Didi is 46 jaar. Toen ze 17 was besliste ze dat ze non wou worden. Niet in een Hindoe klooster, maar bij Ananda Marga. Dat is een soort sekte, maar dan in de goede zin van het woord

Op haar 28ste kreeg ze zware reumatische arthritis. Ze lijdt veel pijn, haar vingers staan helemaal krom en ze belandde in een rolstoel. Enkele maanden geleden heeft ze dankzij de steun van een Spaanse arts een nieuwe heup gekregen. Nu kan ze terug wat gaan en zelfs weer trappen doen.

Ze spreekt redelijk goed Engels, met die special Indische tongval waaraan ik stilaan begin te wennen.

12 jaar geleden heeft ze dit weeshuis gebouwd, Het ziet eruit als een gewoon woonhuis en ligt in een gewone woonwijk buiten het centrum van Jaipur.

Ze wil de kinderen zo veel mogelijk een echte thuis geven, met het comfort dat daar bij hoort. Niet iedereen deelt die visie. Daardoor stuit ze vaak op onbegrip en onwil. Waarom zou je nu zoveel moeite doen? Het zijn toch maar wezen. Er zijn bijvoorbeeld twee buren die voortdurend moeilijk doen. Anderzijds zijn de andere buren uit het straatje wel vriendelijk en behulpzaam. Er zijn ook veel mensen die haar steunen: buitenlandse sponsors maar ook plaatselijke weldoeners. Mensen die nu en dan iets langsbrengen (een grote zak rijst, een bak fruit of groenten, kleren,…) en een aantal vrijwilligers die geregeld inspringen.`

Soms vind ik Didi best een harde tante. Ik vind haar onnodig streng, niet alleen tegen de kinderen maar ook tegen de vrouwen.

Anderzijds: ze doet het toch maar. Elke dag opnieuw van ‘s morgens tot ‘s avonds de boel coordineren, de administratie regelen, sponsors zoeken om de rekeningen betaald te krijgen enz. Ze krijgt voor al dat werk geen roepie steun van de overheid.

 Haar uitstapje naar Calcutta was haar eerste vakantie in jaren. Ik neem aan dat het haar deugd deed om hier even weg te zijn. Zelf zegt ze dat ze het vooral deed om te kunen herbronnen en nieuwe energie op te doen.

Wat kenmerkend is voor de filosofie van Ananda arga, is dat voor hen iedereen gelijk is. Het kastensysteem bestaat voor hen niet. Er moet geen bruidsschat betaald worden en meisjes worden aangemoedigd om te studeren en een geode job te zoeken.

Niemand wordt gedwongen om in te treden. In tegendeel; ze worden eerder aangemoedigd om hun eigen leven te leiden en de filososfie van gelijkheid al doende uit te dragen.

Dat is redelijk revolutionair in India.

Bijlagen:
Didi mediteert.jpg (80.8 KB)   

Vannacht zijn de oudste meisjes en een van de vrouwen teruggekomen uit Calcutta.

Een paar helpende handen meer tijdens de ochtendspits, dat maakt een wereld van verschil. Didi zou zillen dat ik me op een stoel zet en bevelen uitdeel. Dat is echter niet mijn stijl. Ik vind het veel pretiger om de kleintjes mee aft e drogen en te kleden. Ik ga de langslapes wakkerzoenen. Ik wandel mee naar de bus om de kinderen uit te zwaaien. En ondertussen heb ik tijd om wat sfeerfoto’s te maken. Wat een luxeleven!

Ik ontbijt in de keuken (wat hoogst ongewoon is) waar Sureka en Angela chapatti,s zitten te bakken. Angela is hier soms wel en soms niet. Al weet ik dat ze, zoals de andere vrouwen, beneden bij de kinderen slaapt.Ik heb ook al gezien dat Didi haar leert naaien. Nu verneem ik, in een combinative van Hindi,  enkele woordjes Engels en gebarentaal, dat ze een alfabetiseringscusus volgt en nadien ergens bij buren haar huiswerk gaat maken. Hier lukt dat niet, met al die drukte.

Dat is dus het vrouwenproject. Niet een groep vrouwen die hier een opleiding krijgt. Wel vrouwen die hier tijdelijk opgevangen worden en volgens hun interesses en mogelijkheden kunnen bijscholen, met de bedoeling dqt ze nadien een eigen inkomen kunnen verwerven en op eigen benen kunnen staan. Ondertussen wonen ze hier en helpen ze in het huishouden. Al wie hier werkt krijgt 1.000 roepies per maand (13 eur). Dat is niet meer dan wat zakgeld.

Sommige vrouwen blijven enkele maanden, andere meerdere jaren. Soms kan een vrouw het niet aan en verdwijnt ze met de noorderzon. Dat is pas nog gebeurd. Didi heeft een zware handicap. Daarom heeft ze  een persoonlijke assistente die haar helpt wassen en aankleden, haar verzorgt en haar kamer poetst. En plots is ze niet meer opgedaagd. Niemand weet waar ze is en of ze nog terugkomt.

Een van de vrouwen die meegegaan is naar Calcutta is van daaruit naar haar dorp gegaan omdat ze wil trouwen. Ze is er klaar voor nadat ze hier twee jaar opleiding heeft gewoond.

