Ik heb slecht geslapen. De zon schijnt niet. Daardoor loopt het wassen veel stroever dan andes. De kinderen doen lasting. Volgens mij slapen ze te weinig en zouden ze wat vaker buiten moeten kunnen ravotten.

Soms heb ik hier even geen zin in.

Geen zin zin in het lawaai en het geruzie. Geen zin om op de grond te zitten en met mijn vingers te eten. Geen zin in de social talking met de sponsors die op bezoek komen. Geen zin in de rommel vooral. Bhai loopt de hele dag te vegen en te dweilen maar achter haar rug verschijnt gewoon een nieuw vuiltapijt: schoenen, papier, drinkbekers, tandenborstels, kapot speelgoed, kleren… Geef hen een snoepje en het hele huis ligt vol papiertjes. Geef hen potloodjes en even later ligt het hele huis vol kleurpotloden.

Ik spreek hen erover aan tijdens het ontbijt. Ik ga straks enkele extra vuilnisbakken kopen. Niet dat ik me veel illusies maak, maar misschien maakt dit voor de duur van mijn verblijf het leven voor Bhai toch even iets gemakkelijker.

Maar waarover klaag ik eigenlijk?

Ik heb als enige in dit huis een eigen kamer waarin ik me kan terugtrekken. Of ik kan even onder de boom gaan zitten naast het huis als ik eens buiten wil zijn. Ik mag met een lepel eten en op een van de vier stoelen gaan zitten die dit huis rijk is. En zo erg is het toch ook niet om even met de sponsors te praten als ze daardoor misschien wat dieper in hun buidel tasten.

Er is licht, er is stromend water, er wordt voor mij gekookt (meestal zonder chili), mijn kamer wordt gepoetst. En de meeste kinderen doen echt wel hun best.

Maar dan is het toch weer zo ver: tegen het middageten komen 8 dames en heren weldoeners hun project bezoeken. Gelukkig neemt Rupa de honeurs waar. Ze zitten te kletsen en koekjes te eten, bekijken stoïcijns het gebouw zonder de kinderen een blik te gunnen. Als de kinderen klaar zitten met hun bord, komen de dames in actie om het eten in te scheppen. De heren staan aan de kant goedkeurend te knikken en delen op het einde nog een snoepje uit.

Dit is zo genant.

Ik probeer me onzichtbaar te maken door tussen de kinderen te gaan zitten. Natuurlijk val ik al gauw uit mijn rol doordat ik niet lang genoeg in kleermakerszit kan blijven zitten.

Om vier uur komen de vrijwilligers en ik laat de kinderen met graagte aan hun zorgen over zodat ik even tijd heb voor mezelf.

25-10-2014, 00:00 geschreven door Els  

Een van de sponsors heft 15 meisjes uitgenodigd op het verjaardagsfeestje van zijn 3-jarig dochtertje.

Er komt een hoop volk: buren en familie, met of zonder kinderen. We krijgen hapjes en drankjes: limonade of thee, popcorn, mini-sandwiches, een kleine portie friet, noedels en taart. En ieder een zakje chips, maar daar zit ajuin in dus daar komen de meisjes niet aan.

De ouders doen moeite om de sfeer erin te brengen. Ze willen de kinder laten dansen en met elkaar doen praten. Zonder success. Pas nadat de taart aangesneden is en er een bak speelgoed uitgehaald wordt, komt er wat beweging in.

Ik denk dat de meisjes zich stierlijk vervelen en stel voor om naar huis te gaan maar daar hebben ze absoluut nog geen zin in.

Er zijn 4 buurjongetjes die zich gedragen als varkens. Ze gieten de bekers popcorn over elkaars hoofd, gooien elkaars frieten op de grond en proppen hun zakken vol  snoep. En niemand die iets zegt of doet. Als ze dan ook nog het speelgoed kapot beginnen te maken kom ik tussenbeide. Ik zie opluchting op de gezichten maar niemand zegt iets.

Bij het buitengaan krijgt iedereen een geschenkje mee ( een drinkbeker).

De meisjes zijn er echt blij mee. Ze krijgen ook bekers mee voor de achtergebleven meisjes. Niet voor de jongens.

Het is donker als we naar huis rijden. Overal brandt de feestverlichting. De meisjes kijken hun ogen uit.

