachthuis 5 of de kinderkruistocht.
