Imde bleef tot 1803 vast gehecht aan Meuzegem

101 Data Bettesone

1078 Onulfus de heren van Wolvertem verbleven in  Imde

1095-1265 In het leenvoerig tijdperk zou Rogier van Pietersheim de heerlijkheid Imde bekomen hebben van Filips de Goede.  Voor hem zou de heerlijkheid toebehoord hebben aan Arnold van Leefdaal;

1200 De hertogen van Brabant verenigden Wolvertem, Rossem, Meuzegem en Ide samen onder één jurisdictie die tot Merchtem behoorde en die daar de gewoonten van Ukkel volgden.
1371 Het renteboek van de abdij van Dielegem geeft de namen van de schuldenaars, het bedrag  en het pand waarop schuld of rente staat.
Voor Imde werd hierin vermeld : de Heer van Imde, Jan van Leefdael, o.a. betreffende weiden die vroeger van de pastoor  van Meuzegem (+ Imde) behoorden en zijn land nabij de Patatenstraat.
In Imde waren er toen21 belastingplichtigen.
1544 Jan, Heer van Merode, bekwam van de toenmalige soeverein op 10 juni het recht om een gemeenschappelijke zegel te bezitten vooral zijn goederen, dus ook die van Imde.
1585 Louis Verreycken werd heer van Imde.
1591 Zegel van het hof van de erfgenamen van de Merode’s te Imde

201 Pastoors Imde

301 Gemeentelijke Lagere school Imde

Tot 1976 was er in Imde een lagere school.
Onder het voorzitterschap van Karel Janssens in het Oudercomité werd er zelfs een ineen- geknutseld talenpracticum geïnstalleerd met afgedankt materieel van de BRT.

000 Inhoud

001 – 099 : 000 Inhoud (+ Monumenten)
101 – 199 : 100 Gemeente
201 – 299 : 200 Parochie
301 – 399 : 300Verenigingen
401 – 499 : 400 Figuren
501 – 599 : 500 Cultuur
601 – 699 : 600 Oorlogen
701 – 799 : 700 Feesten
801 – 899 : 800 Natuur
901 – 999 : 900 Bibliografie

601 W.O. I Slag van Imde

De parochies Meise en Imde zijn sedert de 1^ste wereldoorlog verbonden via de gruwelen van deze oorlog.  In Imde werd een monument opgericht ter nagedachtenis van de overledenen bij de slag van Imde op 22 augustus 1914.  Wat velen niet weten is, dat 2 dagen eerder zich een voorspel voordeed in Meise.  Aan de “trunk” (tronk = lindeboom met kapelletje) bracht de V.V.V. (Verbroedering van de Vaderlandslievende Verenigingen van de gemeente Meise) een gedenkplaat aan waarop te lezen staat : “Hier werd op 20 augustus 1914 prins Wilhelm von Schönaich – Carolath van het reserve regiment Uhlanen doodgeschoten door Jagers te paard (de Rossen) en een kameraad tirailleur cycliste.”

Wat gebeurde hier eigenlijk ?

20 augustus 1914

De zware beproeving.

Meise werd bezet door het Duitse IIIde Res. Legerkorps, dat deelnam aan de belegering van Antwerpen.Deze bezetting heeft weken lang geduurd.  Na het neerschieten aan het kruispunt Boechtstraat-Sint-Martinusbaan (nu Strombeek – Beversebaan – St.-Martinusbaan – Tronkstraat) , plaats genaamd “trunk” van de prins van Schönaich, kolonel van de Uhlanen, werd Meise bedreigd met zware straffen o.a. het nemen van gijzelaars en het neerbranden van huizen.

De oorzaak van de verbolgenheid van de Duitse overheid lag in het feit dat de Duitse soldaten verklaarden : “ de civielen hebben geschoten”.  Bij een onderzoek , ingesteld door de militaire overheid, kon worden bewezen dat aan de ingang van het dorp, op het d’Hoogvorstplein, Belgische soldaten van het regiment jagers te paard, een Duitse rode kruiswagen hadden doen stoppen en bevel gegeven, onmiddellijk rechtsomkeer te maken in de richting Brussel.

In deze streek kwam het meermaals tot een treffen tussen de soldaten van beide legers en daarom werd in de zusterschool een lazaret ingericht om Duitse soldaten te verplegen.

Ik heb er met een gewonde Elzasser uit het Duitse leger gesproken, voor wie Frankrijk nog steeds het vaderland was gebleven.

De aanval op Antwerpen was een zware brok voor het Duitse leger.  De operatie verliep niet zo vlug als voorzien.  Het was een stellingoorlog, gevoerd met kanonnen en machinegeweren, met als observatieposten kerktorens en kabelballons.  De aanvoer van munitie en voedingswaren geschiedde met veldwagens en paarden en de soldaten moesten de afstanden te voet afleggen.  Het was werkelijk nog een leger van voetvolk.

Tijdens de aanval op Antwerpen waren de reservetroepen ingekwartierd in de huizen van de gemeente en zelfs, in het kerkgebouw.  Loopgrachten werden gegraven in de landerijen van de gehuchten, vooral in Limbos.

De rechtervleugel van het Duitse leger werd door de forten van Antwerpen lange tijd opgehouden, waardoor Duitsland de slag aan de Marne heeft verloren en zijn kansen op de eindoverwinning verspeelde.

Op de beschuldiging van lid te zijn van de burgerwacht werden talrijke mannen uit Eversem aangehouden en in onmenselijke omstandigheden naar Duitsland vervoerd.

Tijdens de vierjarige bezetting hebben de Duitsers hier jongelingen opgeëist om naar Duitsland, waar gebrek aan arbeiders was, te gaan werken.  Hierdoor kwamen Duitsers vrij om om op het front te gaan strijden.  Ingevolge deze opeisingen, ontstond paniek bij de bevolking en vele mannen vertrokken uit Meise om in Brussel onder te duiken.

De vrouwen, die alleen thuis bleven, waren zo bevreesd dat ze in hun eigen huis niet durfden te overnachten en bij valavond trokken ze naar de hoeve van Boechout tot ’s anderendaags in de morgen. Daar waren ze buiten gevaar, want het domein van Boechout werd als Oostenrijks gebied beschouwd.

Een bericht aangebracht op het toegangshekken van het domein luidde ongeveer als volgt : “ Dit kasteel behoort toe aan de Belgische kroon en dient tot de residentie van H.M. de Keizerin van Mexico, schoonzuster van onze geëerde bondgenoot de keizer van Oostenrijk Frans Jozef,.  Wij bevelen aan de Duitse soldaten dit verblijf te eerbiedigen en elke verstoring te vermijden.”

Onder de oorlog werd door de bezettende macht huiszoekingen verricht om koper en wol in beslag te nemen.  Het was nodig de matrassen weg te stoppen en op strozakken te slapen.

Evenals de klokken van de kerktorens – grondstof voor munitie- werden ook de notelaren naar Duitsland verstuurd.  Het schijnt dat het notelarenhout goed geschikt is voor het maken van geweerkolven.

Onze landbouwers waren verplicht hun paarden te monsteren op de markt van Wolvertem en de Duitsers hebben er een contingent opgeëist.  De bezette landen werden beschouwd als veroverd gebied.

