Vorige week namen we afscheid van onze kat. Ze was 11 jaar ons gezelschap geweest. Het deed pijn om haar te moeten laten gaan, maar we konden haar niet langer laten afzien. Het was niet eerlijk ten opzichte van haar.
Ze had keelkanker en kon niks meer eten. Elke dag stond ik een halfuur vroeger op om haar eten fijn te maken en aan haar te kunnen geven.
De avond dat we bij dierenarts moesten voor haar spuitje, zaten we eerst thuis allemaal samen bij haar. Heel emotioneel. Iemand die 11 jaar lief en leed met je deelde, moeten loslaten is heel hard. Ze is rustig ingeslapen. De dierenarts heeft dit met veel respect en liefde gedaan.
En zo wordt alles weer anders. Haar mandje, haar eetbakjes, haar dekentje, de kattenbak ... alles werd opgeborgen. Vele traantjes.
Mensen zonder huisdier begrijpen niet altijd het verdriet dat je kan hebben bij de dood van je hond/kat. Maar voor ons is er een stukje van ons gezin verdwenen...
We hebben dan ook een rustig weekend achter de rug. In alle stilte de avond als gezin doorgebracht. Allemaal dicht bij elkaar. Op momenten als deze voel je hoe goed we samen zijn. We vormen een eenheid en dat voelt goed.
