Bezigheidstherapie wordt voornamelijk toegepast bij langdurige zieken (zowel lichamelijk als geestelijk zieken), maar ook bij revaliderenden en bejaarden. Volgens bepaalde opvattingen is dit geen echte vorm van behandeling, maar wordt door bezigheidstherapie alleen de aandacht van de patiënt afgeleid van zijn toestand.
In meta-ethics, the is-ought problem was articulated by David Hume (Scottish philosopher and historian, 17111776), who noted that many writers make claims about what ought to be on the basis of statements about what is. However, Hume found that there seems to be a significant difference between descriptive statements (about what is) and prescriptive or normative statements (about what ought to be), and it is not obvious how we can get from making descriptive statements to prescriptive.
Gelet op het aantal hits (68.900.000 op dit ogenblik) van het is-ought problem zou ik David Hume graag willen voordragen als de ontdekker van de bezigheidstherapie.
Dit ene korte zinnetje was een angel in mijn brein.
Ik kon het er met geen stokken weg krijgen.
Wat doet zo een zinnetje in een verzameling notities van een wijsgeer. (Een beoefenaar van de wijsbegeerte, ook een mooi woord)
Waarom is dat zo belangrijk, waarom maakte dat zo veel indruk?
Zoals gezegd, ik kreeg het niet meer uit mijn hoofd.
Dus zat er niets anders op dan naar de bibliotheek in Middelburg te fietsen en het uit te zoeken, al was het risico groot dat ik niets meer zou vinden.
Hier moesten noch eenighe observatien ende meditatien staen, die ick onvoorsiens verbrandt hebbe, met degene, die ick al uytgeschreven hadde
Een stelling, een redenering is altijd een reflectie.
De naar mijn mening grootste denkers zijn zich altijd enorm bewust geweest van het gegeven dat hun redenering niet meer was dan een reflectie.
De meeste grootste denkers hebben naar mijn mening en in hun gedachten en in hun levensloop ongelofelijk geworsteld met dat gegeven. Nietzsche is waarschijnlijk in dit verband één van de meest duidelijke voorbeelden.
Aan elke redenering, aan elke stelling gaat een axioma vooraf.
Over Blaise Pascal:
Hij stelt met klem dat de rede haar eigen grenzen moet kennen
Tot op een zekere hoogte kan de rede garantie bieden voor methoden van de meetkunde, maar kan die garantie niet bieden voor de noodzakelijke axiomas. http://nl.wikipedia.org/wiki/Pens%C3%A9es
Blaise Pascal kende de consequentie van zijn uitgangspunt:
Wie voor engel wil spelen, speelt het Beest.(Qui veut faire l'ange, fait la bête.)
Grootste denkers is in dit kader niet de meest subtiele woordkeuze. Het impliceert dat andere denkers minder groot zouden zijn.
Angst.
Elke mens heeft angst.
Het gaat om het voorwerp van de angst.
Er is de angst voor de verwijtbaarheid en er is de angst voor de onzekerheid
Het is niet omdat ik (of een andere denker, we zijn allemaal denkers) banger ben voor de verwijtbaarheid dan voor de onzekerheid dat ik (of een andere denker, we zijn allemaal denkers) niet angstig zou zijn.
We zijn angstig.
Giordano Bruno toen hij tot de brandstapel veroordeeld werd:
"Misschien spreken jullie, mijn rechters, dit vonnis met meer angst uit dan waarmee ik het onderga."
BEWIJZEN, het zal altijd een problematische aangelegenheid blijven:
Een Australische amateurvoetballer is met rood weggestuurd wegens een piercing in zijn edele delen. Volgens de reglementen van de wereldvoetbalbond FIFA mogen spelers tijdens de wedstrijd geen enkel sieraad dragen dat zichzelf of anderen in gevaar kan brengen.
Het intieme juweeltje kwam min of meer aan het licht toen Aaron Eccleston, speler van Old Hill Wanderers, een trap in de onderbuik kreeg in het duel met Swinburne University. Kermend van de pijn zeeg hij neer. De arbiter had al snel in de smiezen dat de getroffen voetballer extra veel pijn had omdat hij onderin een piercing droeg.
Na een intensieve behandeling in de kleedkamers keerde Eccleston opgelucht terug op het veld, maar de scheidsrechter stuurde hem meteen weer terug met twee gele kaarten: één voor het betreden van het speelterrein zonder toestemming en één voor het feit dat hij uit privacy-overwegingen niet kon bewijzen dat hij zijn piercing al dan niet had uitgedaan.
