"Sommigen zijn echter van mening dat het werk van Kafka juist een poging is, in een ogenschijnlijke strijd met 'hogere machten', het initiatief terug te geven aan de individuele mens, die uiteindelijk zelf zijn keuzes maakt en daarvoor verantwoordelijk is" http://nl.wikipedia.org/wiki/Franz_Kafka
Weet u wat het criterium is om die prijs te winnen? "The basic criterion is the quality and exclusivity of the artwork"
O ironie.
Weet u dat "het proces" geen fictie is maar realiteit? Joseph K zal nooit de mens achter de wet vinden. De wet is de wet. De kwaliteit is de kwaliteit.
O ironie.
Weet u dat de winnaar 2011 van de Franz Kafka prijs John Banville is? Dat is de auteur van "The book of evidence".
O ironie.
Weet u trouwens dat Kafka opdracht gaf om zijn werk te vernietigen? Weet u ook waarom?
O ironie.
I couldnt read it for its perversity. The human mind isnt complicated enough. Albert Einstein, after returning a Kafka novel loaned to him by Thomas Mann
Genoeg ironie. Did you know that Albert Einstein himself was in Prague? The famous German-born American theoretical physicist widely regarded as the most important scientist of the 20th century and one of the greatest physicists of all time was walking the streets of Prague some 95 years ago! He did not only visit Prague, he actually worked here!
Later Nobel Prize winner in Physics, Albert Einstein, came to Prague in 1911 when he was 31 with his family his wife Mileva and two sons, Hans Albert (7 years) and Eduard (1 year). Einstein was appointed a full professor at the German University in Prague. He held lectures about mechanics and kinetic heat theory.
A new flat was built for Einstein and his family in the Prague district Smichov. They lived in Lesnicka 7 at the left bank of the Vltava River. But Einstein spent most of his free time in the salon of Mrs. Bertha Fanta on the Old Town Square where a debating circle met regularly. Famous participants apart from Einstein here were writers Max Brod and Franz Kafka. Einstein liked coming here with his violin and between literary discussions he took part in musical events to entertain his friends.
Het utopie syndroom. "Het utopisch syndroom steunt op de idee van de goddelijkheid van de mens. Wie daarin gelooft, ziet elke beperking als een affront. Die idee rechtvaardigt ook het verlangen naar verlossing uit de wereld, of, wat per saldo hetzelfde is, het verlangen naar heerschappij en meesterschap over de wereld. Dat de heerschappij over de wereld ook de heerschappij over alle andere mensen impliceert, is een onvermijdelijke consequentie. Haar tirannieke klank hoort de de utopist niet. Hij ontkent immers de realiteit van de anderen als anderen. " http://rothbard.be/bestanden/frvandun/Texts/Utopia/utopia.htm
"Goh", denk ik dan.
Utopie. "Utopie is een moeilijk te definiëren literaire en filosofische term die men tegenwoordig wel onmogelijke werkelijkheid noemt" http://nl.wikipedia.org/wiki/Utopie
"Goh", denk ik dan, "een onmogelijke werkelijkheid, is dat geen pleonasme?" En dan ben ik nog niet eens begonnen aan het artikel!
Ik voel een beginnende lichte hoofdpijn en, hypochonder die ik ben, ik neem als de bliksem contact op met mijn huisarts dokter House. "Fantoompijn", was zijn diagnose.
Wij Wonen hier in het Walhalla van het Worden. Wij Zitten er in onze Zetel van het Zijn. Een beetje Weemoedig Zijn over wat er zoal verloren gaat.
"Kein Mensch will etwas werden, ein jeder will schon etwas sein." Ik ben geen beëdigd vertaler, maar ik zou op zijn minst toch oog hebben voor de tegenstelling worden - zijn. "Niemand wil iets worden, iedereen wil iets zijn" of iets dergelijks in het Nederlands. Natuurlijk kan ik me wel vinden in die uitspraak. Natuurlijk niet helemaal. Kinderen willen wel iets worden (welke gozer zei ook al weer: "Voorwaar, ik zeg u, wanneer gij u niet bekeert en wordt als de kinderen, zult gij het Koninkrijk der hemelen voorzeker niet binnengaan."? Dat moet ik dringend eens opzoeken) Zelf wil ik trouwens ook eerder schrijver worden dan schrijver zijn. Ik vrees de dag dat ik schrijver zal zijn. "Als een boek begint te leven moet de schrijver zwijgen." Friedrich Nietzsche.
Maar enfin, we dwalen weeral af. "Kein Mensch will etwas werden, ein jeder will schon etwas sein." Weet u wat de gangbare Engelse vertaling van dat citaat is?
"Everybody wants to be someone; nobody wants to grow". To grow. Ow ow!
