Bijlagen:
hindi laptop.jpg (60 KB)   

Grote kuis vandaag.

Eerst worden de kinderhoofden aangepakt met een sterk luizenvergif.

Nadien wordt de slaapzaal onder handen genomen. Alle kleren worden gesorteerd. Er is niet genoeg plaats in de kasten. Winterkleding wordt bewaard in hutkoffers, kleding die nu niemand draagt in oude valiezen, dekens in een lekke watertank. Er wordt opgeruimd en geveegd in alle hoeken en achter alle kasten en bedden. Alle Rommel, kapotte boekentassen, vies speelgoed enz. wordt naar het dak gebracht ‘om later naar het stort te brengen’. Ik vermoed dat het gewoon over de muur gegooid zal worden op de braakliggende grond ernaast.

Iedereen helpt naarstig mee. Behalve Bhai. Zij is sinds gisteren in staking naar aanleiding van een klein incident. Waarschijnlijk was de maat even vol.

Dit is mijn laatste dag hier. Ik wil daar niet te veel aandacht op vestigen, dus is het een dag als alle anderen.

Ik vind het geen leuk idee om straks mijn koffer te pakken. Natuurlijk zou ik nog een week kunnen blijven, maar India wacht om bezocht te worden.

Dit was een geweldige ervaring. Ook al was het eventjes moeilijk, ik ben ontzetend blij dat ik dit gedaan heb.

Misschien kom nog wel terug, wie weet. Maar ik wil dit weeshuis zeker blijven steunen.          

Kinderen die anders niet eens zouden meetellen in de maatschappij krijgen hier een naam, een gezicht, krijgen de kans om een toekomst uit te bouwen die het waard is om geleefde te worden.

Ik ben deze kinderen – denk ik – echt graag gaan zien.

Morgen vertrek ik hier, maar ik neem hen voor altijd mee in mijn hart.

Bijlagen:
DSCF3797.JPG (3.7 MB)   

Het is al enkele dagen bewolkt en er hangt een dikke smog over de stad. Het is ook al merkelijk afgekoeld. Overdag is het nog maar 25 graden en ‘s nachts heb ik nu meestal een laken nodig J

Er worden tapijten uitgerold in de meditatieruimte. De winterkleding wordt uitgehaald en nagekeken door de vrouwen.

Tijdens de zomermaanden stijgt de temperatuur tot ruim boven de 40 graden. Tijdens de winter zakt hij tot ergens tussen de 0 en 10 graden. In de meeste huizen is er geen verwarming, ook hier niet. Ook niet in de meeste scholen trouwens.

Didi vraagt mijn hulp om een mail op te stellen. De familie is op zoek naar een man voor Gupa. Ze heben contact met een Indische Amerikaan. Maar heeft hij nu geen erg donkere huid? En kan je met zijn loon van.4.000 dollar leven in Amerika?

Ik dacht dat de aanhangers van de Ananda Marga-filosofie zelf een parner mochten zoeken? Neen, neen, neen, stel je voor! Er wordt een geschikte partner gezocht. Ze kunnen kennis maken met elkaar en als het niet klikt kunnen ze weigeren. Als dat geen keuzevrijheid is!

Tijdens het huiswerk deel ik nog wat potloodjes en memoblokjes uit. De kinderen beginnen mij briefjes te geven. You are so nase Els. Tenk you Els. I laak you. Ze vragen of ik niet wat langer kan blijven en wanneer ik terugkom.

Mijn hart smelt. Dat zal een moeilijk afscheid worden.

Bijlagen:
meisjes.jpg (46.5 KB)   

Ik heb de klok rond geslapen, dwars door het ochtendlawaai heen. Ik maak er maar ineens een rustdag van.

Tijdens mijn ontbijt kijk ik naar de vrouwen die nu tijd hebben om alles wat rustiger en wat grondiger te doen.