Weet u welke filosoof model staat voor dit blog? En komaan, we gaan niet gierig wezen. Duizend euro voor wie het kan raden. .... Allé, niemand die een gokje wil wagen? Vergis je niet, het is geen weddenschap, je hoeft niets in te zetten, je kan niets verliezen. Duizend euro! ... Echt niemand? ... "Heraclitus", zegt u. Jammer, neen, het is niet Heraclitus. Ik pleit voor een terugkeer naar Heraclitus, maar hij staat niet echt model voor dit blog neen. ... Ik zal een tip geven: het is een simpel antwoord. ... Gooien jullie nu al de handdoek in de ring? Jammer, dan hou ik die duizend euro wel.
"Ik dacht dat we in een democratie leefden. Ik dacht dat ik mijn gedacht mocht zeggen. Maar als je in dit lieflijke land de waarheid spreekt, dan wordt je aangevallen." Vic Van Aelst op een voordracht in De Pinte. (verslag in "de morgen")
Niet alleen 3x correct, maar ook 3x terecht. Naar mijn mening. Ik zou niet graag aangevallen worden.
Heel lang geleden (jawel!) was ik op vakantie in Kroatië, toen nog het voormalige Joegoslavië.
Op de camping was ik al snel bevriend geraakt met Zoran, de tentbuur. Zoran was een fervent schaker en na een paar partijtjes nam hij me mee naar andere tenten, stenen, klapstoeltjes, matrassen of waar dan ook, als er maar een schaakbord stond.
Schaken was immens populair toen, veel meer dan nu. Overal op de camping werd er geschaakt. Het was ook een bij uitstek sociaal gebeuren. Wie niet schaakte stond wel naast één of ander tafeltje toe te kijken hoe er geschaakt werd.
De ongekroonde koning van de schaakcamping was Samson, een wat overjaars zigeunertype met lange haren die op een gitaar tokkelde als hij niet aan het schaken was. Hij speelde alle mogelijke deuntjes, maar hij had een voorliefde voor flamenco. Vooral s avonds als het te donker was om te schaken, was de aanwezigheid van Samson duidelijk hoorbaar.
Één keer had ik het genoegen om een partijtje schaak tegen Samson te spelen. Het was een ietwat hallucinante ervaring.
Vooral de nonchalance waarmee hij speelde maakte indruk.
Eigenlijk speelde hij niet, hij las zijn krant.
Hij las zijn krant, rookte als een Turk en lurkte van zijn Turkse koffie, maar het was dus een Kroaat.
Telkens ik na een minuut of tien een zet deed, keek hij even over de rand van zijn krant, verplaatste een stuk en verdiepte zich prompt weer in zijn literatuur.
Op een bepaald moment ontspon er zich onder de toeschouwers, ik kan me niet herinneren dat ik ooit een groter publiek als toen heb gehad, een vinnige discussie. De woordenwisseling ging gepaard met uitgebreide hand- en armgebaren. Als Kroaten verbaal de degens kruisen lijkt het wel of ze ruzie hebben.
Één voor één verstomden de stemmen tot uiteindelijk ook de laatste hardnekkige volhouder weifelend naar Samson knikte.
What was that all about, vroeg ik wrevelig, want het twistgesprek had danig op mijn concentratie gewogen. (Het kan ook wel zijn dat ik wrevelig was omdat mijn positie op het bord er niet al te rooskleurig uit zag, dat wil ik nu even in het midden laten).
Behoedzaam nam Samson mijn koning tussen twee vingers en legde hem neer.
Why do you want to play?, vroeg hij, you are dead.
Hij stond recht en reikte me vriendelijk de hand.
Die dag ben ik gestopt met schaken en ben ik beginnen wiezen.
"Die gewent is altyt op een plaets te pissen, als hy by die plaetse compt, soo sal hy altoos pisse crigen. Sic uno oscitante, oscitat et alter." [ Evenzo: als de één gaapt, gaapt ook de ander.] Isack Beeckman
Uiteraard ben ik het niet altijd eens met de heer Beeckman. Maar je wordt wel de zeventiende eeuw ingezogen. En deze is ook een mooie:
Schoonheid
Pulchritudinis in homine ratio.
