De kinderen worden opgehaald met schoolbusjes. De eersten om 7 u., de laatsten rond 8 u30. Ochtendrukte vanaf 6 u.: buiten tanden poetsen, gewassen worden met warm water in de centrale badkamer ( what’s in a name?), lichaam inolien, uniform aantrekken, haar olien en strak in een staart kammen, schoenen poetsen, lunchboxen vullen…

Riddhima kan haar riem niet vinden. Chitrani en Nidhi hebben zich overslapen… zogezegd. ( Ze hebben hun huiswerk niet af). Pracheeta heeft de verkeerde schoenen aan.

Niets nieuws onder de zon.

Als ze weg zijn wordt het eindelijk stil. Ik heb mee naar Riddhima’s riem gezocht en haar kast opengetrokken. Een grote puinhoop, alles er zomaar in gepropt. Het is sterker dan mezelf: ik begin de boel op te ruimen. Ze heeft wel genoeg kleren, zo te zien, maar hoe zien ze eruit! Grauw, vuil, kapot, sommige rijp voor de voddenmand. Ik zou alles in de wasmachine willen stoppen. Met voorwas. Maar die hebben ze hier niet.

Wassen, drogen, opvouwen, netjes in de kast leggen… een meisje van 5 kan dat nog niet zelf.

Vanaf 12 u. beginnen de kinderen terug binnen te druppelen. De andere kleintjes willen hun kast ook opruimen en ze doen dat verbazend goed.

Middageten, huiswerk maken, om 6 u. met de meisjes naar de dansles, daarna meditatie. Bij alles wat er moet gebeuren moet ik trekken en sleuren om ze op tijd klaar te krijgen. Ze hangen het echt wel uit.

Al die neen’s, dat weglopen, dat getreuzel, ik heb er mijn buik van vol. Ik geef hen een donderpreek.

En dan breekt er iets. Ben ik daarvoor naar hier gekomen? Om te roepen, hen vooruit te sleuren, kwaad te zijn, de strenge opvoedster te spelen?

Foert. Dat ze het vanavond maar zonder mij doen.

Maar dan hoor ik ze weer tamboeren tijdens de meditatie en ga ik er toch weer naartoe.

Ze zien mij huilen.

En wat dan nog?

Voor een keer is een strenge blik genoeg om hen stil te krijgen.

En dan staan ze ineens allemaal voor mijn deur. Sorry Els didi, sorry Els didi. We zullen braaf zijn Els didi. Zelfs Bhai en Sardipa zeggen sorry.

OK, geef me tien minuten en dan kan ik er wel weer tegen.

Bijlagen:
schoenen poetsen.jpg (95.3 KB)   

Morgen is het terug school. Ik zet me in de bezinningsruimte met degenen die nog huiswerk moeten maken.

Gupa zit in een andere kamer met haar laptop. Eigenlijk heft ze nog niet veel gedaan, enkel bezoekers ontvangen en de meditaties geleid. Tijdens het middageten pakt ze haar spullen en vertrekt. Morgen komt ze ook niet terug, zegt ze.

Lap, hier zit ik dan met 23 drukke kinderen en met 2 huisvrouwen die geen Engels spreken.

Op zondag komen de vrijwilligers niet en op mijn eentje kan ik niet met hen naar het park. Ik speel met de kleintjes maar de jongens worden baldadig. Ik neem de jongens mee naar het supermarktje en als we terugkomen hebben enkele meisjes slaande ruzie. De jongsten spelen schooltje maar de oudsten lachen hen uit en bederven het spel. Spelletjes spelen met de hele groep lukt al helemaal niet. Ik ben bijna opgelucht als ze vragen of ze tv mogen kijken.

Ik heb het wel eens moeilijk met de manier waarop de kinderen aangepakt worden. Bhai zegt niet veel. Sureka loopt de hele tijd tegen de kinderen te roepen en deelt geregeld tikken uit. Ze ziet – denk ik – niet waarom de kinderen doen wat ze doen. Als het te erg wordt, wordt er ook wel eens iemand opgesloten op het terras.