Indien ik hier veel langer zou zijn, zou ik nu kleren beginnen herstellen: knoppen aannaaien, naden herstellen, gaten dichtstoppen. En ik zou een loodgieter laten komen voor de lekkende kranen en om de douchekop te ontkalken. En een elektro-technieker om de ventilators te smeren zodat ze minder lawaai maken. En om de koelkasten te herstellen. De eerste is volledig kapot. Ze staat in de meisjeskamer. Ze leggen er hun schoolboeken in. De tweede koelt nog maar een beetje. Ze staat in de leefkamer en dient als bergplaats voor de groenten. De derde werkt nog wel en staat in de keuken. Maar de motor wordt zo heet dat ze het ook niet lang meer zal uithouden. En daarstraks was de gasfles leeg, dus deed ze het even niet meer.

‘s Avonds ben ik uitgenodigd om te gaan eten bij Didi’s schoonzus. Om er LEKKER te gaan eten. Ze verontschuldigt zich dat ze geen tijd had om uitgebreid te koken, maar voor mij is het een feestmaaltijd. Ik begin te vermoeden dat er in het weeshuis een volkse keuken gekookt wordt, weinig verfijnd, stoofpotjes maken met wat er voorhanden is. Gelukkig vinden de kinderen dat geen probleem.

We praten wat over de zeden en gewoonten in India. Blijkt dat de vele verhalen die ik al gehoord en gelezen had helaas nog altijd kloppen, vooral in landelijke streken.

Het leven in een Indisch dorp is bikkelhard. Zeker voor een vrouw.

Bijlagen:
boekenkoelkast.jpg (94.4 KB)   

Didi is 46 jaar. Toen ze 17 was besliste ze dat ze non wou worden. Niet in een Hindoe klooster, maar bij Ananda Marga. Dat is een soort sekte, maar dan in de goede zin van het woord

Op haar 28ste kreeg ze zware reumatische arthritis. Ze lijdt veel pijn, haar vingers staan helemaal krom en ze belandde in een rolstoel. Enkele maanden geleden heeft ze dankzij de steun van een Spaanse arts een nieuwe heup gekregen. Nu kan ze terug wat gaan en zelfs weer trappen doen.

Ze spreekt redelijk goed Engels, met die special Indische tongval waaraan ik stilaan begin te wennen.

12 jaar geleden heeft ze dit weeshuis gebouwd, Het ziet eruit als een gewoon woonhuis en ligt in een gewone woonwijk buiten het centrum van Jaipur.

Ze wil de kinderen zo veel mogelijk een echte thuis geven, met het comfort dat daar bij hoort. Niet iedereen deelt die visie. Daardoor stuit ze vaak op onbegrip en onwil. Waarom zou je nu zoveel moeite doen? Het zijn toch maar wezen. Er zijn bijvoorbeeld twee buren die voortdurend moeilijk doen. Anderzijds zijn de andere buren uit het straatje wel vriendelijk en behulpzaam. Er zijn ook veel mensen die haar steunen: buitenlandse sponsors maar ook plaatselijke weldoeners. Mensen die nu en dan iets langsbrengen (een grote zak rijst, een bak fruit of groenten, kleren,…) en een aantal vrijwilligers die geregeld inspringen.`

Soms vind ik Didi best een harde tante. Ik vind haar onnodig streng, niet alleen tegen de kinderen maar ook tegen de vrouwen.

Anderzijds: ze doet het toch maar. Elke dag opnieuw van ‘s morgens tot ‘s avonds de boel coordineren, de administratie regelen, sponsors zoeken om de rekeningen betaald te krijgen enz. Ze krijgt voor al dat werk geen roepie steun van de overheid.

 Haar uitstapje naar Calcutta was haar eerste vakantie in jaren. Ik neem aan dat het haar deugd deed om hier even weg te zijn. Zelf zegt ze dat ze het vooral deed om te kunen herbronnen en nieuwe energie op te doen.