Na de ochtendspits ga ik naar Jaipur. Ik zuig de stad op met al mijn zintuigen. Vooral met mijn ogen. Ik kom ogen te kort om alles te zien. Ook met mijn oren. Dat kan moeilijk anders, met al dat getoeter. En met mijn neus… Ik heb eigenlijk niet te veel last van de verveldende geurtjes. Ze worden overstemd door de geur van uitlaatgassen.

Ik laat me rondrijden door een fiets-riksja. Een goede keuze..  Hij laat me straatjes, pleintjes en marktjes zien waar ik zelf nooit zou gekomen zijn. We hebben een prijs afgesproken: 100 roepies (1,3 euro) voor een uur. Hij vraagt om de haverklap of ik tevreden ben over zijn diensten. Ik neem aan dat zijn tarief de hoogte ingaat met iedere keer dat ik dat beaam

Nadien bezoek ik de belangrijkste bezienswaardigheden en loop ik wat winkeltjes in en uit. Er is niets speciaals dat ik wil kopen, dan is het gemakkelijk om af te dingen. Er is trouwens toch niets dat ik nodig heb. Tenzij misschien nog zo ‘n Indische tuniek voor de rest van mijn reis en misschien nog een sjaal en wat cadeautjes…

Bijlagen:
DSCF3350.JPG (3.8 MB)   

Enkele dagen geleden zag ik Ridhima heftig in haar haar krabben toen ze van school kwam. Nadien Pujaa. De volgende dag hun zussen met wie ze in hetzelfde bed slapen. En dan Manvy, en Neesha…

Inderdaad: luizen.

Hun haar wordt nu nog meer geolied dan voordien en heel grondig gekamd. Maar er zijn slechts 3 kammen in omloop en maar één vieze luizenkam. Zo krijgen ze zeker allemaal luizen.

Dat wordt mijn volgende ’investering’: voor iedereen een eigen kam en een voorraadje luizenkammen.

Ook één voor mij. Je weet maar nooit. Al hebben de luizen, begrijpelijkerwijze, liever dat dikke , lange haar dan mijn pluimpjes.

30-10-2014, 00:00 geschreven door Els  

Didi is terug. De kinder waren oprecht blij om haar te zien. En ik overhandig haar met genoegen de sleutel van de poort.

Haar zus is enkele dagen op bezoek, met haar dochter Astmika en haar meid. Meid?

Het is een jonge vrouw uit een arme familie die bij hen inwoont en een groot deel van het huishouden voor haar rekening neemt. Daar staat tegenover dat dat ze deel uitmaakt van het gezin, een eigen kamer heeft, mooie kleren en zelfs juwelen draagt en op hun kosten naar de universiteit gaat.

Vrouwenemancipatie: geen woorden maar daden.

Ze zouden graag hebben dat ik met hen Jaipur bezoek. Dat zie ik niet meteen zitten. Dat wil ik graag op eigen houtje doen. Een bezoek aan Amber-castle met hen spreekt me meer aan. Amber Castle ligt een einde buiten Jaipur en daar zou ik waarschijnlijk niet alleen naartoe gaan,

Het wordt een gezellige uitstap, ook al spreekt alleen Astmika Engels en moet zij alles tolken.

Nadien willen ze naar de zoo. Ook goed voor mij. Ik verwacht er het ergste van, maar de zoo valt heel goed mee. Veel dieren krijgen we niet te zien maar het is wel een mooi onderhouden park.

Op de terugrit vraagt Ashmika mij uit over mijn geloof. Ze zou zo graag eens een lied horen uit mijn godsdienst.

En zo komt het dat ik in India, achter in een tuk-tuk een kerstliedje zit te zingen.

29-10-2014, 00:00 geschreven door Els  

De ochtendspits verloopt heel wat vlotter dan gisteren. De routine is er, en ze doen (min of meer) wat ik vraag.

Als ze weg zijn geniet ik van de rust. Ik doe een wasje, Met mijn eigen wasmiddel, want de groene zeep hier verwijdert meer kleurstof dan vuil. Nadien neem ik een stoel en een boek mee naar het dak en geniet van de rust. Ik sla het boek zelfs niet open. Even helemaal niets…

Later herlees ik stukken uit mijn blog. Ik schrik ervan dat ik de laatste dagen toch wel erg negatief klonk. Natuurlijk, we waren onderbevrouwd en het was soms te zwaar. Maar er waren ook zoveel mooie momenten waarover ik niets verteld heb omdat ze zo ‘gewoon’ zijn.

Ik word er warm van als ik zie hoe de oudsten hun kleine zusjes helpen, hoe ze opkomen voor elkaar als iemand onterecht beschuldigd wordt van iets, hoe ze een team vormen als het erop aankomt. Ze laten dan wel alles slingeren maar ze doen wel steeds overal het licht uit en schakelen de ventilators af als zee en kamer verlaten en ze springen zuinig om met het water ( daarmee scoren ze sowieso goed bij mij).

Ik geniet van de huiswerkbegeleiding, als ik met 2 of 3 meisjes aardrijkskunde of Engels kan oefenen. Dat zijn gezellige ogenblikken. Of als ze TV kijken: als ze schateren om die lelijke Indische tekenfilms, of als de spanning op hun gezicht te lezen staat bij de zoveelste soap. Dan kijk ik meer naar hen dan naar TV.

Ik breng hen dagelijks naar de dansles: klassieke Indische dans. Als ik zie hoe goed ze die ingewikkelde passen kennen, dan ben ik echt trots op ‘mijn’ meisjes.