Tijdens de oorlog 1914-18 zijn inwoners uit de gevechtszone Menen-Halluin ondergebracht bij de bevolking van Meise die deze beproefde mensen met een goed hart heeft ontvangen en met genegenheid heeft bejegend.  De winter van 1916-17 was bitter koud, de kolen waren uiterst schaars en duur. De mensen hakten hout om wat vuur te maken.  De ravitaillering van de bevolking geschiedde door de inlandse producten die de landbouwers verplicht waren in te leveren en bij middel van ingevoerde voedingswaren.  De bedeling was toevertrouwd aan het Nationaal Voedingscomité dat onder toezicht stond van de landen die niet bij de oorlog betrokken waren – vooral de vertegenwoordiging van Spanje was actief.

Voor de kinderen werd gezorgd door het Nationaal Werk voor kinderwelzijn.  Deze oorlog heeft vier jaar geduurd ; vier droeve trage jaren met veel ellende, met als nasleep de verspreiding van een zeer besmettelijke en gevaarlijke Spaanse griep, waaraan veel mensen zijn gestorven.

De slag van Imde.

Op 22 augustus 1914 had de regering een verkenningstocht bevolen voor de eerste verdedigingslijn van de forten van Antwerpen.  ’s Anderendaags in de morgen, besloot de commandant van de 5^de divisie een sterke verkenningsgroep van alle wapens uit te sturen in de richting van Wolvertem.  Het bevel hiervoor werd toevertrouwd aan generaal de Stein d’Altenstein.  De troepen die onder zijn bevel stonden waren samengesteld uit  karabiniers, cyclisten en 3^de jagers te voet, gesteund door mitrailleusewagens en veldgeschut.  Het was gekend dat er Duitse eenheden aller wapens in deze streek waren gelegerd en dat loopgrachten waren gemaakt langs de lijn Wolvertem – Grimbergen – Vilvoorde – Perk(*)  De opdracht bestond hierin, deze legereenheden terug te drijven, zonder evenwel de lijn Wolvertem – Grimbergen te overschrijden.  Het marsbevel dagtekende van 24 augustus 8 uur in de morgen.  Deze verkenning werd een echte veldslag, met Imde als voornaamste kern.  Wolvertem-centrum, bezet door een Duits reserve-bataillon infanterie onder bevel van majoor von Paulin, was de meest vooruitgeschoven post van de vijand.  Von Paulin vergiste zich omtrent het aantal eenheden van de Belgen.  Denkend slechts met enkele lichtgewapende eenheden te doen te hebben, liet hij zich meenemen tot Imde.  Daar echter geraakte hij aan de slag (te 12 uur 30) met de troepen van generaal de Stein.  Gezien de overmacht van de Belgen, begon hij de aftocht in de loop van de namiddag tot in Wolvertem – centrum.  De Belgen ondergingen zware verliezen : er sneuvelden 5 officieren en 80 soldaten ; drie officieren en een honderdtal soldaten werden gekwetst, 34 krijgsgevangen genomen.  Generaal de Stein drong niet verder aan om het gevecht te hernemen, doch trok zich met zijn troepen terug op de stelling van waaruit hij vertrokken was, zodat bij het vallen van de avond de toestand dezelfde was als ‘s morgens.  Wolvertem – centrum bleef in de handen van de vijand.

Uit “ Bulletin Belge des Sciences militaires” (112/II, nr.3 – sept. 1926).

Aan de westkant van deze lijn, ongeveer 50 meter ten westen van de huidige brug van de rijksweg Brussel – Antwerpen, die de provinciale weg Wolvertem – Grimbergen snijdt hadden de Duitsers een uitkijkpost opgesteld in twee olmen die in die tijd langs de provinciale weg stonden, terwijl de Belgen de toren van Sint – Laurentius gebruikten om de vijand te bespieden.

Uit : “Geschiedenis van Wolvertem” J.Lefèvre, L.Verhasselt, J. t’Kint 1978 W.Dep. D/1978/0796/1

Ooggetuigenverslag van de slag van Imde van Paul Dutrieux.

Ik ben geboren te Casteau op 12 mei 1897.  Ik was sergeant in de 4^de compagnie van het 2^de bataljon van het 3^de Jagers te voet.

Bij het vertrek naar het front was ik de enige sergeant van de compagnie.  Voor de oorlog waren wij nog met zijn vijven, maar vier anderen werden tijdens de mobilisatie overgeplaatst naar het 6^de Jagersbataljon.  Ik was dus amper 17 jaar en alleen verantwoordelijk voor een compagnie van ongeveer 180 soldaten.  Maar gelukkig bestond er toen nog discipline.

Het was 24 augustus 1914.  Sinds enkele dagen waren wij gelegerd in een klein dorpje achter de 1^ste linie van de forten van Antwerpen.  Die ochtend vertrokken wij richting Brussel, wetende dat wij onderweg zeker Duitsers zouden tegenkomen.  Mijn compagnie zat vooraan in het regiment.  Met 4 à 5 soldaten vormde ik de voorpost.  Eens voorbij Londerzeel hoorde ik langs mijn rechterzijde geweerschoten, afkomstig van een deel van het regiment dat een andere weg had genomen. Op dat ogenblik beseften wij dat het gevaar nabij was. De luitenant sloot zich nu bij de kopgroep aan.  Kennelijk vreesde hij dat ik – dat jonge sergeantje – de confrontatie met de Duitsers niet zou aankunnen.

Wij trokken door het kleine gehucht Imde, waar zich op dat ogenblik een groot aantal Duitsers schuil hield in de huizen.Wij liepen zonder moeilijkheden in de gracht naast de weg, tot we het enige huis bereikten dat zich tussen het kleine monument en de hoofdbaan bevond.

Toen ik, even voorbij het huis, opnieuw de gracht wou ingaan, begon de schietpartij.  De Duitsers waren nu slechts een vijftigtal meter van ons verwijderd.  De andere soldaten uit ons groepje maakten onmiddellijk rechtsomkeer, richting Imde.  De luitenant wou echter ter plaatse blijven.  Na enig heen en weer gepraat kon ik hem ervan overtuigen, dat wij zonder twijfel en onnodig zouden gedood worden, vermits de Duitse posities reeds door ons regiment gekend waren.

Wij besloten dus eveneens terug te keren.  Bij een kleine brug aangekomen , kwam ik uit de gracht.  De Duitsers kwamen nu dwars door de weide op ons af.  Ik liet me bij de hoek van de brug op de knieën vallen en begon te schieten.  De luitenant bevond zich ondertussen achter het muurtje van de brug.  Ik had hoogstens 8 à 10 schoten afgevuurd, toen een kogel rakelings langs mijn buik vloog en de kolf van mijn geweer brak en mijn rechter bovenarm verbrijzelde.  Ik moet het waarschijnlijk uitgeschreeuwd hebben, want de luitenant keek van achter het muurtje op, om te zien wat er gaande was.  Ik herinner mij nog dat hij zei : “Ik heb al veel kogels rond mijn oren horen fluiten.”  Nauwelijks had hij deze woorden uitgesproken of hij kreeg een kogel door het hoofd, die hem zeer ernstig verwondde.  Twee soldaten sleepten de luitenant mee en 2 anderen ondersteunden mij om me te helpen wegkomen.