Maar wie ben ik om daarover te oordelen? Bhai en Sureka moeten met hun tweetjes al het werk verzetten en kunnen de drukte soms gewoon niet aan.

Ze zijn ongeschoold, komt

en uit de kaste van de onaanraakbaren en doen waarschijnlijk gewoon wat ze zelf als kind hebben gekend.

En Bhai, verneem ik nu pa, spreekt helemaal geen Hindi, enkel een plaatselijke taal die slechts enkele kinderen verstaan. Vandaar dat ik haar nooit zie praten met Sureka of met de kinderen. Hemel wat moet dit een eenzaam leven zijn voor haar!

Bijlagen:
Bhai met borstel.jpg (94.5 KB)   

Er is hier een moeilijke eter.

Jawel, ik beken schuld.

Wat we hier eten lijkt helemaal niet op wat ik bij ons al gegeten had. De groenten zijn heel pikant en alles is veel te zout en vaak te bitter. Sommige gerechten zijn warm, andere koud en soms zit er iets zoets tussen.

Ik probeer niet moeilijk te doen, maar een aantal gerechten lust ik echt niet, Normaal ben Ik nochthans geen moeilijke eter. Ondertussen wordt er gelukkig een portie voor mij opzij gezet voordat de chili erbij gedaan wordt. Maar dan nog…

Gelukkig zijn er ook gerechten die ik wel graag lust: brood en rijst, zoete aardappelen, de currynoedels van deze ochtend, fruit en een aantal melkbereidingen waarvan ik in het begin niet durfde eten.

Speciaal voor de (zeldzame) vrijwilligers werd er een waterfilter gekocht die het water voldoende zuivert. Maar dat geeft dan weer een metaalachtige bijsmaak. Daarom ben ik – tegen de regels maar met toestemming – thee gaan kopen die ik nu gulzig drink. Heerlijk met wat vers geraspte gember. Ik heb een kookpotje gekregen dat nu alleen voor mijn thee gebruikt mag worden.

Nu moet ik nog leren wanneer ik water kan koken. Er zijn maar twee gasbekkens en vermits hier veel en uitgebreid gekookt wordt, zijn die niet vaak beschikbaar.

Bijlagen:
keuken.jpg (56.1 KB)   

De kinderen komen hier zeker geen eten tekort.

Er wordt 3 keren per dag uitgebreid en gevarieerd gekookt. Er wordt vegetarisch gegeten: geen vlees of vis, maar ook geen look of ajuin, koffie of thee. En uiteraard geen alcohol.

Iedere maaltijd bestaat uit rijst of chapatti (plat brood) en minstens 2 soorten groenten. Vaak melk, rijstpap of yoghurt erbij. En zoetigheid, die gebracht wordt door milde schenkers.

Ieder kind heeft een eigen metalen bord, ingedeeld in vakjes zoals een fonduebord.,

Tijdens de maaltijd zitten ze in een kring ( of voor TV) op de grond. De huisvrouwen schuiven de potten over de grond en bedienen iedereen.Om te eten mengen ze de rijst met de groenten en steken dat met hun rechterhand in hun mond. Na de maaltijd gaat iedereen mijn zijn bord naar buiten om het gehurkt aan de waterton af te wassen met wat groene zeep.

Er word niet gedronken bij de maaltijd. Iedereen heft een eigen drinkfles die gevuld kan worden aan de drinkwaterton.

Na iedere maaltijd wordt de leefruimte geveegd en gedweild (gehurkt, zonder aftrekker). Meteen daarna worden de groenten voor de volgende maaltijd er alweer gekuist.