Doet me denken aan een citaat van Goethe trouwens: "Man sieht nur, was man weiß" Vertaling: "Men ziet alleen datgene waar men van overtuigd is."
Maar de avond is altijd rustiger dan de ochtend. Waarom zou ik vandaag nog iets schrijven?
http://www.demorgen.be/dm/nl/2461/De-Gedachte/article/detail/1269406/2011/05/25/Kruiswoordraadsels.dhtml "Elke specialist heeft in no time een gefundeerde mening klaar. Maar geen een die - hand op het hart - genezing garandeert. Dus zit er niets anders op dan zelf de knoop door te hakken. Opereren. Daarmee leg ik mijn lot in handen van het team dat me tot dusver niet ontgoocheld heeft. In dat team? Al wat rijmt op -ist of -loog. Maar aan het hoofd, mijn vrouw. Clara.
Zij start een week voor de ingreep met 'Operatie Bourgondiër': oproep aan vriendinnen om hapjes tussen de bloemen op het raamkozijn te komen zetten. Kwestie van manlief te prepareren. In ruil belooft ze cava, in aanwezigheid van de gastheer, welteverstaan. De respons grossiert in delicatessen. Het is als leven in Rode rozen en tortilla's: van aspergetoppen met ansjovis, over rijstpap en chocomousse, tot coquilles in lichte currysaus. Ik wist niet dat er met zoveel liefde van onder de kookmutsen naar ons gekeken werd.
Wat me het meest onderuithaalt, is de vraag of ik voldoende moed zou hebben om te zeggen: 'stop'. Dat ze het lek in de boot niet meer moeten dichten. Dat ze alle behandelingen mogen stopzetten. Dat moment bepalen houdt verband met mijn definitie van levenskwaliteit, hoeveel belang ik eraan hecht, en waar ik de lat leg. Maar zal die lat blijven liggen als ik dan onder al die kookmutsen kijk? In de ogen van mijn vrouw? Die van mijn kinderen?"
Berusten. Dat associeer ik eerder met de avond dan met de ochtend. Schrijven ook.
http://vub.academia.edu/TinnekeBeeckman "So how can we protect democracy against anti-democratic currents or ideas? " ... This is the main question of my recent post-doc project (Research Foundation Flanders - FWO).
"Het proces Dutroux heeft mij overtuigd van het nut van de rechtspraak, om het simpele feit dat de twee meisjes die het overleefd hebben, de kans kregen om het monster tot de banaliteit van het kwaad te reduceren. Da's louterend. Van Vangheluwe zullen we nooit weten wat er precies is gebeurd. Er is geen catharsis, voor hem noch voor de gemeenschap. En als je hem in dat interview zalvend en met de glimlach de meest akelige dingen hoort vertellen, dan krijg je de indruk dat hij met zichzelf wel degelijk in het reine is. Dat voelt wrang. Zeker omdat hij bepaald niet de enige is." Tom Lanoye in "de morgen"
Roman: "Het goddelijk monster" door "johan" (elke gelijkenis met bestaande andere romantitels berust louter op toevalligheid)
Het monster van het kwaad, dat is het goddelijke monster, dat is het Kwaad. "Het goddelijk monster" is fictie. Dat is de realiteit. De banaliteit van het kwaad, dat is een mens die niet met de andere mens in het reine is. Een mens met zichzelf in het reine laten zijn, dat is ...
P.S. Een roman met een open einde "sucks". Een "open einde" is realiteit, niet geschikt voor fictie. Schrappen die handel! "Nu is alles goed zoals het is." Dat is de laatste zin in de roman "het goddelijk monster" door Tom Lanoye.
She was not pretty, but she might have been handsome if somebody had kept telling her that she was pretty.
Voorwaar, dit citaat stond vandaag plompverloren in een veel te dikke weekend krant. Al de rest was overbodig. Vakantieliteratuur deel vier: "The image men" van J.B. Priestley. Al zou ik bij God niet meer weten waarom.
Sinds Stefaan De Clerck zondag in een debat over de collaboratie het woord 'vergeten' in de mond nam, zit hij in het oog van een storm. Marnix Beyen legt uit hoe dat kon komen. Beyen is historicus, verbonden aan de Onderzoeksgroep Politieke Geschiedenis van de Universiteit Antwerpen.
Eén leer kan een wereld van verschil maken. Da heef he opflakkerende amnesiedeba van de laase dagen duidelijk geoond. Had Sefaan De Clerck (CD&V) voor 'vergeven' geplei, dan zou zijn inervenie door velen zijn oegejuich. Maar hij sprak van 'vergeen', en dus word hij momeneel uigespuwd door welmenende burgers in binnen- en buienland. He zal hem nu wel duidelijk zijn da er een verschil besaa ussen 'amnesie' en 'amnésie' - ook in he Frans zi he venijn blijkbaar in de ''".
