Deze morgen stond ik op met een zwaarder gevoel in de maag dan anders op maandag. Het stormweer zorgde voor een slechte nachtrust. Bovendien is het de maandag dat ik afscheid moet nemen van mijn kinderen, die weer voor een week bij hun vader zullen logeren.
Ik hoop mijn gevoel een plaatsje te kunnen geven. Dat het me eens lukt om de depressiviteit die me omringt, sinds zoveel jaren, van me af te kunnen schrijven. Een soort van online-dagboek waarin ik eens eerlijk kan zijn, zonder beoordeeld te worden op uiterlijkheden, zonder de schijnheiligheid van de mensen rondom me, zonder loze beloftes, ...
Voor de buitenwereld mijn masker blijven ophouden, maar de onrust in mijn hoofd en hart kunnen bedwingen door het van me af te schrijven.
Mensen lezen me verkeerd. Ze zien in mij een sterke, zelfstandige, zelfbewuste vrouw/moeder, maar niemand leest mijn onzekerheid, mijn eenzaamheid. Ze kijken niet voorbij het masker, voorbij de muur die ik rondom mij heb opgetrokken. Waarom zouden ze?
Dit is mijn nieuwe start.
Vanaf nu ben ik mezelf. Deze blog, dit dagboek, is mijn persoonlijkheid en mijn gevoel. Wie weet, ben ik op een dag sterk genoeg om het ook in het echte leven te zijn.