Bijlagen:
waterfles vullen.jpg (102.2 KB)   

Ik heb slecht geslapen. De zon schijnt niet. Daardoor loopt het wassen veel stroever dan andes. De kinderen doen lasting. Volgens mij slapen ze te weinig en zouden ze wat vaker buiten moeten kunnen ravotten.

Soms heb ik hier even geen zin in.

Geen zin zin in het lawaai en het geruzie. Geen zin om op de grond te zitten en met mijn vingers te eten. Geen zin in de social talking met de sponsors die op bezoek komen. Geen zin in de rommel vooral. Bhai loopt de hele dag te vegen en te dweilen maar achter haar rug verschijnt gewoon een nieuw vuiltapijt: schoenen, papier, drinkbekers, tandenborstels, kapot speelgoed, kleren… Geef hen een snoepje en het hele huis ligt vol papiertjes. Geef hen potloodjes en even later ligt het hele huis vol kleurpotloden.

Ik spreek hen erover aan tijdens het ontbijt. Ik ga straks enkele extra vuilnisbakken kopen. Niet dat ik me veel illusies maak, maar misschien maakt dit voor de duur van mijn verblijf het leven voor Bhai toch even iets gemakkelijker.

Maar waarover klaag ik eigenlijk?

Ik heb als enige in dit huis een eigen kamer waarin ik me kan terugtrekken. Of ik kan even onder de boom gaan zitten naast het huis als ik eens buiten wil zijn. Ik mag met een lepel eten en op een van de vier stoelen gaan zitten die dit huis rijk is. En zo erg is het toch ook niet om even met de sponsors te praten als ze daardoor misschien wat dieper in hun buidel tasten.

Er is licht, er is stromend water, er wordt voor mij gekookt (meestal zonder chili), mijn kamer wordt gepoetst. En de meeste kinderen doen echt wel hun best.

Maar dan is het toch weer zo ver: tegen het middageten komen 8 dames en heren weldoeners hun project bezoeken. Gelukkig neemt Rupa de honeurs waar. Ze zitten te kletsen en koekjes te eten, bekijken stoïcijns het gebouw zonder de kinderen een blik te gunnen. Als de kinderen klaar zitten met hun bord, komen de dames in actie om het eten in te scheppen. De heren staan aan de kant goedkeurend te knikken en delen op het einde nog een snoepje uit.

Dit is zo genant.

Ik probeer me onzichtbaar te maken door tussen de kinderen te gaan zitten. Natuurlijk val ik al gauw uit mijn rol doordat ik niet lang genoeg in kleermakerszit kan blijven zitten.

Om vier uur komen de vrijwilligers en ik laat de kinderen met graagte aan hun zorgen over zodat ik even tijd heb voor mezelf.

25-10-2014, 00:00 geschreven door Els  

Een van de sponsors heft 15 meisjes uitgenodigd op het verjaardagsfeestje van zijn 3-jarig dochtertje.

Er komt een hoop volk: buren en familie, met of zonder kinderen. We krijgen hapjes en drankjes: limonade of thee, popcorn, mini-sandwiches, een kleine portie friet, noedels en taart. En ieder een zakje chips, maar daar zit ajuin in dus daar komen de meisjes niet aan.

De ouders doen moeite om de sfeer erin te brengen. Ze willen de kinder laten dansen en met elkaar doen praten. Zonder success. Pas nadat de taart aangesneden is en er een bak speelgoed uitgehaald wordt, komt er wat beweging in.

Ik denk dat de meisjes zich stierlijk vervelen en stel voor om naar huis te gaan maar daar hebben ze absoluut nog geen zin in.

Er zijn 4 buurjongetjes die zich gedragen als varkens. Ze gieten de bekers popcorn over elkaars hoofd, gooien elkaars frieten op de grond en proppen hun zakken vol  snoep. En niemand die iets zegt of doet. Als ze dan ook nog het speelgoed kapot beginnen te maken kom ik tussenbeide. Ik zie opluchting op de gezichten maar niemand zegt iets.

