Na de wasbeurt nemen de meisjes me mee naar beneden. Ik moet toekijken terzijl ze hun dans van de dansschool oefenen. Ze zingen zelf het ritme (taa, ti ti ta ta taa) en slaan op de maat met hun platte voet op de grond. Ik heb geen idee waar de jongens ondertussen rondhangen.

Els didi, gaan we naar het park? Els didi wat gaan we doen? Els didi, pak mij, Els, Els, Els…

Schoondochter Emmy heft een groot pak loombndjes meegegeven en die deel ik uit. Ik toon even de techniek, die zij sneller in de vingers hebben dan ik. Ze zijn er heel creatief in en zijn er uren zoet mee, zelfs de anders zo rusteloze jongens. Tegen het middageten hebben ze allemaal een heel assortiment armbandjes gemaakt, passend bij hun kleren,

Om 4 uur komen de vrijwilligers terug, een jonge man en een jonge vrouw. Zij komen elke dag om zich enkele uren met de kinderen bezig te houden. Mooi engagement. 

Vandaag gaan we naar het grote park met een grotere speeltuin. Het is wat verder weg en de enige weg er naartoe is langs een heel drukke baan. Levensgevaarlijk, vind ik,maar zij zijn het zo gewoon,

Terug thuis is het tijd voor de bezinning, avondeten voor TV en het slapen gaan.

Ik praat nog wat met Dupata, een jonge vrouw die hie meestal verblijft. Ze is technisch ingenieur maar vindt als vrouw geen werk in de bouw. Nu geeft ze les in een technische school, erg tegen haar zin.

Bijlagen:
DSCF3331.JPG (3.8 MB)   
DSCF3333.JPG (3.5 MB)   

Bijlagen:
DSCF3542.JPG (3.8 MB)   

Ik laat me door een tuktuk naar het weeshuis brengen. Het ligt in een woonwijk met keurige huizen maar half verharde wegen.
De naam staat op een groot bord naast de poort: Samarpan Sansthan.
Hier is het dan, hier ga ik twee weken wonen.
Enkele meisjes komen mij tegemoet, nemen mijn valies over en leiden mij naar binnen.
Daar staat Didi, de oprichtster en bezielster van dit weeshuis mij op te wachten.
Ze begroet me met een warme omhelzing en brengt me naar mijn kamertje, waar we onhandig kennis maken. ( het is alweer een hele tijd geleden dat hier nog een vrijwilligster was).
Ik kijk rond in mijn kamertje: 2 metalen bedden met een plank en een dunne, mousse matras. Een grote, roestige ton, een kapotte airco, een rekje met kinderboeken. Vuile muren, rommel onder de bedden, Gelukkig wel een venster en een eigen (hurk)toeilet.
Enkele meisjes leggen vlug een laken op het bed en vegen de rommel weg. OK. Hiermee moet ik het doen. Meer had ik niet verwacht maar het zal toch even wennen zijn voor dit als 'mijn kamer' zal aanvoelen.
Als eerste werk moet ik een slot gaan kopen voor op mijn deur. Niet alle kinderen zijn even betrouwbaar, zegt Didi,

Ik krijg een rondleiding door het gebouw. De kamer van Didi, die ook dienst doet als kantoor en opslagruimte, ziekenboeg en gesprekskamer.
De keuken, de meditatieruimte, de leefruimte waar enkele meisjes op de grond groenten zit te snijden, een kamer met vier bedden tegeneen geschoven voor de oudste meisjes. Op het terrasje ligt een jongetje op een dekentje te slapen,
Beneden is de grote slaapruimte voor de andere kinderen, met de bedden in groepjes bijeen geschoven tegen de muur.
Hier wonen een 30-tal mensen: 27 kinderen, Didi, 2 inwonende huisvrouwen  en 2 vrouwen die hier tijdelijk verblijven en mee helpen.
In principe verblijven hier alleen meisjes, maar 'door omstandigheden' verblijven er tijdelijk ook 4 jongens.
Alle kinderen gaan naar school. Naar verschillende scholen, volgens hun leeftijd en mogelijkheden. De jongste is 5, de oudste is 19 en studeert geneeskunde. Op dit ogenblik zijn er geen baby's, maar die kunnen op ieder ogenblik binnengebracht worden.