De verhalen die ze proberen te vertellen als ze terugkomen uit school, het gegibber van de pubermeisjes, de Ernst op hun gezicht als ze hun mantra’s zingen. De knuffel die ze soms komen vragen…

Als er een ding is dat de kinderen hier te kort komen dan is het wel affectie.

En laat ik nu net daar goed in zijn.

Knuffelen, kietelen, aandacht schenken, complimentjes maken, eens over hun rug  wrijven, het haar uit hun gezicht strijken… Het zijn kleine gebaren die de kinderen zichtbaar deugd doen. En mij ook.

28-10-2014, 00:00 geschreven door Els  

Niet alle kinderen in het weeshuis zijn wezen. Sommigen zijn hier gebracht door hun alleenstaande moeder die niet voor hen kan zorgen, of werden door Didi opgenomen om hen een beter leven te geven.

Gautham is hier door de overheid naartoe gebracht. Zijn moeder zat met hem te bedelen. Hij is van haar afgenomen en naar hier gebracht. Gewoon afgezet met de weinige spulletjes die hij had. Nu moet hier maar voor hem gezorgd worden. Daar dient een weeshuis toch voor! Daar staat niets tegenover, geen vergoeding, geen subsidie. Ze moeten maar zien hoe ze het redden. Hij wordt binnenkort naar een jongensweeshuis overgebracht.

Siddhart is meegekomen met zijn moeder, Sureka, een jonge weduwe die hier werkt en inwoont. Zij is hier onmisbaar. Siddhart kan dus niet weggestuurd worden en dat weet hij. Hij gedraagt zich als een echt pestjong. Altijd pitsen, stampen, spullen afpakken of kapot doen, weglopen, nooit luisteren. .. Vreselijk vermoeiend. Hij steekt natuurlijk de andere jongens ook op en verpest vaak de sfeer. Ook Sureka kan hem niet aan en ze geeft hem er vaak vreselijk van langs. Het is niet duidelijk wat er met hem moet gebeuren. Zodra hij begint te puberen kan hij zeker niet in dit meisjeshuis blijven wonen

Babu en Bareth zijn broers en volledige wezen. Ze zijn naar hier gebracht  toen Babu nog een baby was. Ze kunnen hier niet blijven. Maar het zijn zachtaardige jongens en Didi is bang dat ze het niet zullen redden in een jongensweeshuis. Ze zoekt een oplossing voor hen. Maar wel een goede oplossing want ze heeft deze jongens in haar hart gesloten.

Astha is 6. Haar moeder werd verstoten, geraakte op de dool, kon niet meer voor zichzelf en zeker niet voor Astha zorgen. Nu verblijft ze hier met haar dochtertje. Ze heeft hier terug houvast gevonden, orde en regelmaat. Ze is nu mee naar Calcutta om ‘rust te vinden in haar hoofd en haar geest’. Het is de bedoeling dat zij opieuw op eigen benen gaat staan. Astha zelf is een zeurderig, hangerig kind. Is gewoon dat alles voor haar gedaan wordt. Ze laat alles vallen waar het valt, jammert om haar zin te krijgen. De andere kinderen laten haar wat links liggen.

Ashmika is 14. Zij verblijft hier met haar twee zussen. Zij zijn kinderen van onaanraakbaren uit een klein dorp en moesten meewerken op het veld. Didi bracht hen naar hier zodat ze naar school kunnen gaan en een betere toekomst kunnen krijgen. Ze gaan naar de Engelse school, wat wil zeggen dat ze zeker de capaciteiten heben. De oudste studeert nu geneeskunde. Ik vroeg aan Didi of ze hun ouders nog zien. Daarop mompelde ze een zeer vaag antwoord. Ik kon er uit opmaken dat dat zeker nog wel eens zal gebeuren.

Ook Ridhima en Pratigya zijn zusjes, 5 en 12 jaar oud. Heel mooie meisjes met een donkere huid, krullend haar en grote ogen. Oorspronkelijk ook onaanraakbaren.  Riddhima kwam hier nadat haar moeder overleden was aan tbc. Ook Riddhima had tbc. Zij werd van hieruit naar het ziekenhuis gebracht en herstelde. Toen bleek dat ze nog een zus had, Pratigya. Ze was als slaaf verkocht aan een rijke, Indische familie. Ananda Didi is naar haar op zoek gegaan, heeft haar vrijgekocht toen ze 8 jaar was. Sindsdien verblijven ze hier. Riddhima is een klein, vrolijk maar ongehoorzaam nest. Verwend door al die groten. Pratigya zegt niet veel, ik dacht dat ze me niet verstond. Gisteren heb ik haar en Sneeha geholpen bij hun huiswerk (hoofdsteden van buiten leren). Ze spreekt heel goed Engels en is bij de besten van de klas. Gewoon een verlegen meisje, tot je met haar alleen bent.

Nahima (5 jaar) was de zevende dochter op rij. Haar ouders waren niet van plan haar in leven te laten. Niemand wil immers zoveel dochters. Een nonkel kon zich daar niet mee verzoenen en heeft haar naar hier gebracht.