Bij het buitengaan krijgt iedereen een geschenkje mee ( een drinkbeker).

De meisjes zijn er echt blij mee. Ze krijgen ook bekers mee voor de achtergebleven meisjes. Niet voor de jongens.

Het is donker als we naar huis rijden. Overal brandt de feestverlichting. De meisjes kijken hun ogen uit.

Thuis vertellen ze honderduit over hun uitstapje. Ik snap het wel. Ze komen zelden verder dan hun school of het park. Dan is zo ‘n uitstapje een hele belevenis.

Bijlagen:
naar het feestje.jpg (65 KB)   
verjaardagstaart.jpg (112.2 KB)   

Ananda Didi is deze nacht ook voor enkele dagen naar de Ashram in Calcutta vertrokkem

Gisterenavond heeft ze me de sleutel van de poort en wat geld gegeven.

En plots ben ik verantwoordelijk voor een weeshuis in India…

Gelukkig komt Gupa bijspringen (een schoonzus van Ananda Didi), en er zijn natuurlijk ook nog de twee huisvrouwen, Bhai en Sureka.

Het wassen gebeurt extra grondig vandaag. Dat is wel nodig na gisterenavond.

Ik help de kleinsten hun haar kammen, maak hier een staartje, daar een vlechtje en plots verandert de kamer in een kapsalon. Didi me! Els didi me first! Ik haal de spiegel uit mijn kamer en zo zijn we weer een tijdje zoet. Vandaag doen de loombandjes dienst als haarrekkertjes.

24-10-2014, 00:00 geschreven door Els  

Happy Divali, happy Divali! Vandaag is het feest.

De kinderen schrobben zich grondiger dan anders en de meditatie duurt uitzonderlijk lang.

Er is veel zoetigheid en gesuikerde melk bij het ontbijt, noedels, bittere okra’s en kool. Ik snak naar een boterham met confituur.

De kinderen trekken hun nieuwe kleren aan en maken mooie kapsels bij elkaar Ze zijn om door een ringetje te halen.

Els didi picture please. Els didi me…

De hele dag loopt er bezoek af en aan om happy Divali te wensen. Ze brengen geschenken en snoepgoed, sommigen geven geld aan Ananda Didi. De klagenoten van een vrijwilliger hebben geld ingezameld om vuurwerk te kopen voor de kinderen. Ze staan wat verlegen te schuivelen en durven nauwelijks iemand aan te kijken.:)

In de leefkamer zitten de meisjes potjes te vullen met kaarsvet. De hele vloer hangt vol.

Didi laat me weten dat het groot feest is in de stad, dat ik er naartoe kan gaan als ik wil. Toch maar niet. Ik wil Divali samen met de kinderen vieren.

Ik neem deze keer ook deel aan de meditatie. Er worden al wiegend mantra’s gezongen voor Baba, de goeroe: "Baba nam kevala". Er wordt gebeden en gemediteerd. Het doet deugd mijn hoofd eens helemaal leeg te maken.

Zodra het donker is worden de feestverlichting en de kaarsjes aangestoken en gaan we de straat op. De kinderen mogen hun vuurwek afsteken: bommetjes, krakkers, rondtollende vuurspiraaltjes, vuurstokjes in alle maten en kleuren. Overal hoor ik knallen (dat nog dagenlang zal voortduren) en zie ik vuurwerk. Er hangt een dichte rookwolk in de straat. Zo wordt Divali gevierd in Rajastan.

De kinderen lachen en joelen van de pret. Ze hollen rond, springen gillend weg voor de heftigste knallers, weten niet waar eerst  te kijken of welke knaller als volgende aan te steken.

De hele straat doet mee. Behalve de overbuurman. Die staat van achter zijn tuinmuur te roepen. De laaghangende elektriciteitsleiding zou wel eens kunnen smelten van al dat vuurwerk en hij heeft een elektrische wagen. Ik kan mijn mond niet houden en vraag hem of Divali niet het feest van de vrede is. Hij gromt nog wat maar even later horen we hem niet meer. J

Het is laat voor de kinder in hun bed kruipen. Het huis is een smeerboel: overal papier en de resten van de bommetjes, kaarsvet en lampenolie.