Bij het kruispunt Imde–Londerzeel aangekomen, zag ik een jonge arts die zich over mij ontfermde.  Eigenlijk had deze willen doorgaan tot Londerzeel, doch daar had ik de kracht niet meer toe.  De luitenant, ondersteund door 2 soldaten, trok wel verder, richting Londerzeel.  Midden op de weg werd hij uiteindelijk toch door de Duitsers doodgeschoten.

De arts en ik besloten ons te verbergen in een huis, doch hiervan bleken alle ramen en deuren gesloten.  We verstopten ons dan maar in een schuurtje van één van de laatste boerderijen van Imde en bedekten ons met stro.  Een vijftal minuten later, bevond zich een groep Duitsers op de binnenkoer van de boerderij.  Dit was voor hen de laatste schuilplaats voor ze oog in oog zouden staan met de vijand.  Het was toen ongeveer 13 uur.  De gevechten duurden tot 16 à 17 uur.  Heel precies kan ik het mij niet meer herinneren.

Zo nu en dan waren wij op slechts enkele meters van de Duitsers verwijderd.  Op een bepaald ogenblik gooide een burger, die een kogel in de arm had gekregen, zich op ons.  Even later inspecteerde  een Duitser de schuur waar wij verborgen lagen.  Met de bedoeling de Duitser het rode kruis op zijn mouw te tonen, stak de arts zijn arm door het stro.  Ongetwijfeld moet de Duitser gedacht hebben dat de arts een revolver had, want hij vluchtte weg zonder nog terug te komen.

De Belgische artillerie beschoot Imde.  Verschillende obussen kwamen op onze schuur en op de boerderij  terecht.  Een andere hoeve, even verderop, brandde volledig af.

Toen de gevechten ophielden en we geen Duitsers meer zagen, veronderstelden wij dat onze troepen verslagen waren en wij weldra gevangen zouden genomen worden.  De arts en ikzelf besloten ons om te kleden in burgerkledij om zo mogelijk te ontsnappen aan gevangenneming.  Wij vroegen kleding aan de bewoners van de hoeve.  Ik kreeg een oude, ribfluwelen broek.  Mijn legeruitrusting werd in de mesthoop verborgen.

De twee soldaten waren verdwenen.  De dokter ging te voet op weg, op zoek naar mogelijk ander gewonde slachtoffers  Ik legde me ondertussen op een bed in een bouwvallig kamertje in de boerderij.  Groot was mijn verbazing toen ik een poosje later (het kan hoogstens een half uurtje geweest zijn ) Belgische ambulanciers zag die me kwamen evacueren.  Ik vertrok met hen per auto richting Londerzeel.  Op zeker ogenblik bemerkte ik in de gracht een gedode ruiter en ik heb zijn “dolman” meegenomen.  De ambulanciers plaatsten nog een draagberrie in de auto, waarop een aan de buik gewonde korporaal lag, die steeds op zijn moeder riep.  Te Puurs werd ik voor de nacht ondergebracht in een – naar ik vermoedde – een klooster of een school.  De volgende morgen reisde ik per trein door naar Antwerpen, waar ik verzorgd werd aan de ingang van de ontvangstzaal van de zoo.

Het was 40 jaar later dat ik , heel toevallig, dokter Bollen weer op het spoor ben gekomen.  Op dat moment was hij burgemeester van Hasselt.  Samen woonden wij de herdenkingsceremonie bij van de Slag van Imde in ../../…  Ik herinner mij nog dat hij zei : “ Ik heb de hele oorlog meegemaakt, maar die 24^ste augustus was de vreselijkste dag van alle.”.

Interview Van den Bossche

In de loop van 24 augustus 1914 kwam het tot een treffen tussen Belgische en Duitse soldaten.  Het moet er hier geweldig aan toe gegaan zijn, vermits hier 80 doden zijn gevallen.  Twee ervan, waaronder officier Van Compernolle, liggen hier op het kerkhof begraven.  Van mijn moeder weet ik dat ze met het hele gezin in de kelder schuilden.  Waar we nu wonen, hiernaast in onze garage, het vroegere karhuis, lagen Belgische soldaten, waaronder dokter Bollen uit Hasselt (gewezen burgemeester) en een man uit Wallonië (Charleroi gemeentesecretaris Dutrieux) die jaarlijks de herdenking kwam bijwonen.
In onze schuur zijn twee kanonballen ontploft, die werden afgeschoten vanaf de kaaskantmolen.  Dat moet een geweldige ravage veroorzaakt hebben.  De gevolgen zagen we nog jaren later aan de schuurpoort waar een 100tal gaten waren ingeslagen van stukken schrapnel.  Toch was er geen brand uitgebroken.  Bij de naaste buren brandden twee huizen af.

Mijn moeder vertelde ook dat er in hun blokhuis uniformen gevonden werden van Belgische soldaten.  Er werden 3 broers van haar opgesloten in de kerk samen met anderen van Imde.  Op een gegeven ogenblik heeft men gedreigd ze te fusilleren omdat ze weigerden een verklaring te geven voor die uniformen.  Door bemiddeling van pastoor PIETER-JAN DE BAERDEMAEKER
° 22 mei 1883 te Imde-Wolvertem
+ 20 nov 1961 te Imde-Wolvertem

 is alles tot een goed einde gekomen.

Ook in Londerzeel St.-Jozef en verder in Liezele waar de zuster van mijn moeder woonde werd er hevig gevochten.  Haar zusters huis werd afgebrand.  Ondertussen vocht haar man aan het front.  Omdat ze geen woning meer had, kwam ze terug bij haar moeder wonen met haar twee kinderen.  Zij was in verwachting van haar derde.  Haar man is na 4 jaar teruggekomen en uit dankbaarheid schonk ze haar heel mooie gouden ketting aan O.L.V. van de boskapel in Wolvertem.

Ook herinner ik mij dat wij ieder jaar met de herdenking van de slag van Imde iets moesten voordragen aan het momument.  Vroeger deed ik dat en later mijn kinderen.  Het luidde als volgt :

Lieve doden
Wij komen vandaag u weer dankbaar begroeten.

Want gij hebt ons de verlossing behaald.
Met uw kostbaar bloed onze vrijheid betaald.
Wij bidden voor u en we danken u zeer.
En we zeggen : nooit nog oorlog meer!

Interview van Jos Lettens

Duitse soldaten vonden een Belgisch uniform dat weggestopt werd door een Belgisch soldaat.  De Duitsers lieten de mannen van Imde het bewuste uniform passen en het paste als gegoten bij Heintje Lettens.  Hij werd aangehouden en gedeporteerd naar Duitsland.  Van ginder schreef hij : “ Het is niet omdat ginder vette varkens rondlopen, dat dit mager varken moet vergeten worden.”  Dit was zijn manier om de Duitse censuur te omzeilen.

Bekende personen Hendrik (Heinke)Lettens

Hendrik Jozef Lettens geboren in Imde-Wolvertem (nu Meise) getrouwd met Eliza Krauss en overleden te Grimbergen op 11 oktober 1931.
Hij was een tijd bakker in Grimbergen voor de abdij en raakte verwikkeld in politieke twisten tussen liberalen en katholieken.
Op zijn doodsprentje kan je zien dat de foto getekend werd door de bekende kunstenaar E.Salu in 1931.  De bakkerij stond op ….