De sorm van veronwaardiging over da woordje 'vergeen' is opmerkelijk. Respecabele filosofen, psychologen en relaieherapeuen hebben al boeken vol geschreven over he belang van vergeen voor kleinere en groere gemeenschappen. Schrijvers en filmmakers hebben de kwesie reffend in beeld gebrach. Maar als een jusiieminister he woord uispreek naar aanleiding van een amnesiedeba, gaan de poppen aan he dansen.
Hoe da kom? Een eerse verklaring kan worden gezoch in de concree politiee conex van de uispraak. Me zijn oproep o vergeen verleende De Clerck een zekere legiimiei aan een wesvoorsel da er nadrukkelijk op gerich was nie e vergeen. Indien he Vlaams Belang deze kwesie jaarlijks opnieuw op de parlemenaire agenda plaas, dan wil zij daarmee de zogenaamde onrechvaardigheid van de Belgische saa egenover Vlaanderen riueel in herinnering brengen. Onrechsreeks kon De Clercks oproep o vergeen dus ook worden gelezen als een pleidooi om een sukje Belgische poliieke geschiedenis op een specifieke manier e onhouden.
Op zich verklaar di gegeven de sorm van proes echer nie. Da is zeker nie he geval in Vlaanderen, waar velen deze visie op he oorlogsverleden delen. Fundameneler is he gegeven da in de hedendaagse Weserse cultuur 'vergeen' vrijwel sponaan word veraald als 'Auschwiz vergeen'. Die veraalslag werd alvas gemaak door Parick Dewael in zijn opiniesuk 'Wa België kan leren van Mandela' en hij verklaar ook de felle reacies van het Simon Wiesenhal Cener en van de Israëlische media. De vanzelfsprekendheid waarmee da gebeur oon aan hoezeer de Holocauseducaie van de laase decennia vruchen heef afgeworpen. Een van de eerse geboden van de weserse culuur luid vandaag zonder meer: 'Gij zul de Holocaus nie vergeen!'
egelijk oon de heisa rond De Clerck ook de schaduwzijde van deze fixaie op de Holocaus. He idee da iemand me de erm 'vergeen' misschien ies anders kan bedoelen dan 'Auschwiz vergeen', word er bijna ondenkbaar door. Maar belangrijker nog: door zo hardnekkig e proberen de Holocaus nie e vergeen, lopen we he gevaar een heel eenzijdig en anachronisisch beeld e krijgen van de geschiedenis van de weede Wereldoorlog. We dreigen erdoor e - jawel! - vergeen dat de jodenvervolging voor de meese Belgische burgers ijdens de oorlog geen cenrale bekommernis was. Nochans zou juis een beer hisorisch begrip van de weede Wereldoorlog ons kunnen helpen om e begrijpen waarom he deba over amnesie vandaag de dag zozeer langs communauaire breuklijnen verloop. Da heef zeker nie alleen e maken me de zogenaamde 'myhes' die na de oorlog over he collaborerende Vlaanderen en he verzesgezinde Wallonië zijn onsaan.
Eenzijdig Uieraard waren er ook in Vlaanderen verzessrijders en besond er in Wallonië een zeer radicale collaboraie. Maar da neem nie weg da de Vlaamse publieke opinie al ijdens de bezeing een relatief groe legiimiei verleende aan collaboraiedaden, erwijl de Waalse collaboraeurs oucass waren in eigen land. Di had op zijn beur veel e maken met de Flamenpoliik die door de hoogse naionaalsocialisische insanies was uigeekend, en waaraan Luc Huyse ons erech nog eens herinner in De Sandaard. Meer bepaald is he moeilijk de impac e overschaen van de beslissing om de Vlaamse krijgsgevangenen vrij e laen, erwijl een enorm groo aanal Waalse jonge mannen gedurende de hele bezeingsperiode in Duise gevangenschap verbleven. Wanneer we proberen e begrijpen waarom de Waalse publieke opinie zo weinig bereid is o vergeven, dan mogen we da alvas nie vergeen.
Omgekeerd zou men mogen verwachen da Franstaligen zich proberen in e leven in het concree leed da vele mensen in Vlaanderen na de bezeing hebben ondergaan omda zij acief of passief deel uimaaken van een culuur die het naionaalsocialisische regime om verscheidene redenen nie ongunsig gezind was.