Ik hoor Bhai nog tot laat in de nacht vegen en dweilen.

Bijlagen:
Divali kaarsjes maken.jpg (60.6 KB)   
Divali Suprabha.jpg (84.4 KB)   
kaarsjes voor Divali.jpg (35.7 KB)   

23-10-2014, 00:00 geschreven door Els  

De kinderen zijn behoorlijk druk vandaaag. Morgen is het Divali (feest van het licht) en vandaag small Divali, te vergelijken met kerstmis en kerstavond.

Alle gevels worden verlicht met zoveel mogelijk lampjes en er wordt vuurwerk afgestoken.

Er komen verschillende mensen langs met geschenkjes en snoepgoed voor de kinderen.

Ik vertel hen dat Hanne vandaag verjaart en stel voor een wenskaart te maken voor haar. Er is geen papier dus ga ik met 2 meisjes naar een buurtwinkeltje.

Net buiten de woonwijk staat een prachtige openluchttempel die enkel gebruikt wordt voor huwelijken. Pal daarachter begint een vreselijke sloppenwijk met ‘huizen’ van platiek en afval.Nu begrijp ik waarom Ananda Didi de kinderen niet alleen naar de winkel laat gaan.

De kinder staan te drummen als ik het papier uitdeel. didi me, didi me, didi me first, no Els didi I want two.

Weer valt het me op hoe creatief ze zijn. Ze tekenen, knippen, plakken, slijpen hun potlood om met het hout van het slijpels bloemetjes te maken,…

Ze zingen Happy birthday voor de camera Dat wil ik straks via facebook naar Hanne sturen. Als internet werkt.

‘s Namiddags neemt Didi mij mee naar een reusachtige juwelierszaak. Ze koopt er zilveren kettingen voor Bhai en Sureka, de huisvrouwen, als geschenk voor Divali. Zonodig kunnen de vrouwen die terug verkopen als ze ooit geld nodig hebben.

Didi heeft voor alle kinderen nieuwe kleren gekocht. Ik schrik me rot als ik ze zie: glitter en franjes en rushes en frulletjes in bonbonfelle kleuren. Kleedjes voor karnavalsprinsessen. Ze trekken de kleedjes aan… en zien er prachtig uit. Dit staat hen uitstekend! Ze stralen van trots en blijdschap, draaien in het rond om hun rokken te laten zwaaien, drapperen hun sjaals op alle mogelijke manieren en doen danspajes om het effect ervan te zien. Jammer dat hier nergens een grote spiegel is.

De vrijwilligers komen langs, maar de kinderen zijn veel te opgewonden om spelletjes te spelen. Ze willen zelfs niet naar het  park. Dan komt er iemand langs om de feestverlichting op te hangen. Die heeft meer success. De kinderen zijn niet bij hem weg te slaan.

Bijlagen:
small divali dansen.jpg (114.9 KB)   
small divali jongens.jpg (62.8 KB)   
verjaardagskaarten.jpg (43 KB)   

Na de wasbeurt nemen de meisjes me mee naar beneden. Ik moet toekijken terzijl ze hun dans van de dansschool oefenen. Ze zingen zelf het ritme (taa, ti ti ta ta taa) en slaan op de maat met hun platte voet op de grond. Ik heb geen idee waar de jongens ondertussen rondhangen.

