06-07-2008 om 04:48 geschreven door Els

Vandaag dachten we de hitte nog eens voor te zijn en zijn we dus al om half zeven vanmorgen opgestaan. We hebben vanmorgen alles snel ingepakt aangezien we vandaag het hotel waar we gisteren aankwamen alweer verlieten. Na het uitchecken zijn we opnieuw naar 'Zion national park' gereden om daar het overgrote deel van de dag te wandelen alvorens verder te rijden.

De chauffeur die ons vanmorgen met de shuttle-bus door het park reed zei dat dit vroege uur normaal gezien ideaal was om de hitte en de mensenmassa te vermijden, maar vandaag was alleen deze eerste stelling juist. Het is vandaag immers 4th of july, de amerikaanse nationale feestdag, waardoor er veel meer mensen in het park waren dan op een andere doordeweekse dag. Halverwege de rit met de bus door de canyon zijn we uitgestapt bij het begin van de wandeling die we gepland hadden; de wandeling naar Angels Landing. Dit is een wandeling van 5 mijl naar de top van een rots die ongeveer 460 meter boven de bodem van de canyon (vanwaar we dus vertrokken) ligt. Het eerste stuk was steil en zwaar, maar gelukkig door het vroege uur nog in de schaduw. Vervolgens kwam er een vlakker stuk door refrigerator canyon, deze canyon is zo genoemd omdat het er door zijn ingesloten ligging normaal 5 tot 10° Fahrenheit koeler is dan in de rest van Zion. Hierna kwam er opnieuw een veel steiler stuk met in totaal 31 korte haarspeldbochtjes.

Toen we deze achter de rug hadden werden we beloond met een mooi zicht op de omgeving. Dit is het punt waar de meeste wandelaars die deze wandeling doen omkeren. De rest van de wandeling moet er immers geklauterd worden over steile rotswanden waar men hier en daar kettingen aan bevestigd heeft.

Wij zijn nog een stukje verder gegaan, maar toenhet moeilijkste stuk van de wandelingin zichtkwam en we zagen hoever het nog was naar de top zijn we toch maar omgekeerd.

Het vooruitzicht van het wandelen over een smalle richel met een afgrond van 360 meter aan de ene en 240 meter aan de andere kant leek ons toch iets te spannend en het uitzicht dat we hadden waar we omkeerden was ook al mooi.

De terugweg ging makkelijker dan naar boven; behalve dan het eerste stukje met de kettingen; maar de zon was ondertussen veel hoger komen te staan waardoor we een veel langer stuk in de zon liepen.
Terug beneden aangekomen hebben we opnieuw de shuttle-bus genomen, ditmaal tot het verste punt in de canyon.Dit is het beginpunt van een makkelijke wandeling van 2 mijl naast de rivier die we hierna deden. Hoe verder langs het pad, hoe dichter de wanden van de canyon bij mekaar komen. Op het einde van de wandeling is de canyon nog maar zo breed als de rivier. Als je dan nog dieper de canyon wil ingaan moet je dus door de rivier gaan, dit deden we niet aangezien je hiervoor best waterschoenen draagt. Bovendien is het wandelen door de rivier niet geheel zonder gevaar aangezien bij hevige regenval, soms vele mijlen verderop, het peil van de rivierheel snel en onverwacht kan stijgen en er geen ander uitweg is. Bij het einde van het pad hebben we, ter verfrissing,wel even onze voetjes in het water gestoken. Het water was maar koud, mijn voeten vrozen er precies af en dat bij 40° omgevingstemperatuur!

Na deze wandeling hebben we de bus terug naar het bezoekerscentrum en de parking genomen (met nog een aantal fotostops onderweg) en zijn we vertrokken naar de volgende bestemming: Kanab. Dit wordt de uitvalsbasis voor de wandeling die we morgen gaan maken. Aangezien deze wandeling door onbeschut terrein loopt zullen we morgen nog vroeger opstaan.
Nadat we ingecheckt waren in het hotel zijn we nog een extra watervoorraad voor morgen gaan inslaan en zoals een echte amerikaan gaan eten bij de McDonalds. Dat moesten we tijdens ons verlof toch minstens 1 keer gedaan hebben.
Ondanks het vuurwerk dat hier vanavond is ter gelegenheid van de nationale feestdag gaan we vandaag vroeg slapen, zodat we morgen extra vroeg kunnenn opstaan.