Wat kenmerkend is voor de filosofie van Ananda arga, is dat voor hen iedereen gelijk is. Het kastensysteem bestaat voor hen niet. Er moet geen bruidsschat betaald worden en meisjes worden aangemoedigd om te studeren en een geode job te zoeken.

Niemand wordt gedwongen om in te treden. In tegendeel; ze worden eerder aangemoedigd om hun eigen leven te leiden en de filososfie van gelijkheid al doende uit te dragen.

Dat is redelijk revolutionair in India.

Bijlagen:
Didi mediteert.jpg (80.8 KB)   

Vannacht zijn de oudste meisjes en een van de vrouwen teruggekomen uit Calcutta.

Een paar helpende handen meer tijdens de ochtendspits, dat maakt een wereld van verschil. Didi zou zillen dat ik me op een stoel zet en bevelen uitdeel. Dat is echter niet mijn stijl. Ik vind het veel pretiger om de kleintjes mee aft e drogen en te kleden. Ik ga de langslapes wakkerzoenen. Ik wandel mee naar de bus om de kinderen uit te zwaaien. En ondertussen heb ik tijd om wat sfeerfoto’s te maken. Wat een luxeleven!

Ik ontbijt in de keuken (wat hoogst ongewoon is) waar Sureka en Angela chapatti,s zitten te bakken. Angela is hier soms wel en soms niet. Al weet ik dat ze, zoals de andere vrouwen, beneden bij de kinderen slaapt.Ik heb ook al gezien dat Didi haar leert naaien. Nu verneem ik, in een combinative van Hindi,  enkele woordjes Engels en gebarentaal, dat ze een alfabetiseringscusus volgt en nadien ergens bij buren haar huiswerk gaat maken. Hier lukt dat niet, met al die drukte.

Dat is dus het vrouwenproject. Niet een groep vrouwen die hier een opleiding krijgt. Wel vrouwen die hier tijdelijk opgevangen worden en volgens hun interesses en mogelijkheden kunnen bijscholen, met de bedoeling dqt ze nadien een eigen inkomen kunnen verwerven en op eigen benen kunnen staan. Ondertussen wonen ze hier en helpen ze in het huishouden. Al wie hier werkt krijgt 1.000 roepies per maand (13 eur). Dat is niet meer dan wat zakgeld.

Sommige vrouwen blijven enkele maanden, andere meerdere jaren. Soms kan een vrouw het niet aan en verdwijnt ze met de noorderzon. Dat is pas nog gebeurd. Didi heeft een zware handicap. Daarom heeft ze  een persoonlijke assistente die haar helpt wassen en aankleden, haar verzorgt en haar kamer poetst. En plots is ze niet meer opgedaagd. Niemand weet waar ze is en of ze nog terugkomt.

Een van de vrouwen die meegegaan is naar Calcutta is van daaruit naar haar dorp gegaan omdat ze wil trouwen. Ze is er klaar voor nadat ze hier twee jaar opleiding heeft gewoond.

Na de ochtendspits ga ik naar Jaipur. Ik zuig de stad op met al mijn zintuigen. Vooral met mijn ogen. Ik kom ogen te kort om alles te zien. Ook met mijn oren. Dat kan moeilijk anders, met al dat getoeter. En met mijn neus… Ik heb eigenlijk niet te veel last van de verveldende geurtjes. Ze worden overstemd door de geur van uitlaatgassen.

Ik laat me rondrijden door een fiets-riksja. Een goede keuze..  Hij laat me straatjes, pleintjes en marktjes zien waar ik zelf nooit zou gekomen zijn. We hebben een prijs afgesproken: 100 roepies (1,3 euro) voor een uur. Hij vraagt om de haverklap of ik tevreden ben over zijn diensten. Ik neem aan dat zijn tarief de hoogte ingaat met iedere keer dat ik dat beaam

Nadien bezoek ik de belangrijkste bezienswaardigheden en loop ik wat winkeltjes in en uit. Er is niets speciaals dat ik wil kopen, dan is het gemakkelijk om af te dingen. Er is trouwens toch niets dat ik nodig heb. Tenzij misschien nog zo ‘n Indische tuniek voor de rest van mijn reis en misschien nog een sjaal en wat cadeautjes…

Bijlagen:
DSCF3350.JPG (3.8 MB)   

Enkele dagen geleden zag ik Ridhima heftig in haar haar krabben toen ze van school kwam. Nadien Pujaa. De volgende dag hun zussen met wie ze in hetzelfde bed slapen. En dan Manvy, en Neesha…

Inderdaad: luizen.