De zusjes Kalyani en Nikita zijn hier nog maar enkele maanden. Hun moeder heeft kanker en kan niet voor hen zorgen. Als ze geneest, gaan ze terug naar huis. Anders blijven ze hier. Kalyani, 13, is een tikkeltje mollig. Ze doet het niet goed op school, maar helpt geweldig mee in het huishouden. Ze poetst, wast, snijdt mee groenten, bakt mee chapatti… Ze is heel betrouwbaar, doet alles wat je haar vraagt. Soms vergeet ik wel eens dat ze nog een kind is. Ze is erg aanhankelijk en dankbaar voor elk vriendelijk woord. Ze kan heel mooi tekenen. Ik hoop dat ze nog een tekening maakt voor mij voordat ik vertrek.

Jesree (17) kreeg op 8-jarige leeftijd een zware bloedvergiftiging, waardoor een halve voet geamputeerd moest worden. Haar ouders konden de ziekenhuisrekening niet betalen. Bovendien zou ze waardeloos zijn als vrouw. Ze hebben haar achtergelaten in het ziekenhuis en zo is ze hier terecht gekomen.

Ik ken niet van iedereen de achtergrond, maar er zijn o.a. nog Pooja en Sneeha, zusjes van 9 en 10 jaar oud. Ze lijken als twee druppels water op elkaar en trekken ook meestal met elkaar op. Ze delen alles met elkaar, zorgen voor elkaar,… Mooi om zien. Ik heb de indruk dat ze ook erg geliefd zijn bij de andere meisjes.

En dan zijn er nog Anjili, een leidersfiguur, Pracheta , die zo mooi kan dansen met sierlijke handbewegingen die zo typisch zijn voor de Oosterse dansen. De kleine Mahima, stille Chitrani, Manvii, Nikita, Saumya, Suprabha, Garima en alle anderen,

Ik ken ze ondertussen bijna bij naam. Als ze me niet voor de gek houden natuurlijk, en zichzelf plots andere namen geven,

Sommigen zullen terug naar huis gaan. De andere blijven hier tot... tja, tot ze huwen waarschijnlijk.

Adoptie is immers niet mogelijk. Alleen de weeshuizen van de overheid en van moeder Theresa mogen kinderen afstaan voor adoptie.

28-10-2014, 00:00 geschreven door Els  

De kinderen worden opgehaald met schoolbusjes. De eersten om 7 u., de laatsten rond 8 u30. Ochtendrukte vanaf 6 u.: buiten tanden poetsen, gewassen worden met warm water in de centrale badkamer ( what’s in a name?), lichaam inolien, uniform aantrekken, haar olien en strak in een staart kammen, schoenen poetsen, lunchboxen vullen…

Riddhima kan haar riem niet vinden. Chitrani en Nidhi hebben zich overslapen… zogezegd. ( Ze hebben hun huiswerk niet af). Pracheeta heeft de verkeerde schoenen aan.

Niets nieuws onder de zon.

Als ze weg zijn wordt het eindelijk stil. Ik heb mee naar Riddhima’s riem gezocht en haar kast opengetrokken. Een grote puinhoop, alles er zomaar in gepropt. Het is sterker dan mezelf: ik begin de boel op te ruimen. Ze heeft wel genoeg kleren, zo te zien, maar hoe zien ze eruit! Grauw, vuil, kapot, sommige rijp voor de voddenmand. Ik zou alles in de wasmachine willen stoppen. Met voorwas. Maar die hebben ze hier niet.

Wassen, drogen, opvouwen, netjes in de kast leggen… een meisje van 5 kan dat nog niet zelf.

Vanaf 12 u. beginnen de kinderen terug binnen te druppelen. De andere kleintjes willen hun kast ook opruimen en ze doen dat verbazend goed.

Middageten, huiswerk maken, om 6 u. met de meisjes naar de dansles, daarna meditatie. Bij alles wat er moet gebeuren moet ik trekken en sleuren om ze op tijd klaar te krijgen. Ze hangen het echt wel uit.

Al die neen’s, dat weglopen, dat getreuzel, ik heb er mijn buik van vol. Ik geef hen een donderpreek.

En dan breekt er iets. Ben ik daarvoor naar hier gekomen? Om te roepen, hen vooruit te sleuren, kwaad te zijn, de strenge opvoedster te spelen?

Foert. Dat ze het vanavond maar zonder mij doen.

Maar dan hoor ik ze weer tamboeren tijdens de meditatie en ga ik er toch weer naartoe.

Ze zien mij huilen.

En wat dan nog?

Voor een keer is een strenge blik genoeg om hen stil te krijgen.

En dan staan ze ineens allemaal voor mijn deur. Sorry Els didi, sorry Els didi. We zullen braaf zijn Els didi. Zelfs Bhai en Sardipa zeggen sorry.

OK, geef me tien minuten en dan kan ik er wel weer tegen.

Bijlagen:
schoenen poetsen.jpg (95.3 KB)   

Morgen is het terug school. Ik zet me in de bezinningsruimte met degenen die nog huiswerk moeten maken.

Gupa zit in een andere kamer met haar laptop. Eigenlijk heft ze nog niet veel gedaan, enkel bezoekers ontvangen en de meditaties geleid. Tijdens het middageten pakt ze haar spullen en vertrekt. Morgen komt ze ook niet terug, zegt ze.

Lap, hier zit ik dan met 23 drukke kinderen en met 2 huisvrouwen die geen Engels spreken.