05-07-2008 om 04:22 geschreven door Els

Na het uitchecken in Las Vegas, reden we richting Valley of Fire. Dit is een kleiner National Monument met rood gekleurde rotsformaties. In tegenstelling tot Red Rock Canyon van een paar dagen eerder zijn de rotsenValley of Fire veel gevoeliger voor erosie. Dit maakt dat deze rotsen de meest bizarre vormen aannemen. Men kan er echt alles in zien: gezichten, dieren, ... Er waren ook prehistorische afbeeldingen te zien.



Het is geen nieuws meer maar... het was weer warm (tot 47 °C).
Hierna reden we door naar Springdale waar onze volgende overnachtingsplaats was. Onderweg veranderde het landschap. Het begon langzaamaan op brede canyons te gelijken. Hoe dichter we bij Springdale kwamen hoe mooier de omgeving werd. Het hotel lag uiteindelijk in de canyon van Zion National Park, weliswaar nog vlak buiten het park zelf. Voor en achter het hotel zijn er mooie rode kliffen.



Na het inchecken hebben we onmiddellijk een duik genomen in het zwembad. Het water was er zalig. Verbazingwekkend genoeg zagen we in het zwembad een Vlaams koppel met hun dochtertje, dat we eerder al ontmoet hadden in Mariposa, opnieuw. Ze hadden hun reis aangepast want een derde dag in Las Vegas zagen ze niet zitten. Daardoor hadden ze blijkbaar hetzelfde hotel geboekt als wij. De wereld is klein.
Na een half uurtje zwemmen, zijn we gaan eten in het restaurant aan het hotel. De forel met pecannoten en een honigsausje was zeer lekker.
Als afsluiter hebben we de tourbus in het nationale park al genomen en een kleine wandeling gemaakt. Zo konden we al een beter beeld vormen voor eventuele wandelingen morgen. De wandeling van vanavond ging naar een rotspartij waar er water uit de rotsen sijpelde. Het water in de bovenste meer doorlatende laag botst op de onderliggende minder doorlatende laag en komt er horizontaal uit. Het resultaat is een douche van 1200 jaar oud water (zolang duurt het immers vooraleer de regen van bovenop er langs opzij terug uitkomt.
Bij onze terugkeer was het donker geworden. Nu nog even de mogelijke wandelingen overlopen en er één uitkiezen om morgen te doen.

04-07-2008 om 06:54 geschreven door Johan

03-07-2008 om 10:48 geschreven door Johan

Vandaag zijn we vroeg opgestaan (5 uur ’s morgens) om de hitte in Death Valley voor te zijn. We zijn om 6.15u vertrokken met 20°C. Onze eerste stop was ‘Stovepipe Wells’. We hebben daar in het wc onze batterij van het fototoestel opgeladen omdat we dit de avond voordien vergeten waren en na enkele foto’s kregen we al melding dat batterij bijna leeg was.

Een beetje verder zijn we gestopt bij de zandduinen. Ondanks dat het woestijn is zijn er in Death Valley maar een paar plaatsen waar duinen gevormd worden. De windcondities moeten dusdanig zijn dat het opgewaaide zand er niet meer weggeblazen wordt.

Weer de auto in zijn we richting ‘Bad Water’ gereden. Het werd warmer en warmer. Bad Water is de laagst gelegen plek in de VS: circa 85m onder de zeespiegel. Het is ook de heetste plek in de VS: hoogst gemeten temperatuur ooit: 57°C. Het is een plaats van uitersten. Het is verschikkelijk warm en toch is er water. Het water dat in de bergen in de grond is gedrongen, sijpelt via een ondergrondse barst naar de oppervlak. Door de hoge verdampingsgraad en doordat het water nergens afgevoerd wordt, blijft het zout achter en is het water er 2.5 keer zouter dan de zee (Els heeft het gecontroleerd). Gelukkig was het maar 42°C. De temperatuur zakt’s nachts er niet onder 30°C. De wind is verschikkelijk. Deze is erg heet maar ook droog, met geïrriteerde ogen tot gevolg. Lang leve de airco.