Hij was de broer van de dichter
Lettens, Jozef (Jef) uit Meise
° Wolvertem, 8 december 1876 † Meise, 1 april 1947
Jef is geboren in Wolvertem op 8 december1876. Hij is getrouwd op 29 november 1905 met Amelia Adolfina Van Doorslaer en stierf op 1 april 1947.

10 Berla

                Thema    Titel                                                                                           Auteur                           Jaargang/nummer/bladzijde

1.      Bibliografie

DE WACHTER, Repertorium, d. IV, p. 171; WAUTERS, Environs de Bruxelles, d. II, p. 323-324; GOETSCHALCKX, Album pastorum, p. 128-132; VERBESSELT, Het parochiewezen, d. IV, p. 71-87.

VERHASSELT L., Kerkelijk leven te Meuzegem en Imde, Wolvertem, 1956.

2.         Inlichtingen betreffende het archief

Bestand Kerkarchief Brabant documenten van 1649 tot 1791 (0,10 strekkende meter)

            nummers 4583-4585, 24.889-24.898

Het archief van de pastorij werd samen met het archief van Wolvertem in bewaring gegeven op het A.R. overeenkomstig de Archiefwet van 1955 (nrs. 24.889-24.898)

            24.897: manuaal van de inkomsten en uitgaven van de kerk (1789-1791)

            24.890-24.896: rekeningen van de Fabriek (1724-1760)

            24.898: kwitanties, 18de e.

            24.889: contracten voor het gieten van klokken (1656, 1659)

            4.583: Armentafel: manuaal van de goederen, 1649

            4584-4585: goederen van de Armentafel, 18de e.

3.         Archieftoegangen

            Inventarissen:

            -           d'HOOP, d. II (nrs. 4583-4585)

            -           Inv. (XII) van E. PERSOONS, voor de nrs. 24.889-24.898

Tot slot mogen wij Imde niet vergeten.  Men spreekt van “dë iërë van Um” (4) .  Dat heeft niets te maken met de “heren van Zichem”, want daar sloeg dat op de gewone mensen.   Hier gaat het erom  dat dit kerkdorp jaren de burgemeester geleverd heeft voor de gemeente Wolvertem.  Achtereenvolgens waren dat : Frans Van Doorslaer, Jacques  t’ Kint en Jean Van Ossel.  Bij de fusie was de eerste burgemeester van de gemeente Meise ook een inwoner van Imde : Armand Van Vuchelen.  Die leefde lang met de illusie dat hij de eerste burgemeester van Meise, Wolvertem en Oppem was.  Ik heb hem eens verteld dat zijn voorganger in Meise, baron d’ Hoogvorst, burgemeester was van meerdere gemeenten, waaronder Meise, Wolvertem en Nieuwenrode.  De brave man was daar toen niet goed van.  Maar hij heeft het mij snel vergeven, dat ik hem een van zijn illusies ontnam.

Bijnamen in Meise (Ring TV) met Jef De Cuyper

1999/10-12/457 De boskapel in Imde
2002/7-9/kaft tekening boskapel Wolvertem
2007/1/107 Orgelexcursies naar Imde, Rossem, Meusegem en Grimbergen

Reeds 350 jaar Mariadevotie in Meise.  De boskapel valt onder de parochie Wolvertem.  Maar geografisch ligt ze dichter bij Imde.  Parochiegrenzen zijn grillig en volgen niet steeds de demografische ontwikkeling van een streek.
Maria wordt er vereerd als ‘Behoudenis der Kranken’ en is dus een toevlucht voor zieken en allerlei mensen in nood.
Rond 1658 hebben vrome mensen een Lievevrouwbeeldje opgehangen aan een oude eik in het bos, dat toebehoorde aan de baron van Imde.  Steeds talrijker en talrijker kwamen daar mensen bidden.  Deze uiting van Mariadevotie kaderde toen in de benarde tijd die ons land doormaakte : een tijd van oorlogen en van besmettelijke ziekten.  Het voorbeeld van deze mensen heeft tot vandaag navolging genoten.
In 1695 liet de prinses van Chimay er een kapel bouwen, die later werd verbouwd door de heren van Turn&Tassis.
In de kapel zien wij zeven schilderijtjes in de abcis van de kapel : de 7 smarten van Maria.
Voor de 21 km en de 6 urenloop van Meise op 13.10.1985 in het Neromhof werd een bronzen medaille van 5 cm doorsnede uitgereikt.  De matrijs is in ons bezit, maar de medailles zijn uitgeput.
In de Geschiedenis van Wolvertem van J.Lefèvre e.a. staat vanaf pag. 310 tot 334 een uitgebreide tekst over de boskapel met een “Liedeken van de stigting der Capelle tot Impde”.
We bezitten ook 2 kleine gedrukte boekjes over de boskapel.  De eerste uitgave dateert van 1905 en is gehandtekend door Jacques t‘ Kint en gedrukt door Julien Jamaer – Pulinx.  Het tweede is van 1958 met een afbeelding van het originele beeld op de gekleurde kaft en gedrukt door Troost.

