Net zoals vorige week mochten we mee op verplaatsing. Nabij de kust werken heel wat mensen in de zoutmijnen in zeer erbarmelijke omstandigheden. Verminderde nierfunctie door het gebruik van zoutwater, letsels aan de huid door dagelijks in zout te werken, visuele beperkingen door de reflectie van de zon op het witte zout,… In het verleden namen de ouders hun kinderen doorgaans ook mee naar hun werk, maar nu werd er mede dankzij een bijkomende ondersteuning van Belgische ouders die 2 van hun kinderen verloren, een schooltje opgericht zodat ook de kleinsten opvang hebben en iets leren. Tussen ongeveer 2 en 5 jaar is er voorschoolse opvang. De kinderen waren opgedeeld in klasjes, leerden liedjes, gedichtjes, konden spelen,… net zoals in onze kleuterklassen. Als ze ouder zijn kunnen ze naar een schooltje zo’n 2 km verderop. SCAD levert ook wekelijks water aan deze gemeenschap zodat ze minder zoutwater zouden gebruiken.

Ons busje vertrok daarna naar een schooltje waar consultaties doorgaan. Mensen uit de omliggende dorpen komen hun kinderen ‘tonen’, of komen zelf nog eens een tweede mening vragen over wat ze zelf voorhebben. We hopen dat we met onze tips en adviezen hun leven weer wat meer kwaliteit kunnen geven. Community Based Rehabilitation (CBR) wordt hier op dinsdag en vrijdag uitgevoerd. Telkens wordt een andere streek in Tamil Nadu bezocht om toch maar zoveel mogelijk mensen te kunnen bereiken. De opvolging is hierdoor wel wat moeilijker, maar de ouders zijn heel dankbaar voor de adviezen die ze krijgen: een goede zithouding, aangepast spelmateriaal, bevestigen van wat ze wel al goed doen,… Sommige ouders komen wel toe met heel wat hoop. Ze weten dat er een dokter of kinesist komt en hopen dat een operatie alles kan oplossen. Heel wat kinderen hebben echter zeer beperkte fysieke mogelijkheden, waardoor we als ergotherapeuten vooral werken op comfort en de verdere ontwikkeling van vooral hun cognitieve en communicatieve vaardigheden. Terwijl de studenten de kinderen hielpen, leerde ik ondertussen een aantal woorden in Tamil. Ik weet niet hoe ik ze moet schrijven, maar ama is mama, apa is papa, pati is grootvader, tata is grootmoeder, aka is zus en ana is broer.Ik vroeg hen ook om goedemorgen en dank u te kunnen zeggen, maar dit was voor mijn beperkte talige ingesteldheid te moeilijk om te onthouden...

Op het traject konden we verder kennismaken met de andere gezichten van SCAD. We brachten eerst een bezoek aan een zigeunergemeenschap. Ook daar heeft SCAD een schooltje opgericht. Met ondersteuning van onder andere de provincie werden stenen huizen gebouwd in plaats van de tenten en werden de mensen die er bleven wonen geregistreerd bij de overheid. Ondertussen is het al de tweede generatie die school loopt en geleidelijk aan komt er verandering in mentaliteit. Waar de eerste generatie nog doorgaans enkel de lagere school afmaakte, zijn er nu toch al enkelingen die doorstromen naar het secundair onderwijs in de buurt. SCAD probeert ook de mentaliteit op vlak van tewerkstelling stilletjes aan te wijzigen. Momenteel worden nog veel zaken zelf gemaakt zoals kettingen, die dan worden verkocht waardoor deze zigeuners dan toch nog rond trekken. Pas als ze ook mensen kunnen opleiden als elektricien, garagist, verpleegster,… zullen ze minder wegtrekken en zal onderwijs ook meer vanzelfsprekend worden. SCAD wil echter de eigenheid van de mensen bewaren, waardoor dit proces nog jaren zal duren.