Hoe komt het dat men deen mensch frayer acht te syn dan dander? Ist omdat men meest gewent is fraeye lieden te sien? Maer daer syn meer lelycke lieden in de werelt dan fraye. Nochtans segge ic, dat dese gewoonte een groot deel is van de reden. Want het is wel waer, datter minst fraye menschen syn, alsmen spreect van alle de leden wel tsamen en fray geproportioneert; maer alsmen spreect van elc lidt int bysonder, so salmen bevinden, datter een soorte van neusen is van sulck een groote, van sulck een fatsoen, van sulck een couleur, van sulck een proportie tegen tgeheel hooft en tegen de mont etc. Welcke soorte van neusen hebben wel drie menschen tegen één, dat is te seggen, daer syn wel drie menschen, die sulck een lengde van neusen hebben, datter niet één en is, die een ander gestelde lengde heeft; en daer synder wel drie, die sulc een breette hebben daer der niet één is, die een ander gestelde breette heeft. Want al synder mogelyc méér, die een ander breette hebben, dese breette en is niet eenderley, maer deen van dander verscheyden; daerom segge ic een gestelde breette. Wederom, daer syn wel drie menschen tegen één, wiens neuse soo verre van de mont staet, daer der niet één en is, wiens neuse effen een eender verte van de mont heeft.
Wat is dat toch zeer merkwaardig. "Ideeën zijn eeuwig en onveranderlijk, ze staan voor het zijn"
versus
"Er is veel onderzoek nodig naar het begrip Idee. Ten eerste omdat het filosofisch niet "af" is; ten tweede omdat het praktische begrip altijd in ontwikkeling zal zijn. Een encyclopedie kan deze ontwikkelingen alleen maar schetsen en er geschikte bronnen bij geven. "Waar ook ter wereld, wanneer ook, zullen mensen leven naar een idee. Dat is de religieuze, ofwel de levensbeschouwelijke idee. Dat verandert naarmate de wereld verandert" Een veranderlijke constante als het ware!
Het Zijn zelf is Worden. Dat is het uitgangspunt van dit blog. Dat is een waterval van M.C. Escher. Een cirkelredenering. Dat is een tautologie. Een redenering heeft per definitie de vorm van een cirkel. Redene-ring. Dat lijkt mij bij uitstek het thema in de kunst van M.C. Escher.
"Only those who attempt the absurd will achieve the impossible. I think it's in my basement... let me go upstairs and check." M.C. Escher
Maar eigenlijk wou ik het helemaal niet hebben over M.C. Escher in het bijzonder. Ik wou het eerder hebben over de combinatie Gödel, Mondriaan en Escher. En dat op speciaal verzoek! Het heeft wat voeten in de aarde gehad (ik wordt nogal gemakkelijk afgeleid), maar uiteindelijk is het me toch gelukt. http://www.wenteltrap.be/oud_nieuw.php
Kleine slotbeschouwing. Dit zijn nieuwe woorden voor een oud mensbeeld. Het is mijn hoop dat ze ooit gelezen worden.
Ik heb op mijn zolder een schilderijtje gevonden. Omdat ik nogal geïntrigeerd was door het niemendalletje zakte ik afgelopen week af naar Maastricht waar de opnamedagen van "tussen kunst en kitsch" plaats vonden.
Bleek toch wel niet dat het om een zeer belangrijk kunstwerk ging zekerst! Al die eerbiedwaardige kunstkenners rolden ei zo na over de grond om als eerste een blik te kunnen werpen op het kleinood. "Een stap terug", zo is het kunstwerkje getiteld. En ik kan het weten. Niet dat één of andere kunstkenner dat wist te achterhalen, neen, dat staat gewoon zo op de achterkant. Helemaal zeker ben ik daar echter niet van. "The final tree" staat namelijk ook nog op die bewuste achterkant geschreven.
Zelf ben ik niet zo'n kunstkenner, maar Lieven Vandenhaute is ondertussen ook bij mij thuis langsgeweest voor een reportage op canvas, en die heeft het mij allemaal haarfijn uitgelegd.
Het zou gaan om een schilderijtje van Piet Mondriaan.
"Piet Mondriaan schilderde graag een boom. Zijn boom werd alsmaar abstracter. Er was de rode boom, en dan de grijze boom en dan de bloeiende appelboom. Alsmaar abstracter. "Achter de veranderlijke vormen van de natuur ligt een onveranderlijke zuivere werkelijkheid." Dat was Piet Mondriaan ten voeten uit. Maar uiteindelijk was er geen boom meer, uiteindelijk waren er alleen nog composities. In dat opzicht is dit schilderijtje wel een belangrijk werk", zuchtte Lieven Vandenhaute met zijn blik op oneindig.