 In “Imde” van A.Bettesone vinden wij :
1625 In de boskapel bevond zich een zilveren kelk van 1625, een gift van pastoor F.M.De Bossio.
1658 Aan een eikenboom aan de ingang van het bos, Hoogensel genoemd, werd een beeldje opgehangen van O.L.V. van ongeveer 17 cm hoog.  Dit was de oorsprong van de boskapel.  Het bos was eigendom van Karel Verreycken, baron van Imde en lag op de grens van de parochies Meuzegem – Imde en Wolvertem – Rossem.  Pas hing dit beeldje op of er zouden wondere tekens rond gebeuren.  Spoedig kwamen er bedevaarders om het beeldje te vereren.  De kerk heeft hier evenwel nooit miraculeuze genezingen erkend.  Vooral in de periode van de pest en oorlog kwamen er vele bedevaarders, soms werden er tot 8000 pelgrims geteld!
Afbeelding van het beeldje en tekst met verwijzing naar “Oude druksels betreffende de begankenis tot het O.L.V.-beeld te Imde” in Eigen Schoon en de Brabander 1936 XIX blz. 353 tot 355.
1694 Pastoor De Munck Frans Herman, pastoor van Wolvertem en van de boskapel te Imde tot eind december 1697 liet het O.L.V.-beeldje wegnemen uit de eik en bracht het onder in een uit planken opgetrokken kapelletje.  Nadien werd er nog een groter kapelletje uit hout opgetrokken doch beide gebouwtjes werden afgebroken bij het tot stand komen van een kapelletje uit baksteen in 1695.  De grote menigte pelgrims zou grotendeels zorgen voor de nodige materialen.
1694 – 1697 Op 2 juli 1694werd De Munck Frans Herman pastoor van Wolvertem en van de boskapel van Imde tot eind december 1697 toen hij geroepen werd om abt te worden van de abdij van Grimbergen.  Hij schreef ondertussen de kroniek van de voornaamste gebeurtenissen rond de boskapel, welke de voornaamste bron werd van de geschiedenis over het ontstaan van deze kapel, waaraan hij trouwens met hart en ziel heeft mee gewerkt.  Hij schreef o.a. dat er door kerkmeester Jacques De smet de som van 9 gulden werd omgehaald en dat voorts de offerblok 94 gulden had opgebracht.
1695 In de maand mei zond Prins Humbertus a Precipiano, toen aartsbisschop van Mechelen, deken Herman Bertrant van Meise ter plaatse, om er een onderzoek in te stellen.  Daarop gaf hij de toelating om in bouwsteen, de boskapel te bouwen en plaatste hij de kapel onder de aanroeping van “O.L.V. Behoudenis der kranken” (Salus Infirmorum).  Toen werd ook Marten Verstappen als kerkmeester vernoemd.
Op 18 juni zag pastoor De Munck eindelijk zijn wens in vervulling gaan.  Toen legde prinses Anna Verreycken, edele vrouwe van het kasteel van Imde, weduwe van Philippe de Hennin, graaf van Boussu en prins van Chimay, de eerste steen van het boskapelletje te Imde.  Hierbij waren aanwezig :
- prinses de Vaudemont, kasteeldame van Dilbeek; zij schonk een prachtig kleedje om het  beeld te versieren.
- prelaat Joost Basserij van de abdij van Grimbergen die overleed op 8 mei 1698 op 65jarige leeftijd.
- meier Ernestus de Larue (+1701) van het prinsdom Grimbergen
- de kinderen van de prinses van Chimay o.a. Thomas Philippus die later de 9^de aartsbisschop van Mechelen en kardinaal zou worden (1716 – 1759)
- vele vooraanstaanden
Op 2 juli 1695 was de kapel 10 tot 12 voet hoog afgewerkt en werd het O.L.V. –beeldje vanuit de kerk van Wolvertem  processiegewijs naar de boskapel gebracht door pastoor De Munck, doch wegens de optocht van het Franse leger naar Brussel, werd het terug verstopt in de kerk van Wolvertem na één dag en nacht te hebben verbleven in het bouwwerk.
Van 13 tot 15 augustus werd Brussel gebombardeerd.
Op 8 september 1695 (feest van O.L.V.-geboorte) was het koor overdekt en werd het beeldje opnieuw naar de kapel gebracht, doch in alle stilte omdat de bevolking op de vlucht sloeg voor het geweld van de Franse soldaten die de velden verwoestten.  Toch werd er toen een mis gelezen maar zonder veel volk.  Het beeldje droeg een versiering van de hand van Gertrudis De Hertogh.  Het kapelletje zou nog datzelfde ,jaar zijn afgewerkt.
1696 De offeranden van de boskapel brachten 684 gulden op.  Over deze belangrijke som geld wou de prinses van Chimay zelf beschikken.
Op 12 maart benoemde de prinses van Chimay, barones van Imde, als drossaard, de genaamde Jan Wouters.
Op 26 oktober werd er een klok in het torentje van de boskapel gehangen.
1698 De prinses van Chimay schreef een verzoekschrift aan de aartsbisschop van Mechelen om het bekomen van haar rechten op de boskapel.  Daarin vermeldde zij dat er meer dan 80000 pelgrims geteld werden en dat ‘vele menschen er van diversche kwalen en ziekten geholpen werden’.  Hierbij gewaagde zij ook van de gebeurtenissen van 1658.
Op 28 februari werd er bij akte te Brussel opgesteld een standpunt ingenomen i.v.m. de eisen van de prinses van Chimay, barones van Imde (Anna Ludovika Verreycken).  Het bestuur van de boskapel werd overgelaten aan pastoor De Munck van Wolvertem zolang dit haar beviel.  Mocht hij weggaan dan moest men een andere predikant met naam ter vervanging aanbrengen,   waarover zij zich de keuze toeëigende.   Zij besliste tevens dat haar drossaard Jan Wouters in overleg met de pastoor twee kapelmeesters zou benoemen.  Ook zouden er na de voleindiging van het gebouw van de boskapel, iedere zaterdag en op alle feestdagen van de Heilige Maagd mis gelezen worden (dit werd betwist door de prelaat van Dielegem en de Raad van Brabant die hierover  tussenbeide kwam,
nam zijn besluit op 12 maart 1700 (1699?).
Op 2 mei legden 14 pastoors uit de omgeving samen met pastoor Geldens van Meuzegem – Imde een gezamenlijke klacht neer bij de aartsbisschop van Mechelen, tegen de prinses van Chimay.  Hun beklag was dat er in de boskapel missen werden opgedragen op zon- en feestdagen door de kapelaan van het kasteel van Imde, waardoor de parochianen zich onttrokken aan hun ware herder die hun offerandegeld van de parochiekerk moest missen.
Op 1 juli gaf de aartsbisschop van Mechelen de opdracht aan E.H. Van Cutsem om de giften en offeranden van de boskapel te ontvangen en in bewaring te nemen.  Dit om te verhinderen dat de prinses van Chimay er de hand zou op leggen.
Op 2 of 24 juli werd Herman De Munck verkozen als nieuwe abt van Grimbergen.  Hierbij traden op als commissaris Pierre Bouchout van Meise en Henricus Huys, abt van Dielegem.
Op 21 augustus werd hij plechtig geïnstalleerd door abt Chrysostomus Teniers van de Sint Michielsabdij van Antwerpen.
Te Wolvertem werd in de plaats van Herman De Munck Jacobus Van Santvoort tot pastoor benoemd.  Hij was een Norbertijn van de abdij van Dielegem.  Hij droeg bij tot de vergroting van de boskapel (1707) en overleed in 1717.
Op 26 juli kreeg de prinses van Chimay een brief uit Rome waar haar tweede zoon (de latere kardinaal d’ Alsace) zijn studies voleindigde, die antwoordde op haar verzoek om goedkeuring van het reglement dat zij wenste i.v.m. de boskapel.  Hij schreef dat zij zich daarvoor moest wenden tot de aartsbisschop van Mechelen (die echter reeds voordien negatief had gereageerd na een onderzoek van pastoor Hennen).
Op 20 november liet de prinses drie akten verlijden voor notaris Van Kerkhoven te Brussel :
1. Hierbij werd definitief afstand genomen van de grond waarop de boskapel werd gebouwd (door de gelovigen van de Boskant) maar waarin zij voor eeuwig ennin, graaf van Boussu en prins van Chimay, de eerste steen van het boskapelletje te Imde.  zelf de beschermheerschap behield voor haar en haar opvolgers.
2. Hierbij werd de schenking bevestigd van de misgewaden, het tabernakel, de kelk en de ciborie en een rente van 50 gulden.
3. Waarbij zij een kapelanie stichtte met een rente van 300 gulden mits 5 wekelijkse missen te lezen tot haar intentie maar met behoud van het beschermheerschap over de rente.  De kapelaan moest ook instaan voor de predikatie en het toedienen van de sacramenten en ’s zondags moest hij de mis opdragen om 11 uur of om 11.30 u., in ieder geval na de hoogmis in de parochiekerk.  Hij moest en slotte waken over de offerandegelden en rekenschap afleggen aan de vertegenwoordiger van de prinses en aan de commissaris die de aartsbisschop zou aanstellen.
Omwille van de hierboven in de drie akten vermelde giften had de prinses op 29 november van prins Humbertus a Precipiano, aartsbisschop van Mechelen, recht van patronaat gekregen over de kapel (notariële akte van 20.XI.1698 verleden door notaris Dulieu in Brussel).  Zij dacht daardoor het volle bestuur van de boskapel in handen te hebben en meende zelfs zelf de goddelijke diensten te mogen regelen.  Dit recht kwam echter uitsluitend toe aan de pastoor van Wolvertem en de heer Kerremans, prelaat van Dielegem die het patronaat voerde over de parochie Wolvertem, trok het betwiste recht door de aartsbisschop van Mechelen toegestaan op 1 december 1698 voor de Soevereine Raad van Brabant (zie beslissing 2 maart 1700).
Op 24 november keurt de aartsbisschop a Pecipiano haar smeekbrief tot hem gericht goed in gevolge de schenkingen die de 3 akten verleden waren.  Dit zonder tegenkantingen behalve dat de priesters die werden aangeduid moesten erkend worden door de bisschoppelijke overheid.  Eigenlijk was het beschermheerschap over de kapel uitsluitend toegestaan aan de abdij van Dielegem in de XIIde eeuw door de bisschop van Kamerijk en in 1673 was dit voorrecht erkend als toebehorende tot de abt van Dielegem door Karel Verreycken, baron van Imde, vader van prinses Anna Ludovica Verreycken.
1699 Op 25 maart (O.L.V. Boodschap) werden er 10000 pelgrims geteld aan het boskapelletje dat, gezien de grote volkstoeloop, veel te klein werd.  Weinig later zal het dan ook vergroot worden. (waarover later)