Op zondag komen de vrijwilligers niet en op mijn eentje kan ik niet met hen naar het park. Ik speel met de kleintjes maar de jongens worden baldadig. Ik neem de jongens mee naar het supermarktje en als we terugkomen hebben enkele meisjes slaande ruzie. De jongsten spelen schooltje maar de oudsten lachen hen uit en bederven het spel. Spelletjes spelen met de hele groep lukt al helemaal niet. Ik ben bijna opgelucht als ze vragen of ze tv mogen kijken.

Ik heb het wel eens moeilijk met de manier waarop de kinderen aangepakt worden. Bhai zegt niet veel. Sureka loopt de hele tijd tegen de kinderen te roepen en deelt geregeld tikken uit. Ze ziet – denk ik – niet waarom de kinderen doen wat ze doen. Als het te erg wordt, wordt er ook wel eens iemand opgesloten op het terras.

Maar wie ben ik om daarover te oordelen? Bhai en Sureka moeten met hun tweetjes al het werk verzetten en kunnen de drukte soms gewoon niet aan.

Ze zijn ongeschoold, komt

en uit de kaste van de onaanraakbaren en doen waarschijnlijk gewoon wat ze zelf als kind hebben gekend.

En Bhai, verneem ik nu pa, spreekt helemaal geen Hindi, enkel een plaatselijke taal die slechts enkele kinderen verstaan. Vandaar dat ik haar nooit zie praten met Sureka of met de kinderen. Hemel wat moet dit een eenzaam leven zijn voor haar!

Bijlagen:
Bhai met borstel.jpg (94.5 KB)   

Er is hier een moeilijke eter.

Jawel, ik beken schuld.

Wat we hier eten lijkt helemaal niet op wat ik bij ons al gegeten had. De groenten zijn heel pikant en alles is veel te zout en vaak te bitter. Sommige gerechten zijn warm, andere koud en soms zit er iets zoets tussen.

Ik probeer niet moeilijk te doen, maar een aantal gerechten lust ik echt niet, Normaal ben Ik nochthans geen moeilijke eter. Ondertussen wordt er gelukkig een portie voor mij opzij gezet voordat de chili erbij gedaan wordt. Maar dan nog…

Gelukkig zijn er ook gerechten die ik wel graag lust: brood en rijst, zoete aardappelen, de currynoedels van deze ochtend, fruit en een aantal melkbereidingen waarvan ik in het begin niet durfde eten.

Speciaal voor de (zeldzame) vrijwilligers werd er een waterfilter gekocht die het water voldoende zuivert. Maar dat geeft dan weer een metaalachtige bijsmaak. Daarom ben ik – tegen de regels maar met toestemming – thee gaan kopen die ik nu gulzig drink. Heerlijk met wat vers geraspte gember. Ik heb een kookpotje gekregen dat nu alleen voor mijn thee gebruikt mag worden.

Nu moet ik nog leren wanneer ik water kan koken. Er zijn maar twee gasbekkens en vermits hier veel en uitgebreid gekookt wordt, zijn die niet vaak beschikbaar.

Bijlagen:
keuken.jpg (56.1 KB)   

De kinderen komen hier zeker geen eten tekort.

Er wordt 3 keren per dag uitgebreid en gevarieerd gekookt. Er wordt vegetarisch gegeten: geen vlees of vis, maar ook geen look of ajuin, koffie of thee. En uiteraard geen alcohol.

Iedere maaltijd bestaat uit rijst of chapatti (plat brood) en minstens 2 soorten groenten. Vaak melk, rijstpap of yoghurt erbij. En zoetigheid, die gebracht wordt door milde schenkers.

Ieder kind heeft een eigen metalen bord, ingedeeld in vakjes zoals een fonduebord.,

Tijdens de maaltijd zitten ze in een kring ( of voor TV) op de grond. De huisvrouwen schuiven de potten over de grond en bedienen iedereen.Om te eten mengen ze de rijst met de groenten en steken dat met hun rechterhand in hun mond. Na de maaltijd gaat iedereen mijn zijn bord naar buiten om het gehurkt aan de waterton af te wassen met wat groene zeep.

Er word niet gedronken bij de maaltijd. Iedereen heft een eigen drinkfles die gevuld kan worden aan de drinkwaterton.

Na iedere maaltijd wordt de leefruimte geveegd en gedweild (gehurkt, zonder aftrekker). Meteen daarna worden de groenten voor de volgende maaltijd er alweer gekuist.

Bijlagen:
waterfles vullen.jpg (102.2 KB)   

Ik heb slecht geslapen. De zon schijnt niet. Daardoor loopt het wassen veel stroever dan andes. De kinderen doen lasting. Volgens mij slapen ze te weinig en zouden ze wat vaker buiten moeten kunnen ravotten.

Soms heb ik hier even geen zin in.

Geen zin zin in het lawaai en het geruzie. Geen zin om op de grond te zitten en met mijn vingers te eten. Geen zin in de social talking met de sponsors die op bezoek komen. Geen zin in de rommel vooral. Bhai loopt de hele dag te vegen en te dweilen maar achter haar rug verschijnt gewoon een nieuw vuiltapijt: schoenen, papier, drinkbekers, tandenborstels, kapot speelgoed, kleren… Geef hen een snoepje en het hele huis ligt vol papiertjes. Geef hen potloodjes en even later ligt het hele huis vol kleurpotloden.

Ik spreek hen erover aan tijdens het ontbijt. Ik ga straks enkele extra vuilnisbakken kopen. Niet dat ik me veel illusies maak, maar misschien maakt dit voor de duur van mijn verblijf het leven voor Bhai toch even iets gemakkelijker.