Hun haar wordt nu nog meer geolied dan voordien en heel grondig gekamd. Maar er zijn slechts 3 kammen in omloop en maar één vieze luizenkam. Zo krijgen ze zeker allemaal luizen.

Dat wordt mijn volgende ’investering’: voor iedereen een eigen kam en een voorraadje luizenkammen.

Ook één voor mij. Je weet maar nooit. Al hebben de luizen, begrijpelijkerwijze, liever dat dikke , lange haar dan mijn pluimpjes.

30-10-2014, 00:00 geschreven door Els  

Didi is terug. De kinder waren oprecht blij om haar te zien. En ik overhandig haar met genoegen de sleutel van de poort.

Haar zus is enkele dagen op bezoek, met haar dochter Astmika en haar meid. Meid?

Het is een jonge vrouw uit een arme familie die bij hen inwoont en een groot deel van het huishouden voor haar rekening neemt. Daar staat tegenover dat dat ze deel uitmaakt van het gezin, een eigen kamer heeft, mooie kleren en zelfs juwelen draagt en op hun kosten naar de universiteit gaat.

Vrouwenemancipatie: geen woorden maar daden.

Ze zouden graag hebben dat ik met hen Jaipur bezoek. Dat zie ik niet meteen zitten. Dat wil ik graag op eigen houtje doen. Een bezoek aan Amber-castle met hen spreekt me meer aan. Amber Castle ligt een einde buiten Jaipur en daar zou ik waarschijnlijk niet alleen naartoe gaan,

Het wordt een gezellige uitstap, ook al spreekt alleen Astmika Engels en moet zij alles tolken.

Nadien willen ze naar de zoo. Ook goed voor mij. Ik verwacht er het ergste van, maar de zoo valt heel goed mee. Veel dieren krijgen we niet te zien maar het is wel een mooi onderhouden park.

Op de terugrit vraagt Ashmika mij uit over mijn geloof. Ze zou zo graag eens een lied horen uit mijn godsdienst.

En zo komt het dat ik in India, achter in een tuk-tuk een kerstliedje zit te zingen.

29-10-2014, 00:00 geschreven door Els  

De ochtendspits verloopt heel wat vlotter dan gisteren. De routine is er, en ze doen (min of meer) wat ik vraag.

Als ze weg zijn geniet ik van de rust. Ik doe een wasje, Met mijn eigen wasmiddel, want de groene zeep hier verwijdert meer kleurstof dan vuil. Nadien neem ik een stoel en een boek mee naar het dak en geniet van de rust. Ik sla het boek zelfs niet open. Even helemaal niets…

Later herlees ik stukken uit mijn blog. Ik schrik ervan dat ik de laatste dagen toch wel erg negatief klonk. Natuurlijk, we waren onderbevrouwd en het was soms te zwaar. Maar er waren ook zoveel mooie momenten waarover ik niets verteld heb omdat ze zo ‘gewoon’ zijn.

Ik word er warm van als ik zie hoe de oudsten hun kleine zusjes helpen, hoe ze opkomen voor elkaar als iemand onterecht beschuldigd wordt van iets, hoe ze een team vormen als het erop aankomt. Ze laten dan wel alles slingeren maar ze doen wel steeds overal het licht uit en schakelen de ventilators af als zee en kamer verlaten en ze springen zuinig om met het water ( daarmee scoren ze sowieso goed bij mij).