Korom, zowel pleidooien om 'eindelijk e vergeen' als oproepen om 'nie e vergeen' bemoeilijken di deba omda zij eigenlijk pleien voor een eenzijdige en anachronisische herinnering. Wa deze discussie wél voorui zou kunnen helpen, is een geconexualiseerd hisorisch begrijpen, me een poging o empahie (wa nie samenval me vergevingsgezindheid) voor alle hisorische acoren. Maar precies da zijn kwalieien die men nie kan of mag verwachen van de poliiek. Juis daarom onderschrijf ik Luc Huyses oproep om dit splijende symbooldossier weg e halen ui he parlemen. In een democraie is da nauurlijk gemakkelijker gezegd dan gedaan: men kan och geen parlemensleden verbieden deze maerie op de agenda e plaasen? Maar he zou ongewijfeld beer gewees zijn als het huidige Vlaams Belang-voorsel simpelweg was genegeerd. Di zou geen aboe op deze discussie hebben geïmpliceerd, wél een erkenning da zij nie door het parlemen moe worden gevoerd.
Ik dach da de H een wereld van verschil was. Voor de res is da wel een arikel da o nadenken sem.
Wat is Zijn? Zijn is het Heden. Zijn is het Heden omdat "waren" het verleden is. Heb u ooit het Heden proberen te vangen? "Dit" is het Heden. Hebt u het? of "dit". Nu dan? Misschien lukt het ons wel met een loep. Dan zien we het beter. Het Heden is vast en onveranderlijk. Iets dat vast is en onveranderlijk, dat is een zekerheid, daar heeft iedereen al wel eens behoefte aan, aan een beetje zekerheid in het leven. Dat is een touw waar we ons aan kunnen vastgrijpen. Een Houvast. Is dat geen prachtig woord? Kijk niet naar het touw, kijk naar het andere uiteinde van dat touw, kijk naar de andere hand die het touw vast houdt. De Hand IS de Houvast.
In a perfect world (yes, I would like to reside there someday, or at least next door to it, in Slightly Imperfect World), I would like the evildoers to be forced to stand trial in front of that world. I know a lot of people see no need for a trial for these bad guys (just hang 'em from the nearest tree!), and think trials are for sissies. "They're guilty, off with their heads!" Well, you see, that is the exact description of the Taliban/al Qaeda/Nazi justice system. I don't like their system. I like ours. And I don't want to be like them. In fact, the reason I like a good trial is that I like to show these bastards this is how it's done in a free country that believes in civilized justice. It's good for the rest of the world to see that, too. Sets a good example.
"Nooit gedacht dat ik de dag nog ging meemaken waarop Samuel Beckett trainer zou worden van voetbalclub Racing Genk. Of tenminste nooit gedacht dat het gedachtegoed van de grote Ierse auteur nog tot mij zou komen bij monde van Franky Vercauteren, die overigens nog meer paars-wit bloed in zijn aderen heeft vloeien dan hij zelf wil toegeven. Want wat antwoordde die Franky dus toen een tv-reporter hem onlangs voor de aftrap van alweer een "belangrijke" play-off wedstrijd een microfoon onder de neus schoof en stelde dat zijn team die avond toch absoluut moest winnen?
Franky trok zijn bovenlip wat omhoog en mompelde toen als een verkouden bergbeek: "Moeten? Moeten? Niks moet. En zelfs áls het moet, dan moet het nog niet!"
Ga daar maar eens aan zitten. En probeer maar eens te doorgronden wat die zin betekent. Franky weet het vast wel. En ik ook, maar ik ga er geen correspondentie over voeren."
Voor de mensen die niet vertrouwd zijn met het BV landschap: Franky Vercauteren is een filosoof van het zevende knoopsgat en Marc Didden is een begenadigd voetballer, internationaal gevreesd voor zijn splijtende voorzetten.
Ik heb ook veel cartoons getekend die geweigerd werden, zoals de plafondvagina voor P-Magazine (2010). Te vunzig, klonk het. Soms begreep ik waarom cartoons geweigerd werden, maar meestal niet. In de jaren '90 had ik de indruk dat er minder gecensureerd werd op humor. Maar tegenwoordig zijn we weer helemaal terug in de jaren '80, toen bijvoorbeeld Kama Vlaanderen choqueerde met zijn absurde compromisloze cartoons in Humo.
Het is mij een raadsel waaraan dat ligt. Wat denkt u, lezer?
Een van de zeven millennium problems wiskundige vraagstukken waarmee een miljoen dollar verdiend kan worden is het P versus NP probleem. NP-problemen zijn grof gezegd heel moeilijke problemen. Een bijzondere klasse van NP-problemen heet NP-volledig. Voor deze problemen geldt dat als je kunt bewijzen dat één zon probleem een eenvoudige oplossing heeft, alle andere NP-problemen ook eenvoudig oplosbaar zijn. En als je voor eentje kunt bewijzen dat een makkelijke oplossing niet bestaat, geldt hetzelfde voor alle andere.