"Wie verschil maakt tussen droom en werkelijkheid is nog niet voldoende wakker geworden." C. Buddhingh'
Cees is trouwens ook de auteur van het lijfgedicht van dit blog.
KLOPPEN SVP
van september '35 tot juni '38 studeerde ik middelbaar Engels a. de lessen werden gegeven in het gymnasium aan de laan van meerdervoort te den haag het was een zich deftig voordoend gebouw: de stortbak van de wc had dan ook twee deftige trekkers, er hing een stukje ivoorkarton naast waarop in deftige drukletters stond: "voor grote spoeling gebruike men de lange trekker voor kleine spoeling gebruike men de kleine trekker" een vermoedelijk iets minder deftig iemand had eronder geschreven: "in geval van twijfel wende men zich tot de rector"
moraal: ga niet bij het onderwijs, en als u toch bij het onderwijs gaat word dan liever geen rector
C. Buddingh' (uit: De wind houdt het droog Amsterdam, 1974)
Free Willy! Die zwemt hier ook nog altijd ergens rond. Een orka is mijn lievelingsdier. Na de luiaard wel te verstaan. Als u even dacht van mij hier op een tegenstrijdigheid te kunnen betrappen bent u wel aan het verkeerde adres. Orka's zijn mijn lievelingsdieren na de luiaard omdat ze redelijk goed op de mens gelijken.
Ah, Free Willy. Om de haverklap staat hij wel eens in de actualiteit. De mens gaat er van gloeien, net zoals de vuurvliegjes die eigenlijk geen vliegjes zijn. Vuurvliegjes zijn mijn lievelingsdieren na de luiaard en de orka's omdat ze redelijk goed op de mens gelijken.
"Mogelijk is een van de kenmerken van schizofrenie dat de patiënt geen rekening meer houdt met het wereldbeeld van anderen".
Laten we afspreken dat als er twintig reacties komen op dit artikel, dat ik hier dan een heus essay, een echt essay dus, met voetnoten, argumenten (!), inhoud, kruisverwijzingen en gans de rimram zal schrijven louter en alleen om aan te tonen dat ik niet schizofreen ben.
Zondag vandaag. "Een zondag zonder glimlach is geen zondag."
Iemand suggereerde mijn werk te publiceren. Ik stuur mijn schrijverij vandaag nog naar uitgeverij "De Druivelaar" Mijn dag is alvast een zondag. http://nl.wikiquote.org/wiki/Johan_Cruijff
De meester zelve: "De hoogste opgave van het menselijk kennen is: te begrijpen dat hij niet begrijpen kan."
Mijn eigen dierbare broer (UGent hoogleraar Bruno De Wever) zit in een denkgroep die België probeert heruit te vinden. Als ik zie wat daar uit komt, ben ik niet echt onder de indruk. Het is realistischer om de structuur België aan te passen aan de feitelijke toestand. Democratisch gesproken zijn we al lang in twee landen. Punt. Dat kan heel dramatisch zijn en ik heb respect dat sommigen België proberen heruit te vinden. Maar ik hoop dat ik ook wat respect kan krijgen omdat ik daar niet meer in geloof. Ik zie echter vooral verdachtmakingen en weinig respect. Maar nu ben ik weer Calimero, zeker?
Hiep hiep hoi, hiep hiep hoi, Calimero.
Een essay over Calimero, dat is iets op mijn niveau.
Calimero, dat is het beteuterde "Zij zijn groot en ik is klein en da's niet eerlijk, o nee".
Men spreekt van het calimerocomplex als een partij (persoon, organisatie, land) het gevoel heeft door zijn kleine omvang ten opzichte van een andere partij niet serieus te worden genomen en die visie ook uitdraagt. De naam calimerocomplex is afgeleid van de tekenfilm Calimero. Dit zwarte kuikentje met een eierdop op zijn kop is bekend geworden door de uitspraak "Zij zijn groot en ik is klein en da's niet eerlijk, o nee".
Bart De Wever is met voorsprong de populairste politicus van Vlaanderen en zijn partij is bijna dubbel zo groot als de tweede partij van Vlaanderen.
"Zij zijn groot en ik is klein en da's niet eerlijk, o nee".