Thuis vertellen ze honderduit over hun uitstapje. Ik snap het wel. Ze komen zelden verder dan hun school of het park. Dan is zo ‘n uitstapje een hele belevenis.

Bijlagen:
naar het feestje.jpg (65 KB)   
verjaardagstaart.jpg (112.2 KB)   

Ananda Didi is deze nacht ook voor enkele dagen naar de Ashram in Calcutta vertrokkem

Gisterenavond heeft ze me de sleutel van de poort en wat geld gegeven.

En plots ben ik verantwoordelijk voor een weeshuis in India…

Gelukkig komt Gupa bijspringen (een schoonzus van Ananda Didi), en er zijn natuurlijk ook nog de twee huisvrouwen, Bhai en Sureka.

Het wassen gebeurt extra grondig vandaag. Dat is wel nodig na gisterenavond.

Ik help de kleinsten hun haar kammen, maak hier een staartje, daar een vlechtje en plots verandert de kamer in een kapsalon. Didi me! Els didi me first! Ik haal de spiegel uit mijn kamer en zo zijn we weer een tijdje zoet. Vandaag doen de loombandjes dienst als haarrekkertjes.

24-10-2014, 00:00 geschreven door Els  

Happy Divali, happy Divali! Vandaag is het feest.

De kinderen schrobben zich grondiger dan anders en de meditatie duurt uitzonderlijk lang.

Er is veel zoetigheid en gesuikerde melk bij het ontbijt, noedels, bittere okra’s en kool. Ik snak naar een boterham met confituur.

De kinderen trekken hun nieuwe kleren aan en maken mooie kapsels bij elkaar Ze zijn om door een ringetje te halen.

Els didi picture please. Els didi me…

De hele dag loopt er bezoek af en aan om happy Divali te wensen. Ze brengen geschenken en snoepgoed, sommigen geven geld aan Ananda Didi. De klagenoten van een vrijwilliger hebben geld ingezameld om vuurwerk te kopen voor de kinderen. Ze staan wat verlegen te schuivelen en durven nauwelijks iemand aan te kijken.:)

In de leefkamer zitten de meisjes potjes te vullen met kaarsvet. De hele vloer hangt vol.

Didi laat me weten dat het groot feest is in de stad, dat ik er naartoe kan gaan als ik wil. Toch maar niet. Ik wil Divali samen met de kinderen vieren.

Ik neem deze keer ook deel aan de meditatie. Er worden al wiegend mantra’s gezongen voor Baba, de goeroe: "Baba nam kevala". Er wordt gebeden en gemediteerd. Het doet deugd mijn hoofd eens helemaal leeg te maken.

Zodra het donker is worden de feestverlichting en de kaarsjes aangestoken en gaan we de straat op. De kinderen mogen hun vuurwek afsteken: bommetjes, krakkers, rondtollende vuurspiraaltjes, vuurstokjes in alle maten en kleuren. Overal hoor ik knallen (dat nog dagenlang zal voortduren) en zie ik vuurwerk. Er hangt een dichte rookwolk in de straat. Zo wordt Divali gevierd in Rajastan.

De kinderen lachen en joelen van de pret. Ze hollen rond, springen gillend weg voor de heftigste knallers, weten niet waar eerst  te kijken of welke knaller als volgende aan te steken.

De hele straat doet mee. Behalve de overbuurman. Die staat van achter zijn tuinmuur te roepen. De laaghangende elektriciteitsleiding zou wel eens kunnen smelten van al dat vuurwerk en hij heeft een elektrische wagen. Ik kan mijn mond niet houden en vraag hem of Divali niet het feest van de vrede is. Hij gromt nog wat maar even later horen we hem niet meer. J

Het is laat voor de kinder in hun bed kruipen. Het huis is een smeerboel: overal papier en de resten van de bommetjes, kaarsvet en lampenolie.

Ik hoor Bhai nog tot laat in de nacht vegen en dweilen.

Bijlagen:
Divali kaarsjes maken.jpg (60.6 KB)   
Divali Suprabha.jpg (84.4 KB)   
kaarsjes voor Divali.jpg (35.7 KB)   

23-10-2014, 00:00 geschreven door Els  

De kinderen zijn behoorlijk druk vandaaag. Morgen is het Divali (feest van het licht) en vandaag small Divali, te vergelijken met kerstmis en kerstavond.