Voor managers bestaan geen problemen, enkel uitdagingen. Wiskundigen zijn nog niet getroffen door de uitdagingziekte, zij worden nog altijd getroffen door problemen. Wat zijn de priemfactoren van 267 1? Hoe bepaalt een TomTom de snelste route tussen twee punten op een wegenkaart? Wat is de oplossing van een sudoku? Over dit soort problemen breken wiskundigen zich het hoofd, vooral sinds de komst van de computer. De problemen waarbij een computer, al dan niet binnen afzienbare tijd, een antwoord geeft, kunnen worden ingedeeld in twee categorieën: makkelijke problemen en moeilijke problemen. Wiskundigen spreken over P-problemen en NP-problemen, begrippen die verderop in dit artikel worden verklaard.
Euler- en Hamiltoncircuits
Een graaf is niets anders dan een verzameling punten (of knopen) en lijnen (of wegen, of takken) die de punten met elkaar verbinden. Een voorbeeld van een graaf zie je hiernaast. Kun je het plaatje natekenen zonder je potlood van het papier te halen, zonder lijnen meer dan één keer te tekenen en te eindigen in het punt waar je begon? Iets formeler geformuleerd: is het mogelijk om een wandeling in deze graaf te vinden waarbij elke lijn precies eenmaal doorlopen wordt en waarbij begin- en eindpunt hetzelfde zijn? Het antwoord op deze vraag kun je vinden door simpelweg alle mogelijke wandelingen na te lopen en te kijken of er een wandeling is die aan de gewenste voorwaarden voldoet. Er bestaat echter een slimmere manier. In 1736 toonde Leonhard Euler (1707-1783) aan dat de gevraagde wandeling (tegenwoordig Eulercircuit geheten) alleen dan bestaat als in elk punt van de graaf een even aantal lijnen samenkomt. Eulers redenering kwam hierop neer. Kom je tijdens de wandeling in een punt aan, dan moet je dat punt ook weer verlaten. Afhankelijk van het aantal keren dat je een punt aandoet, heb je dus 2, 4, 6, lijnen nodig dat in zon punt samenkomt.
Bij de graaf hierboven komen in elk punt 4 lijnen samen. Op grond hiervan kunnen we dus concluderen dat de graaf een Eulercircuit bevat. Hoe zon circuit eruit ziet, is een andere vraag. Je kunt eenvoudigweg door proberen een Eulercircuit te vinden, of je kunt gebruikmaken van een algoritme, een systematische methode die stap voor stap tot de oplossing leidt. De Fransman M. Fleury publiceerde in 1883 een algoritme dat tot een Eulercircuit mits zon circuit bestaat leidt.
Beschouw opnieuw de graaf van het begin van dit artikel. Is het mogelijk een wandeling te maken waarbij elk punt precies eenmaal gepasseerd wordt en waarbij begin- en eindpunt hetzelfde zijn? Dit op het vorige lijkende probleem werd voor het eerst geformuleerd in 1858 door William Rowan Hamilton (1805-1865); een wandeling die aan de gestelde voorwaarden voldoet, heet daarom een Hamiltoncircuit. Opnieuw kunnen we de oplossing vinden door domweg alle wandelingen na te gaan. Maar ook hier zouden we liever een makkelijk trucje hebben om te beslissen of een Hamiltoncircuit al dan niet bestaat. Zon truc heeft tot op de dag van vandaag echter niemand kunnen vinden. Niemand weet een methode die je vertelt of een willekeurige graaf een Hamiltoncircuit bevat. De twee op het eerste gezicht zo op elkaar lijkende problemen, liggen in hun oplossing mijlenver uit elkaar: Hamiltons versie is veel lastiger, omdat er bij dat probleem niks anders op zit dan alle mogelijkheden te verifiëren. Of zou een truc zoals bij Eulers versie wel bestaan, maar is nog niemand op zon geniaal idee gekomen?
Sommige mensen denken dat het met nieuw te ontwikkelen oplossingstechnieken mogelijk moet zijn om een methode te vinden die je vertelt of een graaf wel of geen Hamiltoncircuit bevat. Vóór 1736 leek het Eulercircuit-probleem ook erg ingewikkeld, redeneren zij. De meeste wiskundigen en informatici geloven echter dat Hamiltons versie echt moeilijker is dan Eulers versie. Zij denken dat een snelle methode om te bepalen of een graaf een Hamiltoncircuit bevat, nooit zal worden gevonden niet omdat we niet slim genoeg zijn om zon methode te vinden, maar omdat zon methode niet bestaat. Dat is echter niet meer dan een vermoeden, gebaseerd op ervaring en intuïtie; een bewijs ontbreekt! ...