 1700

Op mijn bijdrage 31 kwam reactie van René Beyst (Vz. H.K. Aartselaar vzw) :

Ik ben momenteel op zoek naar mogelijke hypothesen i.v.m. de woordverklaring van deze plaatsnaam, die zelden schijnt voor te komen in de provincie Antwerpen (voorzover mijn huidige kennis reikt: enkel in Ranst en Koningshooikt), maar die in Vlaams-Brabant vaker terug te vinden is. Zo vond ik drijpikkels te Wemmel (visvijver Fortis aan de drijpikkel), Strombeek-bever (voormalige Brouwerij nu herberg) (Boechoutlaan 246), Meise, Imde (Kwadestraat?), onder Grimbergen Drijpikkelstraat vlakbij Wemmel (telkens dezelfde of verschillende lokaties??) en te Laken (op de grens met Meise), te Merchtem (frituur) en te Ninove, Brusselsestwg 343 (café).
Het zou me dus plezieren de juiste bronnen te mogen kennen waaruit de veronderstelde woordverklaringen voortkomen.
Mogelijkheden:
driepikkel: als een plaats waar een straat een andere vervoegt naar de vorm van een waspikkel (= “T” kruispunt???)
driepikkel: naar de vorm van een melkstoel (samenknooppunt van drie straten??) of naar de vorm van een (ijzeren) driepikkel boven een open haard, waaraan een kookpot hing boven het vuur
driepikkel: is ook een kookpot op drie pootjes om boven een klein op)en vuur te plaatsen
driepikkel: scoutsterm (is jonger 19^e/20^e E.)
driepikkel: andere…???
Alle bijkomende hulp en literatuur is welkom.
Ik verwees hem door naar Marc Gillisjans en Frans Meskens. 

Frans antwoordde :
Een drijpikkel of een driepikkel is eigenlijk een drievoet of een driepoot zoals reeds werd aangegeven in WNT (Woordenboek der Nederlandsche Taal) maar de benaming slaat op de eerste plaats op een driepotige melkstoel, toevallig ook een waspikkel kon drie poten hebben, maar meestal vier (in gekruiste vorm, en uitmekaar neembaar) cfr. Museum voor Oudere technieken te Grimbergen. Figuratief ook een drijpikkel op een driesprong van wegen (een T-vorm is zeker uitzonderlijk, maar vooral   een Y-vorm komt hier in aanmerking....
Dit is het geval te Imde, en te  Rossem aan de grens met Londerzeel op de Temsesteenweg, en waarvan de herberg de naam bewaarde van "In den Driehoek". De andere "drijpikkels" hier in Brabant heb ikzelf niet onderzocht maar meestal zijn het ook wel grensstraten, samen met splitsing van wegen....
Te Meise (Grimbergen, Strombeek-Bever, Wemmel) het gebouw bestaat er nog van de Brouwerij (Brasserie) ... tegenover een vroegere herberg of speelplein "De Meli", verhuisd naar de Kust.... hier is er zeker sprake van een grens van (driegemeentenpunt) met Wemmel, enerzijds, Meise en Strombeek-Bever, (nu Grimbergen) anderzijds.
Van bronnen is hier zeker geen sprake, Tenzij we Jan Verbesselt, en Jan Lindemans (beiden voorzitters geweest van het Tijdschrift "Eigen Schoon en De Brabander") hun geschriften raadplegen.... In de Reeks van "Brabantse en Antwerpse Toponymies", uitgegeven door Het Instituut voor Naamkunde te Leuven, (het moeten er wel een zestigtal zijn) en te raadplegen in de Blijde Inkomst-straat te Leuven....zal me zeker nog "Drijpikkels of driepikkels aantreffen.... soms ook als herbergnaam. Maar de plaatsnaam is primordiaal op de huisbenaming..
 De Drijpikkel(straat) te Imde (Meise) was alleszins een driesprong van wegen, en er stond zelfs een schandpaal .....Nog te bewonderen in "De Iconografie van Het Kanton Wolvertem:Alex Verbouwe, Iconografie van Vlaamsch-Brabant, deel IV, Kanton Wolvertem, Gezichten, Plannen en kaarten uit vorige eeuwen, uitgegeven bij A. Hessens, Brussel, 1942....blz. 15 (tekening naar een plan van Bodumont uit 1786.
Interessant is ook dat hier nog toponiemen worden gemeld: 'Drie Wegen" een pachthof te Wemmel (1837), enz...Later werden deze benamingen "Drijpikkel" gebruikt  om de tramhalte aan te duiden...
Mocht er nog iets niet duidelijk zijn, kan je dit gerust melden..... Bv. De Iconografie van Vlaams-Brabant is ook gedrukt in het Tijdschrift " Eigen Schoon en de Brabander" rond de jaren 1940-1942 of vroeger.... Frans Meskens

 Marc Gillisjans de auteur is van “Toponymie van Wolvertem” in delen verschenen in ES&DB. Hij schreef in Jg.88/1 (jan/maa 2006), blz. 39 in een deel van een reeks, getiteld “Toponymie van Wolvertem” de navolgende, interessante woordverklaring: "de driepikkel is de welbekende stoel waarop een waskuip werd geplaatst en naar analogie hiermee noemde men de plaats waar een straat een andere vervoegt den Driepikkel”.  Hij geeft er wel de attestaties bij, maar geeft niet de bron weer, die aangeeft waarvandaan hij de woordverklaring haalt of op welke gronden hij deze hypothese vooropstelt.