Alle gevels worden verlicht met zoveel mogelijk lampjes en er wordt vuurwerk afgestoken.

Er komen verschillende mensen langs met geschenkjes en snoepgoed voor de kinderen.

Ik vertel hen dat Hanne vandaag verjaart en stel voor een wenskaart te maken voor haar. Er is geen papier dus ga ik met 2 meisjes naar een buurtwinkeltje.

Net buiten de woonwijk staat een prachtige openluchttempel die enkel gebruikt wordt voor huwelijken. Pal daarachter begint een vreselijke sloppenwijk met ‘huizen’ van platiek en afval.Nu begrijp ik waarom Ananda Didi de kinderen niet alleen naar de winkel laat gaan.

De kinder staan te drummen als ik het papier uitdeel. didi me, didi me, didi me first, no Els didi I want two.

Weer valt het me op hoe creatief ze zijn. Ze tekenen, knippen, plakken, slijpen hun potlood om met het hout van het slijpels bloemetjes te maken,…

Ze zingen Happy birthday voor de camera Dat wil ik straks via facebook naar Hanne sturen. Als internet werkt.

‘s Namiddags neemt Didi mij mee naar een reusachtige juwelierszaak. Ze koopt er zilveren kettingen voor Bhai en Sureka, de huisvrouwen, als geschenk voor Divali. Zonodig kunnen de vrouwen die terug verkopen als ze ooit geld nodig hebben.

Didi heeft voor alle kinderen nieuwe kleren gekocht. Ik schrik me rot als ik ze zie: glitter en franjes en rushes en frulletjes in bonbonfelle kleuren. Kleedjes voor karnavalsprinsessen. Ze trekken de kleedjes aan… en zien er prachtig uit. Dit staat hen uitstekend! Ze stralen van trots en blijdschap, draaien in het rond om hun rokken te laten zwaaien, drapperen hun sjaals op alle mogelijke manieren en doen danspajes om het effect ervan te zien. Jammer dat hier nergens een grote spiegel is.

De vrijwilligers komen langs, maar de kinderen zijn veel te opgewonden om spelletjes te spelen. Ze willen zelfs niet naar het  park. Dan komt er iemand langs om de feestverlichting op te hangen. Die heeft meer success. De kinderen zijn niet bij hem weg te slaan.

Bijlagen:
small divali dansen.jpg (114.9 KB)   
small divali jongens.jpg (62.8 KB)   
verjaardagskaarten.jpg (43 KB)   

Na de wasbeurt nemen de meisjes me mee naar beneden. Ik moet toekijken terzijl ze hun dans van de dansschool oefenen. Ze zingen zelf het ritme (taa, ti ti ta ta taa) en slaan op de maat met hun platte voet op de grond. Ik heb geen idee waar de jongens ondertussen rondhangen.

Els didi, gaan we naar het park? Els didi wat gaan we doen? Els didi, pak mij, Els, Els, Els…

Schoondochter Emmy heft een groot pak loombndjes meegegeven en die deel ik uit. Ik toon even de techniek, die zij sneller in de vingers hebben dan ik. Ze zijn er heel creatief in en zijn er uren zoet mee, zelfs de anders zo rusteloze jongens. Tegen het middageten hebben ze allemaal een heel assortiment armbandjes gemaakt, passend bij hun kleren,

Om 4 uur komen de vrijwilligers terug, een jonge man en een jonge vrouw. Zij komen elke dag om zich enkele uren met de kinderen bezig te houden. Mooi engagement. 

Vandaag gaan we naar het grote park met een grotere speeltuin. Het is wat verder weg en de enige weg er naartoe is langs een heel drukke baan. Levensgevaarlijk, vind ik,maar zij zijn het zo gewoon,

Terug thuis is het tijd voor de bezinning, avondeten voor TV en het slapen gaan.

Ik praat nog wat met Dupata, een jonge vrouw die hie meestal verblijft. Ze is technisch ingenieur maar vindt als vrouw geen werk in de bouw. Nu geeft ze les in een technische school, erg tegen haar zin.

