Tijd doorbrengen met mijn kinderen en mijn man is voor mij het grootste geluk.
Het leukste moment van mijn dag is als we 's avonds aan tafel zitten voor ons avondmaal en iedereen gezellig zijn leukste of slechtste of grappigste moment van de dag verteld. Er wordt wat gekibbeld of heen en weer door elkaar gepraat, maar die gezellige drukte maakt me gelukkig.
De tieners hebben het meest te vertellen. Hun kleine zus zit met open mond te luisteren naar hetgeen ze meemaken. Elke avond start met dit tafelmoment. Zelfs als het eten al lang gedaan is, blijven we nog even vertellen en/of luisteren naar ieders verhaal.
We merken dat de kinderen dit heel leuk vinden, zelfs nu ze tiener zijn. Ze vertellen graag over hun vrienden tegen ons en wat plagerijen maken de sfeer gezellig ontspannen.
Hoewel ik en hun vader al meer dan 11 jaar gescheiden zijn, lukt het hun vader niet om met mij te praten. Hij wenst me niet meer te zien of horen, dus was het in het begin echt wel zoeken voor me. Tenslotte was ik degene die vertrokken was. Als er kinderen zijn, moet je toch blijven communiceren? Vooral de volledige communicatiestop langs zijn kant, maakte het heel erg moeilijk voor de kinderen (en dus ook voor mij). De kinderen hebben ook heel lang alle schuld van de breuk bij mij gelegd. Ik had volgens hen te snel opgegeven. Niemand hoeft te begrijpen waarom ik dit deed. Een gevoel kan je niet uitleggen. Het is er gewoon of het is er gewoon niet (meer)... Ik weet voor mezelf dat ik niet onmiddellijk die relatie opgegeven heb. Voor hun vader ben ik de grote schuldige. En omdat er meer sympathie is voor het "slachtoffer" dan voor de "dader", was ik in hun ogen de slechterik. Ondertussen zijn ze ouder en wijzer geworden en beseffen ze dat er steeds 2 personen verantwoordelijk zijn voor het werken of niet-werken van een relatie.
Onze kleine dochter is het gewoon dat haar broers en zus er maar deeltijds zijn. Ze mist ze in de week dat ze er niet zijn, maar houdt ook wel van de rust die er in hun afwezige week in ons huis hangt.
Zaterdag gingen we met het ganse gezin shoppen. De wintergarderobe moest "dringend" vernieuwd worden. 's Middags een snack eten, wandelen in de koude wind en regenbuien om warme kledij aan te schaffen, het had allemaal iets gezelligs. Zondag gingen we op bezoek bij mijn vader en zijn vrouw. We waren uitgenodigd samen met mijn broer en zus en het werd een toffe namiddag.
Aangezien het een verlengd weekend was, kon ik maandag ons huis poetsen en de strijk doen. Tussendoor het huis ook gezellig gemaakt voor de winteravonden. De theelichtjes werden weer bovengehaald.
In een proper huis, verlicht met theelichtjes, de avond doorbrengen aan de zijde van de man van mijn leven...
Wat doet een verleden ertoe, als je dit in het "nu" hebt ?