Het is schoolvakantie dus alle kinderen zijn de hele week thuis. Didi verontschuldigt zich al bij voorbaat voor de drukte en hun lawaai.
Maar ben ik daarvoor niet naar hier gekomen?

Iedereen spreekt mij ook aan met 'Didi'. Dat is de manier waarop vrouwen elkaar aanspreken. Dus nu is er een Ananda didi en een Els didi.

Na de middag moeten de kinderen voor school werken. Dat doen ze in de slaapzaal, zittend op de grond of op hun bedden.
Er komt een vrijwilliger helpen met wiskunde. Ik begeleid het groepje 'Engels'. Ze hebben verschillende leeftijden en zitten op verschillende scholen, en het niveauverschil is erg groot. Sommigen krijgen enkele uren Engelse les, anderen krijgen alle vakken en alle handboeken in het Engels. Hun woordenschat is heel uitgebreid, maar ze kunnen niet goed Engels spreken en hun zinsbouw is niet altijd even goed.
Rond 4 uur komen 2 jonge vrijwilligers om de kinderen mee te nemen naar de speeltuin. De kinderen popelen van ongeduld. Eindelijk kunnen ze hun energie kwijt.
Als we terugkomen is het tijd voor het meditatie-uurtje.
De 4 oudste meisjes zijn al de hele dag aan het koken, wassen, strijken en inpakken. Zij nemen straks - met 2 begeleidsters - de nachttrein naar Calcutta. Ze zullen er 10 dagen verblijven in de Ashram van hun geestelijke leider.
Het avondmaal verloopt rustig: ze kijken ondertussen naar een soap op tv. 'Thuis' in het kwadraat.

Daarna verdwijnen ze naar hun slaapzaal en ik val als een blok in slaap.

Bijlagen:
gebouw.jpg (70.8 KB)   
mijn kamertje.jpg (40.7 KB)   
TV kijken.jpg (60.3 KB)   

19-10-2014, 00:00 geschreven door Els  

Jaipur is - naar Indische normen - een provinciestadje met haar 200.000 inwoners.

Het is de hoofdstad en een van de toeristische trekpleisters van Rajastan.

Het is de roze stad omdat ooit, voor een koninklijk bezoek, alle gebouwen roos geverfd werden. En dat is zo gebleven in het paleizengedeelte van de stad,

Maar ik was vergeten dat een stad zo vuil kan zijn. of beter: dit had ik nog nooit gezien.

Niet enkel zwerfvuil ligt op straat, maar letterlijk hopen afval, die uiteen getrokken worden door de ronddolende koeien, geiten en honden.

De koeienvlaaien op straat blijven gewoon liggen en wildplassen is hier normaal. Nergens is een vuilbak te bekennen.

Er wordt - letterlijk - alleen voor de Eigen (winkel)deur geveegd.

De eerste nacht slaap ik in een hotel in de stad. Het Mrignayani Palace is een oud Maharadjapaleis en is stijlvol ingericht enheeft een wirwar van gangen, trappen en terrasjes.

Ik heb een schitterende kamer. Als dit vroeger het haremverblijf was hadden de vrouwen het - wat dat betreft - nog niet zo slecht.

Ik word hartelijk onthaald. Tijdens het wachten krijg ik een kopje lassi (een yogurtdrankje). Ik vraag me even af of dit wel verstandig is, maar ik waag het erop en drin het leeg.

Als ik de trap opga, worden er van bovenaf rozenblaadjes over mij heen gestrooid. Boven krijg ik een bloemenkrans om en wordt er een stip op mijn voorhoofd gedrukt bij wijze van verwelkoming.

Fijne aankomst!

Ik moet een uurtje wachten tot mijn kamer klaar is. Ik beslis om ondertussen de omgeving te verkennen en een brood te kopen. Ik heb vandaag nog geen zin in een curry of kip tandoori als ontbijt.

Ik dwaal wat rond en kan het niet laten om hier en daar voor een winkeltje te stoppen. De mensen op straat begroeten mij vriendelijk en heten mij welkom. De stip op mijn voorhoofd?