Om het voorzichtig uit te drukken, u kent mij toch, daar kan een mens zich toch vragen bij stellen.
Wat is het probleem Bartje? (Uiteraard richt ik mij nu tot de heer Bart De Wever in zijn hoedanigheid als Calimero-kijker.)
Bart De Wever wil respect en dat krijgt hij niet.
Hij is verongelijkt. De beteuterde Calimero, de verongelijkte Calimero.
Verongelijkt.
Dat is een mooi woord.
Hij heeft ongelijk. Of hij is ongelijk.
Natuurlijk heeft hij geen ongelijk, natuurlijk is hij niet ongelijk.
Punt.
Maar anderzijds:
De structuur België aanpassen aan de feitelijke toestand. De feitelijke toestand Bart?
Een democratische natiestaat heeft twee zaken nodig: een aantal objectieve elementen en een wil van de bevolking. Objectieve elementen Bart?
Van Aelst heeft de zaken misschien hard verwoord, maar het is wel de waarheid. De waarheid Bart?
"Zij zijn groot en ik is klein en da's niet eerlijk, o nee".
Ik is klein Bart. En toch heb ik niets met Calimero. Ik is klein. Twee man en een paardenkop (met alle respect, vooral voor de paardenkop) volgen dit blog, duizenden hangen aan uw lippen.
Maar jammer genoeg is dit één van de weinige plekken waar je geen gelijk hebt als je geen ongelijk hebt. We zijn (ongeveer) van dezelfde generatie. Weet je nog wat er na Calimero kwam Bart? Star Trek. Beyond the final frontier! We keken nog wel naar Calimero, maar eigenlijk alleen omdat we aan het wachten waren op Star Trek Bart.
Daar ik vernomen hebt dat u al ruim 45.000 brieven geschreven hebt, waaronder ook vele brieven aan uw lezers, ben ik zo vrij u mijn kleine boodschap per brief over te maken.
Ik heb namelijk de onhebbelijke gewoonte om te blijven doorvragen en dat jaagt de mensen nogal eens de gordijnen in. En om de één of andere reden heb ik het vermoeden dat u daar nogal stoïcijns kalm onder kan blijven.
Met veel genoegen heb ik uw boekje Siddhartha gelezen.
Het was namelijk een dun boekje, ik heb een zwak voor dunne boekjes, boekjes die niet veel om het lijf hebben. Wat je niet in een brief kwijt kan, dat kan je ook niet kwijt in een boek.
Surely, many verses of the holy books, particularly in the Upanishades of
Samaveda, spoke of this innermost and ultimate thing, wonderful verses.
Your soul is the whole world, was written there
In uw ziel ligt het hele universum besloten.
Marvellous wisdom was in these verses, om uw eigenste woorden te gebruiken.
En dat op bladzijde drie Hermann!
Ejaculatio praecox, omschreef mijn vriend dokter House het probleem.
Met permissie, het vervolg kon niet anders zijn dan een anticlimax. Vanaf dan kon het alleen maar de dieperik in.
"Diepzinnige bespiegelingen"over de zoeker en het vinden zijn niet aan mij besteed.
Ik ben niet zo verheven.
De rukker is de van de pot gerukte, is meer mijn stijl.
Het einde.
Deeply, he bowed, touching the ground, before him who
was sitting motionlessly, whose smile reminded him of everything he had
ever loved in his life, what had ever been valuable and holy to him in his
life.
Diep boog hij, tot op de aarde, voor hem die roerloos zat, wiens glimlach hem aan alles herinnerde wat hij ooit in zijn leven had liefgehad, wat hem ooit in zijn leven waardevol en heilig was geweest.
Siddhartha van begin naar einde:
Begin: In uw ziel ligt het hele universum besloten.
Einde:In zijn ziel ligt het hele universum besloten
Ik verwacht jullie boekbespreking tegen volgende week, had de leraar gezegd.
Sedert die middag had de leerling elke avond naar zijn witte blad zitten staren. Hij had De stad der blinden uit het lijstje gekozen en dat was hem zuur opgebroken. Het witte blad voor zijn neus was daar het onweerlegbare bewijs van.
Er kwam niets.
De leerling zuchtte.
Hij sloot zijn ogen.
En toen kwam het.
Maar toen hij zijn ogen opende om te schrijven was het weer weg.
De leerling zuchtte.