Vervolgens hebben we nog een aantal andere bezienswaardigheden aangedaan met allen welluidende namen: Devils Golfcourse (zoutkorst die volledig gebarsten en omhoog gedrukt is), Artist Palette (rondrit tussen rotsformaties in alle mogelijke kleuren), Golden Canyon (goud kleurige canyon), Zabriskies Point (uitzichtpunt op prachtige heuvels). Het was ondertussen 14.00 gepasseerd en we hadden al ieder 1.5l water naar binnen.

Hierna reden we richting Las Vegas. Lang leve de cruise-controle. Schakelen, gas geven, sturen is bijna niet meer nodig op de rechte wegen in de VS.

We zagen Las Vegas in de verte al liggen maar eerst bezochten we nog Red Rock Canyon. Hier deden we een rondrit van 13 mijl langs rood en goudgekleurde rotsen. Ondertussen hadden we reeds een nieuwe recordtemperatuur gemeten: 44°C.

Uiteindelijk kwamen we dus aan in Las Vegas (42°C). Het was behoorlijk druk op de straten met 3 rijstroken in elke richtingen. We zagen van ver reeds ‘de strip’, de hoofdas van Las Vegas met alle bekende casino’s. We vonden van de eerste keer de inrit naar ons hotel: Het Excalibur Casino. Bij het uitstappen overviel de warmte ons weer. De wind blaast ook hier behoorlijk en is alsof je de ovendeur open trekt waarbij de warmte in je gezicht geblazen wordt. Enkel is de warme wind er nagenoeg constant. Onze kamer ligt op de 27ste verdieping (de op 1 na hoogste), en is zoals voorzien in de gerenoveerde vleugel. Vervolgens iets te eten zoeken. We besluiten om een aantal casino’s af te lopen om te kijken waar we kunnen eten. De meeste hotels hebben hun eigen thema uitgewerkt (Excalibur: Middeleeuwen, Luxor: Oude Egypte, New York New York: New York), maar draaien eigelijk maar om 1 thema: Geld. In de speelzalen is het lawaai overdonderend: muziek, geroep, geluid van de gokmachines en van alle mogelijke toeters en bellen. Ondanks het rookverbond wordt er duchtig gepaft. Maar o wee als er een kind op de stoel van een gokmachine gaat zitten om te rusten. Onmiddellijk werd dit aangesproken en er af gejaagd (kinderen mogen alleen op de gangpaden lopen en mogen eigenlijk zelfs niet staan kijken naar het gokken). We zullen morgen misschien een gokje wagen maar het zal toch niet voor lang zijn, dit is echt ons ding niet.

Uiteindelijk hebben we gegeten in ons eigen hotel in het buffetrestaurant (we hadden een kortingsbon van 10 dollar). Het was degelijk maar niet buitengewoon.

Nog even een warme neus halen buiten (binnen is het om te bevriezen. Els heeft tijdens het eten haar pull aan, en ik krijg regelmatig kippenvel in mijn t-shirt). Het is nog altijd verschrikkelijk warm buiten We schatten 35°C.

We gaan terug naar onze kamer. Het is een lange dag (en lang verslag) geweest en we gaan voor morgenvroeg geen wekker zetten. Uitslapen?!

02-07-2008 om 18:57 geschreven door Johan

Vandaag zijn we naar Lone Pine gereden zodat we morgen via Death Valley onze weg kunnen vervolgen naar Las Vegas. De rit ging in eerste instantie opnieuw door Yosemite, meer bepaald via de Tioga pas. Deze pas bereikt een hoogte van meer dan 3000 meter en is in de winter gesloten. Ook dit deel van Yosemite zag er, met zijn moerassen en alpen-achtige weiden, weer een beetje anders uit dan de delen die we voorheen bezochten.

Het was al na de middag toen we het park verlieten, en doorreden naar Mono Lake. De naam van dit meer verwijst naar de duizenden vliegjes die aan de rand van het meer zitten. Het indiaanse woord voor vlieg is immers mono. De zwarte rand aan de waterlijn is dus geen vuil, maar een massa zwate vliegjes.