Ik geniet van de huiswerkbegeleiding, als ik met 2 of 3 meisjes aardrijkskunde of Engels kan oefenen. Dat zijn gezellige ogenblikken. Of als ze TV kijken: als ze schateren om die lelijke Indische tekenfilms, of als de spanning op hun gezicht te lezen staat bij de zoveelste soap. Dan kijk ik meer naar hen dan naar TV.

Ik breng hen dagelijks naar de dansles: klassieke Indische dans. Als ik zie hoe goed ze die ingewikkelde passen kennen, dan ben ik echt trots op ‘mijn’ meisjes.

De verhalen die ze proberen te vertellen als ze terugkomen uit school, het gegibber van de pubermeisjes, de Ernst op hun gezicht als ze hun mantra’s zingen. De knuffel die ze soms komen vragen…

Als er een ding is dat de kinderen hier te kort komen dan is het wel affectie.

En laat ik nu net daar goed in zijn.

Knuffelen, kietelen, aandacht schenken, complimentjes maken, eens over hun rug  wrijven, het haar uit hun gezicht strijken… Het zijn kleine gebaren die de kinderen zichtbaar deugd doen. En mij ook.

28-10-2014, 00:00 geschreven door Els  

Niet alle kinderen in het weeshuis zijn wezen. Sommigen zijn hier gebracht door hun alleenstaande moeder die niet voor hen kan zorgen, of werden door Didi opgenomen om hen een beter leven te geven.

Gautham is hier door de overheid naartoe gebracht. Zijn moeder zat met hem te bedelen. Hij is van haar afgenomen en naar hier gebracht. Gewoon afgezet met de weinige spulletjes die hij had. Nu moet hier maar voor hem gezorgd worden. Daar dient een weeshuis toch voor! Daar staat niets tegenover, geen vergoeding, geen subsidie. Ze moeten maar zien hoe ze het redden. Hij wordt binnenkort naar een jongensweeshuis overgebracht.

Siddhart is meegekomen met zijn moeder, Sureka, een jonge weduwe die hier werkt en inwoont. Zij is hier onmisbaar. Siddhart kan dus niet weggestuurd worden en dat weet hij. Hij gedraagt zich als een echt pestjong. Altijd pitsen, stampen, spullen afpakken of kapot doen, weglopen, nooit luisteren. .. Vreselijk vermoeiend. Hij steekt natuurlijk de andere jongens ook op en verpest vaak de sfeer. Ook Sureka kan hem niet aan en ze geeft hem er vaak vreselijk van langs. Het is niet duidelijk wat er met hem moet gebeuren. Zodra hij begint te puberen kan hij zeker niet in dit meisjeshuis blijven wonen

Babu en Bareth zijn broers en volledige wezen. Ze zijn naar hier gebracht  toen Babu nog een baby was. Ze kunnen hier niet blijven. Maar het zijn zachtaardige jongens en Didi is bang dat ze het niet zullen redden in een jongensweeshuis. Ze zoekt een oplossing voor hen. Maar wel een goede oplossing want ze heeft deze jongens in haar hart gesloten.

Astha is 6. Haar moeder werd verstoten, geraakte op de dool, kon niet meer voor zichzelf en zeker niet voor Astha zorgen. Nu verblijft ze hier met haar dochtertje. Ze heeft hier terug houvast gevonden, orde en regelmaat. Ze is nu mee naar Calcutta om ‘rust te vinden in haar hoofd en haar geest’. Het is de bedoeling dat zij opieuw op eigen benen gaat staan. Astha zelf is een zeurderig, hangerig kind. Is gewoon dat alles voor haar gedaan wordt. Ze laat alles vallen waar het valt, jammert om haar zin te krijgen. De andere kinderen laten haar wat links liggen.