Er zat niets anders op dan zijn tekst met gesloten ogen neer te pennen. Dat maakte dat er soms zinnen helemaal geïsoleerd op het papier stonden en dat er soms zinnen waren die door en over andere zinnen geschreven waren.
Dit, zei de leraar terwijl hij de boekbespreking tussen duim en wijsvinger omhoog hield en het aan de klas toonde. De leraar pauzeerde als een volleerde redenaar. Dit is een nul, zei de leraar tegen de leerling toen hij met een pathetisch gebaar het papier op de bank van de leerling legde.
Met zijn vlakke hand klopte hij op het blad.
Opnieuw, zei de leraar.
Opnieuw had de leerling een ganse week lang elke avond in het gezelschap van het lege blad vertoefd.
De laatste avond nam hij zijn pen en begon hij te schrijven aan één enkele lange zin, een zin van wel vier bladzijden lang. Hij durfde geen punt te zetten vooraleer er stond wat er moest staan. De zin begon met toen en om de haverklap werd er wel één of andere bijzin geconstrueerd om iets te verduidelijken. Er werd gretig gebruik gemaakt van aanhalingstekens, kommas, haakjes en streepjes. De leerling had al gemakkelijk twee bladzijden vol en hij was nog niet eens begonnen aan zijn hoofdzin .
Het werd een monsterlijke zin, maar het was wel een zin waar grammaticaal niets op aan te merken viel.
Tada, trompetterde de leraar toen hij de herwerkte taak weer op dezelfde manier in de lucht hield.
De leraar haalde ostentatief een paar keer heel diep adem en begon in sneltempo de tekst af te ratelen. Uiteraard werd de adem hem al afgesneden nog voor hij de hoofdzin had kunnen aanvatten. Hij hijgde even uit, haalde weer heel diep adem te halen en als een mitrailleur ging hij verder met het afvuren van de woorden boven de hoofden van de leerlingen.
Dit, zei de leraar toen hij eindelijk klaar was, dit is een één, één punt voor elke zin.
De leerling glimlachte.
De leraar vloekte binnensmonds. Die zelfvoldane glimlach, oh wat wilde hij die graag van het gezicht vegen. Met één enkele beweging, zoals de bordenwisser het krijt van het bord veegt.
Wie bent u eigenlijk, vroeg de leerling.
Dat bracht de leraar even van de wijs.
Ik ben de leraar, antwoordde hij.
Hoe u eigenlijk heet bedoel ik.
Dat heeft niet echt belang.
Maar de leraar realiseerde zich onmiddellijk dat het geen goed antwoord was, opnieuw verscheen die zelfvoldane glimlach op het gezicht van de leerling. Een streep met krijt was net zo snel getrokken als een veeg met de bordenwisser.
De leraar besloot de rollen om te draaien, de aanval was de beste verdediging.
Ik ben de verteller, zei de leraar, en wie ben jij?
Ik ben Johan, zei de leerling, maar zolang jij voor mij de verteller blijft, ben ik voor jou de leraar.
Vandaag heeft Ruth Joos me gevraagd om jurylid te worden in "De gouden uil". Jaja, schoon volk volgt deze blog. Behalve Angelina Jolie is er dus ook Ruth Joos. "Hoe komt dat zo?", vroeg ik. Tja, de organisatie zat een beetje met de handen in het haar na haar vertrek. Ze vonden namelijk niet echt iemand meer die al die boeken nog wilde lezen. Guy Mortier had het dan wel van haar overgenomen, maar die beperkte zich tot de shortlist en dat vonden ze nu toch ook weer niet je dat. Dus waren ze weer bij haar komen aankloppen. Maar ja, met een drukke agenda en twee jonge kinderen, dat was toch ook weer niet je dat. Ruth Joos had wel beloofd eens uit te kijken, zo lief is ze natuurlijk wel. En daarom belde ze mij, omdat ik toch altijd leuke leestips mee gaf. En of ik die hele resem boeken wilde lezen? "Dat hoeft niet", antwoordde ik. Ik hoorde Ruth Joos door mijn gsm een paar keer slikken terwijl ik in een stapeltje boeken zocht naar wat ik nodig had.
"Hoor eens hier lieve Ruth", want zo lief kan ik soms wel zijn.
"Niemand kon zijn publiek beter boeien dan mijn opa, als hij licht voorovergebogen over zijn stok met zijn mond vol pruimtabak sterke verhalen vertelde. 'Echt? Is dat waar opa?' vroegen wij kleinkinderen verbaasd. 'Wie alleen de waarheid vertelt, is niet waard om naar te luisteren', antwoordde mijn opa. Dit boek is voor hem."