Bijlagen:
DSCF3331.JPG (3.8 MB)   
DSCF3333.JPG (3.5 MB)   

Bijlagen:
DSCF3542.JPG (3.8 MB)   

Ik laat me door een tuktuk naar het weeshuis brengen. Het ligt in een woonwijk met keurige huizen maar half verharde wegen.
De naam staat op een groot bord naast de poort: Samarpan Sansthan.
Hier is het dan, hier ga ik twee weken wonen.
Enkele meisjes komen mij tegemoet, nemen mijn valies over en leiden mij naar binnen.
Daar staat Didi, de oprichtster en bezielster van dit weeshuis mij op te wachten.
Ze begroet me met een warme omhelzing en brengt me naar mijn kamertje, waar we onhandig kennis maken. ( het is alweer een hele tijd geleden dat hier nog een vrijwilligster was).
Ik kijk rond in mijn kamertje: 2 metalen bedden met een plank en een dunne, mousse matras. Een grote, roestige ton, een kapotte airco, een rekje met kinderboeken. Vuile muren, rommel onder de bedden, Gelukkig wel een venster en een eigen (hurk)toeilet.
Enkele meisjes leggen vlug een laken op het bed en vegen de rommel weg. OK. Hiermee moet ik het doen. Meer had ik niet verwacht maar het zal toch even wennen zijn voor dit als 'mijn kamer' zal aanvoelen.
Als eerste werk moet ik een slot gaan kopen voor op mijn deur. Niet alle kinderen zijn even betrouwbaar, zegt Didi,

Ik krijg een rondleiding door het gebouw. De kamer van Didi, die ook dienst doet als kantoor en opslagruimte, ziekenboeg en gesprekskamer.
De keuken, de meditatieruimte, de leefruimte waar enkele meisjes op de grond groenten zit te snijden, een kamer met vier bedden tegeneen geschoven voor de oudste meisjes. Op het terrasje ligt een jongetje op een dekentje te slapen,
Beneden is de grote slaapruimte voor de andere kinderen, met de bedden in groepjes bijeen geschoven tegen de muur.
Hier wonen een 30-tal mensen: 27 kinderen, Didi, 2 inwonende huisvrouwen  en 2 vrouwen die hier tijdelijk verblijven en mee helpen.
In principe verblijven hier alleen meisjes, maar 'door omstandigheden' verblijven er tijdelijk ook 4 jongens.
Alle kinderen gaan naar school. Naar verschillende scholen, volgens hun leeftijd en mogelijkheden. De jongste is 5, de oudste is 19 en studeert geneeskunde. Op dit ogenblik zijn er geen baby's, maar die kunnen op ieder ogenblik binnengebracht worden.

Het is schoolvakantie dus alle kinderen zijn de hele week thuis. Didi verontschuldigt zich al bij voorbaat voor de drukte en hun lawaai.
Maar ben ik daarvoor niet naar hier gekomen?

Iedereen spreekt mij ook aan met 'Didi'. Dat is de manier waarop vrouwen elkaar aanspreken. Dus nu is er een Ananda didi en een Els didi.

Na de middag moeten de kinderen voor school werken. Dat doen ze in de slaapzaal, zittend op de grond of op hun bedden.
Er komt een vrijwilliger helpen met wiskunde. Ik begeleid het groepje 'Engels'. Ze hebben verschillende leeftijden en zitten op verschillende scholen, en het niveauverschil is erg groot. Sommigen krijgen enkele uren Engelse les, anderen krijgen alle vakken en alle handboeken in het Engels. Hun woordenschat is heel uitgebreid, maar ze kunnen niet goed Engels spreken en hun zinsbouw is niet altijd even goed.
Rond 4 uur komen 2 jonge vrijwilligers om de kinderen mee te nemen naar de speeltuin. De kinderen popelen van ongeduld. Eindelijk kunnen ze hun energie kwijt.
Als we terugkomen is het tijd voor het meditatie-uurtje.
De 4 oudste meisjes zijn al de hele dag aan het koken, wassen, strijken en inpakken. Zij nemen straks - met 2 begeleidsters - de nachttrein naar Calcutta. Ze zullen er 10 dagen verblijven in de Ashram van hun geestelijke leider.
Het avondmaal verloopt rustig: ze kijken ondertussen naar een soap op tv. 'Thuis' in het kwadraat.

Daarna verdwijnen ze naar hun slaapzaal en ik val als een blok in slaap.

Bijlagen:
gebouw.jpg (70.8 KB)   
mijn kamertje.jpg (40.7 KB)   
TV kijken.jpg (60.3 KB)