Op 24 augustus gebeurde de slag van Imde met voornamelijk de 3^de jagers te voet.  Er sneuvelden vele mensen.  Een paar werd begraven op het kerkhof van Imde nl. Ephrem Van Coppenolle uit Ronse en Hector Goemaere uit Herseaux.  De andere werden overgebracht naar militaire kerkhoven.  Er werd toen een monument opgericht.
José Anne de Molina beschikt over een dagboek van zijn opa (toen vrederechter) waarin hij een aantal gebeurtenissen noteerde.
In “De grote oorlog in de regio Londerzeel” van Louis De Bondt en Francis Hallemans staat een en ander ook beschreven.  Het front lag toen tussen Meise en Wolvertem en het dood schieten van prins Wilhelm Johannes Ludwig Ferdinand von Schönaich – Carolath, Pruisisch luitenant van het regiment reserve Uhlanen op 26 augustus 1914 aan de Strombeek Beverselaan (trunk met gedenkplaat) had hiermee ook onrechtstreeks te maken.
Elk jaar wordt de slag van Imde nog herdacht en dit jaar is dat op 24 augustus om 9.30 u.  Er bestaat een film over deze plechtigheden met bijhorende opname van de feestdis achteraf met voordracht van moppen o.a. van Jean Van Dievoet uit Meise.

In de Beknopte Chronologische geschiedenis van Imde van A.Bettesone vinden we nog op pag. 67 IV. Beschrijving van het huidige kasteel van Imde.

1490 Ridder Guillaume, heer van Elderen, zoon van Jean gaf zijn erf in huur aan ’t kasteel van Imde.
1525 De de Merode’s, heren van Imde, benoemen Petrus Verheyen als kapelaan van hun kapel in ’t kasteel van Imde.  Deze castrale kapel noemde St.-Lodewijkskapel
1612 Op 9 november verklaart Louis Verreycken eigenaar te zijn van het kasteel te Imde en dat het beneficium van zijn kasteelkapel al sedert geruime tijd te begeven is.  Deze functie zou hij in 1618 geven aan zijn eigen zoon Pieter Ernest Verreycken.  De benoemingsbrief werd getekend op 6 augustus 1618.  Deze Pieter was kannunik van de St.-Donatius-kathedraal van Brugge.
1629 Men vermeldde dat gedurende heel dat jaar iedere week een mis werd gelezen in de kasteelkapel van de Verreyckens voor de zielerust van de gesneuvelde Lambert Verreycken, door onderpastoor Dominicus Wyngaert van Wolvertem centrum, die dus ook kapelaan was van ’t kasteel van Imde
1673 De vierkante poorttoren met duiventil van de kasteelhoeve te Imde draagt het jaartal 1673.  Het recht om een til te bezitten was in de late Middeleeuwen een voorrecht van de heerlijkheden.  Ook het voorhuis en de stallingen zouden van 1673 zijn.  Deze herenhoeve die vroeger versierd werd met torens en omringd van grachten werd toen herbouwd.  De schuur is van latere (1870).  De oorsprong van deze hoeve kon nog niet worden achterhaald.
1694 Castellum Imde, gravure , zicht op het oude kasteel getekend door J. Van Croes (pag. 23) deli Harrewijn fecit
In :
a) Jac. Le Roy.  Castella et praetoria Nobilium Brabantiae Antwerpiae 1694
b) idem in 1696
c) idem Amsterdam – 1696.  A à Sommeren &Ravenstein
d) idem Antwerpiae 1697
e) idem Ludgini P. Van der Aa (zie prent)
f) idem Brabantia Illustrata – London, David Mortier ca 1700 – deel I, pl. Nr 60
g) idem Leyden – 1705
h) idem Delices de la Noblesse – Amsterdam – pl 63 – A. Braeckman 1706
i)idem Groot Wereldlijk toneel des Hertogdoms Brabant – p. 49; ’s Gravenhaege bij Chr. Van Lom 1730
j) idem, Grande Theatre Profane – p 29  Herdruk op oude plaat met biojkomende gravering <<kasteel van Imde en het wapen>> Tom 2 p. 143 in délices du Brabant, 1757 en Vermakelijkheden van Brabant 1770, Berten van Cantillon.
Beschrijving bij het oud kasteel van Imde  (zie prent uitgave Leyde 1699 naar Le Roy)
Het kasteel, de kapelanie, de Franse binnentuin en het binnenhof vormden één geheel ingesloten door vijvers.  Men kreeg er slechts poorten recht tegenover het kasteel.  Het kapelaanshuis werd later verbouwd, bleef zelfs bestaan na de afbraak van het kasteel en deed dienst als conciërgewoning.  De kapelaans van Imde hadden hun eigen afzonderlijke woning in een langwerpig gebouw dat aan de westkant van het binnenhof van het kasteel gelegen was.  Aan de overzijde lag een Franse tuin die men kon bereiken langs een brug.  Aan de linker kant had de woning van de kapelaan een uitzicht op het kasteel met zijn drie torens.
1700 Na de dood van haar man kwam Anna Ludovica Verreycken, weduwe Filip de Henin en prinses van Chimay, in conflict met haar oudste zoon, prins Charles –Louis-Antoine d’ Alsace de Boussu, over de voordelen die haar werden toegekend bij het huwelijkscontract en met de verbintenissen die zij had aangegaan tijdens de minderjarigheid van haar zoon, om de heerlijkheid van haar man in zijn oude glorie te bewaren en om met haar zoon in overeenstemming te komen werd de heerlijkheid van Imde verkocht op 18 januari 1700 aan Corneille Segers, Heer van Heetvelde, griffier te Brussel, dit voor de som van 180.000 gulden (25.1.1700)
1715 G.Couvreur stelde toen een “Kaerte Figuratieve van goederen gestaen ende gelegen onder Wolverthem” op met een zicht op het kasteel van Imde aan de N.W.-zijde (h0,15 –b 0,25)
1734 Toen werd een reeks van 5 kaarten van tienden opgesteld van Wolvertem, Rossem, Imde en Londerzeel, toebehorende aan de abdij van Groot-Bijgaarden.  Men vindt er ruwe afbeeldingen op van de kerk, het kasteel, de kasteelhoeve en de brouwerij van Imde en ook nog van andere gebouwen.
1747 Corneel Delvor werd kapelaan van de kasteelkapel in Imde.  Hij stierfop 19 februari 1753 op het kasteel van Slozen en werd begraven in de kerk van Rossem.
1758 Op 25 maart was er aanduiding van Godfried Gerard Lagoes als kapelaan van het kasteel van Imde.
1783 De prins van Tour en Taxis verkocht toen eigendommen van de heerlijkheid van Imde aan baron Filips Snoy van Melsbroek
1787 E.H. De Cock werd kapelaan op het kasteel van Imde.  Hij vervulde die functie nog op het ogenblik dat de Franse revolutionairen ons land binnen vielen.  Toen ging hij op de vlucht en kwam niet meer terug.  Hij was de laatste kapelaan op het kasteel van Imde.
1828 Het kasteel van Imde werd gesloopt.  Het was zwaar beschadigd en de herstellings- en onderhoudskosten werden te duur.  Slechts de bijgebouwen en het kapelaanshuis bleven bestaan en werden omgebouwd tot een verblijf.  Ook de St.-Lodewijkskapel in het kasteel was hiermee verdwenen.
1835 De familie Tour en Taxis verkopen al hun goederen.  Het domein van Imde werd nadien opnieuw verkocht en verdeeld in verschillende loten.  Uiteindelijk werd bij toewijzing het vroegere kasteel en het omliggende park verkocht in de massa met de aanliggende kasteelhoeve en een deel van de landerijen aan jonkheer François Pangaert.  Hierbij behoorde ook de hoeve ’t Elderen en de Camme, de oude schepenbank.
1855 Toen werd het huidige klassicistisch of neoklassiek kasteel van Imde gebouwd door Jonkheer Frans Pangaert.  Op 17 juli werd de eerste gedateerde steen gelegd.  Hij bevindt zich in de gang naar de kelders.  Een brede trap van 18 treden leidt naar een voorportaal dat geschraagd werd door Ionische zuilen.  Het oude kapelaanshuis werd toen hersteld.
1857 Op 21 maart stierf Frans Pangaert in zijn verblijf in Brussel.  Hij zou nooit zijn nog in opbouw zijnde kasteel hebben kunnen bewonen.  Zijn zoon Egide Pangaert d’ Opdorp zou het kasteel verder afwerken tot het voltooid was (veel later nl. in 1874).
1876Hendrik Goethals werd de nieuwe eigenaar van het kasteel van Imde en ook van vele landerijen.  De familie bleef op het kasteel tot in 1956.  Zij lieten het park nog beter verfraaien o.a. werden er twee bruggen gelegd over de vijvers en de lanen werden beplant met bomen.  De bronnen van Wolvertem zorgden nog steeds voor het water van de fonteinen.
1870 De schuur van de kasteelhoeve van Imde werd herbouwd.
1956 Het kasteel van Imde werd verkocht door Jozef Goethals aan Jan Van der Elst, een nijveraar, samen met de bijhorigheden, de kapelanie, de vijvers en een gedeelte van het park.  De kasteelhoeve bleef echter in het bezit van de familie Goethals.  Zijn zoon Georges veranderde de kasteelhoeve in een buitenverblijf.  Zoon François richtte het oude hof van Corneel Lettens in, Pierre, zijn derde zoon bouwde een nieuw huis in een gedeelte van het park dat het laatst werd aangelegd en de jongste zuster van Jozef Goethals, mevrouw Holvoet, verkreeg door erfenis in 1932 de nog bestaande gebouwen van de Kam.  Later kwam het kasteel in eigendom van de heer Lienard.

