Hoeveel deugd kan een dagje extra verlof een mens doen...
Met de uurwisseling is het nog donker als ik vertrek naar mijn werk 's morgens, en terug donker als ik naar huis vertrek 's avonds.
Daardoor lijken de dagen korter. De tijdspanne waarin je dingen moet realiseren lijkt ook korter. Bezig van 's ochtends 6 uur, tot 's avonds 21u en als je dan uiteindelijk stil kan vallen en tot rust komen in de zetel, val je in slaap ... je kent dat wel.
Gelukkig heeft een mens ook af en toe nog eens een verlengd weekend. Het was nodig.
Even bijpraten met elkaar. Als koppel weer dezelfde kant opgaan, en de voorbije drukke weken even analyseren.
Mijn tienerjaren - jaar 12-15 :
Als kind was ik behoorlijk populair, en had vele vriendinnetjes in een alleen-meisjes-dorpsschool. Het was pas toen ik naar de middelbare school ging, dat de problemen begonnen.
Ik was de enige van het dorp die naar die middelbare school ging, dus diende ik een nieuwe start te maken. Jammer genoeg zat de natuur me tegen en kreeg ik ontzettend veel last van jeugdpuisten. Over gans mijn lichaam stonden rode/witte bolletjes. Daarenboven kweekte ik wat jeugdvet en ik werd gemeden/verweten/gepest.
Elke dag een busrit van 45 minuten heen en 45 minuten terug, waarop je de grootste bullebakken moet doorstaan. Mijn boekentas die van de bus werd geschopt toen de deuren opengingen, nergens mogen plaatsnemen ook al was er duidelijk nog een plek vrij, ... Dit waren dagelijkse beproevingen voor me. Op school geen "spreekbeurt"-vriendinnetje, geen speelplaats-vriendinnetje. Een eenzame lunch, eenzame schooldag, eenzame busrit.
Mijn enige uitlaatklep was een dagboek. Tot mijn moeder daar op een dag alle scheldwoorden in aanstreepte. Het feit dat ik me slecht voelde, werd door haar genegeerd. Dit voelde als zo een grote inbreuk op mijn privacy dat ik volledig dichtklapte. Ik vertelde niks meer.
Een nieuwe uitlaatklep werd gevonden. Ik begon minder en minder te eten. Het knagende hongergevoel gaf me een boost en ik viel vele kilo's af. De pesterijen op de bus werden minder straf. De jongens hadden blijkbaar toch interesse in de lichtere versie van mezelf. Maar mijn onzekerheid ging niet weg. Zelfs niet toen ik nog 40 kg woog en mijn maandstonden uitbleven, bleef ik mezelf dik vinden. De kledij die ik toen had, was steeds oversized en ruimvallend. Mijn ouders merkten niks aan me op.
Het was mijn grootmoeder, die toen kanker had, die er mij steeds meer opmerkingen over gaf. Ik besloot om haar in vertrouwen te nemen. Omdat zij steeds meer moeite had om voor zichzelf te zorgen (terminale kanker), stelde ik voor om in te wonen bij haar. Zo was ze niet alleen en had ze iemand die zich over haar ontfermde (en ik had ook iemand die zich over mij ontfermde).
Het was het mooiste jaar uit mijn tienerleven. Ik was toen 14, bijna 15 jaar.
Toen mijn grootmoeder het jaar daarop stierf, was ik gebroken. Ik was zelfs boos op haar, omdat ze niet nog wat langer had gevochten. Nu nog voel ik me daar schuldig over : hoe egoïstisch het van me was, want zij had ontzettend veel pijn.
Bij haar was ik niet eenzaam. Ik voelde me geliefd, begrepen en aanvaard.
Na een jaar was ik ook een 5-tal kilo's aangedikt, waardoor ik niet langer meer in de gevarenzone van eetstoornis zat.
Deze morgen stond ik op met een zwaarder gevoel in de maag dan anders op maandag. Het stormweer zorgde voor een slechte nachtrust. Bovendien is het de maandag dat ik afscheid moet nemen van mijn kinderen, die weer voor een week bij hun vader zullen logeren.
Ik hoop mijn gevoel een plaatsje te kunnen geven. Dat het me eens lukt om de depressiviteit die me omringt, sinds zoveel jaren, van me af te kunnen schrijven. Een soort van online-dagboek waarin ik eens eerlijk kan zijn, zonder beoordeeld te worden op uiterlijkheden, zonder de schijnheiligheid van de mensen rondom me, zonder loze beloftes, ...
Voor de buitenwereld mijn masker blijven ophouden, maar de onrust in mijn hoofd en hart kunnen bedwingen door het van me af te schrijven.
Mensen lezen me verkeerd. Ze zien in mij een sterke, zelfstandige, zelfbewuste vrouw/moeder, maar niemand leest mijn onzekerheid, mijn eenzaamheid. Ze kijken niet voorbij het masker, voorbij de muur die ik rondom mij heb opgetrokken. Waarom zouden ze?
Dit is mijn nieuwe start.
Vanaf nu ben ik mezelf. Deze blog, dit dagboek, is mijn persoonlijkheid en mijn gevoel. Wie weet, ben ik op een dag sterk genoeg om het ook in het echte leven te zijn.
