Dit weekend heeft onze badkamer het begeven. De oude leidingen van het huis moesten proper gemaakt worden, maar de poging mislukte vreselijk... Gevolg... We kunnen ons niet meer wassen. Geen douche - geen werkende lavabo in badkamer - geen wasmachine meer... Dus .. back to basics.
We wassen ons nu aan de lavabo van de keuken, met een maatbeker om het haar te spoelen. Camping-gevoel.
Mijn man was niet aan te spreken gisteren. Gelukkig waren de kids er om iets tegen te zeggen, want anders zou het wel heel stil geweest zijn. Twee keer wou ik er met hem over praten, maar als hij dan niet reageert geef ik het op. En dan trek ik me terug in mijn schelp.
Je kan wel stellen dat ik van niemand veel kan verdragen. Van zodra ik voel dat ik buiten word gesloten, slaan alle deuren dicht en kan ik niet anders dan mezelf volledig afsluiten. De enigen die alles mogen/kunnen zeggen tegen me, zijn de kinderen. Voor hen maak ik altijd tijd. De liefde die je voor je kinderen voelt, is onvoorwaardelijk.
Gisteren werd de crisis dan ook als gezin opgelost. De kinderen vonden het niet zo erg dat we efkes zo moesten leven. Voor hen was het eigenlijk een "avontuur".
Dan kunnen wij ook inzien dat het eigenlijk allemaal niet het einde van de wereld is. Tenslotte zitten we warm binnen, hebben we water, ... alleen niet op alle plaatsen.