Els didi, gaan we naar het park? Els didi wat gaan we doen? Els didi, pak mij, Els, Els, Els…

Schoondochter Emmy heft een groot pak loombndjes meegegeven en die deel ik uit. Ik toon even de techniek, die zij sneller in de vingers hebben dan ik. Ze zijn er heel creatief in en zijn er uren zoet mee, zelfs de anders zo rusteloze jongens. Tegen het middageten hebben ze allemaal een heel assortiment armbandjes gemaakt, passend bij hun kleren,

Om 4 uur komen de vrijwilligers terug, een jonge man en een jonge vrouw. Zij komen elke dag om zich enkele uren met de kinderen bezig te houden. Mooi engagement. 

Vandaag gaan we naar het grote park met een grotere speeltuin. Het is wat verder weg en de enige weg er naartoe is langs een heel drukke baan. Levensgevaarlijk, vind ik,maar zij zijn het zo gewoon,

Terug thuis is het tijd voor de bezinning, avondeten voor TV en het slapen gaan.

Ik praat nog wat met Dupata, een jonge vrouw die hie meestal verblijft. Ze is technisch ingenieur maar vindt als vrouw geen werk in de bouw. Nu geeft ze les in een technische school, erg tegen haar zin.

Bijlagen:
DSCF3331.JPG (3.8 MB)   
DSCF3333.JPG (3.5 MB)   

Bijlagen:
DSCF3542.JPG (3.8 MB)   

Ik laat me door een tuktuk naar het weeshuis brengen. Het ligt in een woonwijk met keurige huizen maar half verharde wegen.
De naam staat op een groot bord naast de poort: Samarpan Sansthan.
Hier is het dan, hier ga ik twee weken wonen.
Enkele meisjes komen mij tegemoet, nemen mijn valies over en leiden mij naar binnen.
Daar staat Didi, de oprichtster en bezielster van dit weeshuis mij op te wachten.
Ze begroet me met een warme omhelzing en brengt me naar mijn kamertje, waar we onhandig kennis maken. ( het is alweer een hele tijd geleden dat hier nog een vrijwilligster was).
Ik kijk rond in mijn kamertje: 2 metalen bedden met een plank en een dunne, mousse matras. Een grote, roestige ton, een kapotte airco, een rekje met kinderboeken. Vuile muren, rommel onder de bedden, Gelukkig wel een venster en een eigen (hurk)toeilet.
Enkele meisjes leggen vlug een laken op het bed en vegen de rommel weg. OK. Hiermee moet ik het doen. Meer had ik niet verwacht maar het zal toch even wennen zijn voor dit als 'mijn kamer' zal aanvoelen.
Als eerste werk moet ik een slot gaan kopen voor op mijn deur. Niet alle kinderen zijn even betrouwbaar, zegt Didi,

Ik krijg een rondleiding door het gebouw. De kamer van Didi, die ook dienst doet als kantoor en opslagruimte, ziekenboeg en gesprekskamer.
De keuken, de meditatieruimte, de leefruimte waar enkele meisjes op de grond groenten zit te snijden, een kamer met vier bedden tegeneen geschoven voor de oudste meisjes. Op het terrasje ligt een jongetje op een dekentje te slapen,
Beneden is de grote slaapruimte voor de andere kinderen, met de bedden in groepjes bijeen geschoven tegen de muur.
Hier wonen een 30-tal mensen: 27 kinderen, Didi, 2 inwonende huisvrouwen  en 2 vrouwen die hier tijdelijk verblijven en mee helpen.
In principe verblijven hier alleen meisjes, maar 'door omstandigheden' verblijven er tijdelijk ook 4 jongens.
Alle kinderen gaan naar school. Naar verschillende scholen, volgens hun leeftijd en mogelijkheden. De jongste is 5, de oudste is 19 en studeert geneeskunde. Op dit ogenblik zijn er geen baby's, maar die kunnen op ieder ogenblik binnengebracht worden.

Het is schoolvakantie dus alle kinderen zijn de hele week thuis. Didi verontschuldigt zich al bij voorbaat voor de drukte en hun lawaai.
Maar ben ik daarvoor niet naar hier gekomen?