Maar waarover klaag ik eigenlijk?

Ik heb als enige in dit huis een eigen kamer waarin ik me kan terugtrekken. Of ik kan even onder de boom gaan zitten naast het huis als ik eens buiten wil zijn. Ik mag met een lepel eten en op een van de vier stoelen gaan zitten die dit huis rijk is. En zo erg is het toch ook niet om even met de sponsors te praten als ze daardoor misschien wat dieper in hun buidel tasten.

Er is licht, er is stromend water, er wordt voor mij gekookt (meestal zonder chili), mijn kamer wordt gepoetst. En de meeste kinderen doen echt wel hun best.

Maar dan is het toch weer zo ver: tegen het middageten komen 8 dames en heren weldoeners hun project bezoeken. Gelukkig neemt Rupa de honeurs waar. Ze zitten te kletsen en koekjes te eten, bekijken stoïcijns het gebouw zonder de kinderen een blik te gunnen. Als de kinderen klaar zitten met hun bord, komen de dames in actie om het eten in te scheppen. De heren staan aan de kant goedkeurend te knikken en delen op het einde nog een snoepje uit.

Dit is zo genant.

Ik probeer me onzichtbaar te maken door tussen de kinderen te gaan zitten. Natuurlijk val ik al gauw uit mijn rol doordat ik niet lang genoeg in kleermakerszit kan blijven zitten.

Om vier uur komen de vrijwilligers en ik laat de kinderen met graagte aan hun zorgen over zodat ik even tijd heb voor mezelf.

25-10-2014, 00:00 geschreven door Els  

Een van de sponsors heft 15 meisjes uitgenodigd op het verjaardagsfeestje van zijn 3-jarig dochtertje.

Er komt een hoop volk: buren en familie, met of zonder kinderen. We krijgen hapjes en drankjes: limonade of thee, popcorn, mini-sandwiches, een kleine portie friet, noedels en taart. En ieder een zakje chips, maar daar zit ajuin in dus daar komen de meisjes niet aan.

De ouders doen moeite om de sfeer erin te brengen. Ze willen de kinder laten dansen en met elkaar doen praten. Zonder success. Pas nadat de taart aangesneden is en er een bak speelgoed uitgehaald wordt, komt er wat beweging in.

Ik denk dat de meisjes zich stierlijk vervelen en stel voor om naar huis te gaan maar daar hebben ze absoluut nog geen zin in.

Er zijn 4 buurjongetjes die zich gedragen als varkens. Ze gieten de bekers popcorn over elkaars hoofd, gooien elkaars frieten op de grond en proppen hun zakken vol  snoep. En niemand die iets zegt of doet. Als ze dan ook nog het speelgoed kapot beginnen te maken kom ik tussenbeide. Ik zie opluchting op de gezichten maar niemand zegt iets.

Bij het buitengaan krijgt iedereen een geschenkje mee ( een drinkbeker).

De meisjes zijn er echt blij mee. Ze krijgen ook bekers mee voor de achtergebleven meisjes. Niet voor de jongens.

Het is donker als we naar huis rijden. Overal brandt de feestverlichting. De meisjes kijken hun ogen uit.

Thuis vertellen ze honderduit over hun uitstapje. Ik snap het wel. Ze komen zelden verder dan hun school of het park. Dan is zo ‘n uitstapje een hele belevenis.

Bijlagen:
naar het feestje.jpg (65 KB)   
verjaardagstaart.jpg (112.2 KB)   

Ananda Didi is deze nacht ook voor enkele dagen naar de Ashram in Calcutta vertrokkem

Gisterenavond heeft ze me de sleutel van de poort en wat geld gegeven.

En plots ben ik verantwoordelijk voor een weeshuis in India…

Gelukkig komt Gupa bijspringen (een schoonzus van Ananda Didi), en er zijn natuurlijk ook nog de twee huisvrouwen, Bhai en Sureka.

Het wassen gebeurt extra grondig vandaag. Dat is wel nodig na gisterenavond.

Ik help de kleinsten hun haar kammen, maak hier een staartje, daar een vlechtje en plots verandert de kamer in een kapsalon. Didi me! Els didi me first! Ik haal de spiegel uit mijn kamer en zo zijn we weer een tijdje zoet. Vandaag doen de loombandjes dienst als haarrekkertjes.

24-10-2014, 00:00 geschreven door Els  

Happy Divali, happy Divali! Vandaag is het feest.

De kinderen schrobben zich grondiger dan anders en de meditatie duurt uitzonderlijk lang.

Er is veel zoetigheid en gesuikerde melk bij het ontbijt, noedels, bittere okra’s en kool. Ik snak naar een boterham met confituur.

De kinderen trekken hun nieuwe kleren aan en maken mooie kapsels bij elkaar Ze zijn om door een ringetje te halen.

Els didi picture please. Els didi me…

De hele dag loopt er bezoek af en aan om happy Divali te wensen. Ze brengen geschenken en snoepgoed, sommigen geven geld aan Ananda Didi. De klagenoten van een vrijwilliger hebben geld ingezameld om vuurwerk te kopen voor de kinderen. Ze staan wat verlegen te schuivelen en durven nauwelijks iemand aan te kijken.:)

In de leefkamer zitten de meisjes potjes te vullen met kaarsvet. De hele vloer hangt vol.