Dan laat ik me binnenlokken door een verkoper. Ik vertel meteen dat ik pas aangekomen ben en lieg dat ik nog geen roepies heb. Dat verhaaltje houd ik de hele verdere dag vol.

Dat belet  de man niet om mij binnen te vragen in het gebouw waar heel zijn familie (28 mensen) woont. Hij neemt mij mee naar de magazijnen waar bergen stoffen, sari's, tapijten, doeken en sjaals liggen.

Ik laat me in een sari wikkelen en bewonder de schitterende stoffen.

Zo laat ik me nadien nog in andere winkels naar binnenleiden. Ik geef mijn ogen de kost.

In het begin ben ik te beschroomd om foto's te nemen. Dan vraag ik aan een man of hij het ok vindt. Hij glundert, schikt zijn tulband goed en zet zich mooi recht.

De overbuurman vraagt om hem ook te trekken. Een jonge man wil absoluut met mij op de foto... op zijn toestel, Dan laat ik alle remmen los.Kinderen drummen bijeen om mee op de foto te kunnen. Iemand toont mij trots zijn winkeltje en poseert voor zijn meel-molen.

Als ik een gebouw wil trekken gaan de mannen in beeld recht staan of draaien zich in mijn richting. Het is bijna hilarisch.

Alleen de vrouwen worden liever niet gefotografeerd, terwijl net zij zo mooi zijn met hun kleurrijke sari,s of tunieken met bijpassende sjaals.

Ik bekijk de winkeltjes en ateliers, meestal maar een paar vierkante meter groot: schoenmakers, een dokter, smeden, eetstalletjes, een kraker, kleermakers, glitterjuwelenmaaksters en ambachten waarvan ik geen idee heb wat ze zouden kunnen zijn.

Ik geniet!

Na een hele tijd besef ik dat de straten waarin ik loop alsmaar smaller worden en dat ik nog geen enkele toerist tegengekomen ben.

Dit is duidelijk niet de paleizenwijk.

Ik zoek - moe en verhit - de weg terug naar het hotel.

Zonder brood.

Na de middag trek ik opnieuw de stad in. Wel naar de paleizenbuurt deze keer, al wil ik vandaag nog niets bezoeken.

Ik ga gewillig in op de gesprekjes die mensen willen aanknopen, al zijn het steeds dezelfde oppervlakkige vragen:

de tuk-tuk-chauffeur, enkele kinderen, jonge kereltjes die hun Engels willen oefenenm een winkelier... Nauurlijk willen sommigen dan iets verkopen, maar ze blijven even hffelijk als ik dqt niet doe.

Dit deel van de stad is prachtig: paleizen, stadspoorten, pleinen,...

Maar ook hier is het armoede troef. Haveloze mannen zitten in de nissen van de stadspoorten of slapen onder de arkaden tussen het vuil.

Ik zie kleerwassers met bergen stoffen kleren wassen aan een enkel kraantje, Magere mannen duwen met al hun kracht zwaar beladen risja's de hellingen op.

Een gezinnetje zit te eten onder een verloederde gallerij. Misschien wonen ze daar wel.

Later sta ik voor het prachtige City Palace. Een jongen nodigt me uit om boven de winkel op het terras te komen zitten, gratis en vrijblijvend.

Waarom niet?

Ik krijg er een tasje thee met kardemon en gember en een babbeltje bovenop.

Ik neem afscheid omdat ik voor het donker in het hotel wil zijn.

Maar enkele huizen verder word ik opnieuw uitgenodgd door een jonge man.

Het balkonnetje waarop hij me thee brengt ligt nog een verdieping hoger dan daarnet, en pal voor het City Palace dat ondertussen verlicht wordt.

Het is aardedonker als ik terugwandel, aandachtig oplettend waar ik mijn voeten neerzet.

En zonder nog een keer op een uitnodiging in te gaan, 

Bijlagen:
hotelkamer jaipur.jpg (39.5 KB)   
winkel 2.JPG (64.4 KB)   
winkel 3.jpg (535.9 KB)