Nog veel kenmerkender voor dit meer zijn de tufa’s. Dit zijn rotsen van calciumcarbonaat die onder water gevormd werden en die door het zakken van de waterlijn boven water zijn komen te liggen.

Tijdens de korte wandeling naar Mono Lake brandde de zon hard en zijn we, ondanks dat we ons meermaals hadden ingesmeerd, allebei een beetje verbrand.

Aaangezien we dan nog een rit van 120 mijl voor de boeg hadden zijn we snel doorgereden (mits een stop bij de supermarkt, waar ze dus wel chocolade hadden) onze eindbestemming van vandaag: Lone Pine. Aangezien het al na 18u was en ik op internet eens iets gelezen had over de Alabama Hills zijn we deze eerst nog een bezoekje gaan brengen voor we incheckten bij het hotel. De Alabahma Hills zijn in het verleden dikwijls gebruikt voor de opnames van films aangezien het landschap er heel on-aards aandoet (o.a. Star Wars). Een impressie:

Daarna zijn we gaan inchecken en nadien naar een restaurantje iets gaan eten. Het heeft gesmaakt.

De maximumtemperatuur die we vandaag noteerden was 98°F oftewel 37°C, dit record zal morgen ongetwijfelt verbroken worden aangezien we dan via Death Valley naar Las Vegas trekken.

02-07-2008 om 18:45 geschreven door Els

Vandaag hebben we een bezoekje gebracht aan het meer centrale deel van Yosemite: de vallei. De rit hier naartoe duurde ongeveer 1.5u. Na aankomst daar zijn we met de shuttle-bus van de parking naar het begin van de wandeling die we vandaag wilden maken gegaan. We hadden ons op voorhand al goed ingesmeerd met zonnecrème aangezien het bij het vertrek in het hotel al 27°C was, dus konden we onmiddellijk aan de wandeling beginnen.

De wandeling van 5,5 km (heen en terug) bracht ons naar de bovenzijde van de Vernal-waterval Volgens de brochure zouden we hier 3u over doen en dat bleek achteraf ook te kloppen. Na 3 kwartier kwamen we bij het punt van waaruit we de waterval in de verte konden zien.

Het middelste stuk van de wandeling ging over de ‘mist-trail’ en die naam was heel toepasselijk aangezien we hier nat werden door de waternevel. Tegelijkertijd moesten we natuurlijk ook het hoogteverschil van de onder- naar de bovenzijde van de waterval overbruggen en dit gebeurde door meer dan 600 treden in de rotsen.

Boven aangekomen hebben we nog een beetje rondgekeken en iets gegeten alvorens de terugtocht aan te vatten. Naar beneden ging wel iets rapper dan naar boven.

We hebben dan de bus genomen naar een camping omdat daar volgens de brochure een restaurant was, maar dat was alleen ’s avonds open. We hebben dan maar een burrito (1 met kip en 1 met vlees) besteld bij een kraampje. We hebben wel niet kunnen ontrafelen welke wat was. Het smaakte me helemaal niet, Johan heeft de zijne wel bijna helemaal opgegeten. Dan zijn we terug naar de auto gegaan en richting uitgang van het park gereden om onderweg nog een aantal kleinere wandelingetjes te doen.

De eerste ging opnieuw naar een waterval, maar ditmaal slechts naar de voet ervan.

Bij de tweede hadden we een goed zicht op ‘Half dome’, een rots. Volgens een legende van de indianen hadden een man en zijn vrouw ruzie gemaakt en hebben de ontevreden geesten hen in steen veranderd: Half dome en North dome. Ze werden tegenover elkaar in de vallei geplaatst zodat ze mekaar eeuwig zouden aankijken.

Hierna hebben we de terugweg vervolgd en in het hotel onze boterhammen opgegeten die we eigenlijk voor ’s middags hadden gesmeerd. Ik wou bij mijn boterham graag een stuk chocolade eten, maar de zoektocht ernaar heeft in heel het dorp niets opgeleverd. Ik weet niet wat de mensen hier eten want in een omtrek van 40 mijl lijkt er geen deftige winkel te zijn.

Morgen rijden we, op weg naar de volgende bestemming, nog een laatste maal door het park.

30-06-2008 om 06:39 geschreven door Els