Iedereen spreekt mij ook aan met 'Didi'. Dat is de manier waarop vrouwen elkaar aanspreken. Dus nu is er een Ananda didi en een Els didi.

Na de middag moeten de kinderen voor school werken. Dat doen ze in de slaapzaal, zittend op de grond of op hun bedden.
Er komt een vrijwilliger helpen met wiskunde. Ik begeleid het groepje 'Engels'. Ze hebben verschillende leeftijden en zitten op verschillende scholen, en het niveauverschil is erg groot. Sommigen krijgen enkele uren Engelse les, anderen krijgen alle vakken en alle handboeken in het Engels. Hun woordenschat is heel uitgebreid, maar ze kunnen niet goed Engels spreken en hun zinsbouw is niet altijd even goed.
Rond 4 uur komen 2 jonge vrijwilligers om de kinderen mee te nemen naar de speeltuin. De kinderen popelen van ongeduld. Eindelijk kunnen ze hun energie kwijt.
Als we terugkomen is het tijd voor het meditatie-uurtje.
De 4 oudste meisjes zijn al de hele dag aan het koken, wassen, strijken en inpakken. Zij nemen straks - met 2 begeleidsters - de nachttrein naar Calcutta. Ze zullen er 10 dagen verblijven in de Ashram van hun geestelijke leider.
Het avondmaal verloopt rustig: ze kijken ondertussen naar een soap op tv. 'Thuis' in het kwadraat.

Daarna verdwijnen ze naar hun slaapzaal en ik val als een blok in slaap.

Bijlagen:
gebouw.jpg (70.8 KB)   
mijn kamertje.jpg (40.7 KB)   
TV kijken.jpg (60.3 KB)   

19-10-2014, 00:00 geschreven door Els  

Jaipur is - naar Indische normen - een provinciestadje met haar 200.000 inwoners.

Het is de hoofdstad en een van de toeristische trekpleisters van Rajastan.

Het is de roze stad omdat ooit, voor een koninklijk bezoek, alle gebouwen roos geverfd werden. En dat is zo gebleven in het paleizengedeelte van de stad,

Maar ik was vergeten dat een stad zo vuil kan zijn. of beter: dit had ik nog nooit gezien.

Niet enkel zwerfvuil ligt op straat, maar letterlijk hopen afval, die uiteen getrokken worden door de ronddolende koeien, geiten en honden.

De koeienvlaaien op straat blijven gewoon liggen en wildplassen is hier normaal. Nergens is een vuilbak te bekennen.

Er wordt - letterlijk - alleen voor de Eigen (winkel)deur geveegd.

De eerste nacht slaap ik in een hotel in de stad. Het Mrignayani Palace is een oud Maharadjapaleis en is stijlvol ingericht enheeft een wirwar van gangen, trappen en terrasjes.

Ik heb een schitterende kamer. Als dit vroeger het haremverblijf was hadden de vrouwen het - wat dat betreft - nog niet zo slecht.

Ik word hartelijk onthaald. Tijdens het wachten krijg ik een kopje lassi (een yogurtdrankje). Ik vraag me even af of dit wel verstandig is, maar ik waag het erop en drin het leeg.

Als ik de trap opga, worden er van bovenaf rozenblaadjes over mij heen gestrooid. Boven krijg ik een bloemenkrans om en wordt er een stip op mijn voorhoofd gedrukt bij wijze van verwelkoming.

Fijne aankomst!

Ik moet een uurtje wachten tot mijn kamer klaar is. Ik beslis om ondertussen de omgeving te verkennen en een brood te kopen. Ik heb vandaag nog geen zin in een curry of kip tandoori als ontbijt.

Ik dwaal wat rond en kan het niet laten om hier en daar voor een winkeltje te stoppen. De mensen op straat begroeten mij vriendelijk en heten mij welkom. De stip op mijn voorhoofd?

Dan laat ik me binnenlokken door een verkoper. Ik vertel meteen dat ik pas aangekomen ben en lieg dat ik nog geen roepies heb. Dat verhaaltje houd ik de hele verdere dag vol.