Het handelsreizigersprobleem
Een handelsreiziger moet een bepaald aantal steden bezoeken en aan het eind weer terugkeren bij zijn vertrekpunt. Hij wil dat zo doen, dat elke stad precies één keer aan bod komt en bovendien moet de totaal af te leggen afstand zo klein mogelijk zijn. Tot op heden is er geen ideale oplossingsmethode gevonden voor dit Handelsreizigersprobleem. De handelsreiziger zou natuurlijk alle mogelijke circuits kunnen uitproberen, maar dat zijn er veel te veel: zelfs de snelste computers zouden daar miljarden jaren voor nodig hebben!
Daarom zijn er handige rekentrucs verzonnen waarbij niet alle mogelijkheden hoeven worden nagegaan. Met zon truc kon men in 1954 de kortste rondreis berekenen langs de toen nog 48 staatshoofdsteden in de VS. In 1980 berekende men een handelsreis langs 120 West-Duitse steden, inclusief Berlijn, en in 1987 een wereldreis langs 666 plaatsen verspreid over alle continenten, inclusief de Noord- en Zuidpool. Het huidige rekenrecord (uit 2004) voor het Handelsreizigersprobleem staat op 24.978 plaatsen, verdeeld over heel Zweden. De totale lengte daarbij is zon 72.500 kilometer en men heeft bewezen dat een korter circuit niet bestaat. In de figuur zie je deze route (in rood); klik op het plaatje voor een vergroting.
"когда шлюпка начинает протекать, она здрава для того чтобы возвратить к сухому" (Gregori Perelman) "Als een boot begint te lekken is het verstandig terug te keren naar het droge"
"Is het mogelijk een wandeling te maken waarbij elk punt precies eenmaal gepasseerd wordt en waarbij begin- en eindpunt hetzelfde zijn?"
De vraag van één miljoen: hoeveel is 1 + 1. Als ik punt x één keer in het begin gepasseerd ben en ik passeer datzelfde punt x één keer op het einde, hoeveel keer ben ik dan het punt x gepasseerd?
"Is het mogelijk een wandeling te maken waarbij elk punt precies eenmaal gepasseerd wordt en waarbij begin- en eindpunt hetzelfde zijn? " Wat denkt u eigenlijk?
1 + 1 = 2. Ik meld mij vandaag nog aan op de P versus NP page van de Technische Universiteit Eindhoven !
Dit is het geheim van de broncode: de computer zal blijven rekenen, hij zal nooit "thuiskomen". Dat mag hij niet, wij hebben hem zo geprogrammeerd. Van zodra hij "thuiskomt" is er een conflictsituatie met de regel "je mag niet twee keer op hetzelfde punt komen". Is dat niet zielig, nooit kunnen "thuis" komen? Of misschien is dit het geheim van de broncode: vergeet die faculteit! Waarom moeten we zo nodig alle mogelijkheden onderzoeken?
Gesticht
09/05/11, 10u46
Er is geen rechtsstaat ter wereld waar de Raad van State vier jaar nodig heeft om een negatief oordeel te vellen over een tramlijn. Vier jaar! In die tijd word je doctor in de rechten.
Hoe lang zouden de zwartrokken van het hoge rechtscollege doen over een dossier dat het echte leven raakt? Dus niet over een tramlijn, over een bloedlijn? Reken maar: decades, tot de dood erop volgt.
Hoepel op, Raad van State, ronk rustig door in je eindeloze lunches en diners. Zijn wij ook af van illusies over een acuut rechtsgevoel.
De geest van raadsheren komt te voet, maar wat dacht u van het gesteven onbenul dat een klacht indiende tegen de aanleg van een tramlijn? Tegen de Lange Wapper: olé! Maar wat zou er mis kunnen zijn met mensen die, na een dag van hard labeur, met een tram onder de kont naar huis willen?
Hunkerend naar warm eten.
Van die ene buurtbewoner mag het niet. Want: geen sluipweg voor de deur die misschien een roetrokje over de meiklokjes zou kunnen werpen. Burgerzin: desnoods, maar dan tot aan de hekken van het gazon.
Geef mij dan maar een Barack Obama, die durft tenminste een beslissing te nemen. Kent u trouwens het verschil tussen Hugo Camps en mezelf? Als de Raad van State na pakweg een maand een negatief oordeel zou gegeven hebben, dan zou Hugo Camps het hebben over de illusie van een acuut rechtsgevoel. Ik zou beginnen melken over de democratische beslissing om een tramlijn te leggen. Ook in de krant vandaag trouwens: "Rechters en magistraten zijn de kanker van de democratie" Silvio Berlusconi. Ik vrees wel dat Silvio niet vertrouwd is met het cursief woordgebruik.