Ashmika is 14. Zij verblijft hier met haar twee zussen. Zij zijn kinderen van onaanraakbaren uit een klein dorp en moesten meewerken op het veld. Didi bracht hen naar hier zodat ze naar school kunnen gaan en een betere toekomst kunnen krijgen. Ze gaan naar de Engelse school, wat wil zeggen dat ze zeker de capaciteiten heben. De oudste studeert nu geneeskunde. Ik vroeg aan Didi of ze hun ouders nog zien. Daarop mompelde ze een zeer vaag antwoord. Ik kon er uit opmaken dat dat zeker nog wel eens zal gebeuren.

Ook Ridhima en Pratigya zijn zusjes, 5 en 12 jaar oud. Heel mooie meisjes met een donkere huid, krullend haar en grote ogen. Oorspronkelijk ook onaanraakbaren.  Riddhima kwam hier nadat haar moeder overleden was aan tbc. Ook Riddhima had tbc. Zij werd van hieruit naar het ziekenhuis gebracht en herstelde. Toen bleek dat ze nog een zus had, Pratigya. Ze was als slaaf verkocht aan een rijke, Indische familie. Ananda Didi is naar haar op zoek gegaan, heeft haar vrijgekocht toen ze 8 jaar was. Sindsdien verblijven ze hier. Riddhima is een klein, vrolijk maar ongehoorzaam nest. Verwend door al die groten. Pratigya zegt niet veel, ik dacht dat ze me niet verstond. Gisteren heb ik haar en Sneeha geholpen bij hun huiswerk (hoofdsteden van buiten leren). Ze spreekt heel goed Engels en is bij de besten van de klas. Gewoon een verlegen meisje, tot je met haar alleen bent.

Nahima (5 jaar) was de zevende dochter op rij. Haar ouders waren niet van plan haar in leven te laten. Niemand wil immers zoveel dochters. Een nonkel kon zich daar niet mee verzoenen en heeft haar naar hier gebracht.

De zusjes Kalyani en Nikita zijn hier nog maar enkele maanden. Hun moeder heeft kanker en kan niet voor hen zorgen. Als ze geneest, gaan ze terug naar huis. Anders blijven ze hier. Kalyani, 13, is een tikkeltje mollig. Ze doet het niet goed op school, maar helpt geweldig mee in het huishouden. Ze poetst, wast, snijdt mee groenten, bakt mee chapatti… Ze is heel betrouwbaar, doet alles wat je haar vraagt. Soms vergeet ik wel eens dat ze nog een kind is. Ze is erg aanhankelijk en dankbaar voor elk vriendelijk woord. Ze kan heel mooi tekenen. Ik hoop dat ze nog een tekening maakt voor mij voordat ik vertrek.

Jesree (17) kreeg op 8-jarige leeftijd een zware bloedvergiftiging, waardoor een halve voet geamputeerd moest worden. Haar ouders konden de ziekenhuisrekening niet betalen. Bovendien zou ze waardeloos zijn als vrouw. Ze hebben haar achtergelaten in het ziekenhuis en zo is ze hier terecht gekomen.

Ik ken niet van iedereen de achtergrond, maar er zijn o.a. nog Pooja en Sneeha, zusjes van 9 en 10 jaar oud. Ze lijken als twee druppels water op elkaar en trekken ook meestal met elkaar op. Ze delen alles met elkaar, zorgen voor elkaar,… Mooi om zien. Ik heb de indruk dat ze ook erg geliefd zijn bij de andere meisjes.

En dan zijn er nog Anjili, een leidersfiguur, Pracheta , die zo mooi kan dansen met sierlijke handbewegingen die zo typisch zijn voor de Oosterse dansen. De kleine Mahima, stille Chitrani, Manvii, Nikita, Saumya, Suprabha, Garima en alle anderen,

Ik ken ze ondertussen bijna bij naam. Als ze me niet voor de gek houden natuurlijk, en zichzelf plots andere namen geven,

Sommigen zullen terug naar huis gaan. De andere blijven hier tot... tja, tot ze huwen waarschijnlijk.