Dat belet  de man niet om mij binnen te vragen in het gebouw waar heel zijn familie (28 mensen) woont. Hij neemt mij mee naar de magazijnen waar bergen stoffen, sari's, tapijten, doeken en sjaals liggen.

Ik laat me in een sari wikkelen en bewonder de schitterende stoffen.

Zo laat ik me nadien nog in andere winkels naar binnenleiden. Ik geef mijn ogen de kost.

In het begin ben ik te beschroomd om foto's te nemen. Dan vraag ik aan een man of hij het ok vindt. Hij glundert, schikt zijn tulband goed en zet zich mooi recht.

De overbuurman vraagt om hem ook te trekken. Een jonge man wil absoluut met mij op de foto... op zijn toestel, Dan laat ik alle remmen los.Kinderen drummen bijeen om mee op de foto te kunnen. Iemand toont mij trots zijn winkeltje en poseert voor zijn meel-molen.

Als ik een gebouw wil trekken gaan de mannen in beeld recht staan of draaien zich in mijn richting. Het is bijna hilarisch.

Alleen de vrouwen worden liever niet gefotografeerd, terwijl net zij zo mooi zijn met hun kleurrijke sari,s of tunieken met bijpassende sjaals.

Ik bekijk de winkeltjes en ateliers, meestal maar een paar vierkante meter groot: schoenmakers, een dokter, smeden, eetstalletjes, een kraker, kleermakers, glitterjuwelenmaaksters en ambachten waarvan ik geen idee heb wat ze zouden kunnen zijn.

Ik geniet!

Na een hele tijd besef ik dat de straten waarin ik loop alsmaar smaller worden en dat ik nog geen enkele toerist tegengekomen ben.

Dit is duidelijk niet de paleizenwijk.

Ik zoek - moe en verhit - de weg terug naar het hotel.

Zonder brood.

Na de middag trek ik opnieuw de stad in. Wel naar de paleizenbuurt deze keer, al wil ik vandaag nog niets bezoeken.

Ik ga gewillig in op de gesprekjes die mensen willen aanknopen, al zijn het steeds dezelfde oppervlakkige vragen:

de tuk-tuk-chauffeur, enkele kinderen, jonge kereltjes die hun Engels willen oefenenm een winkelier... Nauurlijk willen sommigen dan iets verkopen, maar ze blijven even hffelijk als ik dqt niet doe.

Dit deel van de stad is prachtig: paleizen, stadspoorten, pleinen,...

Maar ook hier is het armoede troef. Haveloze mannen zitten in de nissen van de stadspoorten of slapen onder de arkaden tussen het vuil.

Ik zie kleerwassers met bergen stoffen kleren wassen aan een enkel kraantje, Magere mannen duwen met al hun kracht zwaar beladen risja's de hellingen op.

Een gezinnetje zit te eten onder een verloederde gallerij. Misschien wonen ze daar wel.

Later sta ik voor het prachtige City Palace. Een jongen nodigt me uit om boven de winkel op het terras te komen zitten, gratis en vrijblijvend.

Waarom niet?

Ik krijg er een tasje thee met kardemon en gember en een babbeltje bovenop.

Ik neem afscheid omdat ik voor het donker in het hotel wil zijn.

Maar enkele huizen verder word ik opnieuw uitgenodgd door een jonge man.

Het balkonnetje waarop hij me thee brengt ligt nog een verdieping hoger dan daarnet, en pal voor het City Palace dat ondertussen verlicht wordt.

Het is aardedonker als ik terugwandel, aandachtig oplettend waar ik mijn voeten neerzet.

En zonder nog een keer op een uitnodiging in te gaan, 

Bijlagen:
hotelkamer jaipur.jpg (39.5 KB)   
winkel 2.JPG (64.4 KB)   
winkel 3.jpg (535.9 KB)