Back to business. Is hiermee bewezen dat P = NP ? Dat is natuurlijk de vraag van één miljoen. Is het een bewijs? 1 + 1 = 2, is dat een bewijs of is dat een afspraak?
Vreemd toch. Eerst spreekt men af dat er werkelijkheid is. Bijgevolg zijn er problemen. Want wat is een probleem? Een probleem is een afwijking van de vooropgestelde realiteit. Houston, we have a problem. Wat betekent dat? Dat betekent dat er een afwijking is van het vooropgestelde scenario, er is iets niet in overeenstemming met het verwachtingspatroon. (om u even aan het lijntje te houden: Bekijk deze ideeën eens tegen de achtergrond van de laatste woordenwisseling die u had met uw partner, uw collega, uw baas, uw vriend...)
Vervolgens zijn er gemakkelijke problemen en moeilijke problemen. Vergeet die polynomiale tijd nu maar even. Wat zijn gemakkelijke problemen? Dat zijn problemen die volgens een vastgelegd scenario opgelost geraken. Eigenlijk zijn dat dus geen problemen meer. Misschien weten we de oplossing nog niet, het duurt soms even om het nog uit te rekenen, om het scenario volledig tot het einde uit te spelen, maar we weten wel al dat er een oplossing zal zijn. Het is nog een kwestie van tijd. Dat is zo, omdat we dat zo beslist hebben. Wat zijn moeilijke problemen? Dat zijn problemen waar het scenario tijdens het spelen verandert. Een soort improvisatietheater als het ware. Een spel van geven en nemen. Ik voel aan het tipje van mijn neus dat de wetenschappers het serieus op hun heupen aan het krijgen zijn. "Filosofisch gezwam om de essentie van het probleem te omzeilen" (een omweg maken!)
Akkoord, laten we tot de kern van de zaak komen. Het staat er wel hé!
"Als er n steden gegeven zijn die een handelsreiziger moet bezoeken, samen met de afstand tussen ieder paar van deze steden, vind dan de kortste weg die kan worden gebruikt, waarbij iedere stad precies eenmaal wordt bezocht." http://nl.wikipedia.org/wiki/Handelsreizigersprobleem
Formuleer het probleem dan maar! Mission impossible. U hebt die lullige clausule nodig! (YOU NEED ME ON THAT WALL) U kan hem niet weglaten. Waarom niet? Omdat u een onderscheid wil maken tussen gemakkelijke en moeilijke problemen. Omdat u op zoek bent naar een algemene regel zodat moeilijke problemen volgens een welbepaald scenario MOETEN opgelost worden. Omdat u wil dat moeilijke problemen gemakkelijk worden. Omdat de optie "gemakkelijke problemen" zijn in wezen moeilijke problemen (ze kunnen niet opgelost worden volgens een vaststaand scenario) geen optie is. Omdat ik beweer dat de kortste weg de optelsom van alle kortste afstanden is. Dat is een voorbeeld van een gemakkelijke oplossing. "Je moet altijd het kleinste getal nemen", anders ben je een dommerik. Stel dat u een wandeling op de boerenbuiten maakt en bij elke bevoorradingspost kan u kiezen uit drie getallen. U moet bij elke stop één getal kiezen en op het eind van de wandeling zal ik vragen wat de kleinst mogelijke som is. Welk getal zal u kiezen?
Wat is het verschil tussen de twee wandelingen? Tijdens de wandeling op de boerenbuiten veranderen de getallen niet. Je "moet" de kleinste getallen kiezen om uiteindelijk bij aankomst het kleinste getal te kunnen meedelen.
In de reis van de ene stad naar de andere veranderen de getallen bij elke keuze die je maakt. Altijd de stad kiezen die het minst ver verwijderd is is niet noodzakelijk de kortste weg. Op zoek naar de Weg: http://www.tsp.gatech.edu//games/index.html
Het is een driedeurenprobleem in extenso. U hebt die lullige clausule nodig! Op die manier kan u mij smalend zeggen: "u houdt geen rekening met het feit dat u terug moet keren naar de startpositie." Vertaald betekent dat :"u houdt geen rekening met de nieuwe informatie die u verkrijgt." Dat zegt u uitgerekend tegen mij! Dat ik geen rekening zou houden met "verandering". Maar waarom houdt u vast aan die clausule? In principe is ze helemaal niet nodig. Stel dat het einddoel niet de vertrekstad is, maar een stad die daar één centimeter van verwijderd is. U houdt vast aan die clausule omdat u wil bepalen wanneer iets "vast" is en wanneer iets "veranderlijk" is. U wil het onderscheid kunnen blijven maken. (Ik maak ook onderscheid, maar het is mijn onderscheid.) De optie dat alles veranderlijk is, is geen geldige optie. Het is Parmenides versus Heraclitus. U hebt gekozen voor Parmenides, u hebt gekozen voor Zijn, u hebt gekozen voor het vaste, het onveranderlijke. En dan toch altijd (!) krampachtig blijven (!) proberen om "verandering" te verankeren. Pathetic!