Didi laat me weten dat het groot feest is in de stad, dat ik er naartoe kan gaan als ik wil. Toch maar niet. Ik wil Divali samen met de kinderen vieren.

Ik neem deze keer ook deel aan de meditatie. Er worden al wiegend mantra’s gezongen voor Baba, de goeroe: "Baba nam kevala". Er wordt gebeden en gemediteerd. Het doet deugd mijn hoofd eens helemaal leeg te maken.

Zodra het donker is worden de feestverlichting en de kaarsjes aangestoken en gaan we de straat op. De kinderen mogen hun vuurwek afsteken: bommetjes, krakkers, rondtollende vuurspiraaltjes, vuurstokjes in alle maten en kleuren. Overal hoor ik knallen (dat nog dagenlang zal voortduren) en zie ik vuurwerk. Er hangt een dichte rookwolk in de straat. Zo wordt Divali gevierd in Rajastan.

De kinderen lachen en joelen van de pret. Ze hollen rond, springen gillend weg voor de heftigste knallers, weten niet waar eerst  te kijken of welke knaller als volgende aan te steken.

De hele straat doet mee. Behalve de overbuurman. Die staat van achter zijn tuinmuur te roepen. De laaghangende elektriciteitsleiding zou wel eens kunnen smelten van al dat vuurwerk en hij heeft een elektrische wagen. Ik kan mijn mond niet houden en vraag hem of Divali niet het feest van de vrede is. Hij gromt nog wat maar even later horen we hem niet meer. J

Het is laat voor de kinder in hun bed kruipen. Het huis is een smeerboel: overal papier en de resten van de bommetjes, kaarsvet en lampenolie.

Ik hoor Bhai nog tot laat in de nacht vegen en dweilen.

Bijlagen:
Divali kaarsjes maken.jpg (60.6 KB)   
Divali Suprabha.jpg (84.4 KB)   
kaarsjes voor Divali.jpg (35.7 KB)   

23-10-2014, 00:00 geschreven door Els  

De kinderen zijn behoorlijk druk vandaaag. Morgen is het Divali (feest van het licht) en vandaag small Divali, te vergelijken met kerstmis en kerstavond.

Alle gevels worden verlicht met zoveel mogelijk lampjes en er wordt vuurwerk afgestoken.

Er komen verschillende mensen langs met geschenkjes en snoepgoed voor de kinderen.

Ik vertel hen dat Hanne vandaag verjaart en stel voor een wenskaart te maken voor haar. Er is geen papier dus ga ik met 2 meisjes naar een buurtwinkeltje.

Net buiten de woonwijk staat een prachtige openluchttempel die enkel gebruikt wordt voor huwelijken. Pal daarachter begint een vreselijke sloppenwijk met ‘huizen’ van platiek en afval.Nu begrijp ik waarom Ananda Didi de kinderen niet alleen naar de winkel laat gaan.

De kinder staan te drummen als ik het papier uitdeel. didi me, didi me, didi me first, no Els didi I want two.

Weer valt het me op hoe creatief ze zijn. Ze tekenen, knippen, plakken, slijpen hun potlood om met het hout van het slijpels bloemetjes te maken,…

Ze zingen Happy birthday voor de camera Dat wil ik straks via facebook naar Hanne sturen. Als internet werkt.

‘s Namiddags neemt Didi mij mee naar een reusachtige juwelierszaak. Ze koopt er zilveren kettingen voor Bhai en Sureka, de huisvrouwen, als geschenk voor Divali. Zonodig kunnen de vrouwen die terug verkopen als ze ooit geld nodig hebben.

Didi heeft voor alle kinderen nieuwe kleren gekocht. Ik schrik me rot als ik ze zie: glitter en franjes en rushes en frulletjes in bonbonfelle kleuren. Kleedjes voor karnavalsprinsessen. Ze trekken de kleedjes aan… en zien er prachtig uit. Dit staat hen uitstekend! Ze stralen van trots en blijdschap, draaien in het rond om hun rokken te laten zwaaien, drapperen hun sjaals op alle mogelijke manieren en doen danspajes om het effect ervan te zien. Jammer dat hier nergens een grote spiegel is.

De vrijwilligers komen langs, maar de kinderen zijn veel te opgewonden om spelletjes te spelen. Ze willen zelfs niet naar het  park. Dan komt er iemand langs om de feestverlichting op te hangen. Die heeft meer success. De kinderen zijn niet bij hem weg te slaan.

Bijlagen:
small divali dansen.jpg (114.9 KB)   
small divali jongens.jpg (62.8 KB)   
verjaardagskaarten.jpg (43 KB)   

Na de wasbeurt nemen de meisjes me mee naar beneden. Ik moet toekijken terzijl ze hun dans van de dansschool oefenen. Ze zingen zelf het ritme (taa, ti ti ta ta taa) en slaan op de maat met hun platte voet op de grond. Ik heb geen idee waar de jongens ondertussen rondhangen.

Els didi, gaan we naar het park? Els didi wat gaan we doen? Els didi, pak mij, Els, Els, Els…

Schoondochter Emmy heft een groot pak loombndjes meegegeven en die deel ik uit. Ik toon even de techniek, die zij sneller in de vingers hebben dan ik. Ze zijn er heel creatief in en zijn er uren zoet mee, zelfs de anders zo rusteloze jongens. Tegen het middageten hebben ze allemaal een heel assortiment armbandjes gemaakt, passend bij hun kleren,

Om 4 uur komen de vrijwilligers terug, een jonge man en een jonge vrouw. Zij komen elke dag om zich enkele uren met de kinderen bezig te houden. Mooi engagement. 