Dat is de opdracht die Jonas Jonasson schreef in zijn boek "De 100 jarige man die uit het raam klom en verdween". Dan weet je dat je een gouden uil in handen hebt Ruth.
Toen ik de verbinding verbroken had keek Ruth Joos verbouwereerd naar de hoorn in haar hand. "Jonas Jonasson is een zweud uil", zei ze tegen de hoorn.
(P.S. De 100 jarige man die uit het raam klom en verdween. Kan iemand die hint eens doorspelen aan Louis Tobback. Om dat boek te lezen bedoel ik dan.)
Ah, de romantische komedie, ik heb er een zwak voor. Een volle zetel, iedereen languit voor TV. Gisteren was het weer van dattum: "rumor has it".
Pure wiskunde is het. Beau Burroughs die zijn levensfilosofie samenvat: Be Present. Dat is de wiskundige basisregel van de dubbele negatie. "Zijn Zijn", twee keer negatief wordt positief: "Worden". Of beter nog (beter omdat het beter past in het plaatje dat we tekenen), omdat in de wiskunde 1x1 = 1. Vermits taal het omgekeerde is van wiskunde: zijn x zijn = worden)
Pure filosofie is het. Wist u trouwens dat Jennifer Aniston lid is van de bende van vier? De filosofiebende van vier (gelooft u me niet? google maar de filosofiebende van vier). Heraclitus, Nietzsche, Einstein en Jennifer Aniston. En net als bij de echte bende van vier is het de vrouw uit het gezelschap die achter de schermen aan de touwtjes trekt. Voor minder dan voor een culturele revolutie gaan ze niet.
Sarah: I didn't come here to tell you that I can't live without you. I can live without you. I just don't want to.
Echt wel, een volle zetel, iedereen languit voor TV, daar kan niets tegen op.
Kennismaking. Doet me altijd denken aan de eerste momenten van het nieuwe leerjaar op school, cursus, seminarie of waar dan ook. We nemen te weinig tijd voor die eerste momenten.
"Time is the daughter of truth" Op dat ogenblik is de tijd van kennismaking voorbij.
P.S. Beetje kort van stof zoals de amondawa, maar ik heb geen tijd vandaag.
"But I don't want to go among mad people," Alice remarked. "Oh, you can't help that," said the Cat: "we're all mad here. I'm mad. You're mad." "How do you know I'm mad?" said Alice. "You must be," said the Cat, "or you wouldn't have come here." (Alice in Wonderland)
“ Het deed Rex denken aan de slang die in zijn eigen staart bijt en zo steeds meer van zichzelf opeet tot er uiteindelijk niets van overblijft. Logischerwijs klopte het, maar praktisch gezien was het onmogelijk.”
Uit “De engelenmaker” van Stefan Brijs.
Logischerwijs klopt het niet.
In de logica is er geen tijd.
In de logica is het altijd “is”, anders zou het geen logica zijn.
De slang kan wel in haar staart bijten, maar daar stopt het dan ook.
Er is geen evolutie, er is geen “worden”.
De mens blijft hardnekkig en wanhopig proberen om de tijd, om verandering te integreren in de logica, om water en vuur met elkaar te verzoenen.
Wat een verpletterende conclusie.
Ik lijk wel Don Quichote.
“De metafoor van "de wereld is een schouwtoneel" wordt hier letterlijk waar. Daardoor lijkt de wereld vaak gekker te zijn dan Don Quichot zelf. Helemaal op het einde van het verhaal, na een deugddoende slaap van 6 uren, krijgt hij zijn verstand terug. De lezer kan zich dan afvragen of deze eerdere dwaasheid van Don Quichot niet waardevoller en menselijker was dan de nieuw hervonden nuchterheid”
« La merde a de l'avenir. Vous verrez qu'un jour On en fera des discours. »
Louis-Ferdinand CÉLINE
Een Amerikaan vlak bij Billy jammerde dat hij alles had uitgescheten behalve zijn hersens. Een paar tellen later zei hij : "Daar gaan ze, daar gaan ze". Waarmee hij zijn hersens bedoelde. Dat was ik. Dat was ikzelf. Dat was de auteur van dit boek.
Kurt Vonnegut Jr. Slachthuis 5 of de kinderkruistocht.