1+1=2 Wat heb ik dan bewezen? Dan heb ik bewezen dat een Hamiltoncircuit niet mogelijk is. Een stadswandeling is niet mogelijk, er zijn alleen wandelingen op de boerenbuiten mogelijk, wandelingen waar je verplicht bent om je aan vastgelegde regels te houden, anders ben je een dommerik. Of een slechterik.
Dat wil ik helemaal niet bewijzen! Ik wil helemaal niets bewijzen, maar als ik iets zou willen bewijzen, dan is het nu wel juist het omgekeerde: er zijn geen wandelingen op de boerenbuiten mogelijk.
Ach, laat mij in afwachting maar wat zwammen op mijn blog. Ik heb de tijd, want echt snel zijn die wetenschappers niet vandaag de dag. Trouwens, brute pech voor de huidige recordhouders, ik heb uit goede bron vernomen dat het Zweedse dorpje Tisniwaré inmiddels officieel de status van "stad" heeft gekregen! 24979 Zweedse steden! Werk aan de winkel!
Terug naar de vraag van één miljoen: zijn moeilijke problemen hetzelfde als gemakkelijke problemen? Dat is de vraag of er werkelijkheid is of niet in een ander jasje. Bestaan er juiste scenario's of niet? Is 1 + 1 = 2 een bewijs of niet?
Dat zijn nep-volledige vragen: als u er ééntje beantwoordt, dan zijn ze meteen allemaal beantwoord. (er zal nooit een np-volledig bewijs gevonden worden om de eenvoudige reden dat het ene probleem niet hetzelfde is als het andere probleem) Wat is het alternatief? Het alternatief is dat er een ander bewijs dan het mijne (1+1 = 2) op tafel gelegd wordt. In dat geval kunnen we weer eindeloos beginnen discussiëren over wat NP nu eigenlijk precies betekent. http://www.nrc.nl/nieuws/2011/01/21/meest-sexy-computerprobleem-p-versus-np-is-weer-opgelost/
P.S. Zonet een routine check-up bij Dokter House achter de rug. (Jaja, alleen het beste is goed genoeg voor mij). "That's weird", zei hij toen hij mijn hersenscan bekeek. "Your brain has shrinked to the dimension of a pinhead" Hij gaf mij even de nadenkende House look. "Oh, that's ok", mompelde hij terwijl hij een wegwerpgebaar maakte. "Everything is ok, welcome to the world", zei hij toen hij mij de hand reikte.
"But I don't want to go among mad people," Alice remarked. "Oh, you can't help that," said the Cat: "we're all mad here. I'm mad. You're mad." "How do you know I'm mad?" said Alice. "You must be," said the Cat, "or you wouldn't have come here." (Alice in Wonderland)
“ Het deed Rex denken aan de slang die in zijn eigen staart bijt en zo steeds meer van zichzelf opeet tot er uiteindelijk niets van overblijft. Logischerwijs klopte het, maar praktisch gezien was het onmogelijk.”
Uit “De engelenmaker” van Stefan Brijs.
Logischerwijs klopt het niet.
In de logica is er geen tijd.
In de logica is het altijd “is”, anders zou het geen logica zijn.
De slang kan wel in haar staart bijten, maar daar stopt het dan ook.
Er is geen evolutie, er is geen “worden”.
De mens blijft hardnekkig en wanhopig proberen om de tijd, om verandering te integreren in de logica, om water en vuur met elkaar te verzoenen.
Wat een verpletterende conclusie.
Ik lijk wel Don Quichote.
“De metafoor van "de wereld is een schouwtoneel" wordt hier letterlijk waar. Daardoor lijkt de wereld vaak gekker te zijn dan Don Quichot zelf. Helemaal op het einde van het verhaal, na een deugddoende slaap van 6 uren, krijgt hij zijn verstand terug. De lezer kan zich dan afvragen of deze eerdere dwaasheid van Don Quichot niet waardevoller en menselijker was dan de nieuw hervonden nuchterheid”
« La merde a de l'avenir. Vous verrez qu'un jour On en fera des discours. »
Louis-Ferdinand CÉLINE
Een Amerikaan vlak bij Billy jammerde dat hij alles had uitgescheten behalve zijn hersens. Een paar tellen later zei hij : "Daar gaan ze, daar gaan ze". Waarmee hij zijn hersens bedoelde. Dat was ik. Dat was ikzelf. Dat was de auteur van dit boek.
Kurt Vonnegut Jr. Slachthuis 5 of de kinderkruistocht.