Vandaag gaan we naar het grote park met een grotere speeltuin. Het is wat verder weg en de enige weg er naartoe is langs een heel drukke baan. Levensgevaarlijk, vind ik,maar zij zijn het zo gewoon,

Terug thuis is het tijd voor de bezinning, avondeten voor TV en het slapen gaan.

Ik praat nog wat met Dupata, een jonge vrouw die hie meestal verblijft. Ze is technisch ingenieur maar vindt als vrouw geen werk in de bouw. Nu geeft ze les in een technische school, erg tegen haar zin.

Bijlagen:
DSCF3331.JPG (3.8 MB)   
DSCF3333.JPG (3.5 MB)   

Bijlagen:
DSCF3542.JPG (3.8 MB)   

Ik laat me door een tuktuk naar het weeshuis brengen. Het ligt in een woonwijk met keurige huizen maar half verharde wegen.
De naam staat op een groot bord naast de poort: Samarpan Sansthan.
Hier is het dan, hier ga ik twee weken wonen.
Enkele meisjes komen mij tegemoet, nemen mijn valies over en leiden mij naar binnen.
Daar staat Didi, de oprichtster en bezielster van dit weeshuis mij op te wachten.
Ze begroet me met een warme omhelzing en brengt me naar mijn kamertje, waar we onhandig kennis maken. ( het is alweer een hele tijd geleden dat hier nog een vrijwilligster was).
Ik kijk rond in mijn kamertje: 2 metalen bedden met een plank en een dunne, mousse matras. Een grote, roestige ton, een kapotte airco, een rekje met kinderboeken. Vuile muren, rommel onder de bedden, Gelukkig wel een venster en een eigen (hurk)toeilet.
Enkele meisjes leggen vlug een laken op het bed en vegen de rommel weg. OK. Hiermee moet ik het doen. Meer had ik niet verwacht maar het zal toch even wennen zijn voor dit als 'mijn kamer' zal aanvoelen.
Als eerste werk moet ik een slot gaan kopen voor op mijn deur. Niet alle kinderen zijn even betrouwbaar, zegt Didi,

Ik krijg een rondleiding door het gebouw. De kamer van Didi, die ook dienst doet als kantoor en opslagruimte, ziekenboeg en gesprekskamer.
De keuken, de meditatieruimte, de leefruimte waar enkele meisjes op de grond groenten zit te snijden, een kamer met vier bedden tegeneen geschoven voor de oudste meisjes. Op het terrasje ligt een jongetje op een dekentje te slapen,
Beneden is de grote slaapruimte voor de andere kinderen, met de bedden in groepjes bijeen geschoven tegen de muur.
Hier wonen een 30-tal mensen: 27 kinderen, Didi, 2 inwonende huisvrouwen  en 2 vrouwen die hier tijdelijk verblijven en mee helpen.
In principe verblijven hier alleen meisjes, maar 'door omstandigheden' verblijven er tijdelijk ook 4 jongens.
Alle kinderen gaan naar school. Naar verschillende scholen, volgens hun leeftijd en mogelijkheden. De jongste is 5, de oudste is 19 en studeert geneeskunde. Op dit ogenblik zijn er geen baby's, maar die kunnen op ieder ogenblik binnengebracht worden.

Het is schoolvakantie dus alle kinderen zijn de hele week thuis. Didi verontschuldigt zich al bij voorbaat voor de drukte en hun lawaai.
Maar ben ik daarvoor niet naar hier gekomen?

Iedereen spreekt mij ook aan met 'Didi'. Dat is de manier waarop vrouwen elkaar aanspreken. Dus nu is er een Ananda didi en een Els didi.

Na de middag moeten de kinderen voor school werken. Dat doen ze in de slaapzaal, zittend op de grond of op hun bedden.
Er komt een vrijwilliger helpen met wiskunde. Ik begeleid het groepje 'Engels'. Ze hebben verschillende leeftijden en zitten op verschillende scholen, en het niveauverschil is erg groot. Sommigen krijgen enkele uren Engelse les, anderen krijgen alle vakken en alle handboeken in het Engels. Hun woordenschat is heel uitgebreid, maar ze kunnen niet goed Engels spreken en hun zinsbouw is niet altijd even goed.
Rond 4 uur komen 2 jonge vrijwilligers om de kinderen mee te nemen naar de speeltuin. De kinderen popelen van ongeduld. Eindelijk kunnen ze hun energie kwijt.
Als we terugkomen is het tijd voor het meditatie-uurtje.
De 4 oudste meisjes zijn al de hele dag aan het koken, wassen, strijken en inpakken. Zij nemen straks - met 2 begeleidsters - de nachttrein naar Calcutta. Ze zullen er 10 dagen verblijven in de Ashram van hun geestelijke leider.
Het avondmaal verloopt rustig: ze kijken ondertussen naar een soap op tv. 'Thuis' in het kwadraat.

Daarna verdwijnen ze naar hun slaapzaal en ik val als een blok in slaap.

Bijlagen:
gebouw.jpg (70.8 KB)   
mijn kamertje.jpg (40.7 KB)   
TV kijken.jpg (60.3 KB)   

19-10-2014, 00:00 geschreven door Els