Adoptie is immers niet mogelijk. Alleen de weeshuizen van de overheid en van moeder Theresa mogen kinderen afstaan voor adoptie.

28-10-2014, 00:00 geschreven door Els  

De kinderen worden opgehaald met schoolbusjes. De eersten om 7 u., de laatsten rond 8 u30. Ochtendrukte vanaf 6 u.: buiten tanden poetsen, gewassen worden met warm water in de centrale badkamer ( what’s in a name?), lichaam inolien, uniform aantrekken, haar olien en strak in een staart kammen, schoenen poetsen, lunchboxen vullen…

Riddhima kan haar riem niet vinden. Chitrani en Nidhi hebben zich overslapen… zogezegd. ( Ze hebben hun huiswerk niet af). Pracheeta heeft de verkeerde schoenen aan.

Niets nieuws onder de zon.

Als ze weg zijn wordt het eindelijk stil. Ik heb mee naar Riddhima’s riem gezocht en haar kast opengetrokken. Een grote puinhoop, alles er zomaar in gepropt. Het is sterker dan mezelf: ik begin de boel op te ruimen. Ze heeft wel genoeg kleren, zo te zien, maar hoe zien ze eruit! Grauw, vuil, kapot, sommige rijp voor de voddenmand. Ik zou alles in de wasmachine willen stoppen. Met voorwas. Maar die hebben ze hier niet.

Wassen, drogen, opvouwen, netjes in de kast leggen… een meisje van 5 kan dat nog niet zelf.

Vanaf 12 u. beginnen de kinderen terug binnen te druppelen. De andere kleintjes willen hun kast ook opruimen en ze doen dat verbazend goed.

Middageten, huiswerk maken, om 6 u. met de meisjes naar de dansles, daarna meditatie. Bij alles wat er moet gebeuren moet ik trekken en sleuren om ze op tijd klaar te krijgen. Ze hangen het echt wel uit.

Al die neen’s, dat weglopen, dat getreuzel, ik heb er mijn buik van vol. Ik geef hen een donderpreek.

En dan breekt er iets. Ben ik daarvoor naar hier gekomen? Om te roepen, hen vooruit te sleuren, kwaad te zijn, de strenge opvoedster te spelen?

Foert. Dat ze het vanavond maar zonder mij doen.

Maar dan hoor ik ze weer tamboeren tijdens de meditatie en ga ik er toch weer naartoe.

Ze zien mij huilen.

En wat dan nog?

Voor een keer is een strenge blik genoeg om hen stil te krijgen.

En dan staan ze ineens allemaal voor mijn deur. Sorry Els didi, sorry Els didi. We zullen braaf zijn Els didi. Zelfs Bhai en Sardipa zeggen sorry.

OK, geef me tien minuten en dan kan ik er wel weer tegen.

Bijlagen:
schoenen poetsen.jpg (95.3 KB)   

Morgen is het terug school. Ik zet me in de bezinningsruimte met degenen die nog huiswerk moeten maken.

Gupa zit in een andere kamer met haar laptop. Eigenlijk heft ze nog niet veel gedaan, enkel bezoekers ontvangen en de meditaties geleid. Tijdens het middageten pakt ze haar spullen en vertrekt. Morgen komt ze ook niet terug, zegt ze.

Lap, hier zit ik dan met 23 drukke kinderen en met 2 huisvrouwen die geen Engels spreken.

Op zondag komen de vrijwilligers niet en op mijn eentje kan ik niet met hen naar het park. Ik speel met de kleintjes maar de jongens worden baldadig. Ik neem de jongens mee naar het supermarktje en als we terugkomen hebben enkele meisjes slaande ruzie. De jongsten spelen schooltje maar de oudsten lachen hen uit en bederven het spel. Spelletjes spelen met de hele groep lukt al helemaal niet. Ik ben bijna opgelucht als ze vragen of ze tv mogen kijken.