De parochiekerk St.-Kwintens in Imde (Meisewonderen 14) staat in “Bouwen door de eeuwen heen in Vlaanderen op pag.782.  De parochie was eerst afhankelijk van Meuzegem en werd zelfstandig in het begin van de XIXde eeuw.  De kerk zou van 1839 zijn.
In de “Geschiedenis van Wolvertem”vinden we ze op pag 748.
Op mijn blog “Toren roept haan” beschreef ik ze in aflevering 17 met twee oude foto’s en in 31 met 2 foto’s in de toren.
Achiel Bettesone geeft gedetailleerde data in zijn “Beknopte chronologische geschiedenis van Imde”.  We zullen de data hernemen, omdat die niet meer beschikbaar zijn.
1112 Er waren in Wolvertem 2 kerken met elk een bijkerk, Wolvertem met Rossem en Meuzegem (Mosengem) met Imde (Immechia).
1145 Er ontstond een parochiegemeenschap in Imde toen een eerste kapel werd gebouwd.
1440 Volgens Raes, koster – onderwijzer van Imde werd er destijds een kapel (kerk) gebouwd, geheel in hout, welke in 1550 op dezelfde plaats, door een stenen gebouw zou worden vervangen?  De huidige kerk van Imde, kwam er als opvolger van de eerste stenen kerk in 1839.  Zij werd op 6 september ingehuldigd door kardinaal Sterckx.
1550 Het houten kerkje werd afgebroken en door een stenen vervangen.
1593 Pastoor Joannes Wassenhoven  (Meuzegem – Imde) kreeg het bevel om binnen de 14 dagen nieuwe ruiten te zetten in de kerk van Meuzegem?
1641 Op 31 augustus stierf Anna Verreycken, dochter van Louis, en haar grafsteen werd ingewerkt in de vloer onder de toren van de kerk van Imde, bij de trap van het altaar.
1669 – 1678 Justus Buycx (°1617 - +1688) was pastoor te Meuzegem – Imde.  Zijn naam staat op de monstrans van 1671.
1768 In de toren werd een kleine klok gehangen, geschonken door de prins van Tour en Taxis.
1769 Meuzegem en Imde telden toen 260 communicanten.
1775 Vanaf 2 april werd Benedictus Joannes Darthe (+1794) pastoor van Meuzegem  Imde.  Het was in de ‘besloten tijd’ toen ze niet in de kerk mochten en baden en zongen op het kerkhof, terwijl de pastoor in een hoeve de mis celebreerde.
1818 – 1819 Het levenswerk van pastoor Van Langendonk was de bouw van de kerk.  Hij stierf op 23 januari 1855(grafsteen in de kerk links van de ingangspoort).
1839 Het oude kerkgebouw werd afgebroken en er werd onmiddellijk een nieuwe, grotere kerk opgericht.  Of oude delen bewaard werden is niet te zien door de bepleistering.
1840 Bouw nieuwe kerk.  Op 6 september inwijding door kardinaal Sterckx.  Het hoofdaltaar werd toen gemaakt door de gebroeders Van Haesendonck, schrijnwerkers in Imde.
1842 De 4 kerken werden onafhankelijk verklaard : 4 parochiekerken met elk hun eigen pastoor : Wolvertem, Imde, Meuzegem en Rossem.
1845 De klok werd gewijd (in 1943 door de Duitsers weggehaald).
1856 Oude rekeningen schilderwerken.
1951 Ter vervanging van de klok die door de Duitsers werd weggehaald werd er een besteld die 525 kg zou wegen(zie foto Toren roept haan).  Zij was een gift van de familie t’ Kint en van alle parochianen en werd ingewijd door Monseigneur De Smedt (herdenkingsprentje).
1966 Jan Feyen, Norbertijn uit Grimbergen werd pastoor.
1967 Onder de stuwende kracht van Pater Jan Feyen bekwam de kerk van Imde een nieuw pijporgel, gemaakt door Verschueren van Tongeren.  Het grootste gedeelte van de kerk werd vernieuwd,.  Er werden nieuwe glasramen geplaatst met Vlaamse heiligen van St.-Goedele toe St.-Jan Berchmans en de beide zijaltaren werden, die afkomstig waren van de kerk van Meuzegem wegens slechte staat afgebroken.  Een oud beeld van St.-Antonius kwam op de pastorij terecht.
1991 Op 1 december werd Jan Feyen gevierd voor 25 jaar parochiaal werk in Imde.
1993 Pastoor Jan Feyen stierf op 73-jarige leeftijd aan een hersenbloeding op 13 januari.  (Gedicht Jan Peleman).

0  Inventaris
1  Kerk St.-Kwinten
2  Kasteel Imde
3  Hof te Imde
4  Oorlogsmonument
5  Drijpikkel
6  Boskapel
7  E.S.B.
8  Bijnamen
9  Archieven Imde