Ik heb het wel eens moeilijk met de manier waarop de kinderen aangepakt worden. Bhai zegt niet veel. Sureka loopt de hele tijd tegen de kinderen te roepen en deelt geregeld tikken uit. Ze ziet – denk ik – niet waarom de kinderen doen wat ze doen. Als het te erg wordt, wordt er ook wel eens iemand opgesloten op het terras.

Maar wie ben ik om daarover te oordelen? Bhai en Sureka moeten met hun tweetjes al het werk verzetten en kunnen de drukte soms gewoon niet aan.

Ze zijn ongeschoold, komt

en uit de kaste van de onaanraakbaren en doen waarschijnlijk gewoon wat ze zelf als kind hebben gekend.

En Bhai, verneem ik nu pa, spreekt helemaal geen Hindi, enkel een plaatselijke taal die slechts enkele kinderen verstaan. Vandaar dat ik haar nooit zie praten met Sureka of met de kinderen. Hemel wat moet dit een eenzaam leven zijn voor haar!

Bijlagen:
Bhai met borstel.jpg (94.5 KB)   

Er is hier een moeilijke eter.

Jawel, ik beken schuld.

Wat we hier eten lijkt helemaal niet op wat ik bij ons al gegeten had. De groenten zijn heel pikant en alles is veel te zout en vaak te bitter. Sommige gerechten zijn warm, andere koud en soms zit er iets zoets tussen.

Ik probeer niet moeilijk te doen, maar een aantal gerechten lust ik echt niet, Normaal ben Ik nochthans geen moeilijke eter. Ondertussen wordt er gelukkig een portie voor mij opzij gezet voordat de chili erbij gedaan wordt. Maar dan nog…

Gelukkig zijn er ook gerechten die ik wel graag lust: brood en rijst, zoete aardappelen, de currynoedels van deze ochtend, fruit en een aantal melkbereidingen waarvan ik in het begin niet durfde eten.

Speciaal voor de (zeldzame) vrijwilligers werd er een waterfilter gekocht die het water voldoende zuivert. Maar dat geeft dan weer een metaalachtige bijsmaak. Daarom ben ik – tegen de regels maar met toestemming – thee gaan kopen die ik nu gulzig drink. Heerlijk met wat vers geraspte gember. Ik heb een kookpotje gekregen dat nu alleen voor mijn thee gebruikt mag worden.

Nu moet ik nog leren wanneer ik water kan koken. Er zijn maar twee gasbekkens en vermits hier veel en uitgebreid gekookt wordt, zijn die niet vaak beschikbaar.

Bijlagen:
keuken.jpg (56.1 KB)   

De kinderen komen hier zeker geen eten tekort.

Er wordt 3 keren per dag uitgebreid en gevarieerd gekookt. Er wordt vegetarisch gegeten: geen vlees of vis, maar ook geen look of ajuin, koffie of thee. En uiteraard geen alcohol.

Iedere maaltijd bestaat uit rijst of chapatti (plat brood) en minstens 2 soorten groenten. Vaak melk, rijstpap of yoghurt erbij. En zoetigheid, die gebracht wordt door milde schenkers.

Ieder kind heeft een eigen metalen bord, ingedeeld in vakjes zoals een fonduebord.,

Tijdens de maaltijd zitten ze in een kring ( of voor TV) op de grond. De huisvrouwen schuiven de potten over de grond en bedienen iedereen.Om te eten mengen ze de rijst met de groenten en steken dat met hun rechterhand in hun mond. Na de maaltijd gaat iedereen mijn zijn bord naar buiten om het gehurkt aan de waterton af te wassen met wat groene zeep.

Er word niet gedronken bij de maaltijd. Iedereen heft een eigen drinkfles die gevuld kan worden aan de drinkwaterton.

Na iedere maaltijd wordt de leefruimte geveegd en gedweild (gehurkt, zonder aftrekker). Meteen daarna worden de groenten voor de volgende maaltijd er alweer gekuist.

Bijlagen:
waterfles vullen.jpg (